Burnt Beans

Op een van de hoeken van het stadsplein bevindt zich een knus en gezellig koffie café. Hoewel het koffie's met de meest ingewikkelde namen schenkt kun je er ook een simpele zwarte koffie drinken of warme chocomel met slagroom. Het is dé plek om er de kille winterdagen door te brengen, want niet alleen de hete koffie en zelfgebakken wafels, maar ook de rustieke uitstraling verwarmen je per direct.

Florrie kwam langzaam en behoedzaam het café binnen. Ze voelde hoe haar maag rammelde en ze snakte naar wat te drinken. In de nacht had ze hard gewerkt in de club en een goede maaltijd had ze nog niet gehad vandaan. Niet dat ze genoeg geld had om naar zo'n café te gaan... Daarom zocht ze nu eigenlijk iemand die haar vast wel wou trakteren. Ze haatte het idee, maar ze kon niets anders. Ze ging aan een tafeltje zitten en haalde haar verfrommelde boekje tevoorschijn, waaruit ze ging lezen.

Grace kwam ineengedoken in haar dikke winterjas het café op de hoek binnen. Als er iets was dat ze nu miste aan Spanje, dan was het de zon wel. In gods naam hoe kwamen ze er bij het hier zo koud te maken? Ze trok haar jas uit, maar hield haar sjaal aan, en zocht een plekje naast een lezende vrouw. Ongeduldig wachtte ze tot er een serveester kwam om haar bestelling op te nemen.

Florrie keek op toen een vrouw naast haar ging zitten. Ze bestudeerde haar kort en moest toen glimlachen om haar ongeduld. 'Als het goed is, komt er zo een serveerster aan,' zei ze om haar gerust te stellen en zag toen haar sjaal. Ze schoof een stuk op en wees naar de plek waar ze eerst zat. 'Wil je anders naast de kachel zitten?' Ze had haar boek weggelegd - het was het enige boek dat ze bij zich had tijdens haar ''vlucht'', ze had hem nu dan ook al tientallen keren gelezen, maar hij werd nooit saai.

Grace keek op toen iemand tegen haar sprak. Ze was in haar gedachten terug gegaan naar het warme heerlijke, niet vriezende Spanje. 'Ze mogen wel eens opschieten.' merkte ze met een frons op terwijl ze de blondine bekeek. Grace had één principe dat ze graag ontkende: ze had het niet op blondere en dunnere vrouwen dan zij zelf. 'Ik wil naast de kachel zitten.' zei ze met een zo vriendelijk mogelijke lach en nam er plaats.

'Neemt u plaats,' glimlachte Florrie en gebaarde naar de plek bij de kachel. Ze bekeek de vrouw nog eens; ze zag er als zo'n enorm warme, vriendelijke vrouw uit. Een lieve vriendin. 'Inderdaad,' stemde ze in en blies even in haar handen. Het was niet bepaald heel erg warm in het café als je geen dikke kleding of jas had, en als je niet naast de kachel zat. Ze stak haar hand uit. 'Ik ben trouwens Florrie.'

Grace bekeek de blondine sceptisch en voelde zich meteen schuldig dat ze zich al liet overnemen door vooroordelen. Ze glimlachte en schudde Florrie's hand. 'Gracia, maar noem me alsjeblieft Grace als je niet wilt dat ik je 2 uur lang ga tutoyeren op de beste Spaanse uitspraak van Gracia.' Ze voelde de koude handen van Florrie, die zelfs nog kouder waren dan die van haarzelf. 'Schuif die stoel bij, anders bevries je nog!'

Ze schoof snel de stoel aan en ging dicht bij Grace zitten. 'Hey Grace,' glimlachte ze vrolijk. Ze keek haar verontschuldigend aan toen ze haar koude hand moest schudden en stopte die in haar mouwen. 'Je zou toch denken dat ze een café als deze beter zouden verwarmen, nietwaar?' Bij haar woorden trok Florrie haar wenkbrauwen nieuwsgierig op. 'Je komt uit Spanje?' vroeg ze.

Grace trok haar benen onder de stoel, zodat ze Florrie niet perongeluk zou schoppen nu ze dichterbij zat. Grace zat namelijk nooit stil. Behalve als ze woest was. En eerlijk gezegd kwam dat ook best vaak voor. 'Inderdaad, als die trage serveerster straks komt, dan zal ik wel eens klagen.' Ze knikte bij Florrie's vraag. 'Si! Waar de zon niet laf is en zich niet verstopt achter wolken.'

Ze kromp een beetje in elkaar bij Grace haar woorden. Ze hield er totaal niet van dat mensen zo deden, dat beschuldigende terwijl die persoon niets had gedaan. Toch zei Florrie er niets van en lachte om Grace' woorden. 'Daar heb je een heel groot punt,' giechelde ze en trok haar mouwen nog wat verder over haar handen. 'Ik hoop dat het hier in de lente en zomer wel lekker weer is. Ik ben hier nog maar net,' gaf ze toe.

'Ik hoop het ook.' Grace glimlachte en vroeg vervolgens nieuwsgierig: 'Dus je bent hier ook nieuw?' Niet dat het echt een vraag was, het was meer een een constatering met een vraagteken er achter. Zo stelde Grace eigenlijk altijd vragen. Opgelucht zag ze dat er eindelijk een serveerster aan kwam en ze bestelde zelf een dubbele espresso, een bosbessen muffin en een warmere temperatuur. De serveerster vertelde dat de verwarming kuren had, dus dat verklaarde alles.

Schuchter keek Florrie haar kant op, maar probeerde daarna weer te ontspannen. Die vraag maakte haar altijd bang. 'Ja, ik ben nieuw,' glimlachte ze en bestelde hetzelfde als Grace. Ze rolde even lachend met haar ogen toen de serveerster weg was. 'Dat verklaart een hoop.' Ze keek Grace nieuwsgierig aan. 'Wat doe je hier eigenlijk voor werk?'

Nog iemand die nieuw was. Dat maakte Grace een stuk geruster dat ze niet de enige was die alles hier kon gaan verpesten. Egoïstisch als die gedachte was, geloofde ze er wel in. 'Ik loop stage op de middelbare school voor mijn bachelor scriptie. Dus eigenlijk werk ik niet echt. Ze kreeg niet eens betaald, maar Grace had een beurs te pakken gekregen, waarmee ze net rond kon komen. Als ze geen toetjes meer at of taarten bakte of films ging kijken. Misschien moest ze er toch nog maar een baantje bij nemen. 'En jij?'

'Welk vak geef je?' vroeg Florrie nieuwsgierig. Ze was zelf een tijd enorm goed geweest in cheerleaden en misschien kon ze wel lesgeven op de school. Al kwamen dieren nog altijd als eerste keuze. 'Ik run een dierenpension. Dus als je nog een huisdier zoekt, dan kan je altijd langskomen,' glimlachte ze en bekeek hoe hun bestellingen neer werden gezet.

'Drama of theater, het is maar hoe je het wilt noemen.' Grace glimlachte, zoals ze altijd deed als ze het over haar vak had. 'Oh-' Grace lachte. 'Zoiets had ik wel achter je gezocht eigenlijk.' Ze vouwde haar handen tevreden om het kleine kopje van de dubbele espresso en grinnikte naar Florrie. 'Nou, als ik me alvast wil gaan voorbereiden op een eeuwig bestaan als single met 17 katten, dan klop ik wel bij je aan.'

'Ik ben al een single met 17 katten,' grinnikte ze en pakte haar koffie vast. 'Al heb ik wel hele lieve honden, die elk moment mijn bed in willen kruipen. Eenzaam voel ik me dus gelukkig niet.' Enthousiast glimlachte ze. 'Drama? Wat enorm leuk! Dat was een van mijn lievelingsvakken vroeger!' zei ze gemeend. 'O jee, wat speelde ik ook alweer een keer? O ja, in de Rocky horror story speelde ik Janet!'

'Ik zou best een hondje willen. Zo'n geweldig, lelijk, maar schattig, mollig mormel?' Grace sprak haar gedachten uit en nam een slok van haar koffie. Ze was spontaan enthousiast toen Florrie over haar drama carrière begon. 'Oh geweldig! Ik speelde alleen maar bomen en cactussen tot mijn examenjaar. Toen mocht ik eindelijk een grotere rol als Maria in West Side Story.'

'Maria!?' riep Florrie enthousiast uit, maar kromp in elkaar toen ze besefte wat ze had gedaan. Ze mocht geen aandacht gevestigd hebben op haar, al was het enkel een blik. 'Oh, ik heb honden in alle maten en soorten. Ze zijn zo enorm lief, ik zou niet weten wat ik zonder ze moet. Je moet echt een keer langskomen!' Ze nam een klein slokje van haar koffie, maar zette hem weer snel weg, omdat hij nog te warm was.

Grace grinnikte en moest hard lachen toen ze Florrie in een zag krimpen. Ze had een beeld in haar hoofd van Florrie: een fragiele vrouw die zelfs leek te schrikken bij het horen van haar eigen harde stem. 'Nou, misschien doe ik dat wel. Als ik niet de kou hoef te trotseren.' Ze nipte aan haar espresso en glimlachte warm naar Florrie. Ondanks dat ze erg breekbaar leek, zag ze er tevens ontzettend aardig uit.

Ze kreeg een geamuseerde blik toen ze besefte hoe raar het er voor Grace uit gezien moest hebben. Ze veegde de korte plukken haar uit haar gezicht en hield even haar hoofd scheef. 'Niet zo lachen jij!' giechelde ze en gaf Grace een heel zacht duwtje. Ze knikte en legde haar hand over haar hart. 'Ik beloof je dat ik ervoor zorg dat je het niet koud gaat krijgen. Zeg nou zelf, warmer dan knuffelen met honden en katten kan je het toch niet krijgen?'

Grace moest door het duwtje van Florrie nog harder lachen en zag hoofden omdraaien. Ze had een harde 'ha ha' lach, die niet erg charmant was, maar daar kon Grace zich meestal niet erg druk om maken, daar lachte ze te graag voor. 'Oke, prima, je hebt me over gehaald en ik kan best een kamergenootje gebruiken, want het is vreselijk saai in mijn eentje. Nooit gedacht dat ik mijn de drukte van thuis zo erg zou missen.'

Florrie kromp opnieuw in elkaar en wenste dat Grace misschien een iets zachtere stem had, laat staan lach. Toch kon ze zich niet meer inhouden en moest ook lachen, zacht en giechelig. 'Geregeld! Wat enorm leuk! Tot nu toe is er nog niemand langsgekomen...' Ze probeerde zo onverschillig mogelijk haar schouders op te halen en dronk wat.

'Niemand?' Grace nam niet de moeite om haar verbazing voor zich te houden. 'Nou, ik zal met trots de eerste zijn dan.' Met een bemoedigende lach keek Grace Florrie aan. 'Het gaat vast los lopen als mensen het eenmaal een beetje kennen.' Ze pakte haar kopje op en leunde naar achteren. Ze was eindelijk wat opgewarmd en kon nu nog meer van haar koffie genieten.

Florrie veegde de plukken haar uit haar gezicht en keek haar hoopvol, maar niet overtuigd aan. 'Misschien wel ja,' zei ze en dronk haar koffie op. Daarna nam ze wat te eten en keek Grace weer aan. 'Weet jij of ze nog mensen zoeken op de school?' vroeg ze benieuwd. Van haar extra baantje in de club wou ze gewoon echt af, ze was nog net geen prostitué.

Grace brokkelde wat van haar brownie af en stopte het in haar mond. 'Hmm, ik zal eens rondvragen. Maar voor zo iemand als jij hebben ze vast wel een plaatsje.' Ze was net een goedaardige fee, als ze daar geen plek voor hadden op een school. 'Hoezo eigenlijk? Bevalt het baantje bij het kennel niet?' Grace keek Florrie nieuwsgierig aan en at nog wat.