De lerarenkamer

Tristan schonk voor zichzelf een nieuwe kop koffie in en keek zo nogmaals de lerarenkamer in. Er was echt niets boeiend te vinden, met als uitzondering Gracia. Hij ging weer aan de tafel zitten en bekeek haar eens goed, nu ze toch aan het lezen was. Ze had zo'n soort gezicht dat je niet snel zou vergeten. Hij wou enkel ook weten of ze ook zo'n onvergetelijke glimlach had. Niet dat hij die ooit zou zien bij haar.

Grace had nog geen hoofdstuk af of ze keek al op om te zien waar Tristan heen was gegaan. Hij zat weer op zijn plek. Ze verstopte zich weer achter haar boek en las verder, maar had het idee dat Tristan naar haar keek. De woorden gingen aan haar voorbij, maar ze nam ze niet op en uiteindelijk stopte ze haar boek weg om van de laatste minuten pauze te genieten. Hoe goed dat nog kon dan.

Hij keek om haar boek heen en kon nog net de zijkant van haar hoofd zien. Haar lippen waren vol en haar ogen glinsterden, terwijl ze haar boek las, ondanks haar norse houding. Hij keek haar in haar ogen aan toen ze opkeek en glimlachte geamuseerd. 'Als je toch niet gaat praten, dan kan ik beter naar mijn les gaan,' gaapte hij en stond op. 'Dus....?'

'Dus jij bent een man die vast heel goed zelf keuzes kan maken, dus ik laat de keuze geheel aan jou.' Grace keek op en een speelse blik gleed over haar gezicht, maar ze hield haar glimlach voor zich en keek hem slechts afwachtend aan. Nu zou ze zien of hij echt nooit op zou geven of haar al als een verloren zaak zag.

'Wat aardig van je,' glimlachte hij en wees even naar haar. 'Zie je wel, je kan wel lief zijn, Gracia. Doe je naam eens wat eer aan!' Hij grinnikte en ging op een stoel dichter bij haar zitten. Met zijn hand duwde hij een pluk achter haar oor en fronste even. 'Ik heb het gevoel alsof je de laatste tijd helemaal geen plezier meer hebt gehad... Ga je vanavond mee met me uit? Dan kan je me meteen een rondleiding door Mystic Falls geven.'

'Ik doe mijn naam alleen eer aan als ik er zin in heb.' mompelde Grace onverstaanbaar en sloeg haar benen over elkaar. Ze deinsde terug toen Tristan een pluk haar achter haar oor stopte. 'Ik heb heel veel plezier hier.' zei ze resoluut en keek hem verontwaardigd aan. Ze had haar werk en ze had Florrie, in wie ze wel een goede vriendin zag. En Noah, hij leek een aardige man, misschien konden ze eens een theatervoorstelling bezoeken. Maar wie hield ze voor de gek? De eerste maanden hier waren alleen maar een hoop stress. 'Als je me nog een geweldig goede reden kan geven, dan zeg ik ja.'

Hij keek haar met een houd-je-die-onzin-nou-nog-steeds-vol-blik aan en zuchtte. 'Grace... Ik bedoelde eens écht plezier hebben. Naar een café gaan, wat drinken, dansen zonder schaamte, zingend en aangeschoten over straat lopen, kussen voor je deur. Dát is plezier. Ik zeg niet dat je dat allemaal met mij moet doen, maar wel dat ik deze dingen met je zou willen doen vanavond. Gewoon, omdat het kan. You only live once!'

'Oke, prima. 8 uur, vanavond, cocktailbar. Ik zie je daar.' Grace stond op, pakte haar tas en gunde Tristan een klein lachje. Ze zette haar mok weg en liep toen de lerarenkamer uit. Eigenlijk had ze al besloten op zijn aanbod in te gaan, maar ze zou niet makkelijk toe geven. En dan nog, ze hoefde niet per se met hem lol te maken. Misschien kwam ze zomaar iemand anders tegen.

Gone.

Nieuw

Hannah stapte de lerarenkamer binnen met een afkeurende blik. Ze kwam hier niet graag, omdat het er veels te druk was in de pauzes. Normaal at ze haar lunch gewoon aan haar bureau, maar de directeur dacht dat ze bang was zich te mengen tussen de leraren omdat ze nieuw was. Dus had hij haar met een grote lach weggestuurd met de opdracht wat mensen te leren kennen. Bah.

Noah zat met een kop noodles de proefwerken van gisteren na te kijken. Hij had geen idee waarom, maar het was echt belachelijk slecht gemaakt. De simpelste dingen werden fout geschreven en sommige oefeningen werden simpelweg gewoon overgeslagen en dat terwijl hij van mening was dat het SO prima op niveau was.

Hannah pakte een kop koffie en roerde ongeïnteresseerd met haar lepeltje. Ze zocht een plekje uit aan de tafel en vermeed gesprekken. Of misschien vermeed iedereen haar, dat was natuurlijk ook mogelijk. Met een zelfvoldane glimlach sloeg ze haar benen over elkaar en nipte aan haar koffie. Uit haar tas haalde ze twee sandwiches om deze langzaam op te peuzelen.

Noah keek gefrustreerd op van zijn werk en zag dat er iemand aan zijn tafel was komen zitten. De vrouw herkende hij als de assistente van de directeur: hij kwam er de laatste tijd nogal vaak voor gesprekken, maar met haar had hij nog niet veel gesproken. Het enige wat er vanaf kon was een enkele "Neem plaats, hij komt zo bij je." of een "Hij verwacht je, ga maar naar binnen." Het waren nou niet echt uitnodigende woorden voor een gesprek, dus Noah had nooit de moeite genomen om een gesprek aan te knopen. Dit keer zaten ze in een andere situatie, dus gaf hij het een kans. 'Hey,'

Hannah keek op en staarde naar de man tegenover haar. Ze herkende hem niet, ze nam nooit de moeite om iemands naam te leren. Tenminste niet als ze daar geen zin in had. 'Hai.' zei ze zonder haar blik af te wenden en nam nog een slok koffie. Daarna keek ze verveeld weer de kamer rond. Knappe jongen, maar niet haar type.

Blijkbaar was de jonge vrouw tegenover hem niet erg spraakzaam. Jammer, het was een mooie vrouw, maar geen geweldig gezelschap. 'Hannah was het, niet waar? Je werkt toch voor de directeur?' vroeg hij maar om de stilte te verbreken. De nagekeken proefwerken verdwenen in de tas en hij nam wat van zijn noodles.

'Ja, Hannah.' herhaalde ze en bekeek de man nog eens goed. 'Ik werk inderdaad voor de directeur, maar dat doet iedereen hier neem ik aan?' constateerde ze betweterig en glimlachte kort naar hem. 'Ik heb geen idee wie jij bent.' vervolgde ze en dronk nog wat van haar koffie terwijl ze hem vragend aan bleef kijken.

Noah was haar betweterige gedrag nu al zat, maar hij liet het niet merken. 'Noah Parker, docent Engels, aangenaam.' Hij stak zijn hand vriendelijk naar haar uit om hem te schudden. Hij mocht zich vanaf vandaag officieel docent Engels noemen. Geen stagiair meer, nee een echte docent en daar was hij trots op.

Hannah pakte zijn hand. 'Jij weet al alles over mij, dus daar hoef ik ook geen woorden meer aan vuil te maken.' Met een slinkse lach liet ze met een non-verbale spreuk een schok van haar hand naar zijn hand geleiden. Het was haar manier om te laten weten aan iedereen die ze ontmoette; pas op. Niemand had toch ooit door wat ze werkelijk deed, daar waren ze te naïef voor.

Nieuw

Grace zat aan de tafel en at haar sandwiches zonder veel zin op. Ze sliep de laatste dagen nogal slecht, omdat ze steeds het idee had dat ze in de gaten werd gehouden. Maar Grace was Grace niet als ze niet die gevoelens onderdrukte en gewoon met een glimlach in de lerarenkamer zat. Florrie zou ook zo komen. Tenminste Grace had haar rooster gezien en een vrij plekje gevonden op dit tijdstip.

Florrie kwam de lerarenkamer binnen en zocht meteen naar Grace. Ze hadden eindelijk eens tegelijk een vrij uur en ze moesten echt weer eens bijpraten. Met een glimlach ging ze aan hetzelfde tafeltje zitten en kneep even in Grace's hand. 'Hé!' zei ze en pakte haar eigen eten tevoorschijn. 'Hoe gaat het? Wauw, jij ziet er moe uit,' constateerde Florrie bezorgd.

Noah liep met zijn tas de lerarenkamer binnen. Hij had vandaag nog geen les hoeven geven en zijn eerste les was pas na de pauze, maar hij wilde nog even wat papierwerk afronden voordat hij zou beginnen. Hij nam plaats bij Grace en een andere lerares aan de tafel. 'Hey Grace,' zei hij met een glimlach en keek naar de vrouw die hij niet kende. 'Hai,'

Grace was ontzettend blij Florrie weer te zien. Ze kneep enthousiast terug en schoof een stomende mok thee naar Florrie toe. Grace had net wat thee gezet. Ze wilde tegen haar vriendin in gaan, dat ze helemaal niet moet was, maar een begroeting van Noah stopte haar. 'Noah!' Opgewekt keek ze naar hem en toen naar Florrie. Eindelijk kon ze haar plan in werking zetten. 'Noah, dit is Florrie, lief, charmant en cheerleader trainster. Florrie, dit is Noah attent, sympathiek en Engels leraar.'

Dankbaar pakte ze de mok aan en legde haar handen er omheen. De cheerleaders moesten nog steeds buiten trainen, zodat de meiden en zijzelf ook helemaal ijskoud weer van het veld af gingen. Ze keek verrast op bij een mannelijke stem en glimlachte. 'Hai, ik ben...' Voordat ze ook maar haar naam had kunnen zeggen, kwam Grace al tussenbeiden. Florrie kon enkel een beetje knikkend ermee instemmen en boog zich een beetje verlegen over haar kop thee heen, zodat de warme damp op haar gezicht kwam.

Noah grinnikte en stak zijn hand uit. 'Bij deze, aangenaam Florrie.' Grace was ook altijd enthousiast, Noah vond het wel komisch - altijd die Spaanse vrolijkheid. Hij had Florrie slechts enkele minuten gezien op het gala, maar ze zag eruit als een aardige meid. 'Coach van de Cheerleaders hè, lekker weertje.' Hij wees grijnzend naar het raam, waar enkel een dreigende grijze lucht te zien was.

Grace ging achterover zitten en sloeg haar armen met een tevreden lach over elkaar. Ze vond ze wel bij elkaar passen en ze verwachtte eigenlijk dat ze niet veel meer hoefde te doen nu ze elkaar ontmoet hadden. 'Vooral de kleding is echt gemaakt voor dit weer.' merkte Grace sarcastisch op terwijl ze haar mok er weer bij pakte en voorzichtig een slok nam.

Ze schudde zijn hand. 'Aangenaam Noah,' glimlachte ze en keek toen ook uit het raam. 'Nee toch, niet weer!' riep ze wanhopig uit en verborg quasi wanhopig haar gezicht in haar handen. 'Tja, de meiden en jongens hebben geluk, die dansen de hele tijd, maar ik moet maar een enkele keer per les wat voor doen. Het is dan zó koud,' grinnikte ze. Eigenlijk vond ze het soms wel verfrissend, een koel regenbuitje.