Het muzieklokaal.

Joe glimlachte toen ze tegen hem begon te ratelen, net als vroeger. Als ze eenmaal haar mond had opengetrokken, deed ze hem ook niet meer dicht. 'Ik zal hem nog wel eens aan je voorstellen, hij mag je vast. Iedereen mag jou dus daar maak ik me eigenlijk geen zorgen om.' Het was de waarheid: hij zou zo snel niemand kunnen bedenken die Alex niet aardig vond.

'Je overdrijft, Joe.' Alex stond op en glimlachte bescheiden. Ze nam niet graag dat soort complimenten aan. Ze liep het lokaal door en drukte een toets van de piano in. Ze snapte nog steeds niet waarom er nooit andere mensen in het lokaal te vinden waren. Het was echt een prachtige ruimte en er zaten een hoop talenten op haar school. '' Ik heb zo weer les.'

'Ik overdrijf niet! Noem maar eens één iemand die jou niet mag... Ik kan er zo snel geen bedenken hoor.' wierp hij haar tegen en glimlachte toen ze een toets van de piano indrukte. 'Oh, ja ik heb nog een tussenuur. Welke les heb je zo meteen?' vroeg Joe zich nieuwsgierig af en keek haar aan. Het voelde goed om haar weer als goede vriendin terug te hebben.

'Ik heb vaak ruzie met Elle en ik weet dat er een groep meisjes altijd over me praat als ik voorbij loop. Dan mogen ze mij toch ook niet, toch?' En hij had haar een tijd terug ook echt niet gemogen. Laat staan hoeveel mensen haar zouden verachtten als ze wisten dat ze een weerwolf was. 'Geschiedenis!' zei ze enthousiast. Hoewel het een moeilijk vak was, was het één van de meest interessante. 'Ben je trouwens al helemaal klaar voor je examens? Ze beginnen al bijna, he?'

Joe moest grinniken. 'Elle mag je wel, dat weet je. En die meisjes... ach - dat zijn dan héél misschien de enige.' Die meiden kende haar niet eens, dus eigenlijk vond hij dat die ook niet meetelde. 'Ah, die rot examens. Ik heb er nog niets voor gedaan.' zuchtte hij en keek haar aan. 'Ik denk echt dat ik ga zakken.' Hij had nog helemaal niets gedaan en de motivatie om iets te doen was er niet.

'Nog niets voor gedaan?' Alex keek Joe verbaasd aan en herpakte zichzelf toen snel. 'Natuurlijk wel! Je kan het met twee handen op je rug nog wel maken! Je bent gewoon hartstikke slim, Joe. Als je nu begint kun je het nog makkelijk halen. Woody is volgens mij ook pas net bezig en eigenlijk is hij alleen maar druk met football. Je moet het echt halen Joe!' Alex zou het niet erg vinden als hij langer in Mystic Falls bleef, maar ze zou het toch vervelend vinden als hij het jaar opnieuw moest doen.

Joe haalde zijn schouders op. Als hij nu dag en nacht zou gaan studeren, zou hij het wellicht nog kunnen halen, enkel was zijn motivatie om ook maar iets te doen compleet verdwenen. 'Ik kijk wel wat ervan gaat komen.' mompelde hij en keek haar aan. 'Maak je er maar niet al te veel zorgen om hoor.'

'Oke.' antwoordde Alex zacht. Vervolgens wierp ze met tegenzin een blik op de klok en zuchtte diep. 'Ik moet gaan, anders ben ik te laat.' Ze stond op en deed haar tas goed op haar rug. 'Ik ebn blij dat het weer goed is, Joe. En ik zie jou een volgende keer! Of ik kom wel langs of ik bel je.' Ze lachte en knuffelde hem. 'Je hoort in ieder geval nog van me, Yorke!' Met een laatste glimlach verdween ze het lokaal uit.