Het Huis van Julian

Julian keek Florrie triest aan, maar besloot haar niet tegen te spreken. Ooit zou hij haar vast wel uitleggen wat voor man hij was. Nu wilde hij haar alles geven dat ze verlangde en dat was een geweldige man, dus hij zou zo een man zijn. 'Florrie-' verzuchtte hij gelukkig en schoof toen haar top stukje bij beetje omhoog. Als het aan hem lag waren die kleren zo uit.

Florrie had zijn shirt uitgetrokken en drukte een zachte kus op zijn borst. Ze drukte met haar vinger op zijn neus bij zijn trieste blik en glimlachte geruststellend naar hem. Zacht drukte ze een kus op zijn lippen en hield haar armen omhoog, zodat haar trui uit kon. Enkel besefte ze nu pas dat ze haar veel te sexy, bijna wel vulgair te noemen, lingerie van de club nog aan had. Ze draaide zich op haar buik en legde haar hoofd lachend in de dekens. 'Dit is zo beschamend!' giechelde ze. 'Normaal draag ik dit niet hoor. Soms misschien.' Speels haalde ze haar hoofd een stukje uit de dekens en stak haar tong naar hem uit.

Julian bewonderde haar lichaam, maar niet op een ongepaste manier. Ze was werkelijk een prachtige vrouw van binnen en buiten en dat bewonderde hij wel. Lachend keek hij toe hoe ze zich in de kussens verstopte. Hij draaide op zijn zij en beet op zijn lip. 'Voor mij hoef je je niet te schamen. Bovendien geloof ik niet dat je dit nog lang aan hebt?' Hij ahd een jongensachtige grijns op zijn gezicht en speelde met één van de bandjes van haar BH.

Ze rolde naar hem toe, tot ze hem recht aan keek en zijn lichaam tegen de hare voelde. Even keek ze in zijn ogen en kuste toen weer zachtjes zijn lippen. Tegelijkertijd wurmde ze zich uit haar joggingbroek en trok ook de zijne omlaag, terwijl ze zijn lippen geen seconde alleen liet. Op een gegeven moment ging ze op hem zitten en bekeek nieuwsgierig zijn lichaam. Ze kruiste haar armen over haar borst en giechelde weer. 'Trek dat ding maar snel uit, hij is vréselijk. Hoe kunnen vrouwen of mannen dit mooi vinden?'

Julian had zelf al snel niet veel meer aan. Hij kwam wat overeind toen Florrie op hem zat en glimlachte slechts naar haar. Hij richtte zich nog verder op en in plaats van de BH zowat van haar lijf te scheuren ging hij juist heel voorzichtig en teder te werk. Hij streek de bandjes naar beneden en bleef met zijn handen steken op haar schouders. Zacht kneep hij er in en speelde toen met de sluiting van haar BH. Uiteindelijk trok hij het ding uit en nam Florrie weer in zijn armen.

Florrie beet zacht op haar lip en bleef hem aan kijken tijdens zijn handelingen. Dit was zo'n intiem en lief gebaar dat Florrie even niets meer kon zeggen. Toen ze verlost was van haar BH, liet ze zich in zijn armen sluiten en sloeg zelf ook haar armen weer om hem heen. Met een glimlach rolde ze onder hem en keek hem met een verlegen glimlach aan. In tijden was ze niet meer zo intiem en blootgesteld bij een man geweest. Teder legde ze een hand op zijn wang en drukte weer haar lippen op de zijne. Ze bracht langzaam weer de spanning omhoog.

Julian voelde de warmte van haar lichaam samengaan met zijn eigen warmte. Haar rug was klam en er vormde zich zweet druppeltjes op zijn voorhoofd. Haar verlegen glimlach wakkerde een liefde in hem op en hij glimlachte oprecht terug. Hij liet zijn hand haar lichaam verkennen. Vanaf haar dijbeen trok hij een rechte lijn naar haar heupen, haar middel, haar borsten en vervolgens haar schouder en wang.

Florrie hield haar adem in bij zijn aanrakingen en voelde hoe haar lichaam mee bewoog met de weg van zijn hand. Eenmaal zijn hand op haar wang legde ze haar eigen erop en keek Julian weer aan. 'Hoe zou je reageren als ik nu zou vertellen dat ik héél erg moe ben?' plaagde ze hem en trok haar zelf weer tegen hem aan, zodat hun lichamen elkaar raakten. Vuriger en verlangender dan eerder kuste ze hem en verstrengelde haar benen met de zijne.

NEW
Gespannen stond Florrie voor de deur van Julians huis en klopte zacht, maar zeker op de deur. Ze keek er naar uit om Julian weer te zien, maar niet naar de onderwerpen waar ze het over zouden hebben. Hij zou vertellen wat er nou gebeurde bij de brand, en zij zou haar eigen problemen en geheimen opbiechten... Ze durfde er niet over na te denken hoe deze avond kon aflopen.

Julian had op het puntje van zijn stoel gezeten en staarde voor zich uit. Hij zat al een tijdje zo te wachten totdat Florrie langs zou komen. Toen de bel ging, wachtte hij nog enkele tellen voor hij langzaam overeind kwam en de stoel terug aanschoof aan de tafel. Hij keek naar de gebroken vaas op de grond en schoof de scherven snel in de prullenbak voor hij naar de voordeur liep. Florrie hoefde niet te weten hoe zwaar ze in de problemen zaten. Hij opende de voordeur en kuste haar meteen als begroeting.

Ze legde haar handen op zijn wangen na zijn kus en glimlachte geruststellend. Ze zag de spanning die op zijn gezicht stond en die ook op haar gezicht te lezen was. 'Hé Julian,' begroette ze hem. Ze ging naar binnen en deed extra lang erover om haar schoenen en jas uit te doen, om zo hun gesprek uit te stellen. Zo ontspannen mogelijk liep ze de woonkamer in en zakte glimlachend op de bank.

Julian liet haar binnen en sloot de deur. Daarna ging hij achter haar aan en glimlachte zwakjes. 'Wil je wat drinken?' Hij stond in zijn keukentje en keek haar zo vragend aan. Florrie was nog niet vaak over de vloer geweest, maar het beeld van haar op zijn bank was hem al zo gewoon geworden dat hij vreesde voor het moment dat het beeld zou verdwijnen. Hij hoopte zo dat hun gesprek niet alles zou verpesten.

'Ja, graag wat water, Julian,' riep ze terug naar hem in de keuken en staarde ondertussen naar de stof van de bank waar ze op zat. Ze herinnerde zich nog als de dag van gisteren hoe ze samen op de bank lagen, vol verlangen en zonder zorgen. Thuis had ze wel tientallen keren het gesprek doorgenomen, nou ja, wat zíj allemaal zou zeggen. En nog steeds niet had ze de juiste woorden gevonden.

Julian schonk voor Florrie en hemzelf water in en liep met de twee glazen terug naar de woonkamer. Hij zag haar teneergeslagen blik en ging naast haar op de bank zitten. 'O, Florrie-' Er hing zoveel druk en spanning in de kamer dat het zelfs hém raakte. Zacht kuste hij haar lippen en keek haar vna dichtbij aan. 'Florrie, ik houd van je. Dat begrijp je toch wel, hèa? Ondanks alles dat we nu op tafel gaan gooien, ik houd van je.' Het was zo snel tot hem doorgedrongen dat zij de vrouw was die hij altijd had gezocht dat hij er onvoorzichtig en overhaast van was geworden. En dat had ernstige gevolgen.

Ze keek hem aan en toonde hem een beginnende glimlach. Die woorden van hem... Ze vertrouwde hem blindelings, maar wist dat er grenzen van liefde waren. Misschien was zijn liefde na haar verhaal wel over. Ze drukte nog een kus op zijn lippen en streek met haar hand over zijn wang. 'Ik hou ook van jou, Julian. En dat zal echt niet meer overgaan, vrees ik,' giechelde ze, 'wat je zometeen ook gaat zeggen.' Ze gaf hem nog een kus en beet toen op haar lip. 'Wie begint?'

Julian knikte. 'Ik begin wel.' Als ze dan al niets meer van hem wilde weten, dan hoefde zij tenminste haar geheim ook niet meer aan hem te vertellen. En dan liep hij er tenminste niet mee rond. 'Florrie, wat je zag op de kermis, wat er gebeurde met het vuur. Dat deed ik. Ik heb bepaalde krachten. Je hebt vast wel van de mythes gehoord, toch? Over dit dorp? Weerwolven, vampiers en heksen. Ik ben een heks.' Het kwam er allemaal erg snel uit. Julian aarzelde geen moment meer.

Ingespannen luisterde ze naar zijn woorden en verbaasde zich over wat hij zei. Haar eerste reactie was dat het onzin was, dat hij een grap maakte, maar waarom zou hij dat doen? Verward haalde ze een hand door haar haren en keek hem peilend aan. 'Julian, ik vertrouw je voor honderd procent en weet dat je nooit tegen me zal liegen. Maar om eerlijk te zijn klinkt dit zo absurd. Ik heb nog nooit iets over de mythes gehoord. Heksen... Daar las mijn moeder me vroeger altijd over,' ratelde ze. 'En... Ben je dan wel menselijk? En kan je wat je op de kermis deed nu ook doen?'

Julian keek naar haar ongelovige gezicht. 'Ik ben honderd procent menselijk, ik heb alleen een extra erbij. Ik weet niet hoe het wetenschappelijk precies in elkaar zit, maar er is niets verkeerd met me. Alleen bij weerwolven en vampieren zijn er onmenselijke elementen aanwezig in het lichaam.' Zo had zijn moeder het hem tenminste verteld. 'En ik kan dat inderdaad nu ook. Wacht-' Julian pakte haar glas en hield het tussen zijn handen in. Na enkele tellen gaf hij het aan haar. 'Hoe voelt dat? Is het warm?'

Ze voelde aan het glas en kon het enkel aan de bovenkant vasthouden, omdat de onderkant te warm was. Nieuwsgierig stak ze haar pink in het water en besefte dat het kokend heet was. Even wist ze niets te zeggen en keek ze hem enkel ongelovig aan. 'Dus... Dus ik hoef toch niet bang voor je te zijn, toch? Je bent gewoon jezelf, enkel met heksenkrachten.' Ze was verbaasd dat ze zo rustig en kalm was, maar Florrie was nooit echt iemand geweest die over dingen uit haar plaat ging. 'Bestaan weerwolven en vampiers echt?' vroeg ze opeens geschrokken.

'Nee natuurlijk hoef je niet bang voor me te zijn.' Julian glimlachte naar haar. Hij was heel blij dat ze zo gereageerd had en niet van angst zijn huis uitgerend was. Hij kon zich heel goed voorstellen hoe dit moest klinken voor iemand die niet bekend was met deze wereld. 'Ik heb les gehad van de besten, ik kan mijn krachten heel goed onder controle houden.' Hij pakte het glas van haar aan zodat ze haar vingers niet zou verbranden en koelde het water voor hij het weg zette. Haar vraag liet hem diep zuchten. 'Ja, ze bestaan.'

'Ze bestaan echt? Heb je ze weleens gezien? Zijn zij echt zo gevaarlijk?' Julian introduceerde haar in een hele nieuwe wereld, een best spannende en intrigerende wereld, maar tegelijk ook een enge. Ze had zo'n idee dat ze vanavond niet zo goed zou slapen. Geruststellend keek ze hem aan en streek met haar vingers over zijn hand. 'Het moet vast heel opgelucht voelen om dat verteld te hebben,' glimlachte ze en drukte een kus op zijn wang. 'Al heb ik zo'n idee dat ik het allemaal nog niet zo goed realiseer. Dat zal vast de komende dagen gebeuren.'

'Ik besta, dus ja, zij bestaan ook. Maar Florrie, maak je geen zorgen, ze zijn niet zo gevaarlijk als men denkt. Er zijn alleen enkele doorgeslagen figuren.' Julian zou haar maar niet vertellen van de gruwelen die hij meegemaakt had in zijn leven. 'En er zijn mensen die wat aan die gevaarlijke mensen doen.' voegde hij nog toe, maar vertelde haar niet over zijn hand in dat gebeuren. Hij was klaar om haar dit te vertellen, maar niet om toe te geven dat hij een moordenaar was. 'Het is een hele opluchting.' Hij legde zijn hand op haar wang en glimlachte. 'Het komt wel.'

'Doen mensen dat, op heksen, weerwolven en vampiers jagen?' vroeg ze verbaasd. Ze had niet het idee dat mensen daar sterk genoeg voor waren, maar wat wist zij nou ervan? Ze glimlachte en ging wat dichter bij hem zitten. 'Nou, dan zal ik het mijne ook maar vertellen,' zei ze met tegenzin. 'Al lijkt dat totaal niets in vergelijking met jou.' Ze glimlachte zwakjes en hoopte stiekem dat hij het beter zou opnemen doordat zij het ook goed op nam. 'Ik word een soort van gezocht door de politie,' floepte ze er snel uit.

'Nouja, meestal zijn het heksen die op vampiers jagen. Weerwolven zijn in principe ongevaarlijk tot-' Julian schudde zijn hoofd, het was te veel om nu uit te leggen en misschien wilde ze het helemaal niet weten. Hij pakte haar hand vast en luisterde. Hij kon niet anders dan lachen toen hij de laatste woorden hoorde. 'Florrie, je kunt me echt niet vertellen dat je een strafblad hebt! Je bent de goedheid zelve! Je bent een engeltje.' Maar Julian wist ook wel dat dit niet zou zeggen als het niet waar was. Zijn lach zwakte al snel af.

Ze wist hoe stom het wel in zijn oren moest klinken, dus sprak ze snel verder. 'Mijn verhaal kan wel een scenario van een film zijn, want het zit zo: ik ging op vakantie in het buitenland en werd smoorverliefd op een jongen. Hij zou achter me aan reizen naar Amerika, maar toen ik bij de douane kwam, werd er drugs in mijn koffer gevonden. Er was geen enkel tegenbewijs, dus zou ik veroordeeld worden tot gevangenis straf. En toen.. Toen vluchtte ik.' Ze pakte het glas water op, maar toen die tegen haar tanden aan rilde doordat haar hand zo trilde zette ze hem snel maar weer neer. 'Ik was onschuldig en wanhopig. Ik kon niets anders van vluchten.'