De lerarenkamer

Noah keek grinnikend naar buiten toe. 'Ja, ik kan inderdaad geloven dat het koud is buiten. Ik blijf liever in mijn warme Engels lokaal.' Hij had absoluut niets met sport en al helemaal niet met cheerleading. Maar hij snapte wat andere erin zagen. 'En bevalt het je hier een beetje?' Hij had eigenlijk geen idee of ze hier al langer was dan hij.

Grace hield zich afzijdig van het gesprek en was half omgedraaid om uit het raam te kijken. Ze kon maar niet verklaren waarom ze zo slecht sliep en zich vaak zo ongemakkelijk voelde. Misschien was het slechts heimwee, maar ze wilde niet toegeven aan zoiets kinderachtigs. Afwezig nipte ze aan haar thee en bekeek de kale bomen die vanuit de lerarenkamer zichtbaar waren.

'Gelijk heb je,' glimlachte ze en keek hem aan. 'Oh, tot nu toe wel! Maar ik ben er nog niet zo lang, dus een echt goed antwoord kan ik je jammer genoeg niet geven. Jij werkt hier dacht ik al langer, of niet soms?' Ze keek Grace even aan en zwaaide met haar hand voor haar afwezige gezicht. 'Gracie, are you in there?' grinnikte ze en kneep even in haar neus. Toch keek ze bezorgd; er zou toch niets mis zijn?

Noah keek op naar Grace, die inderdaad in haar eigen wereld leek te zijn. 'Volgens mij is ze aan het fantaseren over het zonnige Spanje.' zei hij met een grijns en keek Florrie aan. 'Ik werk hier nu drie maanden denk ik,' Hij had eigenlijk geen idee hoe lang hij hier eigenlijk werkte, maar voor zijn idee liep hij er al een paar maanden rond.

Grace kwam terug uit haar gedachten en lachte naar Noah en Florrie. 'Hoe lang dúren die winters hier? Ik geloof niet dat ik ze nog langer kan verdragen.' merkte ze sarcastisch op en leegde haar mok met thee. 'En je bent nu officieel leraar, is het niet?' vroeg Grace aan Noah met jaloerse ondertoon. Ze hoopte dat die niet hoorbaar was.

'Lang, maar het is nog lang niet zo erg als Engeland, geloof mij maar.' lachte hij. 'En ja, ik ben nu officieel leraar, gelukkig.' Hij vond het irritant worden om de hele tijd rond geschopt te werden als een soort vliegende keeper. Zodra de "echte" leraar iets niet wilde doen, had hij het mogen opknappen. Nu was hij tenminste vrij om te doen in zijn lessen als hij wilde. Hij mocht lesgeven zoals híj dat wilde.

Grace pakte Noah's hand en schudde deze met een overdreven gebaar. 'Gefeliciteerd, je bent vanaf nu mijn grote voorbeeld.' Ze hoopte na deze stage afgerond te hebben ook leraar te worden, maar ze had dan eerst nog een studievertraging in te halen. En haar schuld moest ze nog af zien te lossen. Ze zuchte onopvallend en keek kort naar Florrie. Ze hoopte dat het niet te erg opviel dat Grace er niet echt bij was vandaag.

Florrie had in de tussentijd haar kop weer met koffie gevuld en nam weer plaats aan de tafel. 'Oh, wat toevallig, ik solliciteerde hier ook zo ongeveer drie maanden geleden,' vertelde Florrie aan Noah en keek toen Grace aan. Ze twijfelde of ze moest vragen of er iets was, maar deed het toen toch maar niet. Waarschijnlijk verbeeldde ze het zich. 'Snel genoeg zul je ook een echte leerkracht zijn, Grace,' glimlachte Florrie en kneep even bemoedigend met haar hand in de hare.

NEW
Met een opgeluchte blik kwam Florrie de lerarenkamer in. Ze had in de regen met de meiden staan trainen, want ze konden niet binnen trainen, omdat het basketbalteam al de zaal had geregeld. Ze had nog snel haar haren wat gedroogd, zodat ze niet zo koud zouden worden, maar ging toch maar in de lerarenkamer op de plek zitten die het dichtst bij de verwarming was. Ook had ze een dikke, warme trui van iemand kunnen lenen en legde ze nu haar natte kleding op de verwarming.

Julian sjokte de lerarenkamer in met zijn emmertje en dweil. Iemand had schijnbaar koffie over de vloer gegooid en met zijn geweldige baan mocht hij dat op gaan ruimen. Julian stak zijn dweil in het water en poetste de vloer fluitend schoon. Het was maar goed dat hij vandaag één van zijn betere buien had. Anders had hij dit niet zonder weestand gedaan.

Florrie had de plas koffie op de grond al gezien en zag nu dat iemand het ging schoonmaken. Het duurde even voordat ze door had waarom hij dat deed, maar toen realiseerde ze zich dat hij vast de nieuw conciërge moest zijn. Ze vond het grappig om te zien dat hij nog zo jong was, haar vroegere buurman was ook conciërge geweest, enkel was hij al heel oud. Ze trok haar voeten op toen ze merkte dat de plas nog door ging tot onder haar stoel en tafel.

Julian floot rustig door tot hij een blonde dame zag en zijn gefluit ineens bewonderend was. Zoals je mooie dames na hoorde te fluiten. 'Excuses.' zei hij met een glimlach en ging vlug onder haar stoel door. 'Die leraren kunnen ook niets goed doen, hè?' stelde Julian spottend en liep toen terug naar zijn emmer om de dweil uit te spoelen. Hij had al door dat dit absoluut niet zijn favoriete bijbaan was, maar er was niets anders vrij geweest in of rondom Mystic Falls waar hij voor kon solliciteren.

Ze glimlachte en giechelde zacht bij zijn gefluit. Ze leek net een van cheerleaders, realiseerde ze zich. Ze zette haar voeten weer neer toen de koffie weg was en keek hem aan. 'Nou ja, iets laten vallen kan iedereen overkomen. Dat ze het niet opruimen is enkel egoïstisch en niet netjes.' Ze keek hem nieuwsgierig na. 'Dus, jij bent de nieuwe conciërge, niet waar? Woon je hier nog maar net?'

Julian haalde zijn schouders op. 'Dat is de gedachtegang van deze maatschappij schijnbaar.' Hij schoof zijn emmer aan de kant en bleef tegen het aanrecht aangeleund staan om de vrouw beter te bekijken. 'Inderdaad en nogmaals inderdaad.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en trommelde met zijn vingers op het aanrecht. 'En wat geef jij?' vroeg hij nieuwsgierig.

'Schijnbaar,' stemde ze maar in, omdat ze er eigenlijk liever niet in tegen ging, ondanks dat ze zijn mening onzinnig vond. Ze bekeek hem ook vluchtig en richtte zich toen weer op zijn gezicht. 'Maar ik denk niet dat je speciaal naar Mystic Falls bent gekomen om concierge te worden,' zei ze, hem stiekem aansporend om meer te vertellen. Als antwoord op zijn vraag wees ze naar haar shirt die over de verwarming hing. 'Ik ben de trainster van de cheerleaders.'

'Nou, dan moet ik je helaas teleurstellen-' Julian boog zich naar voren en hield zijn hand naast zijn mond. 'Want ik ben hier toch echt alleen maar gekomen om andermans troep op te ruimen.' fluisterde hij er achteraan en grijnsde toen breed naar haar. Natuurlijk deed hij ook andere dingen, maar dat had niemand ooit door als ze zei dat je conciërge was. 'Aha, toe maar! Ik moet zeggen dat ik je eerder als strenge wiskundelerares had gezien. Of misschien een gekke professor die scheikunde geeft.' Zijn woorden klonken niet erg overtuigend, maar dat was slechts Julian's sarcasme.

Ze luisterde ingespannen naar zijn woorden, maar lachte ook toen ze merkte dat er geen leuk verhaal achteraan zou komen. Ze stond op en ging naast hem staan aan het aanrecht om koffie te zetten. 'Wiskundelerares? Proféssor?' zei ze ongelovig en duwde zacht met haar elleboog in zijn zij. 'Ik had je ook eerder ingeschat als... Biologie leraar. Zo iemand die de hele middag bloemen en dieren bestudeerd.' Ze trok een wenkbrauw naar hem op en liep met haar kop koffie terug naar haar stoel.

Julian glimlachte toen zij lachte om zijn woorden. Toen ze zo dichtbij kwam, nam hij de gelegenheid om haar aura te bestuderen. Van ver af kon hij er meestal niet zo veel uit op maken, maar als iemand dichtbij genoeg was, kon je er veel in vinden. Bijvoorbeeld dat deze vrouw zo gewoon was als maar zijn kon: geen verborgen talenten of afwijkingen voor haar. 'Biologieleraar?' Hij lachte en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik bestudeer slechts geknoeide koffie en volle vuilnisbakken.' Vervolgens keek hij haar na.

'En ik bestudeer enkel lichaamsbewegingen en goede voeding,' wierp ze vriendelijk tegen en keek hem weer aan vanaf haar stoel. Ze legde haar handen, die ijskoud waren, op de verwarming en stopte ook haar voeten eronder. 'Bevalt het werk eigenlijk, ehm, ...?' Ze keek hem vragend aan en glimlachte. 'Ik ben trouwens Florrie,' stelde ze zichzelf voor. 'En jij?' Ze nam een slok koffie en keek hem vragend aan.

Julian grinnikte en keek toe hoe ze haar handen opwarmde. 'Het bevalt prima, Florrie.' Hij keek haar met een verwonderd gezicht aan. Die naam zou hij nooit aan haar gegeven hebben. 'Julian, aangenaam.' Hij maakte een klein buiginkje en vulde toen ook voor zichzelf een kop met koffie. Eigenlijk wist hij niet of dat toegestaan was, maar hij mocht ook zijn eigen pauzes regelen dus dit kon vast ook wel. Julian liep naar de tafel en nam naast Florrie plaats. 'Is het ergens een afkorting van, Florrie, of is dat je volledige naam?'

Ze genoot van de manier waarop hij haar naam uit sprak. Het klonk op een of andere manier warm, respectvol. 'Julian,' herhaalde ze zijn naam. Het paste wel bij hem, ondanks dat ze nog steeds eigenlijk niet kon geloven dat hij conciërge was. Het paste gewoon niet. Hij leek zo stoer en vol zelfvertrouwen. 'Ja, een afkorting van Florianne,' zei ze zachtjes en werd rood. Ze kon niet vertellen dat ze deze naam had aangenomen, zodat de politie haar niet gemakkelijk aan haar naam kon herkennen. 'Maar noem me maar gewoon Florrie.'

Julian knikte. 'Oke.' zei hij slechts en dronk van zijn zwarte koffie. Hij hield van de bittere smaak, maar niet omdat hij het erg lekker vond. Hij rolde de mouwen van zijn flanellen hemd op. Hij had haar graag een volwassenere bijnaam gegeven, bijvoorbeeld Flo, dat Florrie klonk hem zo kinderlijk. Maar hij respecteerde de keuze van anderen en zou haar dus gewoon Florrie noemen.

Florrie richtte zich op haar kleding die nog op de verwarming lagen. Broek, shirt, sokken, hempje, ze voelde of ze droog waren en zo ja, dan stopte ze het kledingstuk in haar tas. Ze voelde zich werkelijk belachelijk in haar lelijke, lange, oncharmante trui. 'Heb je eigenlijk al andere collega's ontmoet?' Ze was benieuwd of hij Grace al ontmoet had. Of Noah misschien.

Julian had een onderzetter in handen gekregen en liet deze tussen zijn vingers heen en weer gaan. 'Jouw collega's bedoel je?' vroeg hij. Hij beschouwde de leraren en wat nog meer niet echt als zíjn collega's. Hij was voetvuil en dat vond hij nog niet eens het ergste aan deze baan. Dan viel hij tenminste niet zo op. 'En nee. Niet echt. Niemand durft het aan om de conciërge aan te spreken.' Hierbij lachte hij en dronk nog wat van zijn koffie.

Ze leunde over de tafel naar hem toe en legde haar hoofd in haar handen. Ze schudde haar hoofd. 'Julian, het zijn ook jóúw collega's. Kijk, ik weet dat mensen vooroordelen over ons hebben, de oppervlakkige, sletterige trainster van de cheerleaders en de onnozele, stompzinnige conciërge. Wij weten dat dat niet waar is en onze collega's ook. Er zitten paar hele aardige tussen, ik zal ze wel een keer aan je voorstellen!'