De lerarenkamer

'Ja, ik ga ook mijn papieren weer eens bij elkaar zoeken en ordenen voordat de lessen weer beginnen.' zei hij terwijl hij opstond en zijn tas van de grond afpakte. 'Het was aangenaam om kennis met je gemaakt te hebben en dit zal vast niet de laatste keer zijn dat we elkaar tegenkomen.' grinnikte hij en opende zijn tas om te kijken of alles wat hij nodig had erin zat.

'Insgelijks, Noah.' Ze glimlachte naar de man en pakte haar eigen tas op om deze over haar schouder te hangen. 'Succes nog met de rest van je dag.' Grace knikte nog eens naar hem en liep toen de lerarenkamer uit op weg naar de aula. Op weg naar hopelijk een betere les dan die van daarvoor. Anders wist Grace niet of ze het heel lang vol zou gaan houden.

Gone

Nieuw

Grace zat in één van de meer comfortabele stoelen in de lerarenkamer en nipte aan haar thee. Kamille thee, om tot rust te komen. Ze had net een klas gehad waarvan één meisje het bloed onder haar nagels had gehaald. Gelukkig had Grace nu een tussenuur en kon ze even afkoelen. Met een zucht sloeg ze haar benen over elkaar en dronk nog wat thee.

Tristan stapte de lerarenkamer binnen en bleef even staan. Hij had zijn sporttas om zijn schouder geslagen en had een simpel shirt aan met trainingsbroek. Even fronste hij bij het aanblik van de lerarenkamer; het was nogal een dode boel. Hij had rokende en smoezende leraren verwacht, elk gefrustreerd over hun leven en werk, en klagend over hun salaris. Hij haalde dus maar zijn schouders op en ging naar het koffieapparaat om koffie in te schenken. Zometeen zou hij zijn eerste les hebben en veel zin had hij er niet in.

Grace keek op toen er iemand binnenkwam. Ze herkende hem niet, maar ze werkte hier zelf pas net dus wist ze lang nog niet alle gezichten te herkennen. De tas om zijn schouder verried hem echter. Hij was de nieuwe gymleraar. Kort keek Grace zijn kant op en keurde hem good-looking-maar-waarschijnlijk-een-eikel. Dus dronk ze haar thee verder op.

Hij keek opzij en ving de blik van een vrouw op. Meteen veranderde zijn norse grimas in een speelse glimlach en pakte hij zijn kop koffie vast, om naast de vrouw te gaan zitten. Hij had de goedkeuring in haar ogen wel gezien. Hij zag het altijd bij alle vrouwen. 'Wat zonde om in je enige tijd van vrijheid op een dag alleen te zitten,' mompelde hij en glimlachte naar haar. Zijn ogen gingen even over haar lichaam en eindigde toen weer bij haar ogen.

Grace keek de man ongeloofwaardig aan. En hij was ook nog eens ongelooflijk overtuigd van zijn eigen kunnen. Fijn, dé combinatie. Ze glimlachte ironisch naar hem. 'Aangezien ik les geef en dus een hele werkdag alleen maar onstabiele tieners om me heen heb, vind ik het juist héerlijk mijn thee in rust op te kunnen drinken en niet benadert te worden door een man met de air van een populaire quarterback. Blonde, dunne maar voora naïeve meisjes moet je niet hier zoeken.' Nadat ze dit gezegd had stond Grace op om haar mok bij te vullen en hem te ontwijken.

Hij knipperde even verbijsterd met zijn ogen na haar ontploffing en kon niet ontkennen dat hij dat niet had verwacht. Toch intrigeerde dit hem juist meer dan als ze gewoon op zijn avances was ingegaan. Hij draaide op zijn stoel en keek haar met dezelfde brede en geamuseerde glimlach aan. 'Een quarterback ben ik nooit geweest, helaas, ik was eerder de grappenmaker van school.' Hij trok een wenkbrauw op. 'Blonde vrouwen? Naïef? Wauw, mijn eerste dag hier op school, en nu word ik al door een vrouw met véél karakter afgekraakt.'

Toen Grace zich omdraaide, zag ze dat de man haar niet met rust had gelaten, zoals ze gehoopt had. Toen hij ook nog tegen haar begon te praten keek ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. het was dat de dag niet erger kon, anders had ze hem misschien ontweken. Maar wie hield ze nou eigenlijk voor de gek? Grace ging iedere confrontatie aan. 'Geloof me maar, je bent niet de enige. Geen man noch vrouw durft nog in een cirkel van 5 meter om mij heen te staan.' Uitdagend keek ze hem aan en nam een slok van haar thee. Dit soort mannen, daar had ze een absolute hekel aan.

Hij nam een slok van de koffie en glimlachte toen zijn tanden bloot. Hij had niet vaak meegemaakt dat vrouwen weinig tot helemaal niet geïmponeerd waren tot zijn uiterlijk, wat juist dit kat-en-muis-spel leuk maakte. En juist omdat ze op hem reageerde, wilde hij niet dat ze wegging. 'Kom nou toch gewoon zitten en drink rustig je koffie op,' zei hij kalm en keek naar haar op. 'En vertel me je naam. Welk vak je geeft. Waar je 's avonds uitgaat. Zulke dingen.'

Nee, deze man had de tekens absoluut niet begrepen. Als haar vijandige blik niet genoeg zeiden, dan wist Grace het ook niet meer. Ze lachte schamper en nam terug plaats op haar plek. Ze beantwoorde echter zijn vragen niet en pakte er demonstratief zwijgend een boek bij. Ze kwam inderdaad gewoon zitten en ze zou inderdaad rustig haar thee opdrinken, maar niet in conversatie met hem.

Hij zag zuchtend aan hoe ze koppig bleef doen. Hij keek even de kamer door, zag geen andere vrouwen en merkte dat hij nog een kwartier had om zichzelf te vermaken tot zijn les begon. Hij duwde het boek wat naar beneden, zodat hij weer haar gezicht kon zien. 'Ik ben Tristan, Tristan Romanov.' Hij stak zijn hand uit en glimlachte nu vriendelijk. 'Ik ben gymleraar. Tijdelijk,' voegde hij er nog aan toe.

Grace zat met haar neus in het boek, maar volgde het verhaal helemaal niet. Onbewust lette ze op de bewegingen van de man en hij leek nog steeds niet de handdoek in de ring te gooien. Ze keek hem geïrriteerd aan en pakte zijn hand. 'Wat leuk, nu weet ik aan wie ik mijn valentijnskaartjes moet sturen.' Alhoewel het eerder haatmail zal zijn, dacht ze er nog achter aan, maar hield dat voor zich. Ze mocht dan misschien direct zijn, maar ze was niet gemeen.

Hij schudde haar hand en bleef haar diep in haar ogen aankijken met zijn hoofd lichtjes gekanteld. Ze was fascinerend, heel wat anders dan dat hij gewend was, en dus een uitdaging. 'Ik zou geen moeite doen. Ik kom vast niet aan jouw brieven toe door al de massale brieven die ik dan krijg,' lachte hij hard en stopte toen abrupt. 'Sorry, stomme grap. Maar, ga je me je naam nog vertellen?' vroeg hij en trok een wenkbrauw op. 'Want ik heb nog maar een kwartier. En anders ga ik het aan leerlingen vragen en komen er roddels over ons. Ik heb al gehoord dat ze het in de gangen hebben over een Mediterraans Monster.' Hij nam een slok van zijn koffie en glimlachte schijnheilig naar haar.

Grace klapte haar boekje dicht, maar hield haar vinger tussen de bladzijdes. Alsof ze niet van plan was dat hele kwartier met hem een gesprek te voeren. Maar ze wist zelf ook wel dat ze het laatste woord zou willen en hem steeds antwoord zou blijven geven. Ze lachte niet om zijn grap, maar wel om de bijnaam die ze haar bleken te hebben gegeven. 'Laat ze maar komen, die roddels over 'ons'. Als ze net zo creatief zijn als met mijn bijnaam, laat ik me er graag door verrassen.'

'Tja, eigenlijk was ik diegene die zo creatief was om de bijnaam te verzinnen, de kinderen zouden dat nooit kunnen.' Hij grijnste brutaal en zuchtte toen hard. Hij pakte in een snelle beweging haar tas van de grond en bekeek de boeken en schriften die erin zaten. Al snel had hij haar agenda gevonden. 'En hallo.... Grace! Mooie naam, trouwens. En ze is... Even kijken... Aha, ze is dramadocente en ze kan zelf ook nog eens goed drama schoppen!'

'Hmm, wat jammer. En ik begon net te hopen dat ze die creativiteit in mijn vak konden gaan stoppen.' Grace wilde hem tegenhouden toen hij haar tas pakte, maar ze probeerde kalm te blijven en pakte haar boekje er weer bij. 'Eigenlijk is het Gracia.' merkte ze op en keek hem kort aan met een venijnige blik. Als hij zo graag meer over haar wilde weten, dan zou ze zich laten horen ook. 'En eigenlijk ben ik een stagiair. Geen docent. Dus Sherlock, try again.'

'En ik vraag me ook af of ze überhaupt in staat is om vrolijk te zijn,' mompelde hij in het Spaans en na nog even wat gebladerd te hebben, gaf hij haar tas en agenda terug. 'Stagiair? Werkelijk? Dat ze jou niet meteen hebben aangenomen! Je bent een en al zon en optimisme, natuurlijk willen ze een lerares zoals jij!' Hij schraapte zijn keel en legde zijn hand over de hare. 'Sorry, dat was gemeen. En Gracia is zoveel mooier dan Grace.'

Grace keek Tristan verdacht aan toen hij in het Spaans leek te spreken. Maar dat kon vast niet. Ze was hier nog niemand tegen gekomen die het echt sprak, laat staan dat deze man er iets van af wist. 'Helaas kan niemand het goed uitspreken hier.' zei ze en keek hem fronsend aan. 'Behalve jij.' voegde ze zacht toe, alsof ze het liever niet erkende dat hij wel degelijk Spaans leek te kunnen.

Hij haalde zijn schouders op en haalde een hand door zijn haren. 'Ik kan vloeiend Spaans praten. Ik heb de laatste jaren erg veel vrije tijd gehad,' zei hij met een dubbelzinnige glimlach waarvan enkel hij de reden wist. Hij had nog steeds zijn hand op de hare en kneep er even zachtjes in. 'Dan zal ik je voortaan ook Gracia noemen. Je bent geen Grace,' zei hij met een bedenkelijk blik en bekeek haar nog eens.

Grace trok resoluut haar hand terug en sloeg haar armen over elkaar. Alleen haar familie en vrienden uit Spanje noemden haar Gracia. Hier had ze zich altijd voorgesteld als Grace, dus het voelde vertrouwd om haar werkelijke naam te horen. Maar uit zijn mond, liever niet. Sceptisch bekeek ze Tristan en maakte een verontwaardigd geluid. 'Doe waar je zin in hebt. De wereld zal er niet mooier of slechter om worden als iemand met met Grace of Gracia aanspreekt.'

Hij sloeg ook zijn armen over elkaar heen en leunde achterover in zijn stoel. 'Het is ook niet mijn bedoeling om de wereld beter of slechter te maken. Ik hoop gewoon enkel dat je niet zo vijandig tegen me doet. Serieus, wat heb ik gedaan om je zo boos te krijgen?' vroeg hij grinnikend en ging weer rechtop zitten. Met een ernstige blik keek hij aan en hield toen zijn hoofd schuin. 'Vooral omdat we elkaar nog een héle lange tijd onder ogen moeten zien te komen.'

Grace sloeg haar benen over elkaar en keek Tristan zwijgend aan. Wat bezielde die man dat ie bleef volhouden? 'Ik ben heel goed in het ontwijken van mensen.' merkte ze droogjes op en leunde naar achteren. Hoewel ze hem ongelooflijk vervelend vond, zou ze niet opstaan en weglopen. Dan had hij gewonnen. Of in ieder geval haar mond gesnoerd. En daar had ze een hekel aan.

Hij zuchtte vermoeid en leunde weer naar achteren in zijn stoel. Zelfs als hij redelijk deed, kon hij deze vrouw niet overtuigen. Hij keek haar voor enkele seconde in de ogen en glimlachte toen. 'Dit is maar een klein dorpje, Gracia. Je zult je er zo in vergissen.' Hierbij stond hij op om opnieuw koffie te halen. Op de een of andere manier begon ze nu wel degelijk hem te irriteren.

Met een zelfvoldane glimlach keek Grace Tristan na, maar de glimlach bleef niet lang op haar lippen. Ze pakte haar boek er terug bij en las langzaam verder. Haar afweringsmechanisme voor foute mannen had haar nooit in de steek gelaten, maar soms wilde ze dat ze zichzelf in kon houden. Alleen op een dag als vandaag, met een rot les achter de rug, was ze extra snel geraakt.