Kamer van Alex en Willy

Op de campus?!

Willy had twee dozen vol spullen op elkaar gestapeld en liep zo wiebelend door de gang richting hun kamer. Hij zou de spullen sjouwen van de auto naar hun kamer en Alex zou ze uitpakken in de kamer. Gelukkig waren deze twee de laatste dozen en liet hij ze met een klap vallen op het bed. Snel sloot hij de deur achter hem, zodat ze nu nog niet gestoord zouden worden door nieuwsgierige buren, en hijgend zakte hij neer naast Alex op de vloer. 'Dat was me toch een bevalling.'

Alex zat op de grond met een doos vol prullaria voor zich. Met een glimlach bekeek ze enkele foto's die ze van thuis mee had genomen. Ze was van plan om een hele muur vol te hangen met kiekjes. Ze zou haar familie zo erg missen, ook al ging ze in de weekenden naar huis. Lachend keek ze op toen Willy binnen kwam. 'Moet je eens voorstellen als we nog een paar verdiepingen hoger hadden gezeten!' Zij en Willy hadden een bescheiden kamertje op de eerste verdieping. Ze hadden geluk gehad met de loting en hadden een kamer toegewezen gekregen met een groot raam en dus veel licht. Verder hadden ze de standaard inrichting: twee bedden, twee bureaus, twee stoelen en dat was het dan zo'n beetje. Gelukkig hadden ze veel van huis meegenomen om het op te fleuren. 'Ik heb onze buren al gezien. Er wonen twee jongens tegenover. Ze komen uit New York!' Alex was nogal overrompeld door de hele ervaring van college.

Willy pakte een doos van het bed af en opende die op de grond, om zijn eigen spullen ook uit te pakken. Ook hij vond enkele foto's ertussen en hield ze in zijn handen. Het waren voornamelijk foto's van hem met zijn zusje, moeder en Jay, maar al snel vond hij ook een foto van hem en Alex. Die zette hij pontificaal op het bureau en met een brede glimlach keek hij Alex aan. 'Waren het toffe gasten?' vroeg hij benieuwd en schoof ondertussen stukje voor stukje naar Alex toe, tot hun armen elkaar raakten. Zijn arm sloeg hij om haar schouders heen en zo drukte hij een kus op haar wang. 'Ik had nooit durven dromen dat we hier zouden belanden. Samen.'

Alex zocht naar de dubbelzijdige plakband in de doos, maar kon hem nergens vinden en constateerde dat ze met niet veel zorg de dozen had ingepakt. Tenminste, niet op een logische manier. 'Ze leken me wel aardig. Eén ging natuurkunde doen en de andere- Ik weet niet meer wat hij deed.' Fronsend legde ze de foto's weg en keek toen naar Willy. Met een stralende blik pakte ze zijn vrije hand vast. 'Ik ook niet. Ik kan niet geloven dat het toch gelukt is!' Ze hadden nogal wat obstakels moeten overwinnen. Ten eerste had Alex kei- en keihard moeten werken om voldoende punten te halen op haar examens voor ze toegelaten zou worden én haar ouders waren een ander groot probleem geweest. En Willy had er natuurlijk ook het nodige voor moeten doen. 'Vind je ook niet dat we als eerste verandering de bedden aan elkaar moeten schuiven?' vroeg ze met een lach.

'We zullen ze nog wel een keer tegenkomen... Ik heb zoveel lawaai gemaakt dat ik verbaasd zal zijn als niet zometeen de hele dorm voor onze deur staan,' lachte Willy geamuseerd en krabte toen even knullig aan zijn kin. 'Het zou me ook niet verbazen als ik wat spullen heb laten vallen... Misschien moeten we zometeen maar eens gaan checken of er geen kledingstukken verspreid liggen door het huis.' Hij stemde volledig met haar woorden in: ze hadden echt een hoop moeten doen om op college te komen. Zelf had hij gelukkig een beurs gewonnen, omdat hij, ondanks zijn geweldige cijfers, nooit op tijd het geld bij elkaar had kunnen sparen. Door de beurs had hij Alex financieel kunnen helpen en ook met haar cijfers, dus uiteindelijk waren ze hier toch beland. Met een speelse glimlach keek hij haar aan en sprong hij meteen op. 'Dat is inderdaad een erg goed idee,' grinnikte hij, terwijl hij het ene bed naar de andere trok. 'Eens even testen hoor...' Hij stapte op het bed en begon erop te springen. 'Goedgekeurd!'

Giechelend drukte Alex een kus op Willy's wang. 'Ik ga zometeen je troep we opruimen. Jij bent al vaak genoeg die trappen op geweest.' Ze kwam moeizaam overeind en zette de doos die ze zojuist leeg had gemaakt aan de kant. Nu waren er nog genoeg andere dozen om uit te pakken, maar dat kon wel even wachten. Lachend zag ze aan hoe Willy de bedden aan elkaar schoof en de matrassen uittesten. 'Doe nou niet!' giechelde ze. 'Straks gaat het kapot en die bedden zijn niet van ons.' Ze klom eveneens op de bedden en pakte zijn handen vast om hem tegen te houden, maar in plaats daarvan sprong ze al gauw met hem mee. Willy zorgde er altijd wel voor dat ze gewoon met hem mee deed, hoe onverstandig het ook mocht zijn.

Gierend van het lachen zag Willy hoe Alex ook het bed opstapte en in plaats van te stoppen, nam hij haar enkel mee in zijn gespring. 'Ik zei het toch, ze zijn geweldig, hè!' riep hij boven het protest van de bedden uit en begon spontaan te lachen als hij zich bedacht hoe erg zijn buren zouden klagen door hun lawaai. En Willy maakte nogal een heleboel lawaai en trok Alex daar meestal mee in. In zijn vorige kamer hadden ze hem al meerdere malen het huis uitgeschopt als ze eens wilden studeren. Toen hij even niet oplette, schoot zijn voet tussen de twee bedden in en viel hij al snel op de bedden neer, met Alex in zijn armen. Lachend drukte hij een kus op haar lippen en legde hij zijn hoofd op haar borst. 'Ik ben blij dat je hier samen met mij bent, Alex.'

'Oh god! Wat zullen ze nu wel niet denken wat we aan het doen zijn! Dat bed dat heen en weer gaat. Straks krijgen ze nog een verkeerd beeld van ons.' Proestend van het lachen viel ze met Willy op de bedden. Ze kon zich al voorstellen hoe Willy moest zijn geweest als buurjongen zonder iemand die hem in de hand kon houden, ofwel zijzelf. Het moest vast een verschrikking zijn geweest voor de hele gang. Giechelend kuste ze Willy terug en sloeg ze haar armen stevig om hem heen. 'En ik ben blij dat ik hier met jou ben, William.' Zijn echte naam gebruikte ze nog wel eens in die kleine momentjes van affectie.

Willy glimlachte toen hij haar echte naam noemde. 'Ik heb mijn vroegere buren - die engels studeerden - voor me gewonnen door te vertellen dat ik vernoemd was naar William Shakespeare en dat Shakespeare mijn tweede naam was. Maar ze hadden me al snel door toen ze me dwongen mijn ID te laten zien,' lachte hij. Hij was nog steeds zijn vreselijke zelf als vroeger. Hij gleed met zijn hand langs haar heup en beet plagerig op zijn lip. 'We zetten dan meteen al een statement neer op dag één! Twee bedbeesten!' proestte hij uit en kuste haar daarna vol liefde weer terug. Het was een heerlijk idee dat hij Alex nu de hele dag kon zien. Dat ze samen zouden opstaan en samen naar bed zouden gaan.

'Als je nou eens met geloofwaardige verhalen zou komen, weet ik zeker dat iemand je ooit eens zal geloven.' Alex kwam wat overeind en tekende met haar vinger figuren op zijn trui. 'Dan zijn ze alvast voorbereid op wat komen gaat,' grinnikte ze. Het was niet dat ze een preuts stel waren. Ze hadden nou eenmaal al een lange relatie. Maar ze waren echt geen klef stel. Ze konden heus wel een momentje elkaar niet aanraken of elkaar niet zien. Dat betekende echter niet dat Alex het niet ontzettend fijn vond dat ze nu samen wakker konden worden, iedere dag. 'Ik vind het zo raar om uit huis te zijn nu.'

'Het was geloofwaardig zoals ik het vertelde!' wierp hij met een lach tegen en prikte bestraffend in haar buik. 'Ik kan gewoon niet goed tegen jou liegen. Maar jij bent dan ook de enige!' Met pretoogjes luisterde hij naar haar woorden en liefdevol drukte hij haar hand tegen zijn lippen aan. 'Daar zullen ze zéker gewend aan raken. Trouwens, heb ik je al eens verteld over het stelletje die naast mij woonde in mijn vorige kamer?' lachte hij, maar ging er maar niet verder op in. Misschien moesten de buren er toch maar niet gewend aan raken. 'Dat was het inderdaad voor mij ook... Geen moeders die koken of de was doen. Maar je raakt er vast snel aan gewend!' zei hij optimistisch.

Alex had het altijd meteen door als Willy weer eens een verhaal ophing. Vroeger trapte ze altijd in zijn mooie praatjes, maar ze wist nu wel beter. Daar kende ze hem te goed voor. 'Oh, nee, ik hoef het niet te weten, Willy!' Ze sloot haar ogen en ging met haar rug op het bed liggen. Daarna keek ze naar het plafond boven hen en dacht aan haar ouders. 'Toen je me op kwam halen, hè, papa en mama deden wel alsof er niets aan de hand was, maar ze hadden al staan huilen, niet normaal!' Zij was de laatste die het nest verliet. Elle en Woody waren al gaan studeren. Maar haar ouders waren nooit alleen aangezien ze nog steeds zorgden voor opa Dallas en oma Lewis. Toch was het vast heel wat om al je kinderen weg te zien gaan.

Willy ging naast haar op het bed liggen en staarde ook naar het plafond. Toen hij Alex kwam ophalen, was hij eerst naar zijn moeder gegaan. Ze leefde nu alleen, omdat Ruby ook uit huis was gegaan. Het was vreselijk om zijn moeder te zien, hoe ze haar tranen verbeet. 'Ik weet het... Zo zijn ouders nou eenmaal,' zei hij met een optimistische toon, maar hij voelde zich allesbehalve vrolijk nu het over dit onderwerp ging. Opnieuw moest hij zijn moeder alleen achterlaten. 'Wat zullen we eens gaan doen? Eigenlijk moeten we het huis en de universiteit eens gaan onderzoeken op leuke plekjes in bibliotheken,' lachte hij.

De glimlach op Alex' gezicht verdween langzaam terwijl ze aan haar ouders dacht. Misschien hadden ze ook wel even die rust nodig. Drie kinderen opvoeden was niet niks. 'We gaan ze gewoon erg vaak opzoeken mét een hele berg was.' Ze kwam overeind en trok de elastiek uit haar haar om haar rommelig staart overnieuw te doen. Zullen we buiten even rond kijken? De zon schijnt nu nog en dan kunnen we naar de mensen kijken die nog aan het verhuizen zijn. Misschien kunnen we nog wel wat verloren sokken stelen die mensen laten slingeren.' Spontaan sprong ze van het bed en stapte ze in haar sneakers. Willy had een grote invloed op haar, zo bleek maar uit haar ideeën.

Willy vond zijn glimlach door Alex weer terug en opgelucht stond hij van het bed op. 'Inderdaad, we zoeken ze gewoon vaak genoeg op,' glimlachte Willy. Vorig jaar had hij een extra reden gehad om terug naar Falls te gaan, genaamd Alex, maar nu ze 24/7 bij hem was, zou hij enkel teruggaan om zijn moeder weer te zien. 'Goed idee! Ik ben benieuwd hoe de omgeving hier is. Ik kwam vorig jaar nooit op dit deel van de campus.' Hij pakte haar hand stevig vast en drukte nog een kus op haar lippen. 'Pas maar op, er lopen hier gigantische hunks rond na vorig jaar. Ze hebben al mijn kledingcombinaties en haarstijlen nage-aapt,' proestte Willy.

'Je hebt me dit deel ook nooit laten zien, geloof ik.' Ze was Willy natuurlijk vaak genoeg komen opzoeken. Ze had hem zelfs een keer verrast met een bezoek de dag voor zijn verjaardag. Dus de rondleidingen had ze allang meegemaakt, maar dit deel was voor haar nog vrij onbekend. 'Moet ik oppassen? Volgens mij moet jij dan oppassen, hoor! Wie weet zwicht ik voor de eerste de beste Willy look-a-like.' Lachend trok ze hem aan zijn hand mee naar de deur. 'Heb jij de sleutel? Voor we onszelf buiten sluiten.'

Hij streek zacht met zijn duim over haar hand heen en nam haar zo mee het voor hun beide onbekende terrein op. Omdat het een mooie dag was, was het redelijk druk en overal zaten of stonden groepjes studenten. Hij groette paar meiden en gasten die hij kende en vertelde ondertussen aan Alex alle ins en outs van de universiteit. Welke leraren aardig waren, welke niet. Plaatsen waar je je beter niet kon vertonen, de schoonste WC's, de plekken waar bepaalde groepjes meestal zaten.

Alex kneep haar ogen fijn tegen het felle zonlicht en keek gedesoriënteerd de campus over. 'Oh, ik ga nog zo vaak verdwalen,' beklaagde ze met een zucht, maar tevens een enthousiasme. Hier verdwalen zou ze niet erg vinden. Verlegen glimlachte ze naar alle mensen die Willy blijkbaar al kende en ze luisterde aandachtig naar zijn tips en tricks. Waarschijnlijk kon ze hem over een aantal maanden ook dat soort dingen vertellen over delen van de campus waar hij nooit kwam. Ze studeerden namelijk totaal iets anders en dus op andere delen van college. 'Ik ben echt ontzettend nerveus om te beginnen.' Nog een paar dagen en ze moest echt aan de slag.

Hij kneep begripvol in haar hand en glimlachte geruststellend. 'Universiteit is zoveel leuker dan high school. Hier studeer je samen met mensen die dezelfde interesses hebben en hetzelfde doel uiteindelijk hebben. Dat stimuleert je zoveel meer dan mensen die allemaal iets anders willen. En nu heb je ten minste ook boeiende lessen!' kakelde hij boven het geroezemoes van de kletsende groepjes uit en zakte uiteindelijk neer tegen een boom. Hier zat hij altijd. 'Zie hier de beste plek van de campus!'

Alex ging tegenover Willy in kleermakerszit zitten en plukte de klavertjes tussen het gras uit. 'Het is eerder dat ik niet weet of ik het wel ga redden. Ik wil het natuurlijk heel graag!' Ze draaide de klavertjes tussen haar vingers in het rond en boog met een glimlach naar voren om er één in Willy's haar te stoppen. 'Groen staat je goed.' Ze ging weer terug zitten en zette haar handen achter zich terwijl ze om haar heen keek. Er was zoveel te zien en er waren zoveel mensen die er zo interessant uitzagen. Alex kon niet wachten om nieuwe vrienden te maken.

'Of je het gaat redden?' zei Willy verbaasd en schudde toen ongelovig met zijn hoofd. 'Alex... Op high school was je al goed in geschiedenis. Dan gaat dit toch ook gewoon goed komen? Lieverd, je bent geweldig!' Hij boog zich voorover en drukte een zachte kus op haar lippen. Daarna boog hij zich weer grinnikend naar achteren met het klavertje in zijn haar en begon toen ook kleine bloemetjes te plukken om ze aan elkaar te rijgen. 'Ik weet het, alles staat mij goed,' zei hij speels en knipoogde naar haar.

Alex voelde een glimlach op haar gezicht verschijnen. Soms had Willy net iets te veel vertrouwen in haar. Natuurlijk vond ze geschiedenis leuk, maar op dit niveau was het heel anders. Bovendien kon ze echt geen tentamens maken in de periodes rond de volle maan. Die moest ze gewoon skippen. Ze had het er al uitvoerig met haar ouders over gehad hoe ze dat allemaal aan zou gaan pakken. Uiteindelijk hadden ze een smoes verzonnen die stelde dat haar gezondheid niet altijd optimaal was. Het had iets met suikers te maken. Ze wist er het fijne nog niet van, maar het was een perfecte cover story. Zolang ze het vol kon houden dan. 'Alles staat je goed.' herhaalde ze met een lach.

Willy leunde tegen de boom aan en bekeek Alex vanaf zijn plek. Ook al was ze nu zo vrolijk - net zoals hij uiteraard - hij zat constant met de volgende volle maan in zijn hoofd. De eerstvolgende was volgende week alweer... Hij liet zijn bezorgdheid niet zien en lachte om de woorden van Alex. 'Kom eens hier!' glimlachte hij en sloeg zijn arm om Alex heen, om een liefdevolle kus op haar wang te drukken. 'Ik hou van je, Alex,' murmelde hij in haar oor en zo hield hij haar in zijn armen.

Alex hoefde niet lang na te denken over de uitnodiging en ging naast hem zitten zodat ze tegen hem aan kon leunen. Ze bloosde bij zijn woorden en keek op zodat ze hem in de ogen kon kijken. 'Ik houd ook van jou.' Ze was zich ongemakkelijk bewust van de mensen om hen heen, maar kuste hem toch teder en legde vervolgens haar hoofd tegen zijn schouder. 'Dit alles is zoveel meer dan ik ooit had durven hopen te kunnen hebben en doen in mijn leven,' verklaarde ze zacht. Ondanks alle problemen, mocht ze echt niet klagen over haar leven. Ze kon zich echt gelukkig voelen.