De Aula

Alex glimlachte opgelucht. 'O, mooi!' Ze was erg bang geweest dat Willy het zich nogal aan had getrokken dat ze vrienden wilde blijven. Joe had het zich namelijk ook al erg laten meeslepen door haar keuze en afwijzing. Ze wist niet zo goed wat ze met hem aanmoest, noch met Willy. 'Ik ben nogal druk geweest. Veel trainen enzo. Ik heb binnenkort weer een wedstrijd.' Ze was ontzettend blij om weer aan een competitie mee te mogen doen, maar het was moeilijk om nu haar enthousiasme over te brengen. 'Ik hoorde van Woody dat je nog steeds niet hebt mogen spelen dit seizoen.'

Hij luisterde geboeid naar haar woorden en wou net zeggen dat hij graag bij haar wedstrijd ging kijken, tot ze opeens die paar woorden zei. Een gepijnigde blik kwam op zijn gezicht en hij voelde hoe zijn onderlip begon te trillen. 'Wrijf het er vooral in,' snauwde hij en stond op. Fronsend liep hij door de aula, die ondertussen leeg was gestroomd; de lessen waren weer begonnen. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit van zijn leven een snauw had gegeven. Hij had zich dan ook nog nooit zo rottig gevoeld.

Met grote ogen keek Alex naar Willy en schudde ze verwoed haar hoofd. 'Oh, zo bedoelde ik het niet!' Ze keek hem kort na en sprong toen van het podium af om hem snel te volgen. Ze wist niet hoe ze zichzelf uit moest leggen en verontschuldigen en bleef dus iet wat doelloos achter hem aanlopen. 'Ik vind het heel vervelend voor je. Alleen daarom al vind ik de coach een vreselijke man ook al vindt Woody hem geweldig.' probeerde ze hoopvol. Ze wilde echt niet dat hij boos op haar zou zijn.

Hij zakte neer op zijn stoel en legde zijn gezicht in zijn handen. 'Sorry, ik weet dat je het niet zo bedoelde. Het is gewoon... Alles gaat nu gewoon fout in mijn leven. De coach zei dat als ik heel erg mijn best deed, dat ik dan eens een wedstrijd mocht spelen. Ik heb me kapot gewerkt en toch was het niet genoeg. Ik ben enkel de clown, dat ben ik overal, en niemand neemt me ooit eens serieus. Ik ben ook iemand met gevoelens!' riep hij wanhopig uit.

Alex zag toe hoe Willy in een hoopje op een stoel zakte. Ze had hem zo nog nooit gezien. Willy was altijd de energieke, de gekke en de onverstoorde jongen. Voorzichtig ging ze naast hem zitten en probeerde ze zijn blik te vangen. 'Ik neem je wel serieus. Je bent een vriend. Ik zou niet willen dat je je rot voelt. En als ik iets kan doen, dan- dan moet je het laten weten. Ik zou zelfs kattekwaad met je uit willen halen als je dan weer gaat lachen!' Ze gaf hem een zacht duwtje en wachtte zijn reactie met angst af.

Het duwtje merkte hij nauwelijks en het maakte hem er ook niet vrolijker op. Hulpeloos keek hij haar aan en liet alle opgehoopte vragen en frustratie eruit gaan. 'Waarom kuste je me? Waarom heb je me nooit weggeduwd of gezegd dat je het niet wou? Al die tijd heb je me aan een lijntje gehouden, Alex. Ik dacht dat we... je weet wel, dat je misschien wel mijn vriendin zou worden. Ik had hoop en ik was verliefd. Waarom heb je me afgewezen?'

Alex kreeg de gevreesde reactie: vragen. Ze had geen problemen met vragen zolang ze ze maar kon beantwoorden, maar dat kon ze nu niet. Was verliefd?' Enkele tellen staarde ze zwijgend naar haar handen. Als haar schuldgevoelens niet al groot waren geweest dan werden ze nu nog groter. 'In het begin had ik het niet door. Ik dacht gewoon dat je aardig tegen me deed omdat ik vriendinnen met Ruby ben. Of was. Dat weet ik eigenlijk ook niet. Maar er was Joe: hij had me gekust en ik had niets terug gedaan en hij was boos geworden. En toen jij mij wilde kussen, toen wilde ik het ook en deed ik het! Deels deed ik het voor mezelf en deels voor jou. Ik wilde niet diezelfde teleurstelling zien.' Dit was nog niet eens de helft van hoe ze zich voelde, maar het was een begin.

'Ik... Ik begrijp het niet,' zei hij zachtjes en keek haar aan. Hij trok de stoel naast hem naar achteren en gebaarde dat ze daar kon gaan zitten. Eigenlijk had hij les, maar hij had er op dit moment alles voor over om de waarheid van Alex te horen. 'Dezelfde teleurstelling? Maar Alex, je wou het bij mij, dat zei je net zelf! En je wist dat ik het ook wilde! Natuurlijk zou ik niet boos worden, ik ben nog steeds niet boos. Ik wil enkel weten waarom en ik begrijp er niets van.'

Alex zuchtte en ging op de stoel tegenover hem zitten. 'Ik begrijp het ook niet. Ik denk dat het vooral met Joe te maken had. Ik had hem nooit anders gezien dan als mijn beste vriend en toen opeens had hij een nummer voor me geschreven en al die dingen. Ik zag het gewoon niet aankomen, terwijl ik wel hoopte dat jij- nouja, Ruby heeft het je misschien vast wel verteld dat ik een klein beetje een oogje op je had?' Met rode wangen sloeg ze haar armen om haar middel en keek om zich heen. 'Het was gewoon te veel op één moment. Het was niet alleen dat maar ook andere dingen: school, thuis,-' Het weerwolf gedoe.

Hij ging wat meer recht zitten en zuchtte diep. 'Heb jij het ook moeilijk thuis?' vroeg hij zacht en wreef vermoeid over zijn gezicht. Al snel voelde hij het onbegrip en de frustratie uit zijn lichaam trekken. 'Maar... Ik vroeg me af- denk je dat je misschien ooit nog iets voor me kan voelen?' vroeg hij vol hoop. 'Want ik vind je nog steeds leuk, meer dan vrienden, ook al kan ik ook heel goed een vriend voor je zijn!'

Alex knikte als antwoord op zijn vraag. Waarschijnlijk had iedereen dat wel eens: een moment waarop je gewoon niet overweg kon met je familie. Ze glimlachte bescheiden toen hij verder doorging op het onderwerp 'ons'. 'Ik- Ik denk dat ik altijd wel wat voor je gevoeld heb, Willy. Maar ik ben denk ik niet zo goed in, eh, relaties?' Onzeker keek ze hem aan.

Hij fronste opnieuw en keek haar aan. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem toen weer bedenkelijk. Alles wat hij wou zeggen, leek ze nutteloos. Hij wist toch wel dat het niets zou worden. 'Ik heb ook nog nooit een relatie gehad, maar hoe moeilijk kan het nou zijn?' vroeg hij verbaasd en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Voel je- Voel je iets voor Joe? Je kan het me eerlijk vertellen.'

Alex schudde haar hoofd. Ergens had ze gedacht dat ze iets voor Joe had gevoeld. Maar het was niet meer dan de affectie die je voor je beste vriend had. Dat kon ze geen gevoel noemen zoals Willy het bedoelde, toch? Ze streek een pluk haar achter haar oor en vouwde haar handen samen. 'Denk je echt dat het niet moeilijk is?' Vragend keek Alex Willy aan en boog ze iets naar voren met de glans van hoop in haar ogen. Misschien wilde ze het wel gewoon proberen.

Ondanks alles moest hij lachen en haalde hij zijn schouders op. 'Ik weet het niet hoor, maar het lijkt me nou niet iets vervelends. Gewoon, leuke dingen met elkaar doen, kusjes geven, elkaars ouders ontmoeten... Je weet wel, wat je broer en zus met hun verkeringen doen!' Hij kreeg een brok in zijn keel toen ze zo lief naar hem keek en al snel glimlachte hij weer vol geluk.

Alex giechelde bij zijn omschrijving en leunde naar achteren op haar stoel. Ze kon zich niet voorstellen dat ze iets zoals haar broer en zus zou hebben. Dat leek altijd zo serieus. Maar ze kon wel gewoon plezier hebben met Willy. Ze glimlachte verlegen terug toen hij dat deed en speelde timide met het koordje van haar vest. 'Willy- Zou je, nouja, gewoon een keer iets leuks willen doen? Of meerdere keren? En dat we dan wel zien waar het op uitloopt.' Alex gooide het er maar uit voordat ze haar kans verspild had.

Zijn ogen werden groot bij haar woorden en hij voelde hoe zijn wangen rood kleurden. Hevig knikte hij en voelde hij hoe zijn glimlach enorm breed werd. 'Ja.. Ja! Natuurlijk wil ik dat!' Vrolijk sloeg hij zijn armen om haar heen, maar verstijfde toen. Van dichtbij keek hij haar aan. 'Het is toch hopelijk geen grapje, hè? Je meent het echt?!' Hij glimlachte weer en begon meteen te bedenken wat hij met haar kon doen, waar ze naartoe konden gaan.

Alex kon niet anders dan lachen om zijn enthousiasme. Ze nam zijn omhelzing gretig aan. Ze wist ook wel dat ze dat gemist had. 'Natuurlijk is het geen grapje. Daar zou ik toch geen grapje over maken?' Alex keek hem met een glunderende blik aan, maar bleef wel op een afstand. Ze wilde niet dat dit te snel zou gaan. Ze wilde het gewoon een beetje uitproberen. Willy was echt een leuke jongen en ze mocht het van zichzelf niet verpesten. Zeker niet voor hem. 'Dus..' Afwachtend keek ze hem aan.

'Het is geen grap? Gelukkig! Pfoeh, maar wees niet bang, ik heb nooit gedacht dat het ook echt een grapje was,' loog hij met een glimlach en keek haar met dezelfde glunderende blik aan. 'We kunnen gaan paintballen! Of raften! Of... Of we gaan samen naar de bios en daarna wat eten. Ik kan je ook meenemen naar een leuke plek buiten de stad, dat we bijvoorbeeld naar een concert gaan?' stelde hij enthousiast voor.

Alex giechelde en haalde haar schouders op. 'Het klinkt allemaal even leuk. Misschien- Misschien kunnen we naar het openpodium gaan in het café in het centrum. Dat is erg leuk!' De afgelopen keer met Joe was het misschien fout afgelopen, de andere keren dat ze er was geweest waren erg leuk geweest. Bovendien dacht ze toch niet dat Joe zijn gezicht daar nog eens een keer zou vertonen. Hij had er nou eenmaal een grootse blunder opgelopen. 'Of natuurlijk gewoon naar de film.' Ze moest al glimlachen bij het idee dat ze met hem uit zou gaan.

'Oh, het open podium? Ik heb ooit een weddenschap met Jay verloren en toen moest ik daar gaan zingen. Ik hoop dat ze me in al die tijd vergeten zijn, en anders dan krijgen we bier over ons hoofd. Ik heb hun gehoor allemaal verpest, geloof ik, door mijn krassende stem,' lachte hij. Het was een hilarische avond geweest. 'Oh, de film is inderdaad ook leuk! Of we kunnen ook een wandeling maken en een picknick houden?'

Alex luisterde met een grijns op haar gezicht naar het verhaal van Willy. Hij deed werkelijk de gekste dingen. Ze vroeg zich af of zij dat ook zou kunnen als ze bij Willy was. Hij was ook zo aanstekelijk dat hij haar wel degelijk zo ver zou krijgen. 'Je was vast niet zó erg.' wierp ze tegen hem in. 'Ik ben niet zo heel kieskeurig.' vertelde ze hem met enige twijfel. Ze zou het erg moeilijk vinden om met hem in het bos te moeten komen, maar tegelijkertijd moest ze die angst ook maar eens overwinnen. 'Maar ik heb natuurlijk jóu meegevraagd, dus betekent dat dat ik moet verzinnen wat we gaan doen?'

'Ik was erg, Alex, je wilt half niet weten,' grinnikte hij en wreef toen over zijn kaak. 'Ik deed ook niet echt de moeite om goed te zingen moet ik toegeven.' Hij moest lachen en legde zijn hand op haar schouder. 'Ja, Alex, deze zware keuze ligt op jouw schouders. Maar gelukkig ben ik ook niet kieskeurig, dus dat is mooi!' Hij keek haar met een brede glimlach aan.

Alex keek naar de hand van Willy op haar schouder en liet haar blik toen terugglijden naar zijn gezicht. Met een glimlach knikte ze en bleef ze hem aankijken. Ze zou het leukste afspraakje ooit verzinnen zodat ze samen een hoop plezier konden hebben. Opgewekt stond ze op en liep ze terug naar de plek waar ze haar spullen had achtergelaten. 'Heb je dit weekend iets te doen? Of vind je dat te snel? Ik denk dat ik dit weekend wel kan.' Alex kwam terug met haar tas en ging terug naast Willy zitten.

'Dit weekend? Ik heb niets gepland! En als dat wel zo was geweest, dan had ik het met alle liefde voor je geschrapt,' glimlachte hij en lachte toen hard. 'Oh jee, Alex, ik begin al echt te praten als zo'n perfect vriendje.' Plagerig prikte hij in haar buik en keek haar met glunderende oogjes. 'Of hou je daar soms wel van?' Hij pakte een appel uit zijn tas en nam er grinnikend een hap uit.

Alex wendde haar rode gezicht verlegen af en wrong haar handen samen in haar schoot. 'Nouja, ik wil gewoon Willy. Ik weet niet of Willy een perfect vriendje is.' zei ze met een giechel waarna ze hem weer aankeek. Ze was werkelijk net zo rood als zijn appel, maar ze schaamde zich niet. Dat deed ze nooit bij Willy. Voorzichtig trok ze haar benen op zodat ze haar voeten op de stoel kon zetten en haar armen om haar benen kon slaan. Zo keek ze toe hoe hij zijn appel op at.