Elle's kamer

Woody had geen idee van het kunnen van Elle, behalve dan dat ze verder was gekomen dan hij ooit zou kunnen. Elle had altijd al meer aanleg en meer interesse gehad. Wellicht kwam dat ook door het ongeluk waar ze al die jaren overheen probeerde te komen door juist haar krachten te beheersen, terwijl Woody ze daarna juist steeds minder had gebruikt. 'dankjewel Elle en u ook oma.' Hij glimlachte dankbaar en schudde vlug zijn hoofd bij Elle's volgende woorden. 'Het is niet dat we er al mee begonnen zijn hoor. Maar als het zo ver is wil ik al wel wat kunnen.'

Elle moest lachen om zijn woorden en schudde ongelovig haar hoofd. Toch nam ze zijn woorden serieus en keek ze hem met een lichte frons aan. 'Woody... Waarom wil Isobel nu opeens wel kinderen?' vroeg ze voorzichtig en legde haar hand op zijn arm. Ze kneep er geruststellend in en glimlachte naar hem. 'Al die spreuken gaan helemaal goed komen. M-maar ik wil niet dat Noah erachter komt. Hij mag er niet achter komen dat ik er nog zo actief mee ben.'

'Ik weet het niet, misschien omdat ze nu beter weet hoe het jij onze ouders is gegaan. Ze wilde graag met mam praten, maar alsnog is het heel anders. Mam transformeerde niet iedere maand terwijl ze zwanger was.' Dat was voor Woody het moeilijkste. Hij had al vaak genoeg gezien hoe Isobel leed voor en na de volle maan. Laat staan als ze een kind droeg. Woody moest haar dan bij kunnen staan. 'Het blijft tussen ons. Ik wil het er ook nog niet met Isobel over hebben.'

Elle haalde opgelucht adem bij zijn belofte en fronste toen. Ze had er nooit bij stil gestaan dat Isobel nog steeds moest transformeren met een kind in haar buik. 'Is-is dat niet gevaarlijk?' vroeg ze bezorgd. Ze wist dat kinderen van weerwolfmoeders gewoon gezond waren en normaal geboren konden worden, maar hing er niet een groot risico aan vast? 'Misschien moet Isobel eens met Arthur gaan praten... Hij kent vast wel een vrouwelijke weerwolf met kinderen!'

'Ik heb geen idee, niemand lijkt er iets over te weten. Mam is alleen behulpzaam wat het erfelijke aspects betreft.' Woody zuchtte vermoeid. Het was nu al weer bijna volle maan. Dan verloor hij Isobel voor een dag. 'Als we hier meer over weten is het misschien ook een uitkomst voor Alex.' Misschien had zijn zusje ook wel altijd gedroomd van een eigen gezin. Hoewel hij niet dacht dat ze ooit het risico zou nemen samen met Joe, ook een weerwolf.

Elle sloeg haar benen over elkaar heen en keek peinzend naar de tafel. Ze was zoveel weerwolven in al die reisjaren tegengekomen: waarom had ze nooit eens iets over zwangerschappen gevraagd? 'Ja, dat kan inderdaad een uitkomst zijn voor Alex,' zei ze, maar niet volledig overtuigd. Ze schonk de kopjes thee weer in en dronk er afwezig uit. 'Misschien moeten we zelf maar eens research gaan doen... Contact opnemen met wat mensen, bibliotheken doorspitten? Isobel hoeft daar niets vanaf te weten.'

Woody pakte het weer volle kopje en nam er bedenkelijk een slok van. 'Dat is een goed idee. En misschien vinden we ook wel andere dingen waarmee we ze kunnen helpen.' Woody had het zichzelf altijd kwalijk genomen dat hij zijn vader niet kon helpen, zijn zusje niet en zelfs zijn eigen vrouw niet. Het werd wel eens tijd dat hij daar meer tijd aan ging besteden. 'Weet Noah van het weerwolven gen in onze familie?'

Elle keek op van haar kopje thee en schudde haar hoofd. 'Nee, Noah weet niet over Alex en Logan. Het onderwerp is nooit naar boven gebracht en ik vond het dus niet nodig om het hem te vertellen. En van buitenstaanders heeft hij het uiteraard ook niet gehoord.' Bij zijn eerdere woorden trok ze zuchtend een wenkbrauw op. 'Isobel en hulp? Pap en hulp? Alex en hulp? Dan gaat niet samen, Woody, en dat weet je ook wel.'