Frances' Winkeltje

Nog steeds kun je hier de meest unieke kledingstukken vinden en is het tevens mogelijk om je eigen kleding te laten repareren. Tegenwoordig worden er ook een hoop vintage spulletjes verkocht. Het is er ook wat drukker geworden in al die jaren.

Woody zette met een zucht zijn handen in zijn zij en keek naar de dozen die in de laadbak van de auto stonden. Vandaag zouden hij en zijn zussen op de winkel letten en aangezien Woody de enige met de overdreven spierballen was, werd hij aan het sjouwen gezet. Overigens kon hij ook niet erg goed met de klanten om gaan. Hij zei altijd het verkeerde of het kwam er op een verkeerde manier uit. Dus mocht hij de nieuwe voorraad naar binnen brengen, inventariseren en opbergen. Woody vond het allemaal wel prima. Het deed hem aan zijn jeugd denken om zo in de winkel te staan. Hoe vaak hij niet met zijn zusjes verstoppertje had gespeeld. Of hoe vaak Elle en Alex hem in een jurk hadden gestopt. Glimlachend liep hij met de volgende doos de winkel in.

Elle laadde de doos uit, die Woody in de winkel neer had gezet, waarvan Alex de spullen weer zou ophangen in de winkel. Met een glimlach nam ze de volgende doos aan van Woody en keek daarna naar Alex. Het was heerlijk om weer samen met haar broer en zus te zijn. Al dat reizen was heerlijk geweest, maar ze had haar familie enorm gemist. En jammer genoeg waren ze weer bij elkaar gekomen door een verschrikkelijke gebeurtenis. 'Alex, had ik je al verteld dat ik je nog wel eens zal terugpakken? Je kan me niet zomaar op date sturen met iemand zonder het me te vertellen!' lachte Elle.

Alex had een stapel hangers onder haar arm en hing de kledingstukken één voor één op. Ze snapte nooit waar haar moeder de tijd vandaan haalde om al deze dingen te maken, maar het lukt haar toch en het zag er ook nog eens goed uit! 'Wat? Maar je zei dat je het leuk vond! Dan is het toch niet erg?' Lachend prikte ze met een kapstok in Elle's zij. 'Trouwens, ik moet een manier verzinnen om je hier te houden. Wat als je straks een man in Zuid-Afrika vindt? Dan zouden Woody en ik je daar op moeten gaan zoeken.' Ze liep de winkel door om verschillende kledingstukken aan de juiste rekken te hangen. 'Kijk, Woody is tenminste in de buurt gaan wonen.'

Woody vinkte de kledingstukken af voor hij de volgende doos tevoorschijn haalde en tegelijkertijd twee oude houten krukjes meebracht. 'Ik ben het met Alex eens. Wie weet wat voor mannen er daar wonen. Hier kan ik je in de gaten houden. En trouwens, je zou er nooit mee ingestemd zijn als Alex je verteld had wat ze precies van plan was. Dan zou je het gemist hebben.' Woody plakte prijs stickertjes op de krukjes en vond een plekje in de winkel waar ze niemand in de weg stonden, maar waar ze ook bewonderd konden worden. Hij was trots op zijn moeder dat ze er zo een goedlopende winkel van had kunnen maken. Het scheelde natuurlijk dat ze nu niet al haar kinderen nog thuis had.

Elle zuchtte en opende de volgende doos. 'Het was ook leuk, maar- Ik weet niet hoe hij mij ziet. Het is lastig dat iedereen waar we vroeger mee op school zaten hier nog steeds wonen. Misschien accepteren zij het wel helemaal niet dat een oud-leerling met een leraar omgaat.' Ze moest lachen om Woody en sloeg haar arm om hem heen. 'Nou, en jij kan het weten, jij oude romanticus. We moeten jou in de gaten gaan houden! Ik wist niet wat ik hoorde toen Alex me het nieuws vertelde!'

Woody haalde zijn schouders op. 'Ach, zo heel veel zijn er niet meer hier. Ik hoor van zoveel oude klasgenootjes dat ze meteen vertrokken zijn. Alleen de ouders.. Misschien krijg je het met hen aan de stok. Maar die oudjes kan je wel aan.' Hij knipoogde naar Elle, maar bloosde om haar woorden. Hij had zichzelf nooit als een romanticus gezien: hij was bovendien een forse football speler, meer niet! 'Ik had het je zelf willen vertellen, maar Alex kan niets voor zich houden.' Hij aaide door het haar van zijn zusje en leunde toen tegen de balie aan terwijl hij rondkeek.

'Bovendien is er nu toch nog helemaal niets tussen jullie! Je moet je niet nú al zorgen gaan maken.' Alex wees met een kapstok naar Elle. 'Je maakt je altijd te veel zorgen, zus.' Toen het onderwerp overging op Woody glimlachte ze enthousiast. Ze keek ontzettend uit naar de bruiloft. Ze zou het bruidsmeisje zijn. Hun moeder was al druk bezig met de jurken en pakken, hoewel dat nu stil lag. Het overlijden van hun grootvader had veel stil gelegd. Ze draaide de kapstok in haar hand in het rond en keek naar haar broer en zus. 'Ik vind het zo erg dat opa Dallas er niet meer bij kan zijn,' zei ze zacht.

Elle ging zuchtend zitten op een stoel. Maakt ze zich nog steeds te veel zorgen? Ze dacht dat ze het door haar reizen wel ongeveer had afgeleerd, maar daar bleek niet veel van waar te zijn. 'Nou, we zijn paar keer uit geweest,' zei Elle langzaam, maar gebruikte het onderwerp trouwen ook maar om te switchen. Meteen glunderde haar ogen van trots en keek ze Woody aan. Maar die werd iets treuriger door de woorden van Alex. 'Ik vind het ook erg... Hij was vast enorm trots geweest.' Ze hing ook enkele kledingstukken op en keek toen met een nieuwsgierige blik naar Alex. 'En hoe is het nu met jou en Joe? Ik zie jullie enorm vaak samen.'

Alex voelde de hand van Woody op haar schouder en glimlachte naar hem op. Ze wist dat Woody het hun grootvader nog had verteld een tijd voor hij overleed, voor hij ook maar iemand van zijn plan op de hoogte had gesteld. 'Hij was altijd al trots op Woody en zijn sport carrière. Misschien nog wel trotser dan wij konden zijn aangezien wij er niets van snappen,' lachte ze. Ze ging verder met de spullen en vouwde onverschillig een aantal broeken op. 'Enorm vaak? Ik heb hem pas een paar keer gezien. Hij heeft het druk en zit meestal in LA. Het is fijn hem weer als vriend te hebben, vooral omdat Willy nooit hier is en ja dat kan ik ook niet van hem verwachten.' Een onhoorbare zucht verliet haar mond. 'Ik wil mijn haar kort knippen,' gooide ze er na een korte stilte uit om van onderwerp te veranderen.

Woody legde een steunende hand op de schouder van zijn zusje en glimlachte triest. Hij was naar zijn grootvader gegaan voor advies, zoals hij normaal deed voor sport. Hij had zijn grootvader al lang niet zo gelukkig gezien. Hij lachte en gaf Alex een duwtje. 'Inderdaad, jullie snappen er werkelijk niets van! Isobel ook al niet!' Geïnteresseerd luisterde hij naar de woorden van Alex en wierp tijdens de stilte een blik op Elle met opgetrokken wenkbrauwen. Alex kon merkwaardig snel van onderwerp veranderen of van stemming wisselen sinds ze weer thuis woonde. Het was verwarrend.

Elle keek ook Woody aan en trok toen een wenkbrauw op naar Alex. 'Ik denk dat het je wel leuk zou staan,' zei ze eerlijk en vervolgde plagerig: 'Maar de vraag is: vindt Joe het wel leuk?' Ze moest lachen en keek de twee toen met een glimlach aan. Elle wist dat haar opa altijd een speciaal plekje had gehad voor Alex. Ze was dan ook blij dat Alex bij zijn laatste momenten was geweest, samen met Woody. Ze pakte ook wat broeken op om op te vouwen en sprak ondertussen tegen Woody: 'Weet je al hoe je het aanzoek gaat doen?'

Alex keek Elle aan en schudde ongelovig haar hoofd. 'Elle, ik doe het voor mezelf. Niet voor Joe en het kan me niets schelen wat hij er van vindt. Ik ben niet meer hetzelfde, ik hoop dat hij dat weet.' Haar antwoord kwam er feller uit dan ze van plan was geweest. Verontschuldigend keek ze Elle aan. Het kwam vast omdat de volle maan al weer zo was. Alex keek nieuwsgierig naar Woody toen Elle hem de vraag stelde. Ze was ook erg benieuwd hoe hij dat ging doen. Ondertussen viste ze uit de tas die ze mee hadden gekregen de lunch pakketjes die hun moeder had klaargemaakt.

Woody was naar buiten gevlucht toen het over haar en dat soort dingen ging. Dan hadden ze toch niets aan hem. Hij haalde nog een laatste doos vol prullaria uit de achterbak en bracht deze eveneens naar binnen. 'Dit is de laatste doos.' Hij plaatste hem op de toonbank en keek Elle toen met een wanhopige frons aan. 'Ik weet het niet. Ik heb alles al geregeld behalve dat. Ik heb het haar ouders gevraagd, onze ouders, jullie, maar ik heb geen idee hoe ik het Isobel moet vragen.' Hij nam één van de lunchpakketjes aan en ging op één van de stoelen bij de balie zitten. 'En Elle zorg alsjeblieft dat Isobel er niet achter komt.'

Elle keek haar zusje peilend aan en schudde haar hoofd. 'Het was een grapje, Alex. Houd je een klein beetje in,' zei ze zachtjes en opende de laatste doos die Woody had binnengebracht. Elle dacht na over Woody's woorden en terwijl ze de spullen uitpakte, begon ze hem tips te geven. 'Doe iets in de trant van eerdere afspraakjes. Wat hebben jullie bijvoorbeeld tijdens jullie eerste date gedaan? Is er ooit iets speciaals gebeurd dat je nooit zal vergeten?' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. 'Natuurlijk zorg ik dat ze er niet achter komt, Woody. Heb een beetje vertrouwen.'

Alex staarde beschaamd naar haar boterham en at deze zwijgend op terwijl ze naar de suggesties van Elle luisterde. 'Wood, maak je geen zorgen. Neem gewoon een avondje vrij en maak er gewoon iets simpels van. Dan wordt je hopelijk ook niet zo nerveus zoals je normaal doet,' grapte ze met een glimlach. Woody had het goed getroffen met Isobel. Het was goed voor haar broer om Isobel te hebben in alle chaos dat zijn sport carrière was. En het was fijn om haar als tweede zus te hebben.

Woody nam de adviezen van zijn zussen goed in zich op en knikte aandachtig. 'We- Ik geloof dat we tijdens een eerste afspraak toen thuis een film hebben gekeken. Maar dat was niet echt een date.' hij haalde zijn schouders op. 'Tenminste, dat denk ik dan. Dat was toen jij me er achteraf over vroeg, Elle. We hadden een film van jou gekeken.' In zijn hoofd probeerde hij de film terug te halen die ze gezien hadden. Hij had niet veel oog gehad voor die film. 'Sorry, Elle, maar je deelt zoveel met haar! Ik durf je niet zomaar alles toe te vertrouwen omdat ik bang ben dat je het er plots met Izzy over hebt.'

Elle haalde haar schouders op. 'Dan is het toch leuk om samen opnieuw die film te kijken en oude herinneringen op te halen?' Terwijl ze enkele shirts ophing, realiseerde ze zich pas écht dat haar broer haar beste vriendin ten huwelijk zou vragen. In al die jaren dat zij nooit thuis was geweest, was trouwen wel het laatste waar ze aan had gedacht. Elle sloeg haar armen over elkaar heen en moest lachen. 'Ik zal het er niet met haar over hebben. In al die jaren heb ik gelukkig leren liegen, Woody,' grinnikte ze. Ze knipoogde naar Alex en ging verder met het opruimen van de kleding.

'Dat is waar. Bedankt voor de tips.' Woody nam een hap van zijn boterham en keek hoe Elle te werk ging. 'We hebben je echt gemist, Elle.' Hij dacht dat hij ook wel namens zijn jongere zusje kon spreken. Hij was vaak genoeg voor familie etentjes terug naar huis gegaan waar Elle altijd het gespreksonderwerp was. In welk ver land zat ze nu? En zou het daar nu dan ochtend zijn? Hij merkte altijd aan zijn ouders hoe bezorgd ze over haar waren en hoe Alex haar grote zus als hét grote voorbeeld zag. Soms dacht hij dat Elle niet door had hoe erg ze hier nodig was en ook hoe erg ze gemist werd. 'De omstandigheden waarom je weer thuis bent zijn misschien niet zo fijn, maar jou hier hebben is dat wel.'

Alex had het kasboek erbij gepakt om de nieuwe spullen te inventariseren, maar ze stopte met het werk toen Woody Elle aan sprak. Ze was het volledig met hem eens en ze wachtte de reactie van Elle af. Het leven van haar zus was iets dat Alex als een droom zag. Natuurlijk zou ze zoiets ook willen, maar het was echter voor haar meer een kwestie van kunnen. Ze had de mogelijkheid niet om zo lang te reizen, noch om een intensieve studie te doen, omdat ze niet zomaar één week in de maand vrij af kon nemen. 'Maar je moet dit natuurlijk blijven doen als je het wil en kan. Alleen je kunt altijd nog eens thuis komen.'

Elle was stil tijdens de woorden van haar broer en zusje en draaide zich niet om. Ze was ook blij dat ze thuis was en ze had haar familie enorm gemist. Maar ze wist dat ze niet lang thuis zou blijven: iedereen's leven was zo anders dan de hare. Woody woonde samen en stond al half op het altaar, Alex had een goede baan in Mystic Falls en een serieuze relatie achter de rug. En zij... Het voelde alsof haar leven nog maar net begonnen was. Alsof ze zichzelf eindelijk door dat reizen had kunnen vinden. Ze draaide zich om en sloeg haar armen om haar broer en zusje heen, om ze beide een plakkerige zoen op hun wangen te geven. 'Ik hou van jullie. En ik beloof dat ik nooit meer zo lang weg zal blijven.'

Alex sloeg haar armen om Elle en Woody heen en drukte ze stevig tegen elkaar en haarzelf aan. Ze kneep haar ogen dicht om de tranen tegen te houden en lachte zacht. 'Wat een hereniging zo, zeg.' Voorzichtig liet ze broer en zus weer gaan en keek ze hen één voor één aan. 'Kijk ons nou, na al die jaren. Woody heeft een super carrière en gaat trouwen. Elle, jij hebt ieder uithoekje van de wereld gezien en je hebt zoveel geleerd en aan andere mensen geleerd. En eh-' Ze viel stil toen het over haarzelf ging en lachte schaapachtig. 'Ik ben secretaresse en woon bij onze ouders.'

Woody was niet erg groot, maar torende als nog boven zijn zussen uit. Bovendien was hij twee keer zo breed. Hij hield ze in een stevige omhelzing en glimlachte liefdevol. 'Ik houd ook van jullie.' Hij lachte om Alex' woorden en gaf haar een por in haar zij. Hij had haar een paar keer gezien toen ze net gestopt was met haar studie en toen zag ze er een stuk slechter uit, dus hij was er van verzekerd dat ze er wel weer bovenop zou komen. Alex zou vast een geweldige geschiedenislerares worden. En hij was er van overtuigd dat die Joe haar wel gelukkig zou maken.

Ze was blij toen de knuffel over was en al snel zette ze een stap naar achteren. Toch moest ze lachen om haar zusjes woorden en rolde ze met haar ogen. 'Ik heb zo'n idee dat er heel snel iets enorm spannends op je pad zal komen, Alex,' zei ze gemeend en gleed met haar vingers langs de opgehangen shirts. Ze viel even stil en keek haar broer en zus met een droevige blik aan. 'Hoe was trouwens de begrafenis van opa?'

Alex haalde met een glimlach haar schouders op. Er waren vast niet veel mensen die nadat ze eenmaal het leven op kamers hadden meegemaakt, terug in het ouderlijk huis gingen wonen, alleen als het echt niet anders kon dan. Ze pakte het kasboek er weer bij en ging daarin verder. 'Het was erg bijzonder, zo voor een paar mensen, oma Dallas was er ook. Geen kerk, opa haatte de kerk. Mama heeft er een boom geplant, op de plek waar hij ligt.' Alex slikte moeizaam terwijl ze terugdacht aan de uitvaart. Ze had ontzettend veel van haar grootvader gehouden, maar tegelijkertijd was ze nog altijd opgelucht dat het nu voorbij was voor hem. De laatste maanden transformeerde hij met haar en haar ouders en het was een akelig gezicht geweest om de oude, zieke man zo tekeer te zien gaan.