Het appartementje van Isobel en Woody.

how adorable.

Isobel zat in één van de twee leunstoelen voor het grote raam dat uitkijk gaf over de stad. In haar handen had ze een grote mok thee. Het begon al te schemeren, en ze had allang aan het eten moeten beginnen, maar waarschijnlijk eindigde het toch in het halen van chinees of zoiets. Op momenten als deze kon ze helemaal wegdromen bij het uitzicht dat hun appartement hen gaf. Ze woonde op de vijftiende etage en de stad waar ze woonde, bevond zich slechts op een half uurtje rijden van Mystic Falls.

Woody kwam met een hoop lawaai en een stuk vroeger dan normaal thuis. Gebruikelijk kwam hij een uur later pas aan, maar hij had er nu voor gezorgd dat het maar een kort dagje was. 'Isobel?!' Hij zette de doos die hij bij zich had en zijn grote sporttas aan de kant terwijl hij zijn jas op hing. 'Lieverd, wil je-' Bedenkelijk probeerde hij iets te verzinnen. 'Waarom neem je geen bad? Of wacht je moet nog boodschappen doen, toch? Dat kan nu wel, dan begin ik alvast aan het eten-' Nerveus stak hij zijn hoofd om de muur van de gang en zag hij haar voor het raam.

Isobel draaide de stoel om zodat ze geoogd stond op de gang. 'Ik - eh...' Ze trok een wenkbrauw op bij de nerveuze blik in zijn ogen. 'Drukke dag?' raadde ze en stond op van stoel om naar hem toe te lopen en hem een kus te geven. 'Ben je trouwens niet vroeg vandaag?' vroeg ze, nadat ze een blik op de klok had geworpen en nam een slok van de thee - die eigenlijk nog te heet was. 'Eigenlijk was ik van plan om iets te gaan halen, maar als jij wilt koken, dan zeg ik daar zeker geen nee tegen.' Ze liep naar de keuken toe en nam plaats op één van de keukenkastjes. 'Even m'n thee op drinken en dan loop ik wel even naar de winkel, ik moet toch nog wat kleine dingetjes hebben zie ik. Heb jij nog iets nodig?' Op de koelkast had ze altijd een bloknote hangen waar ze opschreef wat ze nodig hadden en er stonden redelijk wat dingen op. Waarom ze nú boodschappen moest doen, wist ze niet precies, maar ze vroeg er niet naar.

'Ja, nogal, nieuwe strategie, erg ingewikkeld.' Woody trapte zijn schoenen uit en zette ze netjes in het daarvoor bestemde rek. Zo goed als hij kon verborg hij de doos achter een berg jassen en zijn sporttas. Hij kuste haar terug en glimlachte. 'Al die nieuwe informatie, de coach wilde het in laten zinken en het niet forceren met extra training.' Deels was zijn verklaring niet gelogen, maar hij gebruikte het in ieder geval zodat Isobel niets zou vermoeden. 'Eh- Zou je voor me langs de drogist willen gaan voor wat extra vaseline? Mijn uitrusting blijft maar schuren op mijn schouders.' Hij probeerde zo onverdacht mogelijk over te komen en vulde, zoals gewoonlijk, eerst de voederbak van hun hond. Met een lach zag Woody hoe Fred, hun border terrier, tevoorschijn kwam.

Isobel dronk nog wat van haar thee en knikte. 'Ja, natuurlijk.' Vaseline schreef ze onderaan op het lijstje en scheurde het briefje eraf, om deze in haar broekzak te stoppen. 'Hé jongen.' zei ze met een glimlach en gaf Fred een aan over zijn bol heen. 'Nou, ik denk dat ik er dan maar eens vandoor ga hè. Ik kan nog geen eens eventjes tien minuten rustig met je zitten.' grapte ze en trok haar jas van de kapstok af. De wintertijd kwam er weer aan, wat betekende dat Isobel zich dik inpakte; als er één ding was wat ze vreselijk vond, was het wel de kou. 'Ik zie je zo wel weer dan.' Ze wikkelde haar sjaal om en drukte hem nog één kus op zijn lippen. 'En verras me met het eten!' riep ze hem nog na, voordat ze de deur achter zich dicht trok.

Woody nam Fred in zijn armen en kuste Isobel nog snel terug. 'Ik ga het proberen.' zei hij nog en toen hij eenmaal de deur in het slot hoorde vallen, zette hij Fred neer en ging als een malle aan de slag. Hij pakte eerst de doos er weer bij waarin hij allerlei ingrediënten had zitten voor een overheerlijke ovenschotel en belangrijker nog: het recept van zijn moeder. Hij had het twee keer samen met haar gekookt en nu moest hij het zelf dan maar doen. Vlug begon hij met de eerste ingrediënten zodat hij alles zo in de oven kon zetten. Toen dat eenmaal redelijk goed gelukt was, kon hij verder met andere voorbereiding. Kaarsen, bloemen, de dvd - hij was Elle erg dankbaar dat zij hem had kunnen vinden ergens op zolder - een flesje wijn en zo verder.

Het duurde niet lang voordat Isobel alles had afgerekend wat op het lijstje stond en met een loodzware boodschappentas weer richting huis begon te sjokken. Er zaten twee flessen frisdrank in, dus dan liep het gewicht meteen weer aardig op. Normaal deed ze boodschappen met de auto, maar als ze niet veel nodig had, zoals vandaag, ging ze altijd te voet: zover was de supermarkt nou ook niet lopen. Beneden in de hal van hun flat, keek ze nog even in de brievenbus of er nog post was, maar naast een paar reclamefolders was er niets interessants. De lift deed er zoals gewoonlijk weer abnormaal lang over en ze stapte er dan ook lichtelijk geïrriteerd in. Eenmaal op de vijftiende etage, stapte ze uit en liep ze over de galerij heen, op naar hun warme appartement.

Woody was zenuwachtiger voor deze avond dan hij ooit voor een wedstrijd was geweest. Hij had zijn moeder net nog gebeld omdat hij niet eens wist hoe lang het eten in de oven moest en gelukkig hadden haar woorden hem iets doen kalmeren. Isobel hield van hem en ze zou het vast geweldig vinden. Hij had alle kussens die hij kon vinden verzameld en op de bank gearrangeerd. Overal stonden kaarsen en hij had op de achtergrond een CD'tje aangezet. Als laatste final touch dimde hij de lampen en voelde voor de zekerheid nog eens of hij het juwelen doosje in zijn zak had zitten. Hij knielde bij Fred neer en gaf de hond een aai over zijn kop. 'Nou, Freddie, daar gaan we dan.'

Isobel zette de zware tas naar de deur neer en viste haar huissleutel uit haar broekzak. Nadat ze de deur had opengedraaid en ze het heerlijke, warme huis instapte, sloot ze de deur achter zich dicht en zette ze de tas met boodschappen in het halletje neer. Haar jas en sjaal eindigde weer aan kapstok. Er drong een heerlijke geur naar neus binnen, ze kende het wel, maar echt plaatsen kon ze het niet. 'Woody, ik ben weer thuis!'

Toen Woody dacht dat hij klaar was en op de bank was gaan zitten, kon hij het toch niet laten om nog eens en nog eens op te springen om nog iets anders weg te zetten of toch nog een extra kaarsje aan te steken. Hij was erg perfectionistisch met dit soort dingen. 'Oh, hé!' riep hij terug naar Isobel terwijl hij de kussens nogmaals aan het arrangeren was. Snel zette hij ze weg en stond op. Hij streek zijn haar plat en trok zijn shirt recht en wachtte ongeduldig tot Isobel uit de gang zou komen.

Isobel schopte haar schoenen in de hoek en sleurde de zware boodschappentas achter zich aan naar binnen toe. Bij het aanzicht van de kamer liet ze de tas staan en keek ze verbaast rond. 'Woody...' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en keek vol ongeloof naar het tafereel. 'Wat... wat is dit?' vroeg ze verbaast en liep verder de kamer in. De hele kamer was bezaaid met kaarsjes, Fred stond kwispelend aan haar voeten en Woody stond verderop in de kamer. 'Waar heb ik dit aan verdiend?' vroeg ze giechelend en gaf Fred een aai over zijn bol heen.

Woody krabde aan zijn kin en glimlachte verlegen. 'Nou, ja, ik dacht, we kunnen wel weer eens een echt avondje met ons tweeën houden. Dat is al weer zo lang geleden. We hebben wel wat speciaals verdiend na al dat werken, toch?' Het was een hele hectiek geweest om het appartement te kopen, het op te knappen en daarnaast Woody's sport bij te houden en Isobels werk. Gelukkig hadden ze hulp gehad van hun families natuurlijk. 'Het eten staat in de oven. Een recept van mam. Maar ik dacht we kunnen eerst de film wel aan zetten.' Onzeker stak hij de dvd uit en hoopte hij dat ze hem herkende.

Isobel kon vertellen dat er iets an de hand was. Hij was nerveus... nerveuzer dan normaal. Met een kleine, maar nog steeds verbaasde, glimlach liep ze naar de bank toe en zakte ze voorzichtig weg in de kussens. 'Het ruikt in ieder geval al heerlijk.' complimenteerde ze hem en keek naar het beeld waar de openingscredits in beeld verschenen. Het duurde even voordat ze de film ook werkelijk herkende. 'Hé! Deze hebben we bij jou thuis gekeken,' zei ze lachend en probeerde alles terug te halen. 'Het was onze eerste "date". Als je het al een date had kunnen noemen.'

Woody nam naast Isobel plaats en sloeg een arm om haar heen terwijl hij comfortabel in de kussens ging zitten. Hij was zo zenuwachtig dat hij niet eens durfde te vragen of ze de film herkende, maar gelukkig na enkele minuten wist ze toch welke film het was. Hij glimlachte van opluchting en drukte een liefdevolle kus op haar wang. 'Ja,- Ja, inderdaad, die vond je toen leuk, toch?' vroeg hij haar voorzichtig. De herinneringen aan dat afspraakje waren nog fris in zijn geheugen. Hij had in bewondering naar haar gestaard totdat ze het merkte en hij met alle moeite de film had moeten volgen.

Isobel knikte. 'Ja, het was vroeger één van m'n lievelingsfilms.' zei ze met een glimlach op haar gezicht en kroop tegen hem aan toen hij naast haar kwam zitten. 'Dat je je dat nog kan herinneren joh, het is al meer dan zes jaar geleden.' Het was echt bizar lang als je er over nadacht. De tijd was zo ontzettend snel gegaan, ze hadden een appartement, Woody had een sterke, opkomende sportcarrière en zij had zojuist haar psychologie studie afgerond. Op dit moment werkte ze nog steeds op de plek waar ze tevens stage had gelopen, maar ze was op zoek naar een andere baan.

'Ik snap ook niet hoe ik het me nog herinner. Ik heb toen niet veel mee gekregen van die film,' bekende Woody met een verlegen glimlach. Hij streek langs haar schouder en stak een pluk haar terug achter haar oor. 'Ik kan niet geloven dat we al zes jaar samen zijn. Iedere ochtend, als ik wakker wordt, het is steeds weer een fijne verrassing, jou naast me.' Het kwam er allemaal wat stuntelig uit, vooral omdat hij wist waartoe al zijn woorden zouden leiden. Hij wilde het er niet meteen uitgooien, dat was niet zijn manier van doen, maar het was toch ook moeilijk om zijn gevoelens onder woorden te brengen. Meestal wist Isobel het gewoon. Daarom hield hij onder andere zo veel van haar. Ze had het altijd gewoon door, ze wist het hoe en wat. Terwijl Woody zelf nogal clueless was, meestal dan.

Isobel keek hem nog steeds aan, maar snapte niet helemaal wat er aan de hand was. 'Woody... wat?' vroeg ze verbaast en pakte zijn beide handen beet. 'Ik zie dat er iets aan de hand is, je bent nerveus - maar..' Ze haalde haar schouders op en drukte haar lippen kort op die van hem. 'Ik ben ook nog iedere ochtend dolgelukkig als ik jou krullenbol voor me zie als ik wakker wordt.' lachte ze.

Woody ging maar niet ontkennen dat er iets aan de hand was, dan zou ze hem meteen door hebben. Hij glimlachte onverstoord naar haar en kuste haar zacht terug. 'Het is alleen wel een opluchting dat ik nu naast je wakker wordt in een schoon en rustig appartement in plaats van in een stinkend en rumoerige dorm.' Hij grijnsde jongensachtig en kneep zacht in haar handen. De tijd die ze op de campus door hadden gebracht was absoluut niet slecht geweest, maar ze hadden een hoop bespaard door een goedkopere kamer te nemen voor hen twee.

Isobel begon te lachen. 'Daar sluit ik me helemaal bij aan. Het voelt zo lekker om een eigen plekje te hebben, gewoon iets waar we ons terug kunnen trekken en waar we mee kunnen doen wat we willen.' zei ze glimlachend en nestelde zich weer tegen hem aan. 'Daarbij, nu we Freddie hebben voelt het alsof we al een klein gezinnetje hebben.' Het klonk voor sommige mensen misschien stom, maar het voelde al best compleet voor haar. Natuurlijk waren er nog andere dingen die ze graag wilde, maar ze hadden nog genoeg tijd.

'En het is beter voor mijn nachtrust. Ik werd nogal chagrijnig als ik niet kon slapen en dagen achter elkaar moest trainen. Dat was vast geen pretje voor je: een brede, gevaarlijke en chagrijnige football speler in je bed.' Woody streek door haar zachte, blonde haar en glimlachte om Freddie die bij het horen van zijn naam op keek vanuit zijn mand. 'Het begin van een gezinnetje, ja.' Als er niet een beter moment gekomen was om hét onderwerp van de avond aan te snijden, wist Woody het ook niet. 'Isobel, ik- ik wilde je iets vragen.' Terwijl hij dit vroeg stak hij zijn hand in zijn broekzak en viel toen meteen stil. Zijn zak was leeg. Geen doosje, geen ring. Verwoed voelde hij in zijn andere zak en in de zak van zijn vest.

'Ik denk wel dat ik deze gevaarlijke football speler kan hendelen hoor.' lachte ze en draaide zich naar hem toe. 'Een heel mooi gezinnetje.' beaamde ze en keek op toen hij begon te stotteren en vervolgens stilviel. 'Gaat het wel?' vroeg ze fronsend en keek hem aan. 'Wat is er aan de hand?' Hij keek alsof hij een geest voor zich zag verschijnen in de kamer achter haar. 'Woody?' Ze volgde de beweging van zijn handen en keek hem vervolgens weer aan.

Woody moest nu snel nadenken. Hij moest een oplossing vinden. Akelig stil keek hij haar aan en schudde toen zijn hoofd, alsof hij de verwarring van zich afschudde. 'Ik wilde je vragen of je de film even stil wilde zetten en misschien de wijn kon openen? Dan check ik het eten even.' Zonder op antwoord te wachten verdween hij de keuken in en draaide daar met zijn handen in zijn haar in het rond. Hij had de ring toch in zijn zak gestopt? Hij was zojuist nog daar geweest. Wanhopig ging hij de hele keuken rond op zoek naar het doosje, maar hij vond er niets.

Isobel keek Woody fronsend na toen hij de keuken in verdween en pakte de afstandbediening van de tafel af om de film stop te zetten. Uit een klein wijnrek in de hoek van de kamer, pakte ze een fles van hun lievelingswijn en uit de kast ernaast pakte ze twee glazen. Met alles in haar handen liep ze terug naar de salontafel, toen haar oog op iets viel dat op de bank lag. Verbaast legde ze de spullen weg en pakte ze het fluwelen doosje op. Ze opende hem niet, want ze wist donders goed wat dit betekende. Alles viel op zijn plek, maar ze wist nu vooral waar Woody's zenuwen vandaan waren gekomen. Langzaam liep ze naar de keuken toe, waar ze in de deurpost bleef staan. 'Ik denk dat ik gevonden heb wat je zocht.' zei ze zacht, terwijl ze het doosje omhoog hield. 'Ik heb hem niet opengemaakt.'

Woody probeerde zijn stappen na te gaan nadat Isobel boodschappen was gaan doen, maar hij kon zich niets anders herinneren dan dat het doosje in zijn broekzak zat. Hij staarde beduusd naar de grond en bedacht zich toen dat hij meteen maar even naar het eten moest kijken. Dat zag er niet veel beter uit dan hoe hij zich voelde. De room bovenop was gaan schiften en een deel was over de schotel heen gelopen en begon nu langzaam bruin en zelfs zwart te worden. Geschrokken draaide hij zich om naar Isobel en sloot hij zijn ogen in ongeloof. Daar ging zijn prefect uitgedachte avond. 'Ik had het een stuk specialer willen maken. Ik durf het je nu niet eens meer te vragen. Of misschien moet ik je beloven dat als je 'ja' zegt ik beter ga leren koken en nooit meer iets zal verliezen.'