De Aula

Onderzoekend staarde Julian naar het meisje. Hij zag aan haar gezicht dat het haar werkelijk iets deed. 'Je hoeft niet bang te zijn voor iets dat je onder controle kunt houden. Sorry dat ik het zeg, maar het is een onverstandige keuze van je moeder om je geen kennis meer te laten maken met vuur. Je kunt er beter het fijne van weten zodat je je angst recht in de ogen kunt kijken.' Julian had zijn mening over dit onderwerp al snel klaar. Hij vond het werkelijk belachelijk.

'Maar ik heb niemand die het me kan of wil leren! En ik kan het niet onder controle houden... Ik heb mezelf en mijn vader er bijna mee gedood.' Ze boog haar hoofd en staarde naar de grond. 'Ik wil er niet meer bang voor zijn. Tijdens de kermis, toen er brand was... Ik had geen controle over mezelf, het enige wat ik voelde, waren de vlammen. Het was alsof ik alles opnieuw beleefde. Net zoals net, toen je vuur gebruikte... Ik-ik wil er vanaf. Maar ik weet niet hoe.'

Julian zag de ernst van haar situatie in, maar meer nog dan dat wilde hij haar graag laten zien wat voor positieve kanten vuur had. Dus hij twijfelde niet erg lang toen er een nogal hopeloze stilte viel. 'Dan leer ik het je toch. Ik heb genoeg vrije tijd. Het kan hier op school, als iedereen weg is. Alleen als je dat wil natuurlijk.' Hij keek Elle afwachtend aan.

Elle keek hem dankbaar aan, maar voelde al snel hoe haar mondhoeken naar beneden trokken. 'Nee, ik vind het erg aardig van u, maar ik ga niet uw vrije tijd opeisen. En daarbij, ik ben een vreselijk geval. Bij enkel een lucifer begin ik al te gillen.' Ze stond op en deed haar tas over haar schouder. Als hij wist wat er met haar was gebeurd, dan had hij dit nooit aangeboden. 'Ik denk dat ik maar weer eens ga,' mompelde ze een tikkeltje teleurgesteld.

Julian keek verbaasd toe hoe ze zijn aanbod weigerde. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek haar bedenkelijk aan. Hij zou haar hoe dan ook overtuigen. Sinds hij Noah wat bij leerde, voelde hij hoe het was om een ander mee te geven wat jij ooit had geleerd. Hij vond het een machtig gevoel. Bovendien wilde hij haar ook echt helpen. 'Elle, komop, denk je niet dat het prachtig is dat je die krachten kan gebruiken voor iets goeds? Het zou zonde zijn om ze als een beperking te zien. Ik kan je leren hoe je je eigen angsten onder ogen kan komen, maar ook hoe je anderen ermee kan helpen.' Julian was opgestaan zonder dat hij het zelf door had.

Elle bleef staan door zijn woorden, maar keerde zich niet om. Bedenkelijk bleef ze zo staan en keek toen over haar schouder naar Julian. 'U... Kunt u me ook leren om geen gevaar te zijn voor mijn omgeving? Om het totaal onder controle te krijgen? En me van mijn angsten af te helpen?' Nu draaide ze zich helemaal om. 'Want dan doe ik het.' Afwachtend keek ze Julian aan en lachte zachtjes. Het was een raar idee hoe haar conciërge opeens was overgegaan naar een potentiële leraar.

'Ik kan je zelfs leren om het gevaar voor anderen uit te schakelen. Je hebt zoveel onder controle als je met je krachten overweg kan. Het hoeft niet alleen jezelf te helpen.' Julian glimlachte vriendelijk naar haar. 'Ik zal niet zeggen dat ik de beste leraar ben, maar ik kan het je leren als je het echt wilt.' Hij wist dat het niet al te makkelijk zou zijn, maar het kon nooit kwaad het te proberen.

Elle glimlachte nog breder en voelde hoe ze meer en meer over de streep werd getrokken door zijn woorden. Hij zou haar dingen leren die haar moeder en oma nooit zouden accepteren. Ze kon iedereen beschermen waar ze om gaf... Thomas. 'Dus, misschien kunnen we paar dagen in de week kiezen om af te spreken?' vroeg ze enthousiast. Daarna beet ze op haar lip en keek ze hem aan. 'Ehm, zou je dit misschien niet aan mijn moeder of vader willen vertellen?'

Julian knikte. 'Je kunt gewoon hier op school blijven. Ik weet wel een aantal plekken waar we in alle rust kunnen oefenen en zonder gevaar voor brand.' Begrijpelijk keek hij naar haar en liep toen naar haar toe om geruststellend een hand op haar schouder te leggen. 'We houden het tussen ons.' beloofde hij.

'Bedankt, Julian,' glimlachte ze en deed haar rugzak weer om. 'Ik kijk er erg naar uit. Zou morgen je goed uit komen?' Ze keek op haar horloge en schrok van de tijd. Ze had allang thuis moeten zijn. 'Ik zal je maar niet meer storen. Dan kan je ook op tijd weer naar huis toe!' Ze keek hem nogmaals dankbaar aan, bleef even rusteloos staan en liep toen met een opgewekt gevoel weg. Ze had hier nooit over durven dromen en nu was het toch echt gebeurd.

'Morgen is prima. Dan zie ik je hier, in de aula, rond een uur of 5?' Julian knikte dankbaar en keek haar na toen ze de aula uit verdween. Misschien haalde hij zich nu wel te veel op zijn hals, maar het was goed dat hij haar kon helpen, toch? Julian ruimde zijn spullen met veel zorg op zodat hij nog wat tijd had om rustig na te denken. Een tijdje later ging hij zelf ook op huis aan.

[NEW]
Elle zat zenuwachtig door de aula te ijsberen en herhaalde binnensmonds keer op keer enkele spreuken. Ze moest een heleboel aan Julian vragen en stiekem keek ze er erg tegenop. Nadat Thomas zijn geheim had verteld, heeft ze haar dagen alleen maar doorgebracht met oplossingen zoeken, dingen waardoor zijn leven dragelijker zouden kunnen worden. Op internet had ze zelfs naar middelen gezocht om een vampier weer mens te maken. Maar haar zoeken had nergens op uitgelopen. Julian was haar laatste hoop.

Julian liep met een glimlach de aula binnen nadat hij zijn laatste klusje had geklaard: de camera's uitzetten zodat niemand hen lessen ooit kon zien. Hij zag Elle op en neer lopen en vroeg zich wat de reden was van haar donkere aura. 'Elle, hallo.' Hij maakte twee stoelen van een rij los en schoof er één naar haar toe. 'Ga zitten.' zei Julian ernstig toen hij haar gezicht goed had gezien.

Elle zat nerveus op haar nagels te bijten, toen Julian opeens binnen kwam. 'Hoi Julian,' zei ze vriendelijk, maar bleef op en neer lopen. Pas toen hij haar gebaarde om te gaan zitten, nam ze naast hem plaats en haalde diep adem. Ze wilde er geen doekjes om heen wikkelen. 'Ik wil dat je me leert om om te kunnen gaan met een vampier,' flapte ze eruit en wikkelde haar vingers door elkaar heen.

Julian zette zijn armen op zijn bovenbenen en leunde zo naar voren. Zijn handen vouwde hij samen en bedenkelijk keek hij haar aan. 'Je wilt dat ik je leer om om te kunnen gaan met Thomas.' Hij had haar nooit verteld dat hij het wist omdat Thomas daarom gevraagd had. Anders had Julian haar allang voorbereid of in ieder geval op afstand weten te houden. Hij vond het niet verstandig dat ze nu al weer contact hadden. Wie weet hoe snel het nu mis kon gaan. 'Mij advies zou zijn om bij hem uit de buurt te blijven, wat je instinct ook zou moeten zeggen.'

Ze knikte instemmend, maar schudde daarna al snel haar hoofd vol ongeloof. 'Je wist het, Julian? Je wist het!' zei ze met hoge, overslaande stem en stond kwaad op, om weer boos rond te lopen. 'En ik wil inderdaad dat je het me leert. Je weet hoe goed ik ben, Julian, en je weet ook dat ik me makkelijk kan beschermen, mocht het misgaan. Maar ik wil dat je me leert om Thomas te kunnen helpen. Ik- ik smeek het je.'

Julian bleef rustig op haar stoel zitten en liet Elle uitrazen. Hij legde zichzelf pas uit toen zij klaar was. 'Hij wilde niet dat ik het je vertelde en zelf vond ik het wellicht beter als je het nog niet wist. Vind je het niet fijner dat hij zijn geheim aan jou heeft toevertrouwd in plaats van dat ik het je moest vertellen?' Hij knikte naar de stoel zodat ze hopelijk weer ging zitten. 'Je kunt hem niet helpen, Elle.' Julian wist veel en veel meer van het 'vervelen' van vampieren dan het helpen, maar dat kwam niet alleen omdat het zijn beroep was. Je kon nu eenmaal niet veel meer doen voor ze.

Elle hield haar mond, ook al raasde ze nog steeds van binnen. Haar gevoelens waren dubbel: ze snapte dat hij het niet kon vertellen als Thomas dat niet wou, maar hij wist hoeveel ze er mee zat... 'Wacht eens even... Heb je met Thomas gesproken?' vroeg ze, opnieuw ongelovig, en ging ruw weer op de stoel zitten. 'Wat heeft hij gezegd? Je hebt hem toch niets aangedaan?' Kwaad wendde ze haar hoofd af. 'Natuurlijk kan ik hem helpen.'

'Ik heb hem opgezocht toen hij een aantal dagen niet op school verscheen. Toen we hem vonden had ik zo mijn vermoedens en die werden alleen maar sterker toen hij niet kwam opdagen en aan jouw gezicht te zien zocht hij ook niet op. Eén en één is twee, dus heb ik met hem gepraat.' Julian wreef over zijn kin en schudde zijn hoofd. 'Ik heb hem grofweg verteld wat hij was geworden. Wat het inhield. Ik heb hem de ring gegeven die hem beschermd voor het zonlicht. Meer kon ik niet doen en meer kan jij ook niet doen, Elle.'

Ze luisterde ademloos naar zijn woorden en besefte toch dat het goed was dat Julian Thomas had ontmoet. Wat had Thomas moeten doen zonder een ring? Toch lieten zijn woorden weer een woede in haar opkomen en met vlammende ogen keek ze hem aan. Niet alleen werden haar krachten sterker door zijn lessen, er kwam ook een hele andere kant van haar karakter naar boven. Een woede die veel te lang ondergedrukt was gebleven. 'Dat is onzin! Ik kan hem wel helpen, Julian! Hij is nog maar achttien, dit kan hij niet alleen!'

Julian had veel aan zijn hoofd en het hielp niet dat een meisje van 17 hem zo overtuigd tegen sprak. Hij keek Elle met een donkere blik aan en schudde zijn hoofd. 'Wie weet er verdomme meer over vampieren, Elle? Denk je werkelijk dat hij nog te redden is? Het enige wat je kunt doen is verliefd op hem blijven terwijl hij iedere seconde bang is jou aan te vallen. Die bloedlust maakt hem een monster, dan is hij Thomas niet meer! Daar kunnen jullie beiden niets aan doen. Misschien is het over 15 jaar makkelijker maar dan ben jij allang 30 en is hij nog steeds 18. Zie je dat zitten?' Het was niet zijn bedoeling zijn stem te verheffen, maar hij begon de controle over zichzelf stukje bij beetje te verliezen.

Ze moest lachen en met een stem die ze niet herkende sprak ze verder. 'Ironisch dat jij, Julian, mij aanspreekt over mijn zogenaamd onmogelijke relatie, terwijl je zelf je eigen vriendin in gevaar brengt, elke seconde dat je met haar omgaat!' Ze steunde met haar handen boos op tafel en stond op. 'Ja, Julian, jij weet het meest over vampiers, dus jij kan mij helpen!' De waarheid uit zijn mond horen deed pijn, maar koppig ging ze verder. 'Ik ga hem helpen, Julian. Ik laat mijn vrienden niet in de steek.'

'Ik breng mijn vriendin in gevaar door een heks te zijn?' vroeg Julian schamper. Hij wist maar al te goed dat Elle gelijk had, maar dat wist zij niet. Misschien dacht ze het, maar ze had geen idee van zijn werk. 'Je hoeft hem niet in de steek te laten, ik snap ook wel dat je dat neit wilt, maar realiseer je alsjeblieft dat er weinig te veranderen valt aan een situatie zoals deze.'