Het huis van de Familie Yorke.

De familie Yorke woont niet bepaald klein, door het succes van Eli hadden ze aardig wat geld in de pocket en daar hebben ze onder andere een mooi huis aan de rand van Mystic Falls. Zowel Meg en Joe vinden het helemaal niet erg om in zo'n gigantisch huis te wonen, al kan het soms verdomde stil zijn. Het is modern ingericht, en heeft veel lichtinval.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]

Oude Eli:

Eli en zijn onafscheidelijke gitaar stonden voor de deur van het immense huis. Hij was nog niet naar binnen gegaan, omdat hij bang was, zoals iedere keer dat hij kwam. Bang voor verandering en voor dingen die hij helemaal niet wilde weten. Met een zucht opende hij toch de deur en stapte naar binnen. 'Hallo? Iemand thuis? Joe?' Hij had voor het huis gewacht totdat hij Meg weg zag rijden. Deze keer kwam Eli alleen voor zijn zoon.

Joe hoorde de deur opengaan en een stem, die hij vanaf de bovenste verdieping niet kon herkennen. Hij snelde via de twee wenteltrappen naar beneden toe en stond abrupt stil toen hij zijn vader voor zijn neus zag staan. Hij was blij, ja dat was hij zeker, maar hij was ook gefrustreerd dat hij er maar zo weinig was. 'Pap..' De glimlach op zijn gezicht was toch niet te onderdrukken. Joe liep naar hem toe en sloeg zijn armen om hem heen.

Eli

'Hé, jongen.' Eli kreeg spontaan een brede glimlach op zijn gezicht. Als er iets was waar Eli trots op was, dan was het zijn zoon. Hij sloeg zijn armen om het tengere lichaam van Joe heen en omhelsde hem enthousiast. 'En hoe gaat het? Nog wat bijgeleerd?' Hij hield Joe op een afstand en bekeek zijn gezicht. 'Ah, je krijgt rimpels joh.' Met een grijns wreef Eli over zijn zoons haar.

'Dat kan ik beter van jou zeggen.' merkte Joe grijnzend op toen zijn vader over rimpels begon en haalde vervolgens zijn schouders op. 'Niet echt, mam wilde me op gitaarles stoppen, maar die vrouw behandelde me alsof ik nog nooit een gitaar vast had gehouden. Echt té vreselijk. Dus, nee - ik heb zitten jammen met een jongen in de stad, dat was wel leuk. En jij?'

Eli luisterde aandachtig naar zijn zoon. Vol bewondering. 'Jammen? Toe maar, daar leer je veel meer mee dan van zo'n vrouw die denkt het allemaal te kunnen dat ze geld gaat vragen voor haar lessen.' Bij de vraag of hij nog wat geleerd had fronste Eli kort. Soms dacht hij dat hij niks meer kón leren, omdat hij het leven toch al zo verpest had. 'Ik heb geleerd dat-' Kort dacht Eli na. 'Dat katten niets voor mij zijn.'

'Katten?' vroeg Joe fronsend en ging op de keukentafel zitten. 'Hoe kom je nou weer aan katten?' Zijn vader kwam thuis met de raarste verhalen, waar hij af en toe erg om moest lachen, maar zich soms ook afvroeg of alles nog wel helemaal 100 ging. 'Mam is net weg, maar ik denk dat ze er zo wel weer is. Oh - blijf je vanavond ook eten? Of blijf je hier ook slapen?' vroeg hij enthousiast.

Eli:

'Een reclame voor kattenvoedsel. Verkoopt schijnbaar beter met een bekende kop erop. Maar de katten vonden me niet zo leuk.' Eli grijnsde naar zijn zoon en haalde onverschillig zijn schouders op. Hoe kon het ook anders met zijn wolven bloed. Eli's gezicht betrok bij die gedachte. En vooral als hij er over na dacht wat zijn zoon misschien van hem had gekregen. 'Laten we je moeder daar maar over beslissen.'

'Ah, mam vind het vast oké - daarbij als je gewoon op een logeerkamer slaapt heeft ze daar toch geen last van en daarbij is het ook jou huis!' protesteerde hij en grinnikte nog even om de kattenvoerreclame. 'Nou, als ik hem tegen kom op tv zal ik voor je uitkijken ja.' grijnsde hij naar zijn vader en liep richting de keuken. 'Wil je iets te drinken?'

Meg

Met twee tassen vol met boodschappen, liep Meghan richting de voordeur. Ze had voorlopig weer genoeg in huis voor haar en Joseph, en zeker nu hij vaak ergens anders at had ze voldoende voorraad. Toen ze de voordeur opendeed had ze al zo'n vermoeden dat Joe niet de enige was die thuis was. 'Joe?'

Eli

'Let goed op, want uiteindelijk hebben ze een stand-in gebruikt. Dus in de shots mét de kat, dan ben ik het niet.' Eli grinnikte en liep achter Eli aan. 'Een watertje is prima.' Thuis dronk hij niet. Die kant kon en wilde hij niet aan Joe laten zien. Eli schrok op toen hij Meg's stem hoorde. Hij had haar pas later thuis verwacht.

Joe schonk een glas water in voor zijn vader en keek abrupt op toen zijn moeder het huis binnenkwam. Hij wist dat de relatie tussen zijn ouders niet geweldig was, maar er was nog een lichtpuntje: ze zijn nooit gescheiden - dus officieel waren ze nog gewoon bij elkaar. 'Hé mam!' riep hij de gang in en snelde naar haar toe om een zware tas van haar te nemen. 'Pap is er!' zei hij enthousiast tegen haar, terwijl hij de tas op het aanrecht zette.

'Dat zie ik..' mompelde Meg ietwat geïrriteerd. Ze werd er gek van dat haar man steeds maar op kwam dagen wanneer het hem uitkwam. En als ze hem een keertje nodig had en hem probeerde te bereiken? Nee, dan kreeg ze geen gehoor. 'Hallo Elijah.' zei ze vriendelijk tegen haar man, maar kon er geen glimlachje vanaf krijgen op dat moment.

Eli bleef ongemakkelijk in de keuken staan en wreef met zijn hand over het granieten aanrecht. Hij voelde zich hier nog steeds niet thuis. Het voelde niet als van hem. Net zoals Meg en Joe, ze hoorden bij hem, maar soms leken ze te ver weg. 'Meg, hee.' Eli kon nooit anders dan glimlachen als hij zijn vrouw zag, maar soms vond hij het oneerlijk voor haar.

Joe keek naar beide zijn ouders en ging op de keukentafel zitten. 'Mam, mag pap vanavond hier blijven slapen?' Hij voelde zich echt een klein kind als hij dit aan zijn moeder moest vragen. Het huis was toch ook van zijn pa, zonder zijn vader hadden ze hier niet gewoond dus hij had net zoveel recht om hier de nacht door te brengen.

Meg keek haar zoon vermoeid aan en haalde een hand door haar bruine haren heen. 'Ja, tuurlijk mag dat.' zei ze met een glimlach en keek naar Eli. Ze wilde eigenlijk niet dat hij bleef, maar ze wilde het doen voor Joe, ze wist dat hij het geweldig vond als zijn vader er was en dat wilde ze niet van hem afnemen.

Eli nam Meg's blik waar en zuchte onopmerkelijk. Hij nam een slok water en schraapte zijn keel. Het deerde hem wel degelijk dat Meg hem liever niet hier had, maar het was veel gecompliceerder. 'Nou dat is dan geregeld.' Eli klopte Joe op zijn schouder met een lach rond zijn lippen en keek kort naar Meg. Vaak vroeg hij zich af of het nog goed tussen hen zou komen, maar meestal leek het een tevergeefse zaak.

Joe glimlachte enthousiast en omhelsde zijn moeder kort. 'Dankje mam.' zei hij zacht tegen haar en gaf haar een dankbare blik. Hij kon eindelijk langer dan één middag met zijn vader doorbrengen. 'Hoe lang ben je van plan te blijven pap? Of heb je nog afspraken binnenkort?' vroeg hij zich af en keek naar zijn vader. Ja, hij was echt blij dat hij er weer was.

Meg keek met dezelfde blik naar Eli. Ze wist wat hij dacht, maar ze wist ook wat ze voelde. Het was vreselijk geweest om dagen - weken op hem te moeten wachten, zonder ook maar te weten waar hij uithing en wat hij deed. In het begin belde en skypten ze veel, maar hoe meer tijd er verging, hoe minder contact hij hield met het thuisfront en dat deed haar pijn. Ze heeft er meedere keren over nagedacht om van hem te scheiden, maar diep in haar hart wilde ze dat niet, want hij was nog steeds de man waar ze van hield. 'Ik ga boven even de was doen jongens, als jullie iets lekkers willen, er ligt genoeg in de kasten.' Ze glimlachte naar beide en verdween de trap op.

Eli keek Meg na met een melancholische blik. De herinneringen aan toen het goed ging waren nog zo vers, dat het hem soms helemaal opbrak. Met een glimlach richtte hij zich op Joe. 'Ik heb de komende tijd niet echt iets. En anders zorg ik dat ik wat tijd heb voor jou! En je moeder.' Misschien dat het deze keer wel zou werken, maar Eli was er vooral om iets te onderzoeken. Joseph was precies de leeftijd die hij was, toen Eli voor het eerst de transformatie had meegemaakt.

Hij glimlachte en knikte. 'Echt tof.' Hij kwam met een klein sprongetje van de tafel af en pakte zijn glas drinken van de aanrecht. 'Misschien kunnen we een keertje samen gaan jammen in de stad - oh of net als vroeger naar de Mystic Grill.' Ja, hij zag het al helemaal voor zich: hij en zijn pa, net als vroeger. 'En je moet me toch echt dat trucje leren op de gitaar hoor, het lukt me echt voor geen meter en ik wordt er gek van!' Hij was vastbesloten om net zo goed te worden als zijn vader, maar dan had hij nog een lange weg af te leggen.

Eli glimlachte triest naar zijn zoon. Het speet hem dat Joe zoveel moest missen, al die vader-zoon dingen. Hij had zelf nooit zonder zijn ouders gekunnen, ook al was hij geadopteerd. Maar hij was er stellig van overtuigd dat dit het beste was. 'Rustig, jongen. Alles op zijn tijd. Wat wil je nú doen?' Eli zou hem nog niet meteen confrontreren, dat kreeg hij niet voor elkaar.

Joe grinnikte. 'Sorry, ik ben té enthousiast ik weet t.' verontschuldigde hij zichzelf en toverde zijn gitaar tevoorschijn. 'Laat eens iets horen! Heb je nog aan iets nieuws gewerkt, of heb je je alleen maar bezig gehouden met kattenvoer?' grinnikte hij. De volle maan kwam iedere dag dichterbij, maar bij zijn vader kon hij simpelweg niet chagrijnig reageren: hij was gewoon veel te blij dat hij hem weer eens zag.

Aarzelend nam Eli de gitaar aan en hield het instrument vast. 'Eh, ik heb wel wat.' De waarheid was echter dat hij in maanden al niets nieuws meer had geschreven. Of in ieder geval niets van kwaliteit. Gelukkig kende Joe niet álles dat Eli ooit had geschreven en speelde hij dus één van zijn eerste nummers. Heel toepasselijk eentje die hij had geschreven toen hij Meg net had leren kennen.

Joe was slim en al snel had hij door dat dit nummer meer voor hem was dan enkel een nummer. 'Wie is the cappuccino girl waar je over zingt?' vroeg hij nieuwsgierig en begon te lachen. 'Het is toch niet mama hè!' Oh, dat zou zo raar zijn - nou ja, het was heel normaal voor zangers om een nummer te schrijven over hun geliefde, maar toch.

Eli keek op toen hij klaar was met spelen en sloeg beschaamd zijn ogen neer. Dat hij zo doorzichtig was, had hij niet gedacht. Og eerlijk gezegd niet gehoopt. 'Nee, het is een nieuw nummer. Het gaat over naïviteit. Geen goed voorbeeld dit.' Eli glimlachte naar Joe en overhandigde de gitaar toen terug aan hem. 'Nu is het jouw beurt, show me what you've got!'

'Zeker wel dat het over mam gaat.' grinnikte hij en pakte de gitaar over. 'Maar, ik ga niet zingen.' waarschuwde hij alvast. Hij vond het vreselijk om voor mensen te zingen, zelfs voor zijn vader. Het nummer was hij speelde had hij - heel toevallig - deze middag afgemaakt. Er zat wel tekst bij, maar hij wilde gewoon niet zingen op dit moment. Halverwege het nummer besloot hij toch maar mee te neuriën en toen hij bijna klaar was, zong hij toch echt de tekst. 'Ik weet het,' mompelde hij toen hij klaar was. 'Het is echt vreselijk.'

Eli ging niet in discussie, maar hoopte dat Joe het niet nog een keer zou oprakelen. Dat nummer had hij in geen tijden gespeeld en het verbaasde hem dat het hem toch raakte. 'Niet zingen?' Eli fronste, maar luisterde met een lach. 'Vreselijk? Hoe kom je daar bij? Het is briljant!' Hij gaf Joe een vriendschappelijk duwtje en klopte toen zachtjes tegen de gitaar. 'En de zang maakt het nog beter.'

'Helemaal niet, dat zeg je alleen omdat ik je zoon ben. Die zang is vreselijk, de tekst slaat nergens op.' verdedigde hij zichzelf. Hij hield er niet van om complimenten aan te nemen, en zeker niet als het om zingen gaat. Hij vond het al helemaal erg om toe te geven dat het best goed klonk en dat hij best trots was op het resultaat. Nee, zijn vader was veel beter.