Ziekenhuis

Ziekenhuis van Mystic Falls.

Met een heel survivalpakket onder haar arm voor Isobel liep Elle door de gangen van het kleine plaatselijke ziekenhuis. Het pakket bevatte tijdschriften, veel chocolade en wat boeken. Ook had ze de aantekeningen van de lessen mee die Isobel had gemist, want ja - zo was Elle gewoon. Met een grote glimlach klopte Elle voorzichtig op de deur van Isobel en deed de deur langzaam open. 'Mag ik binnen komen?'

Isobel was verzonken in een of ander roddel tijdschrift dat de vorige patiënt hier had achter gelaten. Normaal las ze dit soort dingen nooit, maar ze moest eerlijk toegeven dat het best wel leuk was om te lezen. Toen er op de deur geklopt werd keek ze op en glimlachte ze toen Elle voorzichtig om het hoekje kwam kijken. 'Natuurlijk mag je binnenkomen!' zei ze lachend. Ze was het er totaal niet mee eens dat ze in het ziekenhuis moest blijven, maar ze hield zich voor dat ze het deden omdat dat het beste voor haar gezondheid was.

Glimlachend kwam Elle snel naar binnen en sloeg haar armen om Isobel heen. 'Hé Belle,' zei ze opgewekt en bekeek haar goed. Ze zag er veel beter uit dat eerst, wat betekende dat ze aan het op knappen was. 'Hoe gaat het nu? Ik heb een mega survival kit meegenomen voor je.' Ze zette de tasjes vol spullen op Isobels schoot en trok een stoel naast het bed, waarop ze ging zitten.

Isobel keek haar aan en knikte. 'Ja, het gaat wel weer goed. Af en toe lijkt ik echt op een zeehond door al dat gehoest, of ben ik heel erg schor, maar verder heb ik eigenlijk nergens meer last van. Al zeiden ze wel dat het ernstiger was dan dat ik zou denken.' Lachend keek ze naar alle spullen die Elle voor haar had meegenomen. 'Elle, wat heb je in vredesnaam allemaal meegenomen?' vroeg ze lachend en opende een tasje waar allemaal lekkere dingen in zaten. 'Ah, dat had je echt niet hoeven doen.'

'Ja, al die rook is natuurlijk niet niets,' merkte ze bezorgd op en keek toen schuldbewust naar haar handen. 'Isobel... Het spijt me zo. Door míj was je alleen en kwam je in de rook terecht. Ik voel me zo schuldig.' Ze ging op de zijkant van het bed zitten en pakte ook de andere tasjes uit. 'Ik heb ook boeken, tijdschriften en aantekeningen voor je! En natuurlijk moest ik dat wel doen, het is hartstikke saai in het ziekenhuis! Dus ik zal je elke middag opzoeken!' Glimlachend keek ze Isobel aan en bekeek de kamer. 'Al veel beterschapskaarten gehad?'

Isobel schudde haar hoofd. 'Het is niemands schuld, behalve mijn eigen. Het was míjn keuze om achter Woody aan te gaan, dus het is ook mijn verantwoordelijkheid. Ik wil niet dat je jezelf de schuld gaat geven, dat deed Woody ook al.' Het was haar eigen keuze, dus haar eigen schuld. 'Ik mag natuurlijk niet te ver achter raken met school hè.' zei ze lachend en keek haar aan. 'Bedankt Elle,'

'Ja, dat van Woody verbaast me dan ook totaal niet,' glimlachte ze en bekeek Isobel. 'Is hij eigenlijk al langsgekomen? En ik zal er wel met hem over praten, want Woody zit er vast nog steeds over in.' Ze moest lachen en knikte schuldbewust. 'Daarom, zo kan je toch nog aan school blijven werken. Het zou zonde zijn als je te erg achter zou lopen. Maar Isobel, wat was er nou eigenlijk gebeurd? Wie heeft je gered?'

Isobel glimlachte. 'Ja, hij is al langs gekomen, al meer dan één keer. Als hij niet traint en niet op school zit probeert hij zoveel mogelijk hier te zijn.' Woody was echt een lieverd. 'Woody ging naar jou zoeken en zei dat ik niet mee mocht en toen ben ik toch achter hem aangerend. Het was echt een ontzettend grote chaos en er liepen overal mensen, en toen ik even niet oplette toen stond ik ineens in een gigantische rookwolk. Ik had echt geen idee waar ik was, en voor ik het wist lag ik op de grond. Later hoorde ik pas dat Willy me heeft gevonden en daar weg heeft gehaald.'

'Ik had niets anders van hem verwacht,' lachte ze en keek toen bezorgd naar Isobel. Terwijl ze zo sprak, speelde de gebeurtenissen van Isobel als een filmpje door Elle's hoofd. Wat nou als ze niet was gevonden en nu misschien wel... dood was? Elle kreeg het al benauwd toen ze eraan dacht. Elle pakte Isobels handen vast en sloot haar ogen. 'Ik ben zo zo zo blij dat je gevonden bent.'

'Nou, anders ik wel.' zei Isobel lachend. 'Maar het is voorbij en het is goed gekomen, dus je hoeft je nergens zorgen over te maken Ellie,' Isobel keek haar vriendin met een glimlachje aan en gaf een klein kneepje in haar handen. 'Ik ben toch ook eens slechte vriendin hè, ik heb nog niet eens gevraagd hoe het met jou ging? En tijdens de brand enzo...' Ze had geen idee of Elle wist dat zíj wist van de brand toen ze klein was.

Snel knikte Elle. 'Ja, ik ben bang voor vuur, dus ehm vandaar dat Woody zo bezorgd om me was. Maar Thomas was bij me en later ook Woody, dus dat kwam allemaal goed.' Ze vertelde maar niet over haar ongeluk, ze wou Isobel niet bang maken. 'Ik schaam me nu wel dood tegenover Thomas en trouwens heel Mystic Falls, maar ja...' Treurig glimlachte ze en klopte met haar hand op Isobels knie. 'Hoe reageerde Woody trouwens toen hij je bij de ambulance zag?'

'Volgens mij schrok hij heel erg, maar - ik weet het eigenlijk verder niet. Ik lag nog in een halve roes.' grinnikte ze en keek haar vriendin toen ernstig aan. 'Elle...' mompelde ze. 'Nu moet je niet boos op me worden, maar - maar ik weet van het... ongeluk af. Toen je klein was, met het schuurtje enzo.' zei ze zachtjes, hopend dat ze niet in woede of verdriet uit zou barsten.

Ze schrok van Isobels woorden, niet omdat ze het erg vond dat Isobel het wist, maar wel dat Woody de vertrouwensband van hun familie had geschonden. Geheimen bleven tussen hun en die zouden niet verspreid worden. Dat vond Elle altijd een heel belangrijke regel. 'Dat is niet erg, Bel, dan bespaart een heel lang verhaal,' lachte ze en keek toen naar haar handen. 'Dan kan ik je ook vertellen dat het eigenlijk helemaal niet goed ging. Ik... Ik werd helemaal gek. Het voelde alsof ik zelf in brand stond. Thomas had geen idee wat er gebeurde.'

'Hé, Elle, ik weet zeker dat hij het niet erg vond, ook al zou hij het misschien niet snappen wat er precies aan de hand was. Het is wel je vriend, en Woody was er ook snel bij.' Isobel sloeg de dekens van het bed open. 'Hup, schoenen uit en in het bed komen kruipen jij klein monster.' zei ze glimlachend.

'Je hebt gelijk... Zoals altijd!' lachte Elle zuchtend en giechelde toen Isobel de dekens open sloeg. Snel deed ze haar schoenen uit en kroop naast Isobel in bed. Het was net zoals altijd, dat ze gezellig film keken of gewoon kletsten. Elle hield altijd van zulke momenten. 'En hij weet gelukkig nu ook dat hij me niet kan verrassen met kaarsen,' grapte ze lachend.

Isobel moest lachen om haar opmerking en sloeg de deken weer dicht toen Elle in het bed was gekropen. 'Hoe gaat het eigenlijk verder met jou en Thomas?' Ze hoorde eigenlijk haast nooit iets over hen twee, alsof Elle er niet over wilde praten. Zelf was ze zo open als het maar kon als het over haar relatie ging.

Elke twijfelde even en haalde haar schouders op. 'Kermis heeft veel veranderd,' zuchtte ze en beet even op haar lip. 'Het is zo... Ik ben bang dat de ramp mij veranderd heeft. Thomas had me net geleerd om meer zelfvertrouwen te hebben en pit, maar dat is nu allemaal weer verdwenen en ik weet niet of Thomas daar mee om kan gaan.' Ze legde haar kin tegen Isobels schouder en ze keek haar treurig aan. 'Ik ben bang voor wat de consequenties zullen zijn. Want ik zal hem nooit en nooit van mijn leven vertellen over mijn opgeluk en wat ik ben.'

'Elle, niet zo treuren jij. Heb je hem nog over de kermis gesproken? Misschien is t wel helemaal niet zo erg, en je kan toch zeggen dat toen je klein was je haar in de brand vlog door een kaarsje op je verjaardagtaart en dat je daarom bang bent voor vuur?' zei ze met een lichte grijns. 'Het is een leugentje voor eigen bestwil Elle, dat mag.' Ze glimlachte naar haar vriendin. 'En nu wil ik weer een lach zien.'

Verbaasd keek Elle Isobel aan en dacht over haar woorden na. 'Dat is... Dat is geniaal, Isobel! Zo geef ik een verklaring voor mijn rare gedrag, zonder iets over dat heksengedoe te vertellen!' Elle glimlachte breed bij de woorden van Isobel en knuffelde haar vriendin weer. 'Ik hoop dat je snel weer beter bent. De watervallen zijn prachtig met dit winterse weer.'

Isobel begon te lachen. 'Nu ik niets mag doen heb ik tijd om meesterplannen te ontwikkelen.' zei ze lachend. 'Prachtig, en verdomd koud!' Isobel had helemaal niets met de kou en ook niets met winter. 'Maar ik hoop ook dat ik inderdaad weer snel op de been ben, en vooral dat ik gewoon weer verder kan gaan met turnen op hetzelfde niveau.' Dat vond ze eigenlijk nog wel het belangrijkste.

'O ja, het turnen inderdaad! Ach, je hebt geen amputatie ondergaan, dus dat zal wel goed komen,' zei Elle optimistisch en lachte toen. 'Ja, inderdaad, en die ideeën zijn dan ook écht meesterlijk.' Nieuwsgierig keek Elle Isobel aan, maar ook met een blos. 'Maar jij en Woody he... Ik vroeg me af, hoe ver zijn jullie eigenlijk al gegaan?' Ze hadden al een tijd een relatie en misschien kon Isobel Elle dan opnieuw met iets helpen.

'Zolang ik mijn beide armen en benen nog heb moet het inderdaad wel goed komen.' lachte ze en haalde haar schouders op bij haar volgende vraag. 'Niet zo ver, ik heb geen idee of hij het wel al wilt. Kijk, ik ben er klaar voor, maar ik heb het idee dat hij het misschien nog niet wilt. Ik heb het nog niet aan hem gevraagd, dus misschien zit ik er wel compleet naast hoor..' Ze keek haar aan en glimlachte. 'Hoezo?' vroeg ze lachend.

Elle lachte zachtjes. 'Je kent mij, je kent Woody en Alex. Zo preuts als maar kan, geërfd van onze ouders,' zuchtte ze. 'Ik zou het gewoon tegen Woody zeggen, hij wil het vast ook wel... denk ik.' Ze bloosde even en beet op haar lip. 'Nou, Thomas is geen maagd meer en heeft al best veel dingen met meisjes gedaan, en ik denk dat ik daar allemaal nog niet klaar voor ben. Maar misschien wil hij juist wel meer... Hoe los ik dat op?'

'Ja, daar heb je misschien wel gelijk in.' Elle had waarschijnlijk geen idee dat Isobel óók geen maagd meer was, maar dat zou ze later wel boven brengen. 'Als hij het opbrengt gewoon eerlijk zeggen dat je er nog niet klaar voor bent en als hij daar geen respect voor heeft, dan is hij geen goede vriend. Dan waardeert hij jóu niet, dus dan zou ik zeggen: weg ermee. Echt Elle, je moet niets tegen je wil in doen, nóóit. Beloof je me dat. Ook niet omdat hij het graag wilt.' Elle was iemand die je makkelijk kon beïnvloeden en Isobel wilde niet dat ze dingen zou doen waar ze later spijt van zou gaan krijgen.