Het muzieklokaal.

'Oh nee joh, ik heb zoveel gitaren thuis staan, daar mag je er vast wel eentje van lenen hoor!' zei hij enthousiast tegen haar en gaf zijn gitaar aan Alex. 'Hier, probeer het hier eens op, want die andere gitaar is volgens mij helemaal niet goed gestemd.' En zoals hij al had verwacht had hij aardig wat werk aan de andere gitaar. 'Weetje, speel voor nu maar even op mijn gitaar.'

Alex zette haar grote ogen weer op en pakte de gitaar van hem aan. 'Maar dit is de jouwe. En ik speel toch niet goed, dus dan kan ik dat beter op die gitaar van school doen. Voor hetzelfde geld gebeurt er iets met jou gitaar als ik er op speel.' Ze keek naar het instrument in haar handen en durfde er eigenlijk niets mee te doen. Uiteindelijk probeerde ze heel voorzichtig het akkoord nog eens aan te slaan.

'Nee joh er gebeurd vast niets mee, je moet wel heel agressief zijn mocht je hem willen slopen.' lachte hij. Normaal was hij ontzettend zuinig met zijn gitaar en mocht niemand - behalve hij en zijn vader - hem aanraken, maar voor Alex maakte hij graag een uitzondering. Hij vertrouwde haar daarmee. 'Hier zie je, dat klinkt al veel beter. Die gitaren van school zijn zo vals als de pest.'

Alex lachte blij. Het was inderdaad veel beter, maar toch gaf ze hem de gitaar terug nadat ze het akkoord nog een paar keer had aangeslagen. 'Ik neem geen risico's. Ik ga het mezelf nooit vergeven als ik fouts doe.' Ze glimlachte en nam de school gitaar weer van Joe over en liep naar de muur om hem terug te zetten. 'En mijn tussenuur is zo weer voorbij.'

Joe grinnikte en pakte zijn gitaar weer aan. 'Ik neem wel een keer een andere gitaar van thuis mee die je mag lenen, want op die schoolzooi ga je het echt niet leren.' verzekerde hij haar en omhelsde haar kort. 'Ik ga er ook weer vandoor, volgens mij heeft m'n moeder me al tien keer gebeld om te vragen waar ik blijf, ik had gezegd dat ik vroeg uit was namelijk - maar ja.' lachte hij.

Alex glimlachte en knuffelde Joe terug. Hij was zo groot en zij zo klein, dat ze het altijd lachwekkend vond hem te omhelzen. 'Zeg maar dat ik de schuldige ben en doe de groetjes.' Alex wist dat Joe soms niet thuis kwam, dat hij op plaatsen rondhing, maar hij had haar nooit verteld waarom. Het had vast iets te maken met Joe's thuissituatie die nou niet echt ideaal was.

'Dat zal ik doen, dan vindt ze het vast niet erg.' grijnde hij. Zijn moeder was dol op Alex, maar ja - wie was er niet dol op Alex? 'Succes nog met je lessen en als je nog eens ergens hulp nodig bij hebt moet je het vragen hè!' Hij was slim genoeg om goede punten te halen, erg goede punten, hij deed alleen niets voor school. Hij vond het saai en daarbij wat had het voor nut als je de muziek in wilde gaan?

Alex zuchte en knikte. 'Ik heb altijd hulp nodig wat school betreft. Het is een ramp.' Ze zette een overdreven pruillip op en lachte daarna. Ze wist dat Joe er bijna niets voor hoefde te doen om hoge punten te halen en ze benijdde hem daarvoor. Maar daar kon hij ook niets aan doen en Alex zelf ook niet. Dus nam ze het maar voor wat het was. 'Nou, dag Joe!' Alex pakte haar tas op en met een glimlach rond haar lippen liep ze richting haar volgende les.

Gone.

Aarzelend duwde Lynn de deur van het muzieklokaal open. Ze keek snel of er iemand binnen was, en toen dat niet het geval bleek te zijn, sloot ze de deur achter zich en liep de ruimte binnen. Dus dit was het lokaal waar haar moeder jaren geleden had gewerkt. Ze herkende er niets in dat haar moeder kenmerkte, geen foto's of bloemetjes en andere lieflijke dingen. Ze zuchtte en ging achter de piano zitten. Haar moeder heeft haar al sinds kleins af aan leren spelen.

Joe had een tussenuur en had besloten om nog wat te oefenen met het nieuwe lied dat hij had geschreven. Het was slechts gitaar, maar hij was van plan om die er ooit nog bij te maken. Niet dat ze zo goed zouden zijn als zijn vaders teksten, maar hij probeerde er dicht bij in de buurt te komen - al was dat een hele opgave. Toen hij de deur van het muzieklokaal opende, kwam hij erachter dat deze al gebruikt werd. 'Oh, sorry-' mompelde hij en maakte aanstalten om om te draaien.

Ze speelde enkele noten op de piano en merkte dat deze wel erg fijn speelde. Dus ging ze er beter voor zitten en speelde een lastig stuk, waar ze de laatste tijd op werkte. Geschrokken stopte ze met spelen, toen ze opeens een stem hoorde. 'O, hey!' zei ze snel en stond op van haar kruk. 'Ben jij... Ben jij niet Joe?' vroeg ze. 'Je zit geloof ik op dezelfde muziekschool als ik.'

Joe draaide zich terug om en knikte. 'Ja, ik ben Joe.' zei hij uiteindelijk en keek even naar haar. Hij had echt geen idee wie ze was. Hij wist enkel dat ze bij hem op school zat, maar met wie ze om ging en in welke klas ze zat? Geen idee. Hij besloot toch nog maar even te blijven en sloot de deur achter zich dicht. 'Volg je pianolessen?' vroeg hij zich nieuwsgierig af.

NEW

Sinds het voorval met Alex had Joe absoluut geen inspiratie meer gehad. Zijn hoofd was leeg en zijn ideeën die hij had vulde niet meer dan een half A4'tje. Het was waardeloos, dus moest hij het doen met de liedjes die hij al had. Het liedje wat hij voor Alex had gezongen had hij inmiddels verbannen, die wilde hij niet meer horen, dus deed hij het met onschuldige liedjes, liedjes zonder betekenis voor hem.

Alex had een tussenuur en al iedere dag dat ze tijd over had gehad, struinde ze door de gangen, hopend dat ze Joe tegen zou komen. Het was al een week gelede sinds ze hem gezien had en dat speet haar. Ze wilde geen ruzie tussen hen, maar het voelde wel zo en dat vond ze vreselijk. Zeker nu de volle maan naderde was ze erg gevoelig voor alles. Toen ze voorbij het muzieklokaal liep, dacht ze Joe te horen spelen en zo stil mogelijk leunde ze tegen de deur om naar zijn muziek te luisteren.

Joe wilde wat spelen, maar de gitaar wilde niet meewerken. Uit frustratie gaf hij een dreun tegen de gitaar en zette deze in de standaard. Hij zette zijn handen in zijn haren en dwong zichzelf om rustig in en uit te ademen. Zo rond de tijd van de volle maan werd hij een stuk kribbiger in allerlei situaties en hij wilde niet dat hij problemen zou veroorzaken op school: dan werden zijn ouders erbij gehaald en dat zou alles alleen maar erger maken.

Toen het na een dreun stil was aan de andere kant van de deur, haalde Alex diep adem en ging stil naar binnen. Ze keek naar Joe en stak haar hand voorzichtig naar hem op. 'Hé Joe.' zei ze zacht, maar bleef dicht bij de deur staan. Misschien zou hij wel helemaal niet blij zijn om haar te zien. Zij zélf was echter wel blij haar vriend voor zich te hebben. Ze miste hem. Zeker nu ze bijna haar volgende transformatie zou hebben.

Joe keek op toen hij een bekende stem hoorde, die hij eigenlijk liever niet wilde horen. Hij zuchtte diep uit en keek op. 'Hé Alex.' mompelde hij monotoon en vroeg zich af hoe lang ze daar al had gestaan. Al die moeite om haar te ontwijken was voor niets geweest en het was eigenlijk vrij logische dat ze hierheen zou gaan: als Joe ergens rondzwierf was hij meestal hier te vinden.

Alex voelde zich iet wat ongewenst, maar ging toch verder het lokaal in. Ze ging op een tafeltje zitten en wiebelde met haar benen. 'En, eh, hoe gaat het met je?' vroeg ze met haar ogen op hem gericht. Ze voelde zich stom dat ze niet eerder hier naar hem gezocht had. Joe was vrijwel altijd hier te vinden als hem iets dwars zat. Helaas was zij deze keer hetgene dat hem dwars zat.

'Geweldig..' merkte hij sarcastisch op. Hij was echt niet in staat om een fatsoenlijk gesprek met haar te voeren zonder aan die verschrikkelijke avond te denken. 'En hoe gaat het met jou?' Ook deze zin kwam er lichtelijk sarcastisch uit, al probeerde hij dat te vermijden. Het was ook zíjn stomme fout geweest en ze had al het recht gehad om zo op hem te reageren.

Alex hield zich eerst stil na die sarcastische woorden. Ze schoof heen en weer op haar plek en keek uit het raam. Pas toen ze doorkreeg dat ze met haar voet tegen de tafelpoot aan het trappen geweest was, kwam ze van het tafeltje af en keek Joe aan. 'Een stuk minder nu jij nog steeds even chagerijnig doet.' zei ze venijniger dan ze bedoeld had.

'Goh, volgens mij heb ik alle redenen om chagrijnig te zijn.' Ze had hem recht voor zijn neus afgewezen en hij zou over een paar dagen veranderen in een gigantische wolf, dat waren voor hem genoeg redenen. 'Waarom ben je hier überhaupt?' vroeg hij zich af en keek haar met gefronste wenkbrauwen aan.

Alex voelde de frustratie opborrelen en sloeg haar armen over elkaar. 'Omdat het kan. En omdat dit een ruimte is voor álle leerlingen van deze school.' Demonstratief ging ze achter de piano zitten, deed de klep open en ging spelen. 'Ik kwam gewoon oefenen.' Ze was helemaal niet zo goed, kon alleen wat typische deuntjes, maar dat was niet haar punt. Ze had geen zin om over zich heen te laten lopen door Joe, daar had ze genoeg van.

'Nou als je hier toch alleen maar bent om je piano spel te oefenen, dan kan ik net zo goed gaan denk je ook niet?' Merkte Joe op en pakte de gitaar beet om deze terug te zetten in de houder aan de zijkant van het lokaal. Als zij het zo ging spelen, dan zou hij dat ook doen.

Alex stopte abrupt met spelen en keek naar Joe. 'Nee, nee, Joe wil je alsjeblieft blijven?' Haar stem trilde, net zoals haar onderlip, en ze kwam overeind van de pianokruk. In een seconde was haar humeur al weer omgeslagen. Haar vader had er op gestaan dat ze vandaag al thuis bleef, maar Alex was koppig geweest en had volgehouden dat het prima ging. Haar moeder was er in getrapt, maar hoe kon zij het ook weten?

'Blijkbaar toch niet alleen voor het oefenen hè.' Bij haar woorden draaide hij zich om en sloeg zijn armen over elkaar. 'Dus waarom wil je me hier houden? Om het er nog een keer in te wrijven dat je me niet leuk vind en dat die actie van vorige week om complete flop was?' Hij was er echt zuur van.