De Aula

Hij keek haar ongelovig aan en voelde zich weer kwaad worden. Ijsberend door de kleine ruimte waar ze in stonden dacht hij peinzend aan iets om terug te zeggen, maar hij wist niets. Ze had hem overdonderd en niet zo'n klein beetje ook. 'Nou, prima, als dat is wat je wil, dan zal ik je maar met rust laten, niet waar? Voorgoed.' Hij spuugde de woorden bijna uit en trok het gordijn boos open, zodat de helft naar beneden viel. Hij merkte het niet eens en keek enkel ziedend naar de starende leerlingen.

Grace had haar armen weer over elkaar heen geslagen en volgde Tristan's bewegingen. Ze snapte zijn woede niet, ze snapte uberhaupt zijn gedrag niet en wist niet hoe ze er op moest reageren. Grace hoorde hem aan en naast opluchting voelde ze ook spijt om haar eigen harde woorden. 'Meneer Romanov, ik vraag u nu weg te gaan en straks in de pauze terug te komen om het gordijn te repareren. Ik moet nu verder met les geven.' Grace keek naar de kinderen die allen gefixeerd toekeken, maar abrupt weer aan het werk gingen bij de blikken van Tristan en Grace.

Hij moest zich met al zijn zelfbeheersing in bedwang houden om niet een van die rotkinderen te pakken en het leven uit ze te zuigen. Hij gaf Grace nog een laatste woedende blik, schopte nog stom decorstuk om die een mislukte boom moest voorstellen en beende met gigantische stappen de ruimte uit. Ze had gewoon het lef om hem af te wijzen. Mooi niet dat hij dat gordijn zou maken.

Grace balde haar vuisten, maar ontspande zichzelf toen Tristan de aula had verlaten. Ze had de woede in zijn ogen gezien en het had haar bang gemaakt, maar ze was er vrijwel van overtuigd dat hij niet terug zou komen. Grace zette het decorstuk weer rechtop en probeerde een omgeknakt stuk dat een tak moest voorstellen terug te vouwen. Na een tijdlang stilte gaf ze het op en zag de ogen van de leerligen allen op haar gericht. Grace toverde een glimlach op haar gezicht en ging onverstoord verder met les geven.

Tristan had gewacht tot al haar leerlingen het lokaal uit waren om pauze te hebben voordat hij zelf weer naar binnen ging. Hij zag Grace staan, maar schonk haar geen aardige of geamuseerde glimlachjes meer. 'Dus, is er ergens een ladder? Dan kan ik dat verrekte gordijn ophangen. Weet je, eigenlijk is het alleen maar goed dat ik hem eraf heb getrokken, het was een kwestie van tijd tot hij opeens op iemand zou vallen. Op jou bijvoorbeeld.'

Grace was meer dan verbaasd Tristan haar aula weer binnen te zien lopen. Ze besteedde maar weinig aandacht aan hem, bleef in haar papieren gebukt en wees in de richting van het rommelhok waar de ladder ergens stond. Ze hield zich wijselijk stil, omdat ze zijn reacties niet meer kon voorzien. Ze had nog nooit iemand gehad die zo onvoorspelbaar was als Tristan. Dat overdonderde haar meer dan ze wilde toegeven.

Hij volgde haar vinger en liep naar het hok toe. Al snel zag hij een klein, wiebelig laddertje staan en zuchtte hoorbaar. Deze school had echt geen kwaliteit in spullen. Hij pakte er nog wat emmers bij en droeg de ladder onder zijn oksel. Nadat hij de ladder had geplaatst, zette hij de emmers er ook op en klom met een gereedschapskist naar boven, wiebelend op zijn constructie. Of correctie, hij deed alsof het wiebelde. Fluitend begon hij aan het doek te werken.

Grace probeerde niet op Tristan te letten, maar ze kon niet anders dan soms haar blik af te laten glijden naar de wiebelende ladder. Dat hij daar op kon bljven staan begreep ze niet. Ze verzamelde haar spullen bij elkaar en zette de stoelen terug in hun rijen terwijl ze zich afsloot voor het gefluit van Tristan.

Hij maakte niet enkel het gordijn, maar zorgde er ook voor dat hij stukken steviger was dan daarvoor. Hij had niet eens zijn bovennatuurlijke krachten moeten gebruiken om het kapot te maken. Eenmaal klaar klom hij nog steeds fluitend het trappetje af en keek Grace aan. 'Hij is weer heel, nu blij?' Hij ruimde de spullen weer op in het hok en liep weer terug naar Grace. 'Wat is het toch dat je me zo haat?' vroeg hij uit het niets.

Grace keek op en zag dat het gordijn weer op hing. 'Grazie.' Ze zette haar tas aan de kant en ritste het gordijn open en dicht. Dat had ze niet kunnen doen voordat Tristan het er af had getrokken. Daar was het niet stabiel genoeg voor geweest. Bij zijn oprechte vraag keek ze hem kort met een neutrale expressie aan. Grace opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot deze weer en keek naar de grond. 'Ik háát je niet, Tristan-' Verder kwam ze niet.

Hij keek trots naar zijn werk en hoopt ook een beetje tevredenheid op haar gezicht te zien, maar hij kon het niet bespeuren. Hij wachtte op meer woorden die uit haar mond zouden komen, maar toen ze niet kwamen, nam hij zelf maar weer het woord. 'Maar als je me niet haat, waarom wil je me dan nooit meer zien?' Hij nam plaats op een stoel en keek haar vragend aan.

Grace bleef ongemakkelijk staan in de lege ruimte waar de stoelen hadden gestaan en keek neer op Tristan. 'Ik ben je geen verklaring verschuldigd.' merkte ze op toen ze geen andere woorden kon vinden. Er vond een tweestrijd plaats. Aan de ene kant was ze klaar met Tristan en zag ze hem graag verdwijnen, maar toch was er iets dat haar aantrok hoe graag ze dat ook wilde ontkennen.

'Daar heb je gelijk in.' Hij zei het afgemeten en afstandelijk. Zij had hem duidelijk gemaakt dat ze hem niet wou zien... Dan zou Tristan ook geen moeite gaan doen. Hij ging weer staan en liep naar haar toe. Hij schudde afstandelijk haar hand en keek haar nog even recht in de ogen aan. 'Tot nooit meer ziens dan maar,' zei hij en kon het niet laten om toch nog een glimlach te laten zien. 'Als je ooit van gedachte veranderd, je vindt me in de gymzaal of in een bar.'

Grace voelde zijn hand in die van haar en kon niet anders dan terug staren in zijn ogen. Zijn glimlach lokte een reactie uit die ze zelf nooit zou hebben verwacht. Ze wierp haar blik naar beneden en liet hem los. 'Ik geloof niet dat het mogelijk is dat ik je nooit meer zal zien in dit miniscule dorp, dus ik zeg tot ziens.' Ze keek nog kort naar Tristan en draaide toen van hem weg om haar tas te pakken.

Hij kon zich niet inhouden en lachte geamuseerd om haar woorden. 'En vrijdag is een lerarenbespreking, dus onze wegen zullen elkaar weer snel kruizen.' Hij keek haar nog een enkele keer doordringend aan en liep toen de aula uit. Hij zuchtte hardop en liep richting zijn auto. Hij was al twee uur lang uit, maar was expres gebleven zodat hij Grace tijdens de klusjes kon zien. Hij was een hopeloos persoon. Hij zette zijn zonnebril op, stak een sigaret op en liep zo de school uit.

Grace schonk Tristan nog een dubbelzinnige glimlach en keek hem na totdat hij uit het zicht verdween. Toen hij weg was, liet Grace zich op een stoel vallen en wreef ze verwoed over voorhoofd. Hoe kwam het dat Tristan steeds het bloed onder haar nagels uithaalde en haar zo irriteerde? Na een tijdje had ze zichzelf weer bij elkaar geraapt en stond ze op om weg te gaan.

Tara had de drukte even ontsnapt en was naar de aula gekomen. Ze had toch een tussenuur en dit was de perfecte manier om hem te spenderen. Ze zat achterover geleund met haar benen op de stoel voor haar en las een boek dat ze moest lezen voor Engels. Hierbij kwam de herinnering aan Pete haar weer te boven. Zij vond dit namelijk een interessant boek en hij had het weten af te keuren.

Peter had al een half uur doelloos rondgelopen omdat hij geen les had en toch geen moeite hoefde te doen om zijn huiswerk te maken. Wie hield hij voor de gek? Het was ondertussen een makkie geworden. Toen hij dus Tara voorbij zag lopen, was hij haar zonder er over na te denken gevolgd en bekeek haar nu ze in de aula zat. Uiteindelijk kwam hij tevoorschijn en liep op haar af. 'Goedemiddag, Tara.' Zijn stem echode door de aula heen.

Tara keek net over de rand van haar boek en zag toen de duivel staan. 'Hey Pete, mijn allerbeste vriend. Kom je me uivragen voor een tweede date? Want meneer heeft niet het fatsoen om een misje terug te bellen na de eerste. Jongens zetten die stap. For the record.' Hierbij keek ze hem pesterig aan. Hij was een knappe jongeman en Tara wist niet wat te doen met zijn aandacht.

Peter lachte bij haar beschuldigingen en schoof een stoel bij zodat hij tegenover haar kon gaan zitten. 'Ik dacht dat jij een sterk geëmancipeerde jonge vrouw was, dus heb ik geduldig gewacht op jóuw telefoontje.' Met zijn charmante lach keek hij haar afwachtend aann. Kort liet hij zijn blik afglijden naar het boek dat ze vast had. Het speet hem dat ze zijn advies niet had aangenomen.

Tara sloeg haar boek dicht bij de afkeurende blik. 'Kijk niet zo. Jij had duidelijk een andere visie op dit boek.' Ze draaide haar lichaam naar hem en legde een hand op zijn schouder. 'Diep van binnen schuilt er een jonge vrouw die erg verlegen is. Een vrouw die onzeker is...' Ze giechelde zacht. 'Wie weet ben ik ouderwets bij bepaalde zaken.'

'Inderdaad. Ik vond het niks.' Peter grinnikte en keek haar geamuseerd aan toen ze hem aanraakte. Hij pakte haar kin vast en duwde zo zachtjes haar hoofd naar links, naar rechts, omhoog, naar beneden. Ondertussen bekeek hij haar goed en uiteindelijk schudde hij zijn hoofd. 'Hmm, nee, ik zie dat meisje niet zitten hoor.' zei hij met een lach en liet haar toen weer los. Als Tara iets níet was volgens hem dan was het wel verlegen of ouderwets.

Tara wou protesteren toen hij haar vast probeerde te grijpen, maar zijn handeling leek juist liefelijk. Hij deed haar helemaal geen pijn. Na zijn verklaring grijnsde ze breed naar hem. Speels weliswaar. Peter uitdagen was leuk. Vooral omdat hij er altijd perfect op inspeelde. 'Misschien moet je eens wat dieper kijken?' Ze keek in zin ogen, maar realiseerde dat zo hem aanstaren, haar eerder ongemakkelijk maakte.

'Geloof me: als ik dat nog niet heb gezien, dan zit het er echt niet.' zei Peter zelfverzekerd. Hij keek haar terug aan zonder enige schaamte. Na een korte stilte keek Peter naar het boek in haar handen en wendde zo zijn aandacht van Tara af. 'Dus, jij vind het wél een goed boek?' Hij pakte het uit haar handen en zocht naar de bladzijde waar ze gebleven was. Het verhaal was hem erg goed bij gebleven, hij was immers een vampier, en wist dus ook zo waar ze precies in het verhaal was. Het slechtste deel moest nog komen.

'Het valt beter mee dan verwacht. Jij had ook geen een goed boek op te noemen van mijn lijst.' Ze keek hem met een grijns aan. 'Misschien komt ze niet naar boven bij jou, mijn liefste Pete.' Ze warde door zijn haar en keek hem weer even tevreden aan. Hoewel ze met die woorden aangaf dat hij moeilijk te weerstaan was.