Frances' Winkeltje

Woody legde een arm om Alex heen en glimlachte bemoedigend. 'Het was inderdaad erg bijzonder. We moeten je maar zo snel mogelijk meenemen naar de plek waar hij ligt. Dan heb je dat nog kunnen zien. Het is achter zijn huis als je het bos nog een stukje ingaat, ik denk dat je de plek wel herkent. We speelden er wel eens toen we klein waren.' Hij gaf zijn jongste zusje nog een kneepje en zuchtte toen diep. Het zou nog lang duren voordat er vrede werd gevonden in het idee dat hun grootvader overleden was.

Elle knikte en keek weg. 'Ik ben blij dat het een mooie uitvaart is geweest,' zei ze eerlijk en zette haar handen in haar zij, terwijl ze toekeek hoe haar broer haar zusje vasthield. Ze trok haar wenkbrauwen verbaasd op. 'Achter zijn huis... Bij de bomen waar we altijd in klimden? Waar er altijd paddenstoelen groeiden? Dat is inderdaad een mooie plek.' Ze was blij dat hij zo'n mooie rustplaats had kunnen vinden. Het zou haar niet verbazen als hij de plek nog voor zijn dood zelf had uitgekozen. Ze keek op haar horloge. 'Ik geloof dat we nu wel klaar zijn. Hebben jullie zin om ergens wat te gaan drinken?'

Woody knikte als bevestiging. Het was inderdaad die plek geweest. Hij herinnerde zich nog hoe hij daar voor het eerst een echte spreuk had uitgevoerd. Buiten het gezichtsveld van grootvader Dallas natuurlijk. Hij had het niet zo op magie. 'Anders gaan jullie gezellig met z'n tweeën, meiden onder elkaar. Ik heb Isobel beloofd dat ik vanavond thuis eet. Ik heb haar amper gezien deze week.' Hij keek op één van de klokken in de winkel en dacht met een glimlach aan Isobel die nu het eten klaar aan het maken zou zijn. 'Ik kom dit weekend weer langs. Dan zie ik jullie vast weer.' Hij gaf beide zussen een omhelzing en zocht zijn jas toen op.

'Ah, jammer Woody. Maar geef Isobel maar een knuffel en sla Fred niet over.' Alex klemde zich stevig tegen haar broer aan en keek Elle toen enthousiast aan. 'Weet je zeker dat je alleen met mij op stap durft? Misschien ga ik wel meer dates voor je regelen-' Giechelend ruimde ze wat spulletjes op en liep naar de etalage om daar het bordje 'open' te vervangen door 'gesloten'. Ze zocht haar spullen bij elkaar en telde het geld in de kassa vervolgens.

Elle drukte een kus op de wang van Woody en gaf hem zijn jas aan. Ze wou nog terugwerpen dat hij Elle al jaren niet meer had gezien, maar ze wist dat dat kinderachtig zou zijn. Dus sloeg ze haar armen over elkaar heen en keek ze hoe Woody wegging. Ze moest lachen om Alex' woorden en ruimde de laatste spullen op. 'Ik hoef niet meer date's, ik heb de leukste man al,' plaagde Elle en porde haar zacht in haar zij. 'Niet te geloven dat Woody samenwoont en gaat trouwen... Ik moet er niet aan denken op zo'n jonge leeftijd.'

Alex riep Woody nog een 'tot zaterdag' na en glimlachte toen hij weg was. Zo weinig ze Elle in de afgelopen jaren had gezien, zo vaak was ze bij Woody over de vloer geweest. 'Dus je vindt hem wel oké. Een potentieeltje?' Lachend hielp ze Elle met het opruimen van de laatste dingen. 'Ach, hij is al 26, zo oud is hij nu ook weer niet. En we weten allemaal dat hij en Isobel nooit uit elkaar gaan.' Zelf had ze helemaal niets met trouwen. Ze vond het zelfs iet wat ouderwets, iets dat niet voor haar weggelegd was. Waarom moest je trouwen om het 'echt' te maken? Maar goed, ze snapte de andere kant van het verhaal ook wel.

Toen Elle alles had opgeruimd en Alex de kassa had gecheckt, deed Elle ook haar jas aan. 'Ja, ik vind hem wel meer dan oké,' zei ze met rode wangen. Ze slikte moeizaam en keek Alex met grote ogen aan. Ze had met dit nieuws willen wachten tot Woody weg zou zijn. 'Alex, Thomas in weer in Mystic Falls.' Ze verborg haar rode gezicht in haar sjaal en haalde diep adem. 'En ik weet echt niet hoe ik met hem moet omgaan of wat ik moet doen.'

Alex moest lachen om het rode gezicht van Elle en wilde haar een duwtje geven toen ze de blik van haar zus zag veranderen. 'Thomas-' Die naam had ze in geen tijden meer gehoord en eerlijk gezegd had ze dat niet zo erg gevonden. Ze had die jongen nooit echt gekend en had waarschijnlijk een vervormd beeld van hem gekregen toen hij ineens verdween en Elle hier liet. 'Heb je hem al gezien? Of heb je gehoord dat hij terug is?' vroeg ze voorzichtig en wachtte de reactie van Elle af.

Elle knikte en draaide zich om naar haar zusje. 'Ja, ik heb hem gezien. Toen ik werkte in de bar, kwam hij opeens langs. Hij wist ook niet dat ik daar werkte. Daarna ben ik nog bij hem langs geweest in zijn huis.' Elle leunde tegen de deur aan en sloot haar ogen, terwijl ze de opkomende hoofdpijn probeerde weg te drukken. Nog steeds pijnigden de gedachten aan hem haar. Ze opende haar ogen weer en opende ondertussen ook de deur van de winkel. Ze wou frisse lucht hebben.

Snel trok Alex haar jas aan en volgde ze Elle naar buiten. Zorgvuldig sloot ze de winkel af terwijl ze de woorden van Elle overdacht. Of in ieder geval; de blik die ze daarbij had gehad. Toen ze klaar was stak ze haar arm door die van Elle en liep ze zo met haar zus weg van de winkel. 'En toen? Waar hebben jullie het over gehad? Wat zei hij tegen je en ging het oké met hem?' Ze wilde Elle niet overrompelen met vragen, maar ze kon echt niet anders.

Elle haalde buiten diep adem en liet haar jas een beetje openstaan, zodat ze van dat warme gevoel af was. 'We hebben het over de tijd gehad na onze break-up. Het ging op dit moment goed met hem. Hij wil enkel niet meer zoveel contact met mij hebben.' Ze zuchtte en hield haar zusje stevig vast. 'Maar ik kan je niet vertellen waarom... Sorry, Alex.' Ze liep richting het centrum samen met haar zusje en hield verder haar mond. Ze had geen idee wat ze wel en niet erover kon zeggen.

Alex luisterde aandachtig en keek Elle onderzoekend aan. 'Dat is niet erg.' Ze snapte het wel als Elle niet alles met haar wilde delen. Sommige dingen kon je nou eenmaal niet vertellen. 'En ik neem aan dat je het niet fijn vond dat hij geen contact met je wilde. Of voelt het misschien nu als een afgesloten zaak?' Ze kon merken dat het Elle raakte, maar ze wist niet of het positief of negatief was. Bovendien was het voor haar moeilijk om zich in Elle te verplaatsen. Zoiets had ze nooit meegemaakt natuurlijk.

Elle keek haar zusje aan en schudde haar hoofd. 'Ik vind het verschrikkelijk. Hij wil niet eens vrienden met mij zijn.' Ze beet op haar lip en keek weer vooruit. 'Maar misschien moet ik het proberen te laten voelen als een afgesloten zaak. Als hij geen vrienden wil zijn, dan kan ik hem natuurlijk niet gaan dwingen. En dat heb ik eigenlijk al geprobeerd,' lachte Elle, maar stopte daar al snel mee. 'Moet ik Noah over Thomas vertellen?'

'En misschien wordt je er zelf ook gek van als je het steeds moet proberen. Je hoeft natuurlijk niet meteen de handdoek in de ring te gooien, maar je moet jezelf niet te veel laten beïnvloeden door hem..' Alex keek Elle twijfelend aan. 'Jullie zullen beiden wel een heel ander leven hebben nu.' Ze dacht na over de vraag van Elle terwijl ze voor zich de Burned Beans al zag opdoemen. 'Waarom niet? Je kunt veel met Noah delen, toch? En het is niet dat er echt iets achter zit, toch?'

Elle moest lachen om haar woorden en knikte. 'We hebben een heel ander leven nu.' Alex kon bijna niet raden hoe ze beiden de totale 180 graden waren omgedraaid qua leven. Ze zuchtte en knikte opnieuw. Haar zusje kon heel erg goed advies geven, vooral omdat ze onderwerpen aankaartten die Elle meestal probeerde te negeren of te vermijden. 'Ik zal het gewoon aan Noah vertellen, want er is inderdaad niets meer tussen ons. Hij wil niet eens meer vrienden zijn, laat staan meer.'

'Noah is vast blij als je het gewoon met hem deelt.' Alex duwde haar zus met een glimlach de Burned Beans binnen en trok daar eenmaal binnnen haar eigen jas uit. 'En waarschijnlijk brengt het voor jezelf ook rust.' Ze liep alvast naar een leeg tafeltje aan het raam en hing haar jas over de rug van de stoel. 'Maar, even serieus, Elle, hoe staat het tussen jou en Noah? Hij mag dan mijn collega zijn, ik hoor graag de details,' gaf ze met een lach toe terwijl ze ging zitten.

Elle moest hard lachen toen ze zowat het cafe binnen werd geduwd en ze profiteerde ervan door meteen een plekje te zoeken met verwarming. Ze deed ook haar jas uit, en voelde hoe ze begon te blozen. 'Tussen mij en Noah? Nou, we zijn paar keer uit geweest, maar veel is er nog niet gebeurd. Eigenlijk... niets.' Deze relatie was zo anders dan de relatie die ze met Thomas had: die was haastig, passioneel en vooral sensueel, maar die van Noah was juist weer liefdevol, geduldig en teder. 'Dus ik weet eigenlijk niet precies hoe het nu staat.'

Alex zette haar ellebogen op het tafeltje tussen hen en legde haar hoofd nieuwsgierig op haar handen. 'Niets? Wat bedoel je met niets? Want ik neem aan dat jullie wel gewoon met elkaar praten, toch? En leuke dingen doen?' Ze plaagde Elle met een speelse glimlach en wuifde naar een serveerster zodat ze konden bestellen. Voor zichzelf nam ze de speciale seizoen koffie die vooral in de winter echt heerlijk was. 'Maar hoe denk jij er over. Zonder dat je weet hoe Noah er tegenover staat?'

Elle grinnikte om Alex' woorden en duwde onder de tafel met haar voet tegen haar zusjes been. 'Natuurlijk praten we met elkaar en doen we leuke dingen. Maar er is nog niets romantisch tussen ons gebeurd,' legde Elle uit en bestelde daarna dezelfde koffie als Alex. 'Hoe ik erover denk? Ik vind Noah een enorm lieve, tedere en slimme man. Hij staat altijd voor iedereen klaar en behandelt mij respectvol en lief. Ik- ik ben verliefd op hem. Maar dat weet hij niet.'

'Ah zo.' Alex had het al begrepen, maar ze hoorde het graag rechtstreeks uit Elle's mond. Soms praatte ze nogal om dingen heen en Alex vond dat vervelend of lachwekkend. Het hing van de situatie af. Met een glimlach keek ze naar het gezicht van haar zus toen ze over Noah sprak. Iedereen moest dit toch door hebben? Alex snapte niet dat Noah er nog niet op in was gegaan. Maar waarschijnlijk leek hij daarin wel op Elle. Ze waren beiden niet erg zeker. 'Elle, je moet het hem toch op de een of andere manier laten weten. Toen wat initiatief.'

Ondank alle spanningen sloeg Elle haar hand voor haar mond en giechelde nerveus. Het was heerlijk om weer zulke vertrouwelijke gesprekken met Alex te hebben. Hierdoor besefte ze pas hoe erg ze haar zusje had gemist. 'Ik kan hem toch niet zomaar gaan zoenen?!' lachte Elle en roerde met haar lepeltje door haar koffie. 'Maar ik kan het er misschien wel een keer met hem over hebben. Of ik zorg dat we een keer in zo'n situatie belanden dat er iets kan gebeuren... Heb jij tips?'

Alex giechelde met Elle mee en nam de koffie aan van de serveerster. Voorzichtig at ze er wat slagroom van af en roerde die daarna door de koffie. 'Nou, ja-' Ze probeerde een tip te bedenken, maar het was nou niet dat ze er zelf zoveel ervaring mee had. Tussen haar en Willy was het heel anders gegaan en dat was al weer jaren geleden. 'Probeer er niet te veel omheen te draaien, misschien begrijpt ie je dan verkeerd en moet je het nóg een keer proberen duidelijk te maken.' Alex nam een slok van de koffie en glimlachte vervolgens naar Elle. 'Anders zou ik zeggen: probeer lichamelijk contact te maken.'

Elle probeerde een serieus gezicht te houden, maar ze vond het toch amusant om van haar zusje flirt tips te krijgen. Enkele jaren geleden was het nog andersom geweest. 'Je hebt gelijk, ik ben iemand die er héél erg omheen kan draaien,' gaf ze grinnikend toe en nam een voorzichtige slok van haar koffie. Ze slaakte een dramatische zucht. 'Was de liefde maar gemakkelijker, nietwaar Alex?! Hoe is het nou eigenlijk fout gegaan tussen jou en Willy?'

Alex lachte schaapachtig om haar laatste opmerking en boog over haar koffie heen toen het onderwerp Willy aangesneden werd. Ze sprak er nog steeds niet graag openlijk over. 'Ach, het zou toch nooit lang door zijn gegaan. Willy had niets aan mij, hij verdient iemand die met hem mee kan. Het is beter zo.' Ze dronk nog wat koffie en keek Elle expres niet aan. Ze vertrouwde zichzelf niet zo zeer dat ze dacht dat ze haar zus normaal aan kon kijken. 'Hadden we het maar zoals Woody getroffen. Hoewel ik niet hoef te trouwen.'

Elle keek haar zusje peilend aan en herkende de hangende schouders maar al te goed. Steunvol, maar vooral liefdevol legde ze haar hand op die van haar zusje en kneep er zachtjes in. 'Moet je eens bedenken hoe saai Isobel en Woody het later zullen hebben... Wij hebben het in elk geval nog spannend,' zei ze met een knipoog als troost. Isobel en Woody hadden het geweldig, maar voor hun troost maakte ze het nu even minder mooi dan dat het was. 'Ik weet niet of ik later ga trouwen... Ik ben er niet het type voor,' zei ze blozend. Al droomde ze al haar hele leven lang van zo'n prachtige mooie, lange jurk. Misschien was ze er wel meer het type voor dan ze durfde toe te geven.