Het muzieklokaal.

Goed, dat hielp ook niet? Alex keek Joe aan en fronste. 'Ik heb iets met Willy. Hij is mijn vriendje. Ik vind hem echt leuk. Het spijt me.' Daarna sprong ze van het tafeltje en pakte haar tas op. Dat was er uit en blijkbaar was Joe niet benieuwd naar enige andere dingen in haar leven. Waarom had hij haar anders al die tijd genegeerd? Zij had hem proberen te bereiken. Ze was zelfs bij hem langs geweest om zijn moeder met een of andere leugen te misleiden toen Joe niet thuis bleek te zijn. er mocht wel eens wat actie van zíjn kant komen. Als hij dat nog wilde, dacht ze er nog achter aan.

Joe haalde zijn schouders op. 'Leuk, gefeliciteerd' merkte hij op en keek uit het raam. Hij kon absoluut niet ontkennen dat hij een tikkeltje jaloers was op Willy, al mocht hij dat van zichzelf niet zijn: hij had tenslotte Riley. 'Ik heb iets met Riley, als je het wilt weten.' Als zij het aan hem vertelde, kon hij het ook maar beter er meteen uitgooien. Dat was altijd beter dan dat ze het via via zou horen.

'Oh, leuk.' Alex was oprecht verbaasd te horen dat Joe iets met Riley had. Ze zag er nou niet uit als Joe's type. Misschien kwam dat omdat ze zo anders was dan Alex zelf. Ze bleef midden in het lokaal staan en draaide zich naar hem om. 'Dat is echt heel fijn, Joe. Ik hoorde, of nouja, las ook dat je vader gestopt is. Het is vast leuk hem weer helemaal thuis te hebben.' Het klonk alsof Joe zijn leven helemaal op de rails had en daar had hij Alex niet voor nodig.

'Ja, klopt. Hij is ermee gestopt en hij heeft nu meer tijd voor ons... maar vooral voor m'n moeder hoor.' Kort glimlachte hij even bij het idee. Hij was blij dat alles weer goed ging met zijn ouders, dat ze weer gelukkig waren en vooral zijn moeder. 'Het is fijn om hem weer terug te hebben...' gaf hij oprecht toe en keek haar aan. 'Hoe gaat het verder?'

Alex zag zijn glimlach verschijnen en voelde hoe een opgeluchte zucht haar mond ontsnapte. Als ze elkaar dan toch niet meer zo vaak zagen, dan scheelde het in ieder geval dat ze wist dat Joe tenminste gelukkig was. 'Eh, het gaat wel.' Ze zou hem maar niet vertellen dat ze zich erg alleen had gevoeld. En ze had nu Willy, dus dat scheelde een hoop. Woody en Elle probeerde ook wel met haar op te trekken, maar dat was heel anders dan met je beste vrienden.

'Mooi,' Het was fijn om te weten dat het goed met haar ging, want ondanks dat hij het niet liet merken, gaf hij nog steeds om haar. Dat zou hij altijd blijven doen, dat was iets dat zeker was. 'Hé, als je nog wilt dat ik je help...' mompelde hij en haalde zijn schouders op. 'Ik wil je nog wel helpen.' Hij glimlachte zwakjes en keek haar aan. 'Enkel als je het zelf wilt natuurlijk, ik wil je nergens tot dwingen.'

Alex speelde met de band van haar tas en keek naar haar afgetrapte schoenen. Ze keek naar Joe op en glimlachte dankbaar. 'Dat is heel lief van je Joe, maar ik wil niet dat je me gaat helpen zonder dat jíj het wilt. Ik kan me voorstellen dat je liever zonder mij of alleen met je vader. Ik zou niet willen dat je het alleen voor mij doet.' Aarzelend liep ze terug naar hem toe en ging tegenover hem op een stoel zitten.

'Oh, oké.' Hij had verwacht dat ze zijn aanbod met open armen zou ontvangen, maar dat was dus blijkbaar niet zo. 'Ik probeer mijn vader zoveel mogelijk te vermijden rond volle maan. Je kent de irritaties en ik wil niet boos op hem worden... daarbij werkt ie me alleen maar op mijn zenuwen omdat hij er zeker van wil zijn dat alles goed gaat... niet dat alles goed kán gaan met je, als je veranderd in een gigantisch monster, maar oké.'

'Dus je wilt echt met mij veranderen?' Alex keek Joe met open mond aan, maar probeerde niet te hoopvol te klinken. 'Want ik zou het wel heel fijn vinden. Ik wil niet dat mama- Mijn vader zegt dat mama hem niet moet helpen, met haar krachten, dat ze alles op mij moet focussen en dat wil ik niet. Ik wil niet dat hij dan alle pijn heeft. En als ik met jou meega, dan moet ze wel, toch?' Bovendien gaf het haar een goed gevoel om te veranderen met iemand die ze door en door vertrouwde. Want ze vertrouwde Joe echt. Ook al hadden ze ruzie gehad.

Joe knikte. 'Als ik je kan helpen wil ik dat maar al te graag doen..' zei hij met een bescheiden glimlach op zijn gezicht. 'Ik snap je vader wel, mijn vader zou dat ook doen... als mijn moeder daartoe in staat was, wat ze niet is.' Het idee alleen al: zijn moeder met één of andere heksenkrachten? Nee, dat zou nooit goed af kunnen lopen. Hij was blij dat zijn moeder tenminste een gewoon, normaal leven kon leiden. Zonder krachten, of transformaties.

Alex glimlachte en boog voorover om Joe te omhelzen. 'Dankje, Joe. Echt waar.' Ze wist niet of dit betekende dat ze vanaf nu weer echt vrienden zouden zijn, maar het was in ieder geval een stap in de goede richting. Misschien liep het wel fout af, maar het was al heel wat dat ze het zouden proberen. Alex liet hem weer los en glimlachte verlegen.

Joe werd overdonderd door het feit dat ze hem omhelsde, maar na enkele seconde sloeg hij ook zijn armen - twijfelend - om haar heen. Ook hij glimlachte toen ze hem losliet en keek haar aan. 'Als ik je nog ergens anders mee kan helpen, dan hoor ik het wel.' Misschien moest hij zich wat meer openstellen en zich wat minder laten opfokken door wat er gebeurd was.

'Dit helpt me al heel erg, Joe. Dat we tenminste weer gewoon, nouja, jeweetwel.' Alex schoof heen en weer op haar stoel en wees naar zijn gitaar. 'Ik heb nog een beetje geoefend. Die akkoorden die je me hebt geleerd, ik kan er nu één liedje mee spelen.' Ze was nog steeds niet goed, dat zou ze waarschijnlijk nooit zijn, maar ze vond het erg leuk dat ze iets kon spelen. Zeker omdat ze het van Joe had geleerd. 'Maar je hebt dus niets nieuws meer geschreven?' ging ze verder.

Joe glimlachte kort. 'Dat is een mooi begin.' Zo was hij ook ooit begonnen, een lange tijd geleden. 'Niets meer geschreven. Geen inspiratie.' Het was niet helemaal waar: Hij had wel íets geschreven, maar hij vond niets goed genoeg. Het was of té depressief, of de woorden klopte niet goed op de melodie en soms vond hij het gewoon bagger.

Alex zuchtte en glimlachte vervolgens. 'Het komt wel weer. Je hebt het in je, je kan het!' Ze lachte zachtjes en sloeg haar armen om haar middel. Eigenlijk wilde ze het er niet over hebben, maar Alex kon het niet laten om te vragen over Riley. Ze kende haar helemaal niet en ze was benieuwd naar wat voor meisje het was. 'Vertel eens iets over Riley. Ik ken haar niet, ze woont hier nog niet zo lang, toch?' Alex wist niet hoe ze anders over moest beginnen.

Joe keek haar aan en schudde haar hoofd. 'Nee, een paar maanden.' Hij had geen idee wat hij over haar moest vertellen. Hoe ze was? 'Ze... ze is heel erg eigenwijs en koppig.' begon hij met een grijns. 'En ze weet wat ze wilt, hoe ze het wilt. Ze is eigenlijk altijd wel enthousiast en vrolijk. Ik denk dat je haar wel zou mogen.' verzekerde hij haar.

Het deed Alex goed te zien dat Joe Riley echt leuk leek te vinden. Ze klonk ook echt aardig, maar Alex kon niet anders dan een gevoel van afkeuring te ervaren. Dat zou ze natuurlijk nooit toegeven en ze ontkende het ook met alle macht, maar het gevoel was daar. 'Je moet me maar eens aan haar voorstellen.' glimlachte ze opgewekt naar Joe.

'Dat zal ik zeker een keertje doen.' Joe kende Willy, min of meer, hij kende hem van school, maar daar was dan ook alles mee gezegd. 'Je moet me ook een keertje voorstellen aan Willy,' zei hij uiteindelijk. 'ik ken hem namelijk helemaal niet zo goed.' En eigenlijk wilde hij dat ook graag zou houden, maar ergens vond hij dat hij dat niet kon maken tegenover Alex.

Alex knikte. 'Dat doen we.' Ze vond dat het belangrijk was dat ze elkaars vriend en vriendin zouden leren kennen. Anders zou het nogal eens een érg groot struikelblok kunnen worden. Nu kon het nog wat beperkt worden. Hoewel het nooit zoals eerder zou worden. Alex glimlachte en keek uit het raam. 'De volle maan duurt niet meer zo lang.'

Joe schudde zijn hoofd. 'Nog een kleine week,' Af en toe begon hij het al te merken aan zijn humeur, dat schommelde heel wat op en neer, de week voor de volle maan. 'Maar we komen er wel,' verzekerde hij haar. Hij wilde zeggen dat ze eraan zou wennen, maar niets was minder waar. Na drie was was hij nog steeds niet gewend.

Alex slikte en keek naar de vloer. Ze gaf niet graag toe hoe bang ze was voor de transformaties. Vooral voor haar ouders deed ze net alsof ze er al aan gewend was. Alsof het haar niet zoveel deed, maar het ging echt niet goed met haar op dat gebied. Zelfs al was de volle maan weken weg, dan nog kon ze spontane aanvallen van angst en wanhoop krijgen. Ze geloofde niet dat ze sterk genoeg was. 'Ja, het is zo weer over.' zei ze zacht.

Joe keek haar aan. Hij herkende haar angst, zo had hij zich in het begin ook gevoeld. Echter had hij niemand gehad om zijn angsten mee te delen. Hij dacht dat hij alleen was, dat er niemand was zoals hij, tenminste niet hier. 'Alles komt goed Alex, echt waar.' verzekerde hij haar en glimlachte triest.

Alex wreef over haar armen en knikte. Het was met haar vader ook goed gekomen en met haar opa. Ze hadden niet het makkelijkste leven, maar ze hadden het wel allemaal gered. Het was maar goed dat ze zulke voorbeelden had. En Joe was natuurlijk ook een groot voorbeeld voor haar. Ze had het nooit gemerkt ook al waren ze close vrienden geweest.

'Daarbij, ik leef ook nog steeds én ik kan nog steeds lachen.' Hij zette een gigantische fake smile op en moest grijnzen. 'Dus niet zo beteuterd kijken jij.' Het raakte hem nog steeds ergens als ze zo ongelukkig leek. Hij wist wel dat ze nu ook Willy had en het idee dat iemand anders haar waarschijnlijk nog gelukkiger kon laten voelen, was niet fijn.

Alex lachte om zijn overdreven lach en gaf hem een vriendschappelijk duwtje. 'Ik ben heel blij dat je er nog bent. En dat je weer terug bent. Ik miste je echt, Joe! En ik miste je moeder ook wel een beetje. Zou je me trouwens eens echt aan je vader voor willen stellen? Ik heb hem wel gezien toen na die- na die nacht, maar voorderest heb ik je vader nog nooit ontmoet!' Enthousiast babbelde ze als vanouds tegen Joe. Hoewel ze op haar hoede bleef met wat ze precies zei.