Natuurkunde lokaal

Lokaal waar natuurkunde les wordt gegeven. Bevat veel spullen om practica mee te doen.

Augustus zat vermoeid achter zijn bureau en keek naar zijn kletsende en vooral niet werkende klas. 'Weet je wat, ga maar naar huis,' mompelde hij. Het was toch vrijdag en dit was zijn laatste klas van vandaag. Opgewonden renden ze allemaal de klas uit en Augustus leende met koppijn in zijn stoel naar achteren. Hij had al dagen zitten overwerken omdat hij voor een bepaalde deadline allerlei dingen had moeten nakijken. Het was nachtwerk geworden.

Emelia had in de ruimte voor het klaslokaal van Augustus gezeten. Sinds ze bij hem thuis was geweest had ze hem niet meer gesproken en ze was benieuwd hoe het met hem ging. De situatie tussen hen was enigszins verwarrend: Er was meer dan iets, maar eigenlijk was er niets... Ja, het was ontzettend verwarrend. Toen alle leerlingen de klas uit stormde, stond Emelia op en klopte ze op de deur van het klaslokaal.

Augustus had de moed opgegeven en leunde nu met zijn hoofd op zijn bureau. Even sloot hij zijn ogen, en als hij niet wakker was gemaakt door geklop op zijn deur, was hij zeker in slaap gevallen. Snel haalde hij een hand door zijn warrige haar en liep naar de deur toe. Verbaasd zag hij opeens Emelia staan. Onmiddellijk glimlachte hij breed. 'Hé Emelia! Hoe is het? Kom binnen.' Meteen voelde hij zich stukken energieker dan eerst.

Emelia stapte lachend het klaslokaal binnen. 'Ik dacht, laat ik eens even gaan kijken hoe het met je gaat.' zei ze grijnzend en nam plaats op een van de tafeltjes op de eerste rij. 'Met mij gaat alles prima, en met jou? Je ziet eruit alsof je weken geen slaap hebt gehad man.' Dat hij moe was, was niet te missen.

Hij nam tegenover haar plaats en leunde tegen zijn bureau aan. Elke keer als Emelia ergens binnen kwam... het leek dan wel alsof de kamer verlicht werd. En ondanks dat hij het niet mocht denken, maar in zijn ogen was ze prachtig. 'Het gaat wel. Ik heb inderdaad de laatste tijd weinig geslapen. Deadlines, proefwerken, bezorgde ouders aan de telefoon.' Hij haalde een hand over zijn gezicht en glimlachte toen. 'Maar nu gaat het prima.'

'Mooi zo!' zei ze enthousiast en keek naar alle dingen die in het lokaal stonden. 'Niet om negatief te zijn over jou vak, maar ik ben toch echt blij dat ik het niet gekozen heb.' zei ze lachend. Ze was goed in natuurkunde, ze was goed in alle vakken: maar puur omdat ze er al 100 jaar de tijd voor had gehad om het te leren. Iedere keer al ze weer naar een andere school ging, koos ze voor een ander vakken pakket. 'Ik ben echt bagger in natuurkunde. Het enige wat ik ervan weet is iets met protonen en neutronen.' lachte ze.

Hij grinnikte en knikte. 'Ik snap dat veel mensen het een stom vak vinden. Het ironische is dat ik het vroeger ook niet leuk vond, maar er wel goed in was. Toen ik het ging studeren, besefte ik pas hoe gaaf het allemaal is.' Hij slikte even moeizaam toen hij weer naar haar keek. 'Ik vond het vorige week echt gezellig, Emelia. Je weet wel, bij mij thuis, en zo.' Hij had er nog dagen over na zitten denken. Ze kwam maar niet uit zijn hoofd.

Emelia grijnsde. 'Ik vind het waarschijnlijk niet leuk, ómdat ik er niet goed in ben, dus ach..' Bij zijn woorden keek ze hem aan en glimlachte. 'Ik vond het ook echt heel erg leuk.' zei ze en stond op van het tafeltje. 'Misschien moeten we binnenkort maar weer eens iets gezelligs gaan doen, als je daar ook zin in hebt tenminste.'

Hij keek haar met ongelovige ogen aan en bleef dat voor enkele secondes doen. Dit was zo fout, maar voelde ook zo goed tegelijk. Hij wou dolgraag iets met haar doen, een date misschien zelfs wel, maar hij mócht het niet. Hij zou ontslagen worden als leraar. Had hij dat voor haar over? Zuchtend stond hij ook op en keek haar aan. Het was maar beter om de waarheid te zeggen. 'Het lijkt me echt hartstikke leuk, maar... kan dat wel?'

'Waarom zou het niet kunnen?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en keek hem aan. 'Het is niet zo dat het verboden is om iets met een leerling te gaan drinken, of wel soms? Ik wil je niet in een benarde situatie brengen of iets in die richting, dus als jij je er niet comfortabel bij voelt dan eh.. dan doen we het niet?' Misschien was het inderdaad lastiger dan dat ze had gedacht.

'Ik weet het niet. Ik ben ook net nieuw in dit wereldje,' glimlachte hij en keek haar toen weer serieus aan. 'Ach, je hebt gelijk, er is niets mis mee om wat te drinken. Dus zullen we het dan maar afspreken? Ik wil je best een keer thuis ophalen.' Hij stak zijn hand uit om een pluk haar achter haar oor te stoppen, maar kon zich net op tijd in houden. Zijdelings keek hij naar de deur die half open stond.

Emelia dacht even na over het feit dat hij naar haar huis zou komen, maar knikte uiteindelijk. 'Dat lijkt me een goed idee.' zei ze met een glimlach en volgde zijn blik die leidde naar de deur die half openstond. 'Moet ik hem dicht doen?' vroeg ze lachend, maar wachtte niet op antwoord en deed het gewoon.

'Doe maar dicht,' zei hij zacht en volgde haar bewegingen nauwkeurig met zijn ogen. Hij liep naar haar toe, toen de deur dicht was gedaan, en stopte nu wel met zijn vingers een pluk achter haar oor. Hij raakte haar huid langer dan nodig was en glimlachte toen haar haar. Met rode wangen trok hij zijn hand weer terug en leunde weer tegen zijn bureau aan.

Emelia keek hem aan en glimlachte uiteindelijk bij het zien van zijn rode wangen. Het was alsof de huid die hij had aangeraakt met zijn vinger gloeide, maar waarschijnlijk was dat gewoon haar verbeelding. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze moest zeggen tegen hem, dus zei ze maar niets en keek ze hem enkel met een glimlach aan.

Hij was zo verbaasd over wat hij had gedaan, dat hij klunzig allerlei dingen van zijn bureau stootte en ook nog eens zijn papieren door de war bracht. Zacht mopperend knielde hij op de grond en begon de bladen weer te sorteren. Emelia aan kijken durfde hij nog niet. Hij had geen idee wat ze ervan vond - misschien had hij ook wel helemaal verkeerd haar woorden opgevat. Hij vatte het op als een date, maar misschien bedoelde zij het wel als vrienden.

Emelia moest lachen toen hij allerlei dingen omstootte, maar toen zijn papieren allemaal op de grond vielen, liep ze naar hem toe en knielde naast hem neer. 'Laat me je helpen.' zei ze zachtjes en pakte wat papieren van de grond af, om deze op een net stapeltje te leggen en zo verder te gaan.

Toen hij een papier wilde oppakken, stootte zijn hand tegen de hare aan en keek hij haar tegelijkertijd aan. Meteen kwamen de beelden terug van hun afspraak, hoe zijn hand de hare vast hield terwijl ze samen gitaar speelde. Langzaam wikkelde hij zijn hand rond de hare en voelde hoe hij harder ging ademen. Hij was nerveus, dat zeker, maar wist zeker dat hij het goede deed.

Emelia keek hem ook aan op het moment dat hij haar hand aanraakte. Ze kon zijn adem op haar huid voelen en voor een enkel moment was ze radeloos. Ze had geen idee wat ze moest doen. De verlangens waren er, maar het feit dat ze in een klaslokaal zaten hield haar tegen. Wat als er iemand binnenkwam?

Hij sloot zijn ogen bij het horen van haar ademhaling en besloot voor eens al zijn zorgen en angsten weg te drukken. Zijn hand streelde over haar arm naar haar schouder toe en vandaar naar haar gezicht. Zijn hand eindigde op haar wang en met zijn duim streek hij over haar zachte huid. Ze waren enigszins bedekt doordat ze achter het bureau gebukt waren. Hij leunde naar voren en drukte zacht zijn lippen op haar wang.

Emelia voelde zijn vingers over haar arm en schouder strelen en voordat ze ook maar iets doorhad voelde ze zacht zijn lippen op haar wang. Ze voelde hoe haar hartslag versnelde en keek hem aan. Heel voorzichtig, zette ze haar lippen zachtjes op die van hem en streek ze met haar kleine vingers langs de stoppels op zijn wang.

Haar lippen waren zo zacht en liefdevol dat Augustus het er bloedheet van kreeg. Die stem in zijn achterhoofd die maar bleef zeggen dat hij hier spijt van zou krijgen, negeerde hij compleet en voordat hij het wist, kuste hij haar terug. Zacht en voorzichtig, maar toch verlangend. De gedachte van hun lippen op elkaar had constant in zijn hoofd gezeten toen zij er was, en nu het eindelijk gebeurde.. hij had geen woorden die zijn blijdschap beschreven.

Emelia hoorde wat op de gang en haalde haar lippen abrupt van die van hem af. Toen het uiteindelijk weer stil werd, en bleek dat er helemaal niets aan de hand was, lachte ze wat ongemakkelijk en keek hem aan. 'Sorry ik... ik dacht dat ze - eh.. - nou ja, je weet wel, binnen zouden komen ofzo.' zei ze zachtjes en keek hem aan.

Augustus trok zich ook abrupt terug en wachtte het geluid af, die gelukkig weg stierf. Vol opluchting blies hij uiteindelijk zijn adem uit en lachte ook ongemakkelijk. Zijn hand gleed weer in haar haren en met een tedere blik bekeek hij haar. 'Ik zal een keer voor je zingen,' beloofde hij met fluisterende stem en drukte toen weer zijn lippen zacht op de hare.

Emelia glimlachte bij zijn woorden en hoewel het net ook al gebeurde, schrok ze toen hij haar lippen weer zachtjes op die van haar zette. Het gevoel dat ze erdoor kreeg was echter wel ontzettend aangenaam en op dit moment zou ze willen dat het er altijd zou blijven. Met haar vingers gleed ze weer langs zijn wang en liet deze hier rusten.