Natuurkunde lokaal

Het was ongelofelijk hoe klein Emelia's gezicht in Augustus' handen voelden. Hij was zich ervan bewust hoe ruw zijn lippen tegen de zachte van haar moesten voelen. Even keek hij haar met een glimlach aan en liet zijn voorhoofd tegen de hare rusten. 'Je wil niet weten hoe lang ik dit al wil doen,' fluisterde hij en liet haar los toen hij opeens een groep mensen langs hoorde lopen.

Emelia moest haar zachte gegiechel onderdrukken toen er mensen voorbij liepen, maar knikte bij zijn woorden. 'Ik ook.' fluisterde ze en kon haar zachte gelach niet meer tegenhouden. Zachtjes beet ze op de binnenkant van haar lip en glimlachte naar hem. 'Wel erg kinky... onder je bureau.' lachte ze wat harder, toen het geluid van de massa weer was weggetrokken.

Augustus lachte als vanzelf bij haar schattige gelach en kon toen ook zijn lach niet meer in houden. Hij pakte haar handen vast en trok haar zo omhoog. Even liet hij haar los en bekeek de deur, waarvan hij nu pas zag dat deze op slot kon. 'Oeps,' grinnikte hij en deed deze op slot. Daarna draaide hij zich weer om naar Emelia en drukte een kus op haar voorhoofd.

Het drong nu pas tot Emelia door dat dit eigenlijk helemaal niet kon. Hij was een mens en zij... zij zou voor eeuwig jong en gezond blijven. Hij zou oud worden, hij was gewoon menselijk en ze zou hem nooit over zichzelf kunnen vertellen. De gedachte deprimeerde haar lichtelijk, maar ze liet de glimlach op haar gezicht nog steeds stralen. 'Oeps..' herhaalde ze met een glimlach, maar ze wist zelf ook dat de teleurstelling in haar stem te horen was.

Hij merkte iets op in haar stem, hij kon het niet helemaal plaatsen, maar iets positiefs zou het vast niet geweest zijn. Was hij te ver gegaan? Vast wel. Hij zette een stap naar achteren en glimlachte schuldbewust naar haar. 'Ik.. Het spijt me van daarnet. Ik liet me gaan.' Hij had nog enkel één van haar handen vast en streek hier zacht met zijn duim overheen.

'Nee, nee - dat is het niet. Je bent niet te ver gegaan, het is gewoon... Nee, het is niets.' zei ze met een geruststellende glimlach en gaf hem een klein, kort kusje op zijn lippen. 'Zullen we anders nu maar iets gaan drinken?' stelde ze voor en streek een pluk haren uit haar ogen weg. 'Of heb je zin om iets anders te gaan doen? Als je het te druk hebt moet je het eerlijk zeggen hoor, ik wil je niet van je werk afhouden.'

Hij voelde zich rustig worden door haar glimlach en schudde zijn hoofd. 'Doordat ik steeds zo hard gewerkt heb, gun ik mezelf nu wel een vrije middag. Wat wil je doen? We kunnen inderdaad iets gaan drinken of misschien ergens de omgeving in?' Hij drukte een kus tegen haar hand aan en keek haar zo afwachtend aan. Hij gleed met zijn duim over haar lippen en voelde dat verlangen weer door hem razen.

'Ik vind het allemaal goed, jij mag kiezen wat je wilt doen! We kunnen een stukje gaan lopen en daarna misschien iets drinken bij jou?' Hoewel ze steeds zei dat het haar niets uitmaakte dat hij een leraar was: ze vond het toch redelijk eng om zo in het openbaar met hem iets te gaan doen.

Hij krabte even aan zijn kin en knikte toen. 'Ja, dat lijkt me leuk! Ik ben met de auto, als je wil kan je met mij meerijden?' Hij merkte haar blik op en opende zijn armen, om deze voorzichtig om haar heen te slaan. Zacht drukte hij een kus op haar haren. 'Ik vind het ook spannend, Emelia, maar niemand gaat ons betrappen. Dat beloof ik.'

Emelia voelde zijn stevige armen om hem heen - hoewel zijzelf natuurlijk veel sterker was dan hem - maar het gaf haar een vertrouwd gevoel. 'Oké dan.' zei ze met een klein glimlachje en knikte. 'Ik ben toch komen lopen, dus dat komt wel goed uit.' Ze had gejaagd voordat ze naar school was gekomen, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken.

Hij streek nog een keer over haar haren en deed toen het slot van zijn deur open. Snel pakte hij zijn spullen en tas op. Voorzichtig keek hij om de hoek en toen hij zag dat er niemand anders in de gang was, pakte hij haar hand vast en nam haar snel mee de gang in. Toen ze uiteindelijk op de parkeerplaats stonden, lachte hij opgelucht. 'Gelukt,' stamelde hij en opende zijn auto.

Emelia lachte toen ze sneaky door de gang heen liepen. Ze voelde zich net een klein meisje dat zich aan het verstoppen was voor haar ouders, die niet mochten zien dat ze een snoepje had gestolen. Toen ze eenmaal in de auto zat, klikte ze de riem vast en glimlachte naar hem. 'We moeten hier wel iets op vinden hoor, ik wil niet constant zo sneaky door de gangen heen rennen,' zei ze lachend, maar eigenlijk was ze bloedserieus.

Hij startte de auto en reed snel van de parkeerplaats weg, voordat ze toch nog betrapt werden. Eenmaal uit het zicht keek hij haar zo nu en dan aan en legde zijn hand op de hare. Ernstig keek hij uit het raam. 'Je hebt gelijk, maar het vervelende is dat ik geen idee heb hoe we dat kunnen oplossen. Dit.. Wat wij nu doen is verboden en zal ook verboden blijven.'

Emelia knikte. 'Ín de school is het verboden? Maar Zolang we daar niets laten merken lijkt het me geen probleem, toch?' Wat niet weet, wat niet deert was het gezegde toch altijd? 'Zolang wij gewoon doen alsof er niets aan de hand is, lijkt het me geen probleem toch?' Eigenlijk wilde ze geen toneelstuk opvoeren, maar dat was het enige idee wat nog een beetje redelijk was.

Hij tikte onzeker op zijn stuur. 'Ik weet niet wat de regels zijn, maar als de school erachter komt..' Opeens overstuur sloeg hij op zijn stuur en zuchtte diep. 'Waarom kan dit niet gewoon makkelijk zijn? Ik.. Ik ben verliefd op je. We schelen maar twee, drie jaar met elkaar. Hoe kunnen ze dat in godsnaam niet goedkeuren?' Hij reed naar de zijkant van de weg om te stoppen, om tot rust te komen, voordat ze nog een ongeluk kregen.

Emelia keek hem aan. 'Hé, hé rustig.. We verzinnen vast wel iets en binnen een half jaar ben ik toch van school af...' Ze hoefde eigenlijk niet eens naar school, maar het was raar om hem dat te vertellen. 'Ik kan zelfs vragen of ik vervroegd examen kan doen? Ik heb voor al mijn vakken goede punten, dus zo'n groot probleem zou dat vast niet zijn. We komen wel ergens, echt - geloof me.'

Hij hield haar gezicht tussen zijn handen en schudde wanhopig zijn hoofd. 'Nee, je moet gewoon op de normale manier school afmaken. Je moet niet wegens mij eerder stoppen met school.' Liefdevol streek hij met zijn duimen over haar wangen en drukte een kus op haar neus. Daarna liet hij haar los en reed weer verder, richting de bossen. Hij was kalmer geworden, maar voelde zich toch van binnen nog kwaad. Waarom kon dit niet gewoon makkelijk zijn?

Emelia haalde haar schouders op. Ze kon moeilijk zeggen dat ze school al meerdere malen had afgerond, want dat zou verdomd raar zijn. Ze glimlachte kort naar hem en keek terwijl ze reden het raam uit. Ze vond lange reizen altijd heerlijk: lekker met een muziekje in de auto, of het vliegtuig zitten. 'We verzinnen wel wat.'

Augustus deed de radio aan en keek haar daarna met een glimlach aan. 'Inderdaad, we verzinnen wel wat.' Hij richtte zich weer volkomen op de weg en wiegde met zijn hoofd met de muziek mee. Hij was van plan om naar een van de uithoeken van Mystic Falls te rijden, zodat ze zeker weten niemand tegen zouden komen. Op een gegeven moment werd er een goed nummer gespeeld en zong Augustus met de tekst mee.

Emelia keek uit het raam, tot dat ze Augustus mee hoorde zingen met de muziek. 'Wauw..' mompelde ze zachtjes. Hij kon niet alleen geweldig spelen, hij kon ook nog eens super goed zingen. 'Waarom heb je me nooit verteld dat je zo goed kon zingen?' vroeg ze lachend aan hem. Het stuk waar ze nu reden herkende ze niet, dus het was vast een plek die niet vaak gezocht werd.

Augustus stopte abrupt met zingen toen hij het door had en keek haar met rode wangen aan. Hij wilde haar woorden ontkennen, maar realiseerde zich dat hij het compliment maar gewoon moest aan nemen. Emelia zou niet tegen hem liegen. 'Bedankt,' zei hij verlegen en legde even zijn hand op haar knie. 'Ik kan ook wel een keer zingen met mijn gitaar erbij. Dat klinkt het best gaaf.'

Emelia knikte enthousiast. 'Dat zou super zijn!' Ze was iemand die alle muziek leuk vond, maar vooral akoestisch en wat alternatievere muziek sprak haar aan. 'Zullen we hier ergens stoppen?' Ze hadden wel ver genoeg gereden toch? Mensen moesten wel heel erg verdwaald zijn, mochten ze hier lopen.