De Filmzaal

Voor Isobel was de film één grote warboel en ze deed geen moeite meer om het verhaal ook maar een beetje te volgen. 'Ik heb echt geen idee waar die hele film overgaat.' zei ze met een grijns en pakte nog een beetje popcorn. Toch probeerde ze zich nog een beetje te focussen op de film en een schrik moment verscheen op het moment dat ze het niet verwachtte. De popcorn in haar hand was nu een fijngeknepen hoopje en ze begon te lachen. 'Oeps.'

Woody grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Dat valt me nou echt heel erg tegen.' grapte hij met een lach. Hij probeerde zijn lach in te houden toen Isobel schrok van de film en met pretoogjes keek hij haar aan. Geluidloos lachte hij, maar streek toen met zijn hand over haar rug. Hij lachte haar niet uit, alleen maar toe.

Isobel grijnsde. 'Niet grappig, Woody.' zei ze en at de verfrommelde popcorn op. 'Zullen we na de film nog gezellig iets gaan doen?' vroeg ze aan hem en keek hem aan. Ze had geen zin om hierna naar huis te gaan, ze vond het veel te gezellig met Woody.

- sorry. zo inspiratieloos xd

'Prima, wat zou je willen doen?' vroeg Woody aan Isobel met een glimlach. Hij was trots op zichzelf dat Isobel het leuk vond om bij hem te zijn en niet gillend wegrende. Hij was er altijd stellig van overtuigd dat meisjes hem echt niet zagen zitten en hij zag hen ook niet echt zitten. Maar Isobel was een uitzondering.

Isobel haalde haar schouders op. 'We kunnen ergens wat gaan drinken en... eh - ik weet niet?' lachte ze. Isobel was vreselijk in het verzinnen van dingen. Initiatief nemen kon ze wel, maar om daarna ook nog serieus iets te verzinnen was lastiger.

'Misschien..' Woody poogde met Isobel mee te denken maar kwam niet zo ver. Hij lachte eveneens en wreef door zijn haar. Wat konden ze nog doen met zijn tweeën? Woody had eigenlijk geen idee wat Isobel leuk vond. Zo goed kenden ze elkaar nou eenmaal niet, maar dat zouden ze vast wel te weten komen van elkaar, toch?

'Anders gaan we gewoon iets samen drinken en zien we verder wel wat ervan komt? Spontane ideeën op het moment suprême zijn altijd het leukste.' zei ze met een glimlach. Al zaten ze alleen maar de hele middag te kletsen, dan vond Isobel het al prima. Zolang ze maar dicht tegen hem aan kon zitten, dan vond ze alles best.

'Prima.' Woody glimlachte terug en keek kort naar het scherm voor hij zich weer naar Isobel omdraaide. 'Zou het erg zijn om nu gewoon weg te gaan? Ik volg het echt niet meer en ik kan niet eens met je praten zonder dat ik boze blikken krijg.' Woody had de mensen voor hen al zien omkijken en dat maakte hem niet meer op zijn gemak.

Isobel begon te lachen. 'Natuurlijk kunnen we weggaan!' Ze pakte de bak popcorn op en nam haar jas mee. 'Zo, dit is veel beter.' lachte ze, toen ze buiten de zaal waren. 'Nu hoeven we niet meer te fluisteren.' giechelde ze en kuste hem zachtjes.

Woody trok vluchtig zijn jas aan en ging met haar naar buiten. Hij voelde zich bijna een crimineel, zomaar in het midden van een film naar buiten lopen, dat was waarschijnlijk het spannendste dat hij in zijn leven had gedaan. Woody omarmde Isobel liefdevol en lachte met haar mee. 'Gelukkig maar.' Teder kuste hij haar terug.

Het bracht een glimlach op Isobel haar gezicht dat Woody meeging in het moment. Hij deed het niet vaak, en voor haar betekende het ontzettend veel. Ze liet haar armen om zijn middel glijden en met een glimlach keek ze hem aan.

Woody legde zijn handen op Isobel's rode wangen en wreef met zijn duimen over haar jukbenen. Ongelovig keek hij haar aan en lachte daarna ademloos. 'Vind je het niet raar dat je hier met mij staat?' vroeg hij nieuwsgierig en liet haar gezicht weer los om haar handen vast te pakken. Isobel's gestraal deed iets met Woody zodat hij zelf ook ging stralen.

Isobel begon te lachen en schudde haar hoofd. 'Nee, natuurlijk vind ik het niet raar om hier met jou te staan, gekkie. Ik vind het juist geweldig om hier met jou te zijn en ik zou het met niemand anders willen delen.' verzekerde ze hem. Hij moest eens van die onzekerheden afkomen. Ze had het idee dat hij nog steeds dacht dat hij niet goed genoeg voor haar was, maar ze vond hem juist leuk - precies zoals hij was.

'Weet je het zeker? Want eigenlijk kennen we elkaar niet zo goed.' stelde Woody en nam haar aan een hand mee in de richting van het centrum waar vast nog wel een café of iets dergelijks open was. Zolang ze er maar warm bij elkaar konden zitten, dan was het al prima. 'Ik vind het ook geweldig dat ik hier met jóu ben.' voegde hij nog met een glimlach toe.

'Ik ken je goed genoeg.' zei ze met een glimlach. 'Je bent Woody Dallas-Lewis, maar officieel heet je Allen. Je bent negentien jaar, broer van Alex en Elle. Je woont in Mystic Falls, je speelt football en je bent het liefste vriendje op deze aardbol.' zei ze met een lach. 'Zie je nou, ik ken je goed genoeg.'

'Weet je mijn echte naam?' Woody lachte ongelovig. Zelfs de leraren op school noemden hem al jaren niet meer zo. Ze waren zijn gefrustreerde verbeteringen na een paar weken al beu geweest. 'En jij bent Isobel Dane met de prachtige ogen en de stralende lach.' Met een hand streek hij langs haar wang en drukte glimlachend een kus op haar voorhoofd. Hij vond het fijn dat Isobel niet zo klein of erg dun was. Hij was zelf ook breed en groot, maar hoefde zich niet in te houden bij Isobel.

Isobel begon te lachen. 'Natuurlijk weet ik je echte naam.' zei ze met een grijns. Ze was ooit eens nieuwsgierig geweest of dat "Woody" wel zijn echte naam was en had het toen gevraagd aan Elle, die vertelde dat hij eigenlijk Allen heette - een naam die hij, naar haar zeggen, vreselijk vond. 'Maar ik hou het gewoon op Woody hoor.'

'Gelukkig.' Woody had het niet echt op zijn geboortenaam. Al was het maar omdat het leek op de namen van Elle en Alex. Bovendien was hij trots zijn bijnaam te hebben gekregen omdat hij zoveel op zijn grootvader leek. Allen betekende voor hem niets. 'Zeg, Isobel, als ik je Izzy zou noemen, zou je dat erg vinden?' vroeg hij met een speelse lach terwijl hij met zijn duim over haar wang streek.

Isobel keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Je mag me noemen zoals je wilt, Allen.' plaagde ze. Ze had het niet zo op bijnamen, maar Izzy was nog niet eens zo verkeerd. Het klonk wel oké. 'Izzy mag wel, als je me maar geen Bell ofzoiets gaat noemen.' Ze lachte even en legde haar hand op de hand die over haar wang streek.

Woody keek Isobel aan en drukte een kus op haar neus. 'Vooruit dan Izzy, voordat we hier aan de tegels vastvriezen.' De onzekerheid voor de eerste date was langzaam weg aan het ebben en Woody voelde zich steeds meer op zijn gemak. Isobel had daar een groot aandeel aan, anders had hij zich nooit zo vrij gevoeld. Hij pakte haar hand en nam haar mee de straat door.

Ze glimlachte naam hem en liet haar hand in die van hem glijden. 'Ik ben inderdaadwel toe aan iets warms.' zei Isobel en ging tegen hem aanlopen, op zoek naar warmte. Ze was echt een typische koukleum: op et moment dat het ook maar iets kouder was dan normaal, vroor het in haar lichaam. Ze was dan ook altijd dik bepakt met een muts, handschoenen en een sjaal - die ze in haar haast was vergeten.

Woody voelde haar koude hand aan en besloot uiteindelijk gewoon een arm om haar heen te slaan. Zo werd ze vast wat warmer en hij zelf ook. Na een tijdje gewandeld te hebben zag hij nog een caféetje dat open was en keek Isobel vragend aan. 'Izzy, mag ik je een kop warme chocomel aanbieden?' Woody wees met een theatraal gebaar naar het café en wachtte op haar antwoord.

Isobel begon te lachen om zijn overdreven gebaren en knikte. 'Dat aanbod neem ik met veel liefde aan.' Ze pakte zijn hand en nam hem mee naar binnen toe. De warmte kwam haar al direct tegemoet en het liet haar een stuk beter voelen. Het café was vrij leeg, dus nam ze plaats aan een knus tafeltje in de hoek van het café en trok haar jas uit.

Woody trok zijn jas ook uit en hing deze over de stoel. 'Een warme chocomel voor jou?' vroeg hij met een glimlach en liep alvast naar de bar toe om twee chocomel te bestellen en een groot stuk appeltaart met slagroom. Toen deze voor hem klaar stonden liep hij terug naar hun tafeltje en zette het Isobel voor.

Isobel lachte toen hij aankwam met een groot stuk appeltaart met slagroom en twee koppen chocomelk. Haar ene hand vouwde ze om de choco heen, terwijl ze met de andere hand zijn hand vastpakte. 'Dankjewel.' Ze nam een grote slok en likte het restant van haar bovenlip af.