Nachtclub ''La Luna''

'Weet je, Marise, ik heb geen zin meer om te discussiëren,' zei hij vermoeid. Hij leunde tegen de muur aan en keek haar aan. 'Je hebt mijn nummer. Bel me als je weet of je bij me komt wonen of niet. We kunnen nu of gewoon verder gaan apart met onze avond, of samen nog iets drinken en plezier hebben. Wat wil je?' Hij rookte zijn sigaret op en trapte hem toen kapot.

Marise keek hem aan. Ze wilde wel wel plezier hebben, ze wilde wel bij hem intrekken - maar toegeven zou ze nooit doen. 'Ik ga nog wel even mee naar binnen.' murmelde ze toch nog licht geïrriteerd en liep naar binnen toe. Ze ging weer op haar kruk zitten en pakte het nog halfvolle drankje in haar hand.

Hij volgde haar naar binnen en ging weer naast haar zitten. Hij had al snel zijn drankje weer op en bestelde dus een nieuw rondje voor hun beiden. Stiekem keek hij haar steeds even aan, om daarna weer naar zijn drankje te kijken. 'Wil je echt weten waarom ik hier ben, Marise?' vroeg hij zachtjes. Hij had besloten dat hij haar vertrouwde en misschien kon ze hem zelfs wel helpen.

Marise keek op. 'Wat maakt het uit of ik het wil weten of niet? Ik ben toch maar een vampieren-vrouw die je alleen maar zit te fucken.' merkte ze licht geïrriteerd op, maar wel zo zacht dat alleen hij het zou horen. Ze was chagrijnig en dat kon je bij haar merken ook. Eerst doen alsof ze het kwaad was en dan haar in volste vertrouwen nemen.

Hij kon ook werkelijk niets goed doen. Stilletjes dronk hij dan ook van zijn drankje en besloot maat niets meer te zeggen, want het was toch fout. Hij keek haar even aan en zuchtte. 'Zullen we anders maar een andere keer afspreken? Ik betwijfel het of het verstandig is om nu nog verder te praten.' Hij dronk zijn glas leeg en haalde een hand over zijn gezicht.

Marise keek zijn kant uit en haalde haar schouders op. 'Wat jij wilt.' Ze dronk haar drankje op en zette het lege glas voor zich op de bar. 'Ik ben buiten.' Ze had eigenlijk geen idee waarom ze dit mededeelde maar toch deed ze het. Een pakje sigaretten kwam tevoorschijn en ze nam er eentje tussen haar lippen.

Nee, hij voorspelde niet dat de avond zou aflopen zoals hij had gewild. Met een knoop in zijn maag liep hij achter haar aan naar buiten en ging naast haar staan. 'Wil je zo een lift naar huis, Marise?' vroeg hij vriendelijk en stak ook weer een sigaret op. Hij had echt geen idee wat hij moest zeggen tegen haar op dit moment.

Ze nam een trekje van haar sigaret en drukte hem uit tegen de muur. 'Ja dat is goed.' zei ze zacht en keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Ze had nee willen zeggen, maar was toch weer in die verleiding gekomen, net als honderd jaar geleden. Ze was een prachtige jonge vrouw, ze was opgegroeid in welvaart, had een heerlijk leven - een prachtige man waar ze mee zou gaan trouwen, maar één enkele blik in de ogen van een man had haar alles doen omgooien. En hier stond ze dan, weer naast diezelfde mysterieuze man. Haar toen destijdse lange krullen ingeruild voor een kort koppie en nog steeds met ergens diep van binnen hetzelfde verlangen.

'Prima,' zei hij ook op zachte toon en trapte zijn sigaret uit. Daarna pakte hij zacht haar hand en nam haar mee naar zijn auto. Het was zo'n grote auto, een soort jeep, maar dan luxer en meer stijlvol. Hij was gek op auto's. Hij deed haar deur open, wachtte tot ze zat, en ging toen aan zijn kant zitten. 'Dus, waar naartoe?' zei hij vragend en keek haar aan. Hij wou haar vasthouden, kussen, knuffelen, maar dacht dat ze dat niet meer wou.

'Noordelijke rand van Mystic Falls, The Mystic Inn' zei ze toen ze in de auto zat. In zo'n gigantisch ding voelde ze zich ontzettend klein, maar ze zei niets. Zelfs niet dat ze het een geweldige bak vond. Ze had niet veel met auto's, maar bakken zoals deze vond ze wel indrukwekkend.

Toen ze gewoon rustig bleef zitten en geen aanstalte naar hem maakte, keerde hij zijn blik naar de weg en startte de auto, om zo richting haar hotel te rijden. Het was aan de andere kant van het dorp, dus ze hadden nog wel even tijd. 'Bevalt het hotel een beetje?' vroeg hij en keek haar kant op. Ze was werkelijk nog net zo mooi als honderd jaar geleden. Juist dat korte koppie stond haar geweldig.

'Het gaat wel. Het is niet erg bijzonder.' antwoordde ze en keek naar de bomen die in de berm stonden. Ze vond het zonde om veel geld uit te geven aan super de luxe hotels. Soms deed ze het wel, maar in Mystic Falls had ze weinig keuze: Er was maar één hotel en het was nou niet wat je zei... perfect.

Hij knikte begrijpelijk en lette toen weer op de weg. De vraag brandde op zijn tong, of ze bij hem kwam wonen, maar hij wist niet of het nou zo'n goed idee was om het te vragen. Ze had aangegeven dat ze niet wou, dus bedacht hij zich dat hij haar niet moest opdringen. 'Wil je nu meteen naar je hotel? We kunnen eventueel nog iets eten bij mijn huis.'

'Wat jij wilt.' zei ze zo onverschillig mogelijk, maar brandde eigenlijk van nieuwsgierigheid om te zien waar hij woonde. Het was puur het idee om hem gelijk te geven dat haar niet aanstond. Ze wilde hem geen gelijk geven, niet zeggen dat ze dolgraag bij hem zou komen wonen. Ze haatte het hotel, ze vond het vreselijk - het was zo leeg en kil - maar dat hoefde hij niet te weten op dit moment. Hij moest zijn excuses aanbieden, laten zien aan haar dat ze niet zomaar een "vampieren vrouw" was.

Hij reed op het laatste moment zijn straat in en stopte de auto voor zijn huis. Het was echt zo'n veel te groot, luxe huis, maar hij was er gek op. Hij hield ervan te dwalen door te gangen en de kamers te bekijken. 'We zijn er,' deelde hij overbodig mee en stapte uit de auto. In een seconde stond hij bij Marises deur en opende deze. Toen ze eenmaal was uitgestapt, opende hij zijn voordeur en liet haar binnen.

Tristan woonde niet verkeerd, dat moest Marise toegeven en toen ze binnenstapte rook ze de geur die hij achterliet op haar kussen als hij "langs" was geweest. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, maar toen ze dacht dat hij keek, verdween deze weer. Hij mocht - nog - niet van haar geluk genieten, niet voordat hij het zelf toonde.

Hij glimlachte toen hij kort een teken van goedkeuring bij Marise zag en pakte haar hand zacht vast om haar mee te nemen de woonkamer in. 'Dus, iets te drinken, nietwaar?' Hij pakte twee glazen, wat sterke drank en schonk ze beiden in. Eentje gaf hij aan haar en tikte met zijn eigen ertegen. 'Op een mooie nacht,' murmelde hij en nam een slok, terwijl hij haar ogen niet losliet.

'Op een mooie nacht.' herhaalde ze en schonk het glas in één keer achterover. Ze zette het op een onderzetter op de salontafel en nam plaats op de comfortabele bank. 'Je woont goed, hoe kom je aan dit huis?' Hij had het vast niet zomaar gekocht - het zou wel weer een of andere vampieren manier zijn geweest.

Hij moest lachen om haar vraag en ging naast haar zitten. 'Ik heb het speciaal voor me laten bouwen,' glimlachte hij en keek haar aan. Ook hij dronk zijn glas leeg en zette het op tafel neer. 'Ik weet al een hele tijd dat ik hier een tijd zou blijven. Dan wou ik ook een mooi huis erbij hebben, nietwaar?' Hij legde een hand op haar knie en ging wat dichter naast haar zitten.

Marise keek hem aan en knikte. 'Gelijk heb je.' Ze wist nog niet wat ze zou doen: Of ze hier zou blijven, of binnenkort weer verder zou reizen. Het zou liggen aan de mensen en de omgeving. Zou ze hier teveel opvallen? Dan was ze hier zo weer weg. 'Waar ligt de fles? Ik lust eigenlijk nog wel een beetje.' Ze stond alvast op en wachtte op zijn antwoord.

Florrie had een dienblad in haar hand, vol met glazen, en haalde zo de lege glazen op. Deze avond hoefde ze gelukkig eens níét op de bar te dansen, alhoewel... het zou vast niet lang duren tot ze gevraagd werd. Omdat Florrie natuurlijk veel ervaring had met dansen en ook stom genoeg was om dat te laten zien, plaatste haar baas haar vaak op plekken waar ze haar lichaam goed kon verkopen. Als het maar geld opleverde, dacht Florrie zuchtend. Ze liep weer naar de bar om de glazen af te zetten. Ze onderdrukte een gaap en keek naar de klok. Nog maar iets over twaalven. De nacht begon nu pas en daarmee ook haar werk.

Julian had al een aantal nachten thuis gezeten en niets gedaan. Hij hield niet van stil zitten. Hij hield niet van eenzame avonden en nachten. Daarom was hij er vanavond op uit gegaan om eens iets spannend te vinden in dit dorp. Het enige dat daar aan zou kunnen voldoen was de nachtclub die hij nu binnen was gelopen. Na een korte blik door de zaak liep hij naar de bar toe en nam er plaats om meteen iets sterks te bestellen.

Florrie zette het dienblad op de bar en wachtte geduldig tot deze weer gevuld werd met drankjes. Gefrustreerd trok ze aan haar jurkje, zodat deze weer een stuk naar beneden ging. De kleding hier was niet gemaakt om te bedekken. Ze haatte werkelijk dit werk. Ze nam even plaats op een barkruk en keek de club rond. Het was druk - het was dan ook weekend - en iedereen leek zich te vermaken. Ze nam een slok van haar water dat op de bar stond en keek hoe ver de barman was.

Julian kreeg zijn drankje en bedankte de barman met een sardonische glimlach. Hij zat hier met een dubbelgevoel. Hij draaide op zijn kruk en leunde met zijn rug tegen de bar aan terwijl hij de club door keek. Er liepen wat schaars geklede vrouwen rond en er stonden er zelfs een aantal aan de andere kant op de bar. Hij ahd nooit gedacht ziets te vinden in het pittoreske en rustige dorpje. Maar ieder dorp had nou eenmaal zo zijn donkere plek.

Het dienblad was vol en ze begon weer geduldig de drankjes rond te brengen. Toen deze weer leeg was, kwam ze bij de bar aan en legde het dienblad neer. Ze glimlachte en keek naar de barman, terwijl ze haar hoofd en armen op de bar legde. 'Kon ik maar eens achter de bar staan,' klaagde ze grinnikend en ging weer recht zitten. Enkel stootte ze hierbij een glas om, die regelrecht op een man viel. 'Oh nee!' riep ze uit en keerde zich naar de man om. 'Het spijt...' Julian.