Burnt Beans

Koffiezaak! In al die jaren NIET veranderd.

Elle kwam rillend de koffiezaak binnenlopen en bestelde snel een koffie, terwijl ze aan een tafeltje kroop naast een verwarming. Ze was dat koude weer helemaal niet meer gewend, na al dat reizen naar warme en exotische continenten. Haar dromen waren uitgekomen, maar de pret was ooit eens voorbij: over paar maanden zou ze weer haar studie moeten oppakken en stiekem keek ze er wel weer naar uit. In de tussentijd verbleef ze met haar ouders en zusje in haar ouderlijk huis. Toen ze eenmaal haar jas, handschoenen en muts af had gedaan, keek ze nieuwsgierig om haar heen. Alex had gezegd dat de Burnt Beans compleet was veranderd en dat ze per se vandaag en op dit tijdstip het café moest bezoeken.

Noah werkte na al die jaren nog steeds op de Mystic Falls High School en één van zijn oude studenten, die nu zijn collega was, was van mening geweest dat hij echt eens op een date moest gaan. Veel keuze had hij niet: hij werd praktisch gedwongen om op de date te gaan die zij voor hem had geregeld. Heel erg veel zin had hij niet, maar hij zou het een kans geven, één keertje kon vast en zeker geen kwaad. Toen hij met zijn schouder de deur openduwde en naar de tafel wees die Alex hem had geïnstrueerd. In eerste instantie geloofde hij het niet, maar toen hij beter keek, zou hij toch zweren dat het meisje dat aan de tafel zat, hem erg bekend voor kwam. 'Elle?'

Elle had haar handen gewikkeld om de koffie die net was neergezet en blies voorzichtig in de vloeistof zodat het zou afkoelen. Haar gedachten werden onderbroken bij een bekende stem, die ze in al die jaren niet meer had gehoord. Haar hoofd schoot omhoog en met grote ogen keek ze Noah aan. Het had haar geen seconde gekost om te bedenken wie hij was: ook al dat duidelijk te zien was dat hij ouder was geworden, zag hij er nog typisch uit als enkele jaren geleden. Met een glimlach stond ze op en bekeek ze hem eens goed. 'Noah?!' zei ze op dezelfde verraste toon. Na ongemakkelijk haar hand uitgestoken te hebben, bedacht ze zich en sloeg ze haar armen met een lach om hem heen.

Noah omhelsde haar kort en keek haar aan. 'Je ziet er goed uit, hoe gaat het met je?' Hij wist nog goed hoe ze in het begin moeite had gehad met Engels, maar uiteindelijk eindigde als één van de beste van de klas. Pas toen hij op de stoel zat, bedacht hij zich wat dit betekende. 'Serieus Alex...' mompelde hij in zichzelf en schudde zijn hoofd. Had Alex hem nou werkelijk waar op een date gestuurd met Elle? Met haar eigen zus? Wauw, dat was hij werkelijk nooit verwacht.

In al die jaren was ze ook volwassen geworden en ze had nu voor het eerst het gevoel alsof ze als Noah's gelijke voor hem zat. Het was niet meer haar leraar met wie ze sprak, net zoals ze Alex echt niet meer als haar kleine zusje kon zien. En Woody, hij- hij was al verloofd! 'Bedankt, jij ook,' zei ze gemeend. 'Het gaat goed. Raad eens, ik kom net terug uit Londen! De laatste jaren had ik gereisd en ik had mezelf beloofd om Londen als laatste bestemming te houden. Hoe gaat het met jou, Noah?' Ze bestelde ook een koffie voor Noah en moest toen lachen. 'Ja, ik geloof dat Alex hierin een rol heeft gespeeld.' Ze had al snel de puzzelstukjes in elkaar kunnen zetten.

'Wauw, als je hem ziet feliciteer hem maar.' Ergens verbaasde het hem niets: op de middelbare waren hij en Isobel al niet van elkaar te scheiden, tenminste hij ging er vanuit dat hij verloofd was met haar. 'Echt?! Hoe vond je het?' Engeland zal altijd zijn thuisland blijven, hoewel hij het hier ook nog steeds naar zijn zin had. Inmiddels had hij een plek voor zichzelf, die wat groter was dan één enkele kamer. Tevens deelde hij zijn huis niet meer. 'Het gaat wel goed eigenlijk. Nog steeds leraar Engels hier, een eigen plekje gevonden aan de rand van het dorp en ik heb hier nog steeds naar m'n zin.' zei hij met een glimlach op zijn gezicht en bestelde een zwarte koffie. 'Ja, dat denk ik inderdaad ook. Soms weet ze ook van geen ophouden.' lachte hij.

'Londen was geweldig!' zei ze enthousiast. 'Ik heb alle populaire bezienswaardigheden gezien, maar ook de kleine boekenwinkeltjes waar jij altijd over vertelde. En kleine restaurantjes! Het was prachtig.' Dromerig legde ze haar hoofd op haar hand en keek ze Noah met een glimlach aan. 'Ik ben blij om te horen dat het goed gaat. En dat je eindelijk een groter huis hebt,' zei ze plagerig en dronk voorzichtig van haar koffie. Tijdens al die reizen had ze het idee gehad dat ze eindelijk was ontpopt tot haarzelf: iemand die niet standaard verlegen en onzeker was. Natuurlijk had ze nog weleens momenten van onzekerheid, maar het was stukken minder dan eerder. 'Het is vast leuk om Alex als collega te hebben. Trouwens, had ik al verteld dat ik naast mijn studie politiek ook een studie engels doe?'

'Mooi zo, er is nog zoveel meer in Londen dan de Tower Bridge en Westminster Abbey.' lachte hij. De toeristentrekkers werden vaak gezien als het hoogtepunt van de stad, terwijl in werkelijkheid er zoveel meer te zien was als dat. Je had geweldige winkelstraten, boekenwinkeltjes, restaurantjes en ga zo maar door. 'Ik ben blij dat je ervan genoten hebt.' zei hij oprecht en hield de beker tussen zijn handen. 'Het is hartstikke gezellig om met haar te werken,' gaf hij toe. 'ze brengt zeker wat gezelligheid binnen.' lachte hij vervolgens. 'En zoals je ziet heeft ze af en toe gekke ideeën.'

'Klopt, al vond ik de Westminster Abbey wel prachtig. Ik ging er heel vroeg in de ochtend naartoe en toen was het nog zo heerlijk rustig. Het is sowieso heerlijk om in de ochtend door de stad te lopen,' glunderde ze, denkend aan de herinnering, en afwezig nam ze een slok koffie. Ze werd weer bij het gesprek getrokken door zijn opmerkingen over Alex en geamuseerd lachte Elle. Toch werd haar glimlach iets minder bij zijn laatste woorden. Vond hij het echt een gek idee dat ze samen zouden afspreken? 'Ja, inderdaad, die gekke ideeën van haar,' zei Elle zachtjes met een klein glimlachje.

Noah dronk een slok van zijn koffie en zette de beker op het tafeltje neer. 'Het is goed om je weer te zien Elle, ik ben blij dat het zo goed met je gaat.' zei hij oprecht en cirkelde met zijn vinger figuurtjes op de tafel. 'Maar bevallen de studies je? Ik had ook niets anders verwacht dat je het zou kunnen hoor, je bent altijd een van de slimste studenten geweest daar.' gaf hij toe. Er waren niet veel mensen die én de potentie en de motivatie hadden. Sommige hadden de motivatie wel, maar konden het simpelweg gewoon niet, terwijl andere er de hersenen voor hadden, maar er gewoon hun pet naar gooide. 'Wat brengt je terug naar Mystic Falls?'

'De studies bevallen me heel erg goed! Vooral politiek ligt mij heel erg. Ik heb twee jaar geleden mijn bachelor afgemaakt en daarna heb ik veel gereisd door de wereld. Maar nu is mijn geld op en ga ik weer studeren. Maar ik kan pas weer over twee maanden instromen, dus vandaar dat ik nu een tijdje thuis ben. Ik ben van plan om hier een baantje te zoeken en zo weer wat geld te verdienen.' Nu was het haar beurt om hem met een vragende blik aan te kijken. 'En waar ben jij nu zoal mee bezig? Les geven natuurlijk, maar... spreek je Julian bijvoorbeeld nog weleens?' zei ze zachtjes. Ze was benieuwd naar zijn krachten en hoe intens hij er nog mee bezig was.

'Niet zoveel bijzonders eigenlijk... Inderdaad druk bezig met lesgeven, ik heb een stuk meer klassen dan een paar jaar geleden, dus ik heb het een stuk drukker. En Julian... nee, ik heb me erbij neergelegd Elle. Ik weet dat ik de krachten heb en in het begin was het allemaal spannend, maar nu. Ik weet het niet, ik heb het prima zo, ik heb er al jaren niet meer naar omgekeken eigenlijk.' Hij kon het prima zonder zijn krachten, dus deed hij er ook niets mee, dan kon er ook niets fout gaan.

Elle kon haar verbazing maar moeilijk onderdrukken: ze had gedacht dat Julian Noah in al die jaren had getraind tot een echte heks. Dat was in elk geval wel wat Elle in al die jaren had gedaan in het buitenland, een zo sterk mogelijke heks worden. Haar gedachten dwaalden kort af naar Thomas, maar al snel drukte ze die weer weg. En al die jaren hadden ook geholpen, ze durfde te wedden dat ze net zo krachtig was als Julian. Want als ergens haar passie zat, dan was het wel in haar krachten. Ze probeerde dus zo onschuldig mogelijk te kijken bij zijn woorden en knikte begripvol. 'Hoe gaat het trouwens met Grace?' vroeg ze opeens spontaan. 'Is ze met je mee verhuisd?' Wie weet wat voor relatie de twee nu zouden hebben.

Noah begon te lachen en schudde zijn hoofd. 'Nee, Grace is niet mee verhuist. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe het met haar gaat. We spreken elkaar nog wel eens, maar we zijn beide onze eigen weg uit gegaan na een tijdje.' vertelde hij haar. 'Wil je nog iets te drinken?' Zelf bestelde hij nog een cappuccino en wachtte op Elle's antwoord.

- geen inspiratie. sorry :')

'Ja, ik begrijp wat je bedoelt met scheidende wegen,' zei Elle zachtjes en knikte afwezig op zijn vraag of ze nog wat te drinken wou. 'Ook een cappuccino graag.' Zelf waren Thomas en zij op die manier ook gescheiden: of, nou ja, Thomas had háár verlaten. Plotseling. Uit het niets. 'Trouwens, omdat ik hier nu toch een tijd zal zijn, weet jij nog een leuke plek waar ik kan werken? Weet je toevallig of er op de high school nog open banen zijn?' vroeg ze nieuwsgierig. Terwijl ze wachtte op zijn antwoord, keek ze ondertussen naar buiten. Het was prachtig, de witte wereld van sneeuw. Misschien konden ze zometeen samen buiten een wandeling maken.

'Ik weet niet of er nog banen open zijn, maar je kan vast en zeker wel wat geld bijeen sprokkelen als mijn klassenassistent.' grapte hij. 'daarbij is Arthur niet zo moeilijk, hij heeft vast wel ergens een plekje voor je. En anders kan je het altijd nog proberen bij de bar verderop, ik hoorde dat ze daar nog een bartender zochten.' vertelde hij haar en keek eveneens uit het raam. 'altijd als er sneeuw is denk ik aan kerst in Londen. Je moet er echt een keer naartoe als het kerst is, het is echt prachtig. Alles is versierd, overal lichtjes.' zei hij enthousiast en keek haar aan.

Elle moest lachen om zijn woorden en hield haar hoofd bedenkelijk schuin, terwijl ze haar koffie opdronk. 'Ja, misschien ga ik Arthur wel vragen of hij nog een baantje voor me heeft. En ondertussen zal ik ook wel solliciteren om bartendster te worden, dat lijkt me eigenlijk nog best leuk! Goede tip!' Ze keek ook naar buiten en glimlachte daarna naar hem. 'Ja, dat zou ik zeker een keer willen zien, dat lijkt me prachtig. Ben jij de laatste tijd nog in Londen geweest?' Ze keek nogmaals naar buiten. 'En heb je zin om zometeen een wandeling te maken? Ik ben heel erg benieuwd of het hier veranderd is.'

Noah schudde zijn hoofd, maar knikte uiteindelijk toch. 'Ik ben twee dagen op en neer geweest. Mijn opa is een tijdje geleden overleden, dus vandaar.' Hij was opgevoed door zijn grootouders, dus was het een extra pijnlijke ervaring geweest voor hem: hij kende zijn echte ouders al niet, en nu was de man waar hij tegenop keek er ook niet meer. Hij was naar Noah's mening veel te vroeg overleden, slechts 64 jaar was hij geweest. Een hartstilstand, zomaar uit het niets. 'En later ben ik nog een week teruggegaan voor mijn oma, in de zomervakantie.' vertelde hij. 'Veel veranderd is het hier niet, maar tegen een wandeling zeg ik geen nee.' Hij vond het heerlijk om buiten te zijn met dit gure weer.

Elle's gezicht betrok bij Noah's woorden en even legde ze haar hand op de zijne. Al snel realiseerde ze wat ze deed en was het gebaar niets meer dan dat haar vingers de zijne luchtjes streelden, omdat ze hem al zo snel weer terug trok. 'Wat vreselijk, gecondoleerd. Mijn opa is ook overleden, maar voordat ik terug was uit Afrika, lag hij al lang en breed onder de grond,' zei ze met een droevig gezicht. Het had zo lang geduurd om terug te komen, dat ze geen afscheid meer van hem had kunnen nemen. Dus vluchtte ze al snel weer weg naar een ander ver oord. Ze kon de droevige en trieste sfeer van haar familie niet aan. 'Ja, laten we dat maar doen.' Met een glimlach deed ze weer haar dikke jas, handschoenen, muts en sjaal weer aan, terwijl ze de serveerster wenkte dat ze graag wilden afrekenen.

'Alex vertelde het me inderdaad.. jij ook gecondoleerd.' Hij vond het vreselijk, maar hij was dan ook wel weer iemand die zich er snel overheen zette: mensen werden geboren en ze gingen dood, daar kon je niets aan veranderen. Dus je kon erin blijven hangen, of je kon doorgaan en het accepteren. Hij had voor het laatste gekozen, zijn opa had tenslotte een prachtig leven geleid. Ook hij dronk zijn laatste beetje koffie op en pakte zijn portemonnee uit zijn broekzak om te betalen voor hun drankjes. 'Het is tenslotte onze eerste "blinddate"' lachte hij.

Elle zette haar handen in haar zij om te gaan protesteren, maar na zijn woorden moest ze lachen. 'Oké dan, maar zometeen koop ik nog wel wat koffie bij een kraampje,' beloofde ze, terwijl hij het geld neerlegde, en met een dankbare blik liep ze samen met hem naar buiten. Het sneeuwde zacht en het was een donkere dag, maar toch was het prachtig op straat. Overal hingen lampjes en stonden kraampjes die koffie en lekkernijen verkochten. Meteen voelde ze hoe haar wangen rood werden van de koud en nog wat dieper trok ze haar muts over haar hoofd. 'Wat is het mooi hè!' zei ze tegen Noah en begon ondertussen naar het park te lopen, waar ze al enkele kinderen sneeuwpoppen zag maken.

Noah knikte. 'Ik heb sneeuw altijd al heerlijk gevonden. Vooral tijdens de kerst. Eerst heerlijk naar buiten toe, sneeuwpoppen maken en sneeuwbal gevechten houden, om vervolgens naar binnen te gaan en op te warmen met een heerlijk grote mok chocolademelk met téveel slagroom.' lachte hij en stopte zijn handen diep in zijn jaszakken weg. Zijn sjaal had hij nog een keertje extra omgeslagen en daar verstopte hij de helft van zijn gezicht in weg.

Elle keek zijdelings naar Noah en knikte instemmend. 'Ik vind de winter ook geweldig. Vroeger ging ik dan altijd met Woody oefenen met onze krachten door sneeuwballen naar elkaar te gooien zonder onze handen te gebruiken. Maar toen Alex groot genoeg was om ook mee te doen, zijn we ermee gestopt. Anders zou ze altijd verliezen,' zei Elle met een glimlach, terugdenkend aan de herinnering. 'En als ik aan sneeuw denk, moet ik ook denken aan ons twee. We hebben een keer samen koffie gedronken terwijl er sneeuw was, weet je nog?' Toen ze een buurjongetje van haar zag spelen, maakte ze een kleine sneeuwbal en gooide ze hem zijn richting op. Al snel werd ze bekogeld door enkele kleine jongetjes en hield ze haar handen verontschuldigend en lachend op. Het was goed om weer thuis te zijn.

Er was niets tussen hen, dat wist hij, maar toen ze refereerde naar "ons twee" kon hij niet ontkennen dat het best vertrouwd klonk. 'Ja, dat weet ik nog wel.' lachte hij. 'Toen was je nog zo verlegen en dacht je dat we in de problemen zouden raken omdat ik een leraar was en jij een leerling.' grapte hij en dook net op tijd weg voor één van de sneeuwballen die naar hen werden gegooid. 'Waar heb je ons nou weer in verzeild laten raken?' vroeg hij grijzend, terwijl hij ook een sneeuwbal vormde en hier haar - op een onverwachts moment - mee in poederde.