Het appartementje van Isobel en Woody.

Isobel liep naar hem toe en keek schuin naar onder de oven in. De ovenschotel zag er niet meer op zijn best uit, maar eigenlijk deed het haar wel lachen. Ze zette het doosje op het aanrecht neer en sloeg haar armen om zijn nek heen. 'Het hoeft niet speciaal te zijn, jij bent al speciaal genoeg voor mij, Woody.' Ze boog zich naar hem toe en kuste zijn lippen kort, om zich vervolgens los van hem te maken. 'Natuurlijk zeg ik ja.' fluisterde ze tegen zijn lippen aan en kuste hem nogmaals, dit keer vuriger en verlangender dan hiervoor. Ze kon nog steeds niet helemaal bevatten wat dit nou precies betekende. Ze waren verloofd.

Woody draaide nog snel de oven uit voor het nog erger werd en keek toen met een beschaamde glimlach naar Isobel. Hij sloeg zijn armen om haar middel en kuste haar even liefdevol en met evenveel verlangen terug. Ze had 'ja' gezegd. Tenminste, dat was het toch? Voorzichtig liet hij haar los en pakte het doosje van het aanrecht. 'Ik wil op z'n minst dat dit wel volgens het boekje gaat,' grapte hij en knielde toen, zoals traditioneel hoorde, neer en pakte haar hand vast. 'Isobel, wil je met mij trouwen?' Hij opende met zijn andere hand het doosje en hield het voor haar op.

Isobel keek hoe hij het doosje vastpakte en voor haar op één knie zakte. Ze knikte voordat ze sprak. 'Ja... ja heel graag.' zei ze en hoewel ze wist dat deze vraag kwam, stonden de tranen als nog in haar ogen. Trouwen was iets waar ze het wel eens over hadden gehad, maar het was nooit een serieus gespreksonderwerp geweest. Toch had ze altijd al willen trouwen, en na een paar jaar werd voor haar duidelijk dat Woody degene was waarmee ze dat wilde delen. Ze keek naar de glimmende ring in het doosje en begon te lachen toen Fred zijn mand uit was gekomen om het doosje eens goed te inspecteren en er een lik aan te geven.

Woody zag de tranen in Isobels ogen en voelde meteen ook zijn ogen nat worden. Hij was altijd al een emotionele man geweest. Dit moment was geen uitzondering. Hij haalde de ring uit het kussentje en deed hem om de juiste vinger. Daarna lachte hij om Fred en gaf hun hond een flinke aai. 'En Fred zit ook in het pakket. Hij wil er ook erg graag bij horen.' Hij stond op en bleef één van Isobels handen vast houden. 'Ik houd ontzettend veel van je, Isobel. En ik kan me geen toekomst zonder je voorstellen. Ik wil hem juist samen met jou bouwen.' Zijn andere hand legde hij op haar wang.

Ze keek naar haar hand waar de ring aanzat en veegde met haar andere hand de tranen van haar wang af. 'Ik hou zo ongelofelijk veel van je.' mompelde ze, voordat ze hem om de hals vloog en hem stevig tegen zich aan trok. Het liefste had ze hem de hele avond niet meer losgelaten. Ze wilde enkel en alleen nog maar bij hem zijn. Een intens gevoel van geluk verspreidde zich door haar hele lichaam heen en ze kon niet anders dan lachen. 'Ik wil niets anders dan aan onze toekomst werken, samen.'

Woody nam haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. Hij voelde zijn eigen tranen nu ook vrij komen, maar deed niet eens de moeite ze weg te vegen, daar was hij nu te opgelucht en te gelukkig voor. 'We gaan het samen allemaal redden en er het beste leven van maken. En als we dan oud zijn kunnen we tevreden terug kijken. Jij met grijs haar, ik met geen een.' Hij grinnikte en hield haar gezicht tussen zijn handen om meerdere kussen op haar lippen te drukken. 'God, Elle gaat zo blij zijn als ze hoort dat ze haar mond niet langer hoeft te houden.'

'Laat dat kaal worden nog maar even achterwegen. Ik vind je donkere krullen veel te leuk.' grapte ze en keek hem aan. 'Iedereen wist hier zeker al vanaf hè?' Het verbaasde haar niets als heel Mystic Falls het had geweten, maar het maakte haar niets uit. Ze was dolblij. 'Wist mijn vader het ook al?' Met haar moeder sprak ze niet meer. Haar ouders waren drie jaar geleden gescheiden en haar moeder had direct een vlucht geboekt naar Miami en was daar gebleven. Haar broertjes woonde gelukkig nog wel bij haar vader, dus die zag ze nog regelmatig. Ze keek hem weer aan en veegde de tranen van zijn wangen af. Toen de geur van verbrand eten haar neus binnen kwam keek ze naar de oven. 'Ik denk dat het chinees wordt op de bank.'

Woody knikte. 'Ik had advies nodig van zoveel mogelijk mensen. En ik wilde toestemming vragen aan je vader. Hij zal je vast graag zelf vertellen hoe blij hij is.' Hij was erg gesteld geraakt op zijn schoonvader en de twee schoonbroertjes. Sinds Isobels moeder uit beeld was, was hij alleen maar meer gehecht geraakt aan haar familie. Isobel had tevens een plekje gekregen in de Lewis-Dallas familie. Ze was daar even zeer welkom en haar ouders waren laaiend enthousiast toen Woody vertelde van zijn plannen. 'Misschien is dat wel een goed idee,' beaamde hij met een lach. 'Ik heb trouwens al wel wat beloftes moeten maken.'

Isobel maakte zich los van hem om de ovenschaal uit de oven te halen en te kijken naar de verbrandde bovenlaag. 'En wat voor beloftes zijn dat dan wel niet?' Vragend keek ze hem aan. De ovenschaal belandde op een onderzetter, zodat ze het straks weg konden gooien. Fred was inmiddels weer in zijn band neergeploft en Isobel nam Woody aan zijn hand mee terug naar de woonkamer. 'Ik denk dat ik dat wijntje nu wel kan gebruiken.' Ze opende de wijnfles en schonk twee glazen in. 'Op ons en op de toekomst samen.' zei ze, terwijl ze het glas hief.

'Eh, niet ernstigs. Alleen heb ik mam beloofd dat ze een poging mag doen om jouw jurk te maken. Of wat je dan ook wil dragen. En ik moest oma beloven dat we het in Mystic Falls zouden doen. Dat was het. Pap barstte in tranen uit, zoals ie altijd doet.' Woody lachte zacht en keek toen fronsend naar de ovenschaal. Hij volgde Isobel naar de woonkamer en ging terug op de bank zitten. 'Op ons,' herhaalde hij toen hij de wijn had aangenomen en hem tegen het glas van Isobel klonk.

Isobel had de jurk die ze aan wilde op haar bruiloft al jaren voor ogen en was er zeker van dat Frances haar daarbij kon helpen. 'We kunnen het wel in Mystic Falls doen.' Er waren genoeg mooie locaties en zeker in de buurt van de bossen. Er stond een prachtig landhuis aan de rand van het dorp die je kon huren voor gelegenheden als bruiloften en verjaardagen, wellicht was dat een mooie plek. Toen hij over Logan begon moest Isobel grijnzen. Ze mocht die man ontzettend graag, en zag al helemaal voor zich hoe de tranen in zijn ogen brandde toen zijn zoon hem vertelde dat hij haar ten huwelijk wilde vragen.

'Dat zou fijn zijn. Ik denk dat je vader dat ook wel leuk zal vinden. Zo dicht bij onze beide families.' Woody dronk voorzichtig van de wijn en keek naar de schittering van de ring om haar vinger. Hij pakte voorzichtig haar hand en drukte er een kus op. 'Er zit een oude bindingsspreuk op de ring,' vertelde hij Isobel terwijl hij haar weer aankeek. 'Het maakt niet uit waar je bent, hij blijft warm aanvoelen tegen je huid. Alsof er altijd iemand bij je is.' Hij had erg getwijfeld of hij deze spreuk wel zou gebruiken. Isobel was nooit erg zot geweest op magie, maar het was nog altijd een cruciaal onderdeel van wie hij was.

Isobel knikte. Nog steeds was ze in een dubio of ze haar moeder moest uitnodigen. Ze hadden dan wel geen contact meer, en hun relatie was nooit al te best geweest, maar toch. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Woody die over een spreuk begon. Isobel was nooit echt een fan geweest van magie, maar dit vond ze niet erg. 'Dat is een prachtig gebaar,' gaf ze toe en begon zachtjes te lachen. 'En het komt goed uit met mijn ijshandjes.' grapte ze en kroop dicht tegen hem aan. 'Ik twijfel nog steeds of ik het mijn moeder moet laten weten... ik zou niet weten of ze überhaupt wel wil komen.'

Woody nam haar handen in die van hem en wreef ze met een lach warm. Het was inderdaad waar dat altijd koude handen had en Woody was het jaren geleden al afgeleerd om ze proberen op te warmen met zijn krachten. Gelukkig was ze niet tegen de bindingsspreuk. 'Oh- nou.' Woody had hier eerlijk gezegd nog niet erg over na gedacht. Bedenkelijk keek hij naar haar en nam nog een slokje wijn. 'Misschien moet je haar gewoon een uitnodiging sturen. Dan kan ze komen als ze wil en zo niet, dan ligt het tenminste niet aan jou. En wellicht is het ook fijner voor je broertjes. Zij zien haar nog wel eens, toch? Ze zijn natuurlijk al wel ouder, maar dan nog is het een stuk minder verwarrend en pijnlijk als we haar gewoon uitnodigen.'

Isobel knikte. 'Dat dacht ik inderdaad ook... al wil ik het vuur niet nog verder oplaaien. Ik heb geen idee of ze me überhaupt nog wel wil spreken, maar we kunnen het natuurlijk altijd proberen.' Het was nog steeds een gevoelig onderwerp voor haar broertjes en vader, maar Isobel had zich er inmiddels overheen gezet, enkel met dit soort gelegenheden vond ze het lastig. 'Ik denk dat ik haar inderdaad gewoon een uitnodiging stuur... of haar een keertje bel om het haar te laten weten.' besliste ze uiteindelijk en glimlachte. Ze kreeg al een warm gevoel van binnen als ze alleen al aan de bruiloft dacht. 'Weet Elle het ook al?' Ze zag al helemaal voor zich hoe haar vriendin hysterisch werd toen hij het haar vertelde - als hij het haar verteld had.

'Dat lijkt me een goed plan.' Woody wist niet hoe het moest zijn om slecht overweg te kunnen met een familielid. Hij had in zijn tienerjaren nogal eens in de clinch gelegen met zijn moeder, maar niet zoals Isobel in verhouding stond met haar moeder. Maar gelukkig had ze nog andere familie op wie ze kon rekenen en binnenkort zou ze dan ook echt deel uit gaan maken van zijn familie. Hij lachte geamuseerd en knikte. 'Ja, ze vond het super. Ze heeft me geholpen met deze avond, want ik wist echt niet hoe ik dat aan moest pakken.' Hij zette zijn lege glas aan de kant en ging toen terug zitten. 'Zou je mijn achternaam willen? Of houd je die van jezelf? Of ga je net als mam jouw naam achter mijn naam plakken?' Hij grinnikte bij dat laatste idee.

'Isobel Dallas-Lewis-Dane, ja dat klinkt echt geweldig.' lachte ze en gaf hem een zachte por. 'Ik denk dat ik jou achternaam wel wil... Ik vind het wel leuk klinken.' Toen ze al een lange tijd iets hadden, had ze er wel eens over nagedacht en ook toen kwam ze tot de conclusie dat zijn achternaam goed klonk achter haar voornaam. Ze nestelde zich tegen hem aan en glimlachte kort. 'Heb je wel eens nagedacht over kinderen?' Als ze nu toch aan de gang waren, kon ze het daar ook maar net zo goed over hebben. Zelf had ze altijd kinderen gewild toen ze jong was, ze was pas gaan twijfelen op het moment dat ze doorkreeg dat ze het weerwolven gen had: ze wilde het absoluut níet doorgeven aan haar kinderen.

Woody legde zijn arm om haar schouders en lachte zacht. 'Het klinkt prachtig.' Hij streek langs haar schouder en keek haar verrast aan toen ze over kinderen begon. Het was natuurlijk logisch dat zijn vraag om te trouwen tot deze vraag zou leiden, maar hij had hem nog niet zo snel verwacht. Vooral niet omdat Woody het onderwerp zo veel mogelijk had vermeden. 'Ja, nou, niet veel, maar-' Hij wreef over zijn kin en glimlachte zwak. 'Ik zou het alleen willen als jij het wil proberen.'

Isobel keek hem aan. 'Ik heb altijd kinderen gewild, het enige wat me tegenhoudt het is gen. Ik-' Ze staakte haar zin en haalde haar schouders op. 'Ik wil het niet doorgeven, ik gun dit mijn kinderen niet.' Zij had ermee leren leven, maar dat betekende niet dat het makkelijk zou zijn. Natuurlijk zouden haar kinderen mensen om hen heen hebben die hen begrepen en konden begeleiden, maar dat haalde niet weg dat het verschrikkelijk was. 'Ik wil dolgraag kinderen, echt waar, maar niet als ze net zulke monsters worden als ik ben.' Dat was het enige woord hoe ze het kon omschrijven.

Woody legde een vinger onder haar kin en glimlachte geruststellend. 'Dat is heel begrijpelijk, maar het is niet dat je in ieder geval je gen overbrengt. Je hebt gezien hoe het bij mijn ouders is gegaan. Zeker aangezien ik een heks ben zullen de eventuele kinderen die we krijgen minder kans hebben om het wolvengen te krijgen omdat ik ook nog mijn heksengen heb.' Hij had dit al eens van zijn ouders gehoord toen hij om uitleg had gevraagd over Alex en indirect ook over Isobel. Blijkbaar had zijn moeder het allemaal nauwkeurig uitgezocht, zo goed als het kon met de beperkte informatie die er was. 'Lieverd, je bent geen monster, noem jezelf alsjeblieft niet zo.'

'Er is een kleinere kans... ja, maar er is nog steeds een kans en dat is al erg genoeg.' mompelde ze en zuchtte diep uit. 'Ik weet het gewoon niet.' zei ze uiteindelijk en legde haar hoofd tegen zijn borstkas neer. Met Isobel viel er niet veel te discussiëren over het onderwerp: in haar ogen was en bleef ze een monster, hoewel Woody het daar overduidelijk niet mee eens was. Ze had wel eens geprobeerd om uit te leggen hoe ze zich voelde na een transformatie, maar het was onmogelijk om zoiets te begrijpen voor iemand die het zelf nog nooit had meegemaakt. 'We kunnen ook schattige kindjes uit Afrika adopteren.' zei ze grinnikend en drukte een kus op zijn kaak. 'Misschien moet ik er ook maar eens met je moeder gaan praten, zij heeft er veel meer verstand van... van die genen enzo bedoel ik dan.' giechelde ze. 'Wat denk jij? Als jij weet dat ze een kans hebben om mijn gen over te nemen... zou jij de gok durven nemen?'

'Ik zou de gok durven nemen met jou. Ik weet zeker dat we het kunnen, Izzy.' Woody glimlachte bij het idee. Sinds hij aan trouwen dacht, was het onderwerp van kinderen ook al meerdere malen in zijn gedachten voorbij gekomen. Hij zag het inderdaad wel zitten om het te proberen, maar werkelijk alleen als Isobel het ook wilde natuurlijk. Hij was niet van plan om haar te moeten overreden. 'Ik weet zeker dat mam je graag alle informatie geeft die zij heeft.' Hij streek door haar blonde haar en keek hoe Fred bij hen op de bank sprong. 'En als we het uiteindelijk besluiten om het niet te doen, dan ben ik even blij met de familie die we nu hebben.'

Isobel knikte. 'Ik ben er nog steeds niet over uit, maar ik ben blij dat je het zo goed oppakt.' zei ze oprecht. Ze kon best begrijpen dat het onderwerp kinderen iets was waardoor er ruzies konden ontstaan. Ze had altijd haar twijfels gehad, maar het was bemoedigend om te weten dat Woody het wel aan zou durven met haar; dat gaf haar zelf ook wat meer vertrouwen. 'Ik ben ook blij met onze kleine Fred, hè jongen!' zei ze lachend, terwijl ze hem door zijn haren woelde. Ze genoot altijd het meeste van dit soort momenten. Gewoon lekker samen thuis. Ze hoefde niet perse iets te gaan doen om het leuk te hebben, ze vond het al fijn om gewoon samen te zijn. Kort wierp ze haar blik op de ring die ze op haar vinger had, en kroop bij hem op schoot, om het teder te zoenen.

Woody zou niet weten hoe hij het anders op had moeten pakken. Hij hield zoveel van haar, dat hij voor haar veel over had. Enerzijds zou hij er zich bij neer leggen als ze geen kinderen wilde of kon krijgen. Anderzijds zou hij er ook alles aan doen om haar bij te staan als ze zwanger was, of als later bleek dat hun kind het gen had overgenomen. Woody lachte met haar mee om Fred en keek vol verwondering naar haar terwijl ze de ring bekeek. Trouwen was voor hem niet iets waarmee hij zijn liefde nou kon waarmaken, hij wist zo ook al hoeveel hij van haar hield. En hopelijk wist Isobel dat ook. Liefdevol legde hij één hand in haar nek en één op haar heup terwijl hij haar liefdevol terug kuste.

Haar lippen krulde zich op in een glimlach en streek met haar vingers langs zijn kaak. 'Ik ben benieuwd hoelang het duurt voordat we berichtjes krijgen over wat ik heb gezegd.' lachte ze. 'Wist iedereen dat je het vandaag zou vragen?' Serieus iedereen had het geweten. Haar familie, zijn familie en het zou haar niets verbazen als zijn hele team het ook al wist. 'Misschien moeten we naar Mystic Falls rijden morgen, en het ze zelf vertellen.' stelde ze voor. Ze konden vanavond natuurlijk ook gaan, maar ze wilde liever hier blijven, samen met hem.