Elle's kamer

-

Elle zat op haar bed voorovergebogen over een studieboek. Over twee maanden zouden haar studie's politicologie en literatuurwetenschappen weer beginnen en ze keek er nu al naar uit. Toch zou ze het hier missen: in de tijd dat ze thuis was gekomen (wat nog maar enkele dagen was), had ze veel tijd doorgebracht met haar familie, vooral nu na de dood van haar opa. Nog steeds was ze boos dat ze de begrafenis had moeten missen door haar verlate vlucht. Zuchtend zette ze wat aantekeningen in de kantlijn en ging weer verder.

Isobel had allang van Woody gehoord dat Elle weer terug was, maar wilde de familie graag wat tijd geven om hun verlies te verwerken. Daarbij had ze na de begrafenis geen tijd meer gehad om naar Mystic Falls te komen en vandaag was haar eerste vrije dag die ze niet vol had gepland. Fred was zo'n hond die niet alleen thuis kon blijven, dus had ze die tijdelijk onderdak gegeven bij de buren. Woody was aan het trainen en zij reed richting het huis van Elle. Eenmaal daar stopte ze voor de deur en nadat ze haar auto op slot had gedaan, belde ze aan.

Elle maakte een geërgerd geluid toen er werd aangebeld. Snel zette ze nog enkele aantekeningen en liep toen naar beneden in haar zondagse kleding, dus een trainingsbroek en hemdje. Vermoeid deed ze open, maar toen ze zag dat het Isobel was, kon ze alleen maar staren. Ze had haar vriendin jaren niet meer gezien en het was dan ook alsof er een geest voor haar neus stond. Al snel pakte ze haar vriendin in een omhelzing vast en voelde ze hoe haar hele houding brak. 'Isobel!' slaakte ze uiteindelijk uit.

Isobel keek lachend naar het verbaasde gezicht van Elle die de deur opendeed en vloog haar eveneens om de hals. 'Je ziet er goed uit Ellie,' zei ze en drukte haar een kus op haar wang. 'Waarom is het zo lang geleden dat ik je heb gezien? Ik heb je gemist.' Ze bekeek haar nogmaals en lachte bij het aanzien van haar kleding. 'Je had er vast niet op gerekend dat ik langs zou komen hè?' grapte ze en stapte de kou uit, het huis binnen.

Elle drukte ook een kus op haar vriendin's wang en nam haar vlug mee naar binnen. Buiten lag er sneeuw en in haar kleding kreeg ze het snel koud. 'Ik heb je ook vreselijk gemist, sorry dat ik je niet eerder had opgezocht. En dat komt door mij. Ik vertikte het om thuis te komen,' lachte Elle en liep richting de keuken. 'Wil je wat eten? Of iets te drinken?' Ze schudde haar hoofd en lachte. 'Nee, ik wou er een overbodig studeerdagje van maken.'

Isobel begon te lachen. 'Je bleef maar reizen en reizen, ik begon me af te vragen of je ooit nog wel terug zou komen.' grapte ze en deed haar jas en schoenen uit. 'Ik lust wel een bakje koffie.' zei ze en nam plaats aan de keukentafel. Het was verbazingwekkend stil in huis. 'Iedere keer als ik hier kom, verbaast het me weer dat er niets veranderd qua inrichting. Het ziet er nog altijd hetzelfde uit als toen we op school zaten.'

Elle moest lachen, maar wist dat er een serieuze ondertoon in zat. Ze wist niet of ze überhaupt nog wel terug was gekomen als haar opa niet was overleden. En nu ze er toch was, bleef ze ook maar gewoon: haar geld was toch op. 'Gelukkig ben ik weer terug. Mijn ouders waren daar ook erg blij om,' zei ze glimlachend en maakte twee koffie's klaar. Daarna ging ze naast haar aan de keukentafel zitten. 'Ja, mijn ouders houden niet van verandering.'

Elle knikte. 'Ik geloof graag dat ze blij zijn. Eerst Woody het huis uit, toen ging jij reizen, vervolgens ging Alex er ook van door voor een jaar.' zei ze hoofdschuddend en pakte de beker koffie. 'Ik ben ook blij dat ik mijn vriendinnetje weer lekker dichtbij heb.' zei ze gemeend en roerde met het lepeltje wat melk door haar koffie. 'Je moet binnenkort echt een keertje langskomen bij ons. Dan kan je Fred ontmoeten,' Ze moest nog altijd lachen om de naam, hoewel ze hem ontzettend leuk vond.

'Ja, ze hebben het denk ik niet zo makkelijk gehad,' zei Elle bedenkelijk en beet schuldig op haar lip. En dan nog te bedenken dat ze helemaal nog niet van plan was geweest om naar huis te gaan. Ze glimlachte naar haar vriendin. 'Ik ben ook blij dat ik weer terug ben. Ik heb je echt vreselijk gemist, Bel.' Elle nam een slok van haar koffie en fronste toen. 'Wie is in godsnaam Fred?' vroeg ze verbaasd. 'Hoe lang wonen jullie trouwens al samen?'

'Ik dacht dat Woody je op de hoogte had gehouden en ik weet zeker dat ik Fred heb genoemd in één van mijn mailtjes. Fred, onze Border Terriër.' vertelde ze haar vriendin en haalde haar schouders op. 'We hebben een tijdje op campus gewoond en we hebben sinds een paar maanden dit appartement in de stad. Het is niet ontzettend groot, maar groot genoeg.' zei ze tevreden en nam een slok.

Elle schudde haar hoofd en roerde door haar koffie, terwijl ze hem met haar krachten langzaam afkoelde. De laatste jaren gebruikte ze bij alles haar krachten. Ze liet dat natuurlijk niet aan Isobel zien, laat staan aan haar familie. 'Geen Fred en anders dan ben ik het vergeten, sorry. Maar leuk, een hond! Ik ben gek op honden!' Ze glimlachte vriendelijk en luisterde naar het perfecte leven van haar vriendin en broer. Ze hadden het maar getroffen met elkaar. 'Waarom hebben jullie geen huisje bij de campus gekocht?' vroeg ze verbaasd.

'We wilde niet al te ver van Mystic Falls afzitten en daarbij vond ik het te gevaarlijk om daar te wonen. Die bossen worden 's nachts nogal druk bezocht en ik wil niet - nou ja, je snapt het wel.' Ze praatte er niet graag over, dus begon ze al snel over een ander onderwerp. 'En daarbij wilde we gewoon echt een plekje voor onszelf, ik ben nu natuurlijk klaar met m'n studie en Woody die traint veel.' zei ze schouderophalend. 'Ik weet niet, het voelde gewoon niet goed om daar te blijven en hier zijn we beide gelukkig... Maar genoeg over mij. Hoe gaat het met jou?'

Elle knikte begrijpelijk en legde een hand op de hare. Ze schraapte haar keel en keek haar vriendin doordringend aan. 'De laatste jaren heb ik veel geoefend met mijn krachten. Je weet wat mijn moeder voor mijn vader en Alex doet, toch? Dat kan ik ook bij jou doen! Ik kan je helpen, je beschermen, het allemaal makkelijker maken!' Ze zuchtte en zakte neer op haar stoel. 'Het gaat wel. Single, werkloos, studerend, ik heb geen huis en ben sociaal offline.'

'Elle, ik wil je hulp niet. Woody is precies hetzelfde en zijn hulp weiger ik ook nog iedere maand. Het maakt me niet uit wat jullie kunnen doen, ik ga jullie niet onnodig in gevaar brengen. Ik weet dat jullie denken dat je een weerwolf aankunt, maar op een dag gaat het een keertje fout en ik wil niet wakker worden naast een lijk.' bromde ze nors en dronk van haar koffie. Dit onderwerp liet haar bui altijd compleet omslaan. 'Ik weet dat je het goed bedoeld, maar nee.' zei ze nogmaals, dit keer wat vriendelijker. 'Oh, en ik hoorde van Alex dat je uitging met je tienercrush... meneer de Engelse leraar.' grapte ze luchtig en zette haar beker neer.

Elle voelde hoe haar stem harder werd: Isobel moest gewoon haar hulp aannemen! Elle had gezien wat voor weerwolven er in de wereld rondliepen, veel sterker dan Isobel. 'Ik ben veel krachtiger dan Woody, dan mijn moeder, dan welke weerwolf er ook bestaat! Ik kan je helpen, voordat jíj een keer gewond raakt. Kom op, ik weet dat je dit niet wil bespreken, maar het is nodig!' Elle kwam weer op adem en ging op dezelfde luchtige toon verder. Toch werd ze rood bij het noemen van Noah en tekende ze met haar nagel kleine figuurtjes op de houten keukentafel. 'Ja, we zijn paar keer uitgegaan... Maar ik weet het niet. Ik denk dat hij het niet echt serieus wil laten worden,' zei ze onzeker.

'Jij weet niet wat ik nodig heb Elle. Tot dat jij iedere maand zelf in een gigantisch monster veranderd weet jij niet wat ik nodig heb!' Ze was opgestaan en keek haar furieus aan. 'Ik hoef geen hulp aan te nemen, van niemand niet en al helemaal niet van mensen die me praktisch dwingen. Ik heb geen zin om deze dag te eindigen in een ruzie dus laten we er alsjeblieft over ophouden. Het maakt niet uit wát je doet, hulp neem ik niet aan. Nu niet, morgen niet, nooit niet.' verzekerde ze haar en ging weer op de stoel zitten. Soms werd de woede over dit onderwerp haar gewoon teveel. 'Dan moet je het aan hem vragen, denk je ooit dat ik dacht dat Woody het ooit serieus durfde te maken? Je moet initiatief tonen, anders komt er niets van.'

Elle balde haar handen tot vuisten en moest moeite doen om niet boos te worden. Dus beet ze extra hard op haar lip en liet ze Isobel uitrazen. Toen ze klaar was, was Elle even stil en ging toen op dezelfde luchtige toon verder. Verontschuldigen deed ze niet: ze had in haar ogen niets fout gedaan en Isobel was gewoon te koppig om de goede hulp te weigeren. 'Dat loopt altijd fout af bij mij,' zuchtte Elle en leunde met haar hoofd op haar hand. 'Maar ik zal het een keer aan hem vragen.' Ze wou erbij zeggen dat Woody een verlegen, klunzige jongen van 18 jaar was op die leeftijd en dat Noah een man was van 30, maar ze hield haar mond daarover.

'Als je het vraagt kan je twee antwoorden krijgen, ja of nee. Je hebt bij beide een duidelijk antwoord en dan weet je ook hoe je verder moet.' vertelde ze haar en zette het lege kopje op de tafel neer. 'Het komt goed Elle, het komt altijd goed.' verzekerde ze Elle en stond op van de tafel, om de lege kopjes in de keuken te zetten.

Elle haalde diep adem en knikte. 'Je hebt gelijk, ik moet het hem gewoon vragen... En ik zal het hem gewoon vragen,' besloot ze met een klein glimlachje en ze kneep zachtjes in Isobel's hand. Daarna liep ze ook naar de keuken toe en opende de koelkast. 'Wil je wat drinken? We kunnen trouwens ook naar mijn kamer toe, daar is het wat warmer en kunnen we eventueel een filmpje kijken of zoiets?' Afspreken met een vriendin was iets dat Elle heel lang niet meer had gedaan. Ze had geen idee wat ze moest doen.

Isobel schudde haar hoofd. 'Nee, ik heb genoeg - bedankt.' zei ze. 'Ik kan niet al te lang blijven, dus een film lijkt me geen goede optie.' Ze had beloofd dat ze vanavond zou koken, en daarbij wilde ze de buren niet al te lang opzadelen met Fred. Het was een lieve hond, maar af en toe kon het echt een deugniet zijn. 'Vertel me eens wat meer over waar je allemaal geweest bent en wat je allemaal hebt gedaan.'

Elle deed de koelkast deur weer langzaam dicht en probeerde haar teleurstelling te verhullen over dat Isobel al snel weer wegging. Ze nam weer plaats aan de keukentafel en moest zachtjes lachen. 'Waar moet ik beginnen...' Ze vertelde allereerst over de landen en de plaatsen waar ze was geweest. Wat voor mooie plekken ze had bezocht, de mensen die ze had leren kennen, de geweldige feesten die ze had bezocht, de keren dat ze had moeten werken om weer geld bij te verdienen, hoe ze de meest krachtige heksen tegen was gekomen... Maar het hele gedeelte van Thomas haalde ze eruit. Het was pijnlijk om daarover te praten.

'Klinkt indrukwekkend allemaal. En dat terwijl ik niet verder ben gekomen dan campus.' grapte ze. Ze had tijdens haar studie natuurlijk wel stage gevolgd, maar dat was altijd dichtbij huis geweest: een stage in het buitenland was op dat moment echt onbetaalbaar voor hen en ze wilde haar vader ook niet vragen om de kosten te vergoeden - hoewel hij dat met alle liefde voor haar had gedaan. 'Ik ben jaloers hoor, als ik dat zo hoor.'

'Ik kan me best voorstellen dat nestelen met je grote liefde ook geweldig moet voelen,' zei Elle dromerig en haalde een hand door haar haren. Door al die jaren reizen wist ze eigenlijk ook niet meer precies waar ze nou hoorde: thuis voelde ze zich op de een of andere manier niet echt meer thuis. Iedereen was verder gegaan met zijn leven en Elle had het niet kunnen bijbenen. 'Hoe gaat het eigenlijk met samenwonen? Veel ruzie?' plaagde ze. 'Maar redden jullie het financieel?'

Isobel knikte. 'Het is ook geweldig.' verzekerde ze haar vriendin. Ze kon niet anders dan toegeven dat ze dolgelukkig was met Woody. 'Het gaat goed, we hebben amper tijd om ruzie te maken.' grapte ze. 'Ik werk, hij traint, heeft wedstrijden en ga zo maar door. Dus als we samen zijn, genieten we er ook van.' Natuurlijk hadden ze wel eens onenigheden over het een of het ander, maar echte grote ruzies hadden ze haast nooit. 'Financieel gaat het. We zijn geen miljonairs, maar we kunnen kopen wat we nodig hebben. Daarbij, we hebben het zo druk dat we amper tijd hebben om geld uit te geven en aangezien we beide werken.' Ze hadden genoeg geld, dat was zeker - maar rijk waren ze niet.