De Filmzaal

'Een familie traditie. Geen warme chocomel zonder een stuk heerlijke appeltaart. Deze is helaas niet door oma gemaakt, maar vast ook lekker.' Woody glimlachte naar Isobel en nam zelf een grote hap van de appeltaart. Daarna dronk hij wat warme chocomel en staarde gelukzalig uit het raam naar de lichtjes in de straat.

'Dan wil ik die appeltaart van je oma wel eens proberen.' zei ze met een glimlach. Onwillekeurig schoot het beeld van Elle weer door haar hoofd heen. Ze had die gekwetste blik in haar ogen wel opgemerkt toen ze vertelde dat ze iets met Woody had, en ze haatte het. Ze haatte het dat ze het had gezien en dat Elle die blik überhaupt in haar ogen had. Isobel wilde dat Elle blij was voor hen en dat kon ze blijkbaar niet zijn.

'Dan moet je maar eens langskomen om die te proeven.' Woody keek in de spiegeling van het raam naar Isobel en zag de droevige blik in haar ogen. Hij was bang er naar te vragen, omdat hij waarschijnlijk niet zou weten hoe hij er mee om moest gaan. Daarom hield Woody zijn mond, maar legde zijn hand op die van haar en kneep er zachtjes in.

Bij het kneepje in haar hand keek ze op en glimlachte. 'Dat moet ik zeker een keertje doen ja.' zei ze zacht en nam nog een hapje. 'Al moet ik zeggen dat deze ook goed smaakt.' Ze was echt een gebaksmens en vooral taart ging er altijd goed in. Van de ene deprimerende gedachte, schoot ze naar de andere: volle maan. Ze had geen idee hoe ze het hem ooit zou moeten vertellen, als ze dat al überhaupt zou doen. Waarschijnlijk zou hij haar niet meer aankijken, of hij zou bang van haar worden en dat wilde ze niet.

'Dat is dan geregeld.' Woody nam zelf ook een hap en grinnikte toen. 'Wacht maar tot je die van oma hebt geproefd, daar kan geen enkele aan tippen. Hoewel Alex' taart er ook al aardig bij in de buurt komt.' Glimlachend dacht Woody aan zijn jongste zusje. De laatste tijd was hij veel meer met Elle bezig geweest en dat zat hem dwars, maar het leek allemaal zo goed te gaan met Alex.

Isobel lachte even. 'Je maakt me wel nieuwsgierig hoor.' Het was lastig voor haar om haar gedachten erbij te houden, hoe graag ze het ook wilde. 'Zullen we anders zo nog even langs jou of mijn huis gaan?' stelde ze voor. 'Lekker op de bank kruipen?' Het idee zelf liet haar al glimlachen.

Woody keek Isobel aan en raakte met zijn hand lichtjes haar wang aan. 'Dat vind ik een prima idee.' zei hij zacht, maar met een grote glimlach op zijn gezicht. Woody kon zich niet herinneren wanneer hij zich zo gelukkig had gevoeld. Isobel kreeg het zelfs voor elkaar om zijn gedachten van football en de scouts af te krijgen.

Het was rustig in het café en dat was de reden dat Isobel opstond en op Woody's schoot kroop. 'Dit zit zoveel beter,' zei ze met een glimlach en gaf hem een zacht kusje op zijn lippen. Ze was blij dat ze dit moment met hém kon delen, ze zou geen ander persoon weten waar ze nu samen mee zou willen zijn. En ja, het was de broer van haar beste vriendin - maar dat maakte haar niets uit.

Woody was wat overrompeld toen isobel op zijn schoot zat. Zijn blik schoot verlegen door het café, maar er was bijna niemand en geen van de mensen leek aandacht aan te besteden. Met een bescheiden glimlach en rode wangen kuste hij haar terug en sloeg zijn armen om haar middel. Dat hun eerste echte date zo makkelijk zou verlopen had Woody nooit durven dromen, maar het bevestigde des te meer dat Isobel het meisje was met wie hij samen wilde zijn.

Isobel lachte naar hem en stond op. 'Ik trakteer dit keer.' zei ze met een glimlach en stond op, om naar de bar te lopen. Ze wilde niet dat hij haar voor was en alsnog ging betalen. Het "jongens moeten betalen" vond ze altijd zo onzinnig. Toen ze de chocomelk en appeltaart had betaald liep ze weer terug en kuste ze hem nog zachtjes. 'Nou, waar wachten we op.'

Woody had tegen willen stribbelen, maar het was een verloren zaak omdat Isobel al aan de kassa stond. Ach, hij zou een andere keer wel weer de heer zijn en trakteren. 'Geen idee.' zei Woody met een glimlach en kwam toen overeind. Hij pakte zijn jas en had die zo aan. 'Jouw huis of mijn huis?' vroeg hij en keek Isobel vragend aan. Als Elle thuis was, was zijn huis misschien niet zo een heel goed idee.

'Mijn huis maar? Mijn ouders zijn weg met mijn broertjes, dus we zijn de enige thuis.' zei ze met een glimlach en liet haar hand in die van hem glijden. Daarbij had ze er niet zoveel zin in om Elle tegen te komen, niet nu in ieder geval. Dingen tussen hen waren nogal... ongemakkelijk en ze had geen zin om dat onder ogen te moeten komen.

'Dat is goed.' Woody nam haar aan haar hand mee naar buiten. De auto had hij bij de filmzaal geparkeerd, dus ze moesten nog even terug wandelen, maar daar had Woody geen problemen mee. Hij keek naar hun handen en vervolgens naar Isobel. Hij voelde zich steeds beter op zijn gemak met haar en dat had hij eerder niet verwacht.

Buiten was het koud, maar daar voelde Isobel niet veel van. Ze liep dicht tegen Woody aan en had een gignaische glimlach op haar gezicht. 'Ik zou hier met niemand anders dan jou willen lopen.' zei ze glimlachend en gaf hem een klein kusje op zijn hand.

Ze kwamen al bij de auto aan en Woody keek verrast op bij de woorden van Isobel. Hij glimlachte vol geluk en stopte abrupt om haar gezicht voorzichtig tussen zijn handen te pakken en haar teder te kussen. Zijn hartslag versnelde en handen waren wat klam, maar het was niet zoals de zenuwen, maar iets zoveel beters.

Isobel glimlachte toen hij haar teder kuste, en liet haar armen om zijn middel heen glijden. Zachtjes onderbrak ze de kus en keek hem aan. 'Zoals ik al zei, met niemand anders.' Ze glimlachte bij de woorden en liet haar hoofd tegen zijn borstkas rusten.

'Ik ook niet.' fluisterde Woody zacht en streelde haar arm. 'Zullen we maar gaan, Izzy?' vroeg hij zacht en nam haar daarna mee naar de auto. Met een glimlach hield hij de deur aan de bijrijderskant voor haar open en nadat ze was ingestapt ging hij zelf achter het stuur zitten en startte de auto.

Isobel knikte en stapte in. Ze klikte haar riem vast en keek in de spiegel van de zonneklep of haar haren nog goed zaten. Het ging ermee door, maar aangezien ze geen zin had om er aandacht aan te besteden, liet ze het zoals het was. 'Let trouwens niet op de rotzooi bij mij thuis, m'n ma is weer eens aan het verbouwen.'