Het appartementje van Isobel en Woody.

Woody pakte teder haar hand vast en drukte een vlinderkus op haar vingertoppen. 'Niet per se vandaag. En niet per se iedereen. Het team wist het wel, ze merkte dat ik nogal afwezig was vandaag en ik moest de coach vragen of ik eerder weg mocht.' Hij had zich nogal verlegen gevoeld toen de coach het in de kleedkamer mee deelde aan het hele team en hij een hoop gejoel en gejuich over zich heen kreeg. Daar moest Woody nog steeds aan wennen, hij was niet het soort man dat zich zo uitte. 'Dat is een goed idee. Ik weet zeker dat ze het erg leuk vinden als we het ze in persoon vertellen.'

Isobel knikte. 'Ik wil persoonlijk meemaken hoe iedereen in huilen uitbarst.' zei ze gniffelend en kroop dicht tegen hem aan. 'Ik ben bang dat als ik Elle een app'je stuur, dat dan heel Mystic Falls het over vijf minuten weet.' giechelde Isobel en keek nogmaals naar de ring. 'Hij is echt prachtig Woody.' Een glimlachje speelde over haar lippen heen en ze keek hem aan.

Woody lachte om haar woorden en prikte in haar zij. 'Het valt me mee dat jij nu niet nog in tranen bent,' grapte hij. Het zou waarschijnlijk eerder andersom zijn. Hij was nogal snel emotioneel geraakt en Isobel ging daar vaak wat makkelijker mee om. Tenminste, zo had Woody dat in al die jaren ervaren. 'Dat zou ik ook niet riskeren, nee.' Met een grijns schudde hij zijn hoofd. Elle zou met een groot enthousiasme het aan iedereen vertellen. 'Maar laten we nu nog genieten van elkaar voordat iedereen het weet en er in mee wil delen.' Met een glimlach drukte hij zijn lippen in haar nek en hield haar daarna tegen zich aan.

Isobel knikte. 'Daar ben ik het helemaal mee eens.' zei ze, en pakte het glas wijn dat er nog stond van de tafel af. 'Wil jij nog een glaasje?' vroeg ze, waarna ze een slok nam en haar eigen glas nog wat bijvulde. Deze avond mocht er wijn gedronken worden. Zelf dronk ze het niet zo vaak, enkel als ze uit eten gingen en zelfs dan dronk ze gewoon cola. 'Ik had nooit gedacht dat het ooit nog tot trouwen zou komen... Toen ik je in het bos tegen kwam, herkende je me niet eens.' lachte ze. Dat was de eerste keer dat ze echt met hem had gepraat, zonder Elle erbij. Natuurlijk had ze hem wel eens op school zien lopen, of bij Elle thuis als ze bleef eten, maar ze had nooit echt een gesprek met hem gevoerd.

'Ja, lekker.' Ooit had Woody wijn smerig gevonden, waarschijnlijk zoals iedere tiener, maar nu had hij er graag zo nu en dan een glaasje van. Hij hield zijn glas bij en glimlachte naar haar op. 'Ik was nogal een gesloten jongen, ik had je nog nooit eerder zien staan of er bij na gedacht dat ik je misschien aan kon spreken. Je was Elle's vriendin!' Bovendien had Woody toen nooit echt aan meisjes gedacht. Nouja, oke, hij toen al wel een jaar of 18 geweest dus meisjes hadden zeker in zijn hoofd gezeten, maar niet zoals wat hij met Isobel kreeg toen.

'Ja, ik was zó onbereikbaar!' grapte ze en gaf hem zachtjes een plagerig duwtje. 'Ben ik toch blij dat ik niet zo gesloten was, anders dan hadden we hier nu niet gezeten.' Als die eerste stap niet vanuit Isobel was gekomen, was ze er zeker van dat dit nooit gebeurd zou zijn. Wie weet was ze dan wel samen met Thomas, of wie dan ook. Het idee liet haar in ieder geval rillen. Ze kon zich niet voorstellen dat ze gelukkiger kon zijn met iemand anders dan Woody, maar gelukkig hoefde ze daar dan ook niet aan te denken.

'Echt! Toen ik er achteraf over nadacht, herinnerde ik me zelfs dat een aantal jongens uit mijn team je te intimiderend vonden en dus te onbereikbaar. Ik was niet de enige.' Lachend gaf Woody haar een zoen en streek langs haar wang. 'Heb je al dingen waarvan je altijd gedroomd hebt die we echt op onze bruiloft moeten hebben?' vroeg hij haar nieuwsgierig. Wie weet droomde ze wel van zuurstokroze jurken en wat nog meer, Woody zou met alles instemmen zolang zij gelukkig ermee was.

'Ík? Intimiderend en onbereikbaar? Dan waren het wel makke lammetjes die kerels.' lachte ze, terwijl ze zich er nog steeds niets bij voor kon stellen. Toen hij weer over de bruiloft begon, haalde ze haar schouders op. 'Niets extraverts. Het moet "ons" uitstralen, gewoon een mooie plechtigheid - en natuurlijk een prachtige jurk niet te vergeten... maar verder, niets bijzonders eigenlijk. Misschien kunnen we Joe vragen om muziek te spelen?' Ze wist dat hij echt geweldig was met zijn gitaar.

'Tjah, zo een uitwerking had je op alle jongens.' Woody streek een pluk haar uit haar lachende gezicht en glimlachte vertederd. Ze had echt geen idee van haar eigen schoonheid en sterkte. 'Ik wil dat Fred onze ringdrager wordt,' grapte hij met een grijns. Hij knikte toen ze over Joe begon, dat was zeker een goed idee. Die jongen had magie in zijn vingers als het op muziek aankwam. 'Ik zal Alex wel eens vragen of ze het aan Joe voor kan stellen. Ik weet zeker dat hij dan niet kan weigeren.' Grinnikend legde Woody zijn kin op Isobels hoofd.

'Dan binden we een kussentje aan zijn tuigje vast en dan hopen dat ie de goede kant oploopt.' grapte ze en knikte. 'Ik weet wel zeker dat hij dat niet weigert.' Ze had altijd al gezegd dat er iets tussen die twee zou komen, al had ze tot nu toe nog geen gelijk gekregen. Ze kroop lekker dicht tegen hem aan en sloot haar ogen. Het gevoel van zijn lichaam tegen de hare aan, maakte haar warm van binnen - nog steeds na die zes jaar was ze smoor verliefd op hem en ze twijfelde er ook aan of dat ooit zou verdwijnen. Natuurlijk hadden ze hun ups en downs gehad, zeker in de tijd van het studeren, maar nu leek alles beter dan ooit.

Woody had een hilarisch beeld in zijn hoofd van een Fred die maar niet de goede kant op wilde lopen. Gelukzalig hing hij tegen Isobel aan en liet hij zijn gedachten de vrije loop gaan. Hij had bij Isobel nooit de drang gehad om iets te moeten zeggen of om iets te moeten doen. Ze konden gewoon samen een serie kijken of samen in de keuken zitten en dan waren ze beiden tevreden. Zolang de ander maar aanwezig was. 'Zullen we zo maar naar bed gaan? Ik heb morgen vroeg training en jij moet er vast ook vroeg uit voor je werk.'

'Kunnen we morgen niet allebei vrij nemen en naar Mystic Falls toe rijden?' vroeg ze smekend en keek hem met twee grote ogen aan. 'Ik vind dat we beide een geldige reden hebben om ons een dagje af te melden.' Natuurlijk was het voor haar makkelijker dan voor hem; als hij een training miste, liep hij meteen achter - en dat wilde ze natuurlijk ook niet. 'En naar bed gaan lijkt me een goed idee,' Ze wilde niets liever dan lekker tegen hem aan kruipen.

Woody nam het voorstel van Isobel met een glimlach in overweging. 'Ik weet ook niet of ik wel tot de avond zou kunnen wachten. Laten we het maar gewoon doen.' Het was bovendien lang geleden dat hij eens een dag vrijaf had genomen en zijn team had er al naar gehint dat ze wel een leugentje voor hem op wilden hangen. Ze snapten ook wel dat hij tijd met zijn verloofde door wilde brengen. 'Pap is vast niet te houden als hij hoort dat we langskomen.' Hij was overeind gekomen en hielp Isobel ook met opstaan. Hij sloeg zijn armen om haar middel heen en drukte een kus op haar lippen.

Isobel glimlachte en knikte. 'Dan kunnen we tenminste nog een dagje van elkaar genieten voordat we weer aan het werk moeten.' Gelukkig stonden er geen belangrijke dingen op de agenda voor morgen, dus een dagje vrij krijgen zou vast geen probleem moeten wezen - zeker niet als ze de reden vertelde. 'Ik denk dat we ons moeten gaan voorbereiden op een paar tranen.' grapte ze en pakte zijn hand beet, waarna ze naar boven toe liep.