Nachtclub ''La Luna''

Julian had zijn blik gevestigd op een brunette die uitdagend rond de tafels slingerde. Hij schrok dan ook op toen er drank over hem heen vloeide. Hij sprong op van zijn kruk en keek de veroorzaker woest aan. Tot zijn verbazing herkende hij echter de vrouw die voor hem stond. 'Florrie-' Zijn ogen werden groot en schoten over haar voorkomen. Ze was net zo schaars gekleed als de andere vrouwen hier: ze werkte hier.

Haar wangen werden rood en achter haar rug trok ze nog snel stiekem haar rokje omlaag. 'Het... Het spijt me van je kleding,' zei ze op fluistertoon, zodat het haar zou verbazen als hij het verstaan had in de luide muziek. Ze liet haar haren beschaamd voor haar gezicht vallen en liep van hem weg. Rende eerder door de club heen. Ze opende de nooduitgang en haalde paniekerig adem om frisse lucht binnen te krijgen.

Julian opende zijn mond om wat te zeggen, maar Florrie vluchtte al van hem weg. Hij griste de theedoek die de barman hem onverhandigde uit zijn handen en gooide wat geld op de bar. Daarna snelde hij met zijn jas op zijn arm achter Florrie aan en vond haar buiten bij de nooduitgang. 'Florrie, het is veel te koud zo..' Dat rokje van haar bedekte bijna niets en hoe goed ze er ook uit mocht zien het hoorde niet zo rond te lopen. Hij sloeg zijn jas open en hield deze voor haar voor.

Ze keek Julian aan en daarna naar de jas. Na even getwijfeld te hebben, stak ze haar armen in de mouwen en sloeg hem dicht om haar heen. Het ironische was dat zijn jas zelfs langer was dan haar rokje. Ze pakte de theedoek uit zijn handen en maakte zo zacht en voorzichtig zijn shirt droog. Ze durfde en wist niets te zeggen en vermeed dan ook zijn blik. Ze wenste dat ze zijn gedachten kon lezen of in elk geval iets van zijn gezicht kon uitmaken. 'Ik vertelde het je toch, als ik iets aan mijn leven kon veranderen, dan had ik dat allang gedaan,' zei ze zachtjes.

Julian kon zijn ogen niet van Florrie afwendden. Hij snapte niet waarom ze zichzelf hiervoor had laten paaien. Er waren vast duizenden andere manieren om geld te krijgen. Het maakte iets in hem los dat hij niet goed kon plaatsen. Zwijgend keek hij toe hoe ze zijn shirt droog depte. Het was niet erg effectief, maar het was iets. Haar woorden wakkerden dat niet te plaatsen gevoel nog eens aan. Fronsend keek hij haar aan. 'Dat is onzin. Compleet belachelijk.' Hij was boos.

'Dat is geen onzin, Julian. Denk je dat ik voor mijn plezier half naakt op de bar dans en mannen achter stomme gordijnen moet amuseren?' Ze was op het punt gekomen dat ze half aan het gillen was en haar handen wanhopig in haar haren had gestopt. Ze gooide de theedoek tegen zijn borst aan en trok de jas weer dichter tegen haar aan. Deze rook naar Julian en hoe boos ze nu ook op hem was, het kalmeerde haar wel enigszins. 'Waarom ben je hier trouwens?' vroeg ze met een trillende stem.

Julian sloot haar gegil uit en gooide op zijn beurt de theedoek weer woedend op de grond. Hoe kon ze zichzelf zo laag plaatsen? Waarom deed ze dit als ze zoveel meer waard was dan al die vrouwen hier binnen bij elkaar? Hij was werkelijk boos op haar, maar wilde zijn woede eigenlijk niet op haar richten. Hij probeerde zichzelf tot bedaren te brengen en pakte Florrie uiteindelijk bij haar arm vast. 'Dit is geen plaats voor jou. Je verdient iets beters.' Haar vraag sloeg hem enigszins uit het veld. 'Omdat ik me dood verveel in mijn eentje én omdat ik jou uit mijn hoofd wilde zetten.'

Ze legde haar handen op zijn armen en kwam langzaam dichter naar hem toe. Ze was moe, moe door het werken, dat ze haar geheim had verteld aan Grace, dat Julian haar andere geheim wist, de angst voor de politie die nu weer aangewakkerd was. Te moe om nu ruzie te maken. Langzaam legde ze haar hoofd tegen zijn borst aan en sloot haar ogen. 'Het betaalt zo goed,' zei ze zachtjes. Haar armen lagen om zijn middel heen en zo hield ze hem krampachtig vast. Na zijn woorden kwam een kleine glimlach en keek ze naar hem op. 'Ben ik dan zo vreselijk om in je hoofd te hebben?' grapte ze zwakjes.

'Verdomme, Florrie, ik zou je het geld persoonlijk betalen zolang je hier alsjeblieft maar gewoon mee stopt!' Julian keek haar wanhopig aan, maar zijn blik verzachte toen hij haar armen om zich heen voelde. 'Het is niet grappig. Het lukte ook nog niet eens.' Ondanks zijn weerwoord verscheen er een klein glimlachje op zijn gezicht en sloeg hij ook zijn armen om haar heen. Hij snapte maar niet waarom het lieve meisje dat voor hem stond in zo een club werkte.

'Dan probeer je je gedachten op heel iets anders te zetten en dan sta ik opeens voor je in waarschijnlijk het kleinste jurkje dat je ooit hebt gezien,' giechelde ze zacht. 'Ik snap dat dat niet werkte.' Zijn shirt was nog nat van het drankje, maar Florrie had het warm genoeg, doordat hij zijn armen om haar heen sloeg. Als ze dit verhaal aan Grace zou vertellen, dan zou ze dat nóóit geloven. 'Zullen we weer naar binnen gaan? Je hebt het waarschijnlijk koud,' zei ze bezorgd. Er lag nog steeds sneeuw en ze had zijn jas aan.

Julian lachte geamuseerd toen ze over het jurkje begon. 'Dat viel inderdaad niet mee.' Hij wreef haar rug warm met zijn handen en keek haar sceptisch aan toen ze voorstelde terug naar binnen te gaan. 'Vertel me alsjeblieft dat ik je mag meenemen weg van hier? Als het nodig is: ik heb genoeg geld. Als je baas je dan laat gaan dan besteed ik het met alle plezier aan je. Ik wil je niet daar binnen zien.' Hij had de mannen naar de andere vrouwen zien staren. Aan die vleeskeuring liet hij Florrie niet graag deelnemen.

Ze had nog steeds haar armen om hem heen en was niet van plan om hem ook maar een seconde los te laten. Ondanks dat ze nogal moeilijk deed over haar baan, schreeuwde haar lichaam van binnen van geluk. Iemand zou haar eindelijk verlossen van al die avonden voer voor gewillige mannen zijn. 'Julian, er is enkel een probleem,' zei ze zacht, 'want ik zit vast aan een contract. Ik denk niet dat mijn baas me laat gaan, laat staan ontslag nemen. Ik wil niet dat je je geld uitgeeft aan mij. Over paar weken is het contract over, laat me tot dan gewoon werken, oké?' Ze duwde haar gezicht weer tegen zijn borst aan en onwillekeurig raakte haar lippen het stukje blote huid van zijn hals. 'Ik wou dat ik nu met je mee kon gaan. Weg van hier.'

Julian zuchtte en keek weg, het verlaten steegje in. 'Dat contract kan me geen donder schelen. Voor dit soort werk zouden contracten niet eens mogen worden opgesteld.' Het verbaasde hem dat hij zo fel was, maar tegelijkertijd kon hij het heel goed verklaren. Zijn oog was op Florrie gevallen en hij was verblind. Hoe cliché het ook was: ze deed iets met hem. Zijn huid tintelde toen hij haar lippen voelde in zijn hald. 'Misschien kan ik je niet meteen van deze baan verlossen, ik neem wel deze avond van je in beslag. Ik kan erg goed liegen. Ik hang wel een verhaal op dat je ziek naar huis bent. Ik vertel ze wel dat ik je als klant betaal, weet ik veel hoe dat hiet gaat.' Smekend keek hij haar aan.

Ze keek hem verbaasd aan, maar ook met een beginnende glimlach. Hij zou haar hier echt weghalen. Ze dacht even na en trok toen een van haar hoge, dunne kniekousen uit. 'Laat deze aan mijn baas zien. Vertel dat je me voor een hele nacht boekt en geef hem dan zoveel geld dat hij niets anders kan dan accepteren. Als hij gaat onderhandelen, dan win je nooit. Ik voel me vreselijk dat ik je zo geld laat verspillen.' Ze liet hem langzaam los en liep weer richting de deur. 'Ik haal snel mijn spullen op, terwijl jij naar mijn baas gaat. Het is de enge, lange man in de hoek. Dan spreken we weer bij deze deur af, oké?' Ze hield zijn gezicht vast en drukte een kus op zijn wang. 'Ik ben je zo dankbaar, Julian.'

'Geen cent is verspild als hij aan jou besteedt wordt, lieve Florrie.' Julian glimlachte met al zijn charme naar haar en legde zijn hand kort op haar wang. 'Je hoeft me niet te bedanken.' Hij knipoogde naar haar voor hij de club weer in verdween en op zoek ging naar haar baas. Die was niet te missen: eng was het perfecte woord voor die gast. Julian deerde het echter niet, hij was wel wat ergers gewend. Met een stalen gezicht hing hij zijn verhaal op en kwam voldaan terug bij de deur. Daar wachtte hij ongeduldig op Florrie terwijl hij een sigaret opstak.

Florrie glimlachte naar hem en liet hem toen los, om ook de club in te gaan, maar precies de andere kant op dan Julian. Ze zigzagde snel door de mensen, tot ze bij het achterste deel van de club was, waar de kleedkamers en dergelijke van de werknemers waren. Ze opende haar locker en pakte al haar spullen op. De jas deed ze niet uit en ook omkleden zou teveel tijd kosten. Aan de meisjes die haar vragend aan keken vertelde ze dat ze voor een hele nacht was geboekt en om kracht bij te zetten wees ze naar haar blote been. Toen zij ook voldaan waren, ging ze snel weer naar de deur waar Julian al stond. Ze pakte zijn hand vast en nam hem snel mee de steeg in, ver weg van de club. 'Waar gaan we nu eigenlijk naartoe?'

Julian was blij om Florrie weer terug te zien. Hij was zelfs opgelucht. Hij liet zich door haar leiden en haar vraag beantwoordde hij met een glimlach. 'Daar heb ik nog niet over na gedacht, maar als jij het oké vind, zou ik je graag mee naar mijn huis nemen. Een veilige omgeving.' Zolang ze tenminste uit zijn werkkamer bleef dan, maar die zat goed en wel op slot, dus haar kon niets gebeuren. Hij streek met zijn vingers over haar hand en keek haar wachtend aan.

Florrie draaide zich naar hem om en stopte met lopen. Er kwamen fijne tintelingen uit haar hand die zich verspreidden door haar lichaam en er ook voor zorgde dat ze breed glimlachte. 'Dat is goed,' zei ze en kon een klappertandende bibber niet onderdrukken. Zelfs met jas aan had ze het nog ijskoud. 'Ben je met de auto gekomen?' vroeg ze en ging wat dichter tegen hem aan staan, terwijl ze even haastig om haar heen keek. Ze waren nou niet bepaald in een deel van het dorp waar je graag zou willen rondlopen.

Julian hoorde Florrie's tanden op elkaar klapperen en sloeg zijn arm om haar heen. Hij had het zelf ook niet bepaald warm, dus zo kon hij zelf ook wat warmte meekrijgen. 'Ja, hij staat hier om de hoek.' Julian herkende de omgeving eerst niet, maar hij was er opt getraind om zijn weg te vinden op onbekende plaatsen, dus had hij zo door waar zijn auto geparkeerd stond. Hij leidde haar er naar toe en daar aangekomen opende hij de deur aan de passagierskant voor haar.

Florrie sloeg ook haar armen om Julian heen en volgde hem zo naar zijn auto. Ze voelde zich veilig bij Julian en zelfs toen ze geschreeuw uit een andere straat hoorde, voelde ze zich nog steeds op haar gemak. Toen hij voor haar de deur opende, wou ze hem nog zoveel vertellen, hem bedanken voor alles wat hij voor had haar gedaan. Maar ze besloot dat het beter was om snel naar zijn huis te gaan. Daar konden ze nog genoeg praten. Ze stapte snel in en deed haar riem om.

Julian liep naar de andere kant van de auto en stapte in. Hij startte de auto en nadat hij Florrie een glimlach toe had geworpen, reed hij zwijgend van de club weg. Het was niet zo heel ver naar zijn huis, maar Julian zette de verwarming hoog zodat Florrie op kon warmen. Na een klein kwartiertje parkeerde hij de auto op een parkeerplaats in zijn straat. Hij had geen oprit. Nadat hij was uitgestapt hield hij de deur weer open voor Florrie.

Florrie had haar hoofd tegen het raam gelegd en bekeek zo Julian, terwijl hij reed. Hij leek het niet door te hebben, maar toch wendde ze beschaamd haar gezicht af. Zouden haar gevoelens te overduidelijk zijn? Ze had het idee dat hij haar ook zag zitten, maar mannen waren zo onvoorspelbaar. De ene dag hielden ze van je, de andere dag stopten ze drugs in je koffers... Ze schudde de gedachte weg en stapte uit de auto. Ze glimlachte naar Julian. Hij was niets zoals haar vorige vriend. 'Kom, snel naar binnen,' zei ze en pakte zijn hand vast.

Ik maak even Julian's appartement aan en dan reageer ik daar weer (;