Het Huis van Julian

Florrie had haar weer zuchtend op de bank opgerold, nadat ze haar warme pyjama aan had getrokken. Ze had er niet meer zoveel vertrouwen in dat hij vroeg thuis zou zijn, dus had ze maar de televisie aangedaan en switchte nu afwezig van programma naar programma. Toen uit het niets de voordeur open ging, schoot haar hoofd omhoog en liep ze snel richting de gang. 'Julian!' zei ze opgelucht en sloeg haar armen om hem heen.

Julian had zijn schoenen uitgetrapt en zijn jas weggehangen toen Florrie de gang in kwam. Met een glimlach nam hij haar in zijn armen en drukte een kus op haar lippen. 'Vanwaar dit uitgebreide onthaal?' vroeg hij nieuwsgierig. Zijn handen gleden teder door haar zachte haar en streken over de gladde stof van haar pyjama. 'Sorry dat ik zo laat ben.' verontschuldigde hij zich voor de zoveelste keer.

Ze haalde haar schouders op en hield haar hoofd schuin met een brede glimlach. 'Ik ben gewoon blij dat je thuis bent. Gisteravond heb ik je helemaal niet kunnen zien, omdat je zo laat was.' Ze drukte een kus terug op zijn lippen en nam hem mee de woonkamer in. Toch had ze moeite om haar glimlach op te houden na zijn zoveelste verontschuldiging. 'Dat maakt niets uit,' probeerde ze met zoveel overtuiging te zeggen en ze switchte maar snel naar een ander onderwerp. 'Wil je koffie?'

'En ik ben blij jou weer te zien.' Julian streek met zijn hand langs haar elleboog, maar zag haar alweer weglopen. Voor hem was het altijd een opluchting haar weer ongedeerd te zien. Ergens was hij nog bang voor een zet van Tristan die te maken had met Florrie. Daarom was hij zoveel avonden niet thuis, omdat hij een oplossing wilde vinden voor dit probleem en die angst. Julian liep naar de keuken en trok Florrie aan haar hand naar hem toe. 'Nee, dankje, en jij ook niet, want anders ga je draaien in je slaap en daar word ik gek van.' Het deed hem plezier te weten dat hij dit soort kleine dingetjes nu wist van Florrie.

'Dan niet, Julian,' zuchtte ze vermoeid en liet zich met hem mee leiden, maar ze zakte al snel neer op de bank om haar deken weer over haar heen te trekken. 'Er is best een goede film bezig, kom je mee kijken?' Ze glimlachte alweer en klopte op de plek naast haar. Maar toch stak er iets aan haar, maar ze durfde het hem niet te vertellen. 'Je- je hoeft vanavond toch niet meer weg?' vroeg ze tussen neus en lippen door.

Julian glimlachte flauwtjes en bleef achter in de keuken om een slok water te nemen. 'Welke film is het?' vroeg hij nieuwsgierig. Julian kroop naast haar op de bank en sloeg de deken open zodat hij er samen met haar onder kon. Haar vraag verontrustte hem enigszins. 'Nee, natuurlijk niet, lieverd.' Met een frons keek hij haar aan en streek langs haar wang.

Florrie haalde haar schouders op. 'Ik zou het eigenlijk niet weten, ik kwam er pas in toen hij al een tijdje was begonnen.' Toen hij naast haar kwam zitten, nestelde ze zich tegen hem aan en drukte haar lippen zacht tegen zijn wang aan. Zijn frons ontging hem niet en langzaam kleurde ze rood. 'Ik- Je bent zo vaak weg. Je komt vaak pas heel laat thuis. Onze vakantie wordt maar uitgesteld en uitgesteld. Wat is er aan de hand?' vroeg ze zacht.

Julian speelde met een pluk van Florrie's haar terwijl hij de film kort volgde. Met een onhoorbare zucht richtte hij zich tot Florrie en legde een hand op haar wang. Hij moest haar een keer uitleggen waar hij bleef. 'Je hoeft je geen zorgen te maken. Het zijn gewoon wat dingen die met thuis te maken hebben en met al dat heksengedoe. Maar het is vast zo weer over. Misschien moet ik een paar dagen naar de stad terug, maar dat is het.' loog hij.

'Met al dat heksengedoe?' herhaalde ze langzaam en bedenkelijk. Haar buik leek zich in allerlei knopen te wringen bij die woorden, het klonk onheilspellend. Na zijn laatste woorden trok ze zich ongelovig uit zijn armen en beet ze gepijnigd op haar onderlip. 'Waar moet je dan naartoe? Wat ga je doen? Julian, gaan we überhaupt je moeder nog bezoeken? Of iets leuks doen deze vakantie?' Ze was opgestaan en stond nu met opgetrokken wenkbrauwen voor Julian, terwijl ze de deken om haar heen had geslagen.