Het Huis van Julian

Ze ging wat gemakkelijker zitten, zodat hij goed bij haar knieën kon komen, en drukte zichzelf een beetje angstig in de kussens. Ze had geen idee wat dat helen in zou houden. 'Als het geen pijn doet en het werkt, dan zou ik het heel erg graag willen,' fluisterde ze en keek hem aan. 'Ik vertrouw je voor honderd procent, Julian. Als je denkt dat ik hierdoor bang word.. Doe het dan maar niet. Ik laat het aan jou over.'

Julian keek bedenkelijk naar Florrie en pakte één van haar handen vast terwijl de ander op haar knie bleef rusten. 'Je hoeft niet bang te zijn, Florrie. Het dood geen pijn, het kan alleen wat vreemd voelen. Alsof je verdoofd bent op een plek waar ze je aan het hechten zijn.' Voor hij zich concentreerde, kuste hij haar nog zacht. Daarna mompelde hij de spreuk die hij zo goed kende en had zo Florrie weer gave knieën gegeven.

Alsof het verdoofd was, klonk ook niet heel erg uitnodigend, maar ze vertrouwde hem en schonk hem dan ook een tedere blik na zijn kus. Ze had zich naar voren gebogen, zodat ze het helingproces kon zien, maar al snel zakte ze weer in de kussens en stopte haar vuist in haar mond. Dat gevoel.. Het was niet fijn, maar ook niet pijnlijk. Het voelde vervelend aan, maar ze gokte dat het kwam omdat ze het niet gewend was. Toen hij het teken gaf dat hij klaar was, kwam Florrie weer overeind en streek met haar hand over haar knieën. De huid voelde genezen aan. 'Dit is ongelofelijk,' zei ze met een nerveuze lach en keek hem aan. 'Bedankt, Julian. Ik hoop niet dat ik je vermoeid heb laten worden? Kosten je krachten eigenlijk energie?'

Julian vond het vreselijk te zien dat het Florrie niet echt goed deed om zijn krachten te voelen. Voor hem was het zo natuurlijk geworden dat hij soms vergat hoe vreemd het was voor anderen. Hij gleed zachtjes met zijn duim over haar knie toen hij klaar was en keek Florrie aan. 'Ze kosten inderdaad energie, maar dit was maar een kleine spreuk, dus voel ik er bijna niets van. En ik ben er op getraind om mijn energie langer te behouden. Ik kan veel meer aan dan een onervaren heks of een jonge heks.' vertelde hij haar terwijl hij haar broek weer naar beneden stroopte.

Florrie ging weer rechtop zitten en haalde nog steeds overdonderd een hand door haar haren. In de eerste plaats was het horen dat hij een heks was al schokkend, maar nu ze het bewijs gezien had.. 'Hoe zit het met Tristan en Marise?' vroeg ze uit het niets en keek hem ernstig. 'Waarom waarschuwde je me voor hen? Heb je ruzie met ze? Of zijn.. Zijn ze misschien ook anders?'

Julian keek Florrie aan en bedacht zich wat hij haar kon vertellen en wat niet. Hoe zou hij zijn eigen identiteit kunnen behouden terwijl hij haar toch zo goed als het kon de waarheid kon zeggen. Hij likte over zijn lippen en wreef over zijn kaak. 'Laten we het er maar op houden dat ze me niet erg goed liggen. Ik heb geen vrienden met ze gemaakt. En-' Julian pakte haar hand vast. 'Ze hebben nogal wat invloed en connecties en ze weten dat ik veel om je geef. Dat had ik ze nooit mogen laten zien.'

Zijn woorden wakkerde de angst die al een tijdje in Florrie zat enkel meer aan en met geknepen stem stond ze op. 'Ik denk dat het misschien wel tijd is om te gaan slapen,' zei ze zacht en kneep nog even in zijn hand, voordat ze naar zijn slaapkamer liep. Daar zakte ze op bed en legde haar gezicht wanhopig in haar handen. Angstig beet ze op haar lip en probeerde haar trillende handen in bedwang te houden. Het zou haar verbazen als ze vannacht een oog dicht zou doen.

Julian oogde hoe ze naar zijn slaapkamer liep en met een zucht stond hij op, om de lichten overal uit te doen. Daarna liep hij zelf ook zijn slaapkamer in en zag Florrie ineengedoken op zijn bed. Hij ging naast haar zitten en hief haar hoofd uit haar handen zodat hij haar aan kon kijken. 'Florrie, vertrouw je me?' vroeg hij haar met zijn ernstige frons. Hij moest weten of ze hem wel vertrouwde.

Ze keek hem aan en knikte. Ook legde ze haar handen voorzichtig op zijn wangen en streek met haar duimen over zijn huid. 'Ik vertrouw je voor honderd procent. Ik hou van je. Maar ik heb het idee dat je iets voor me achter houdt. Want waarom heb je vijanden? En kunnen ze mij misschien iets aan doen, omdat ze weten dat wij samen zijn?' Terwijl ze zo ratelde, was zo opgestaan en had haar kleding verwisseld voor een lang shirt van Julian. Daarna keerde ze terug naar het bed en wachtte geduldig op zijn antwoord.

'Dan moet ik een beroep doen op dat vertrouwen. Wil je me geloven als ik je vertel dat je geen gevaar loopt? Dat ik er persoonlijk voor zorg dat er je echt niets gebeurt?' Julian stond zelf ook op en haalde zijn pyjama uit de badkamer om die aan te trekken. 'Ik heb het in de hand.' Hij keek haar weer aan en pakte zacht haar handen vast. Natuurlijk kon hij niet voor 100 procent garanderen dat er niets zou gebeuren, maar hij kon dat haar niet vertellen. Ze zou zich onnodig zorgen maken. Dat kon ze wel aan hem over laten. Julian zou de zorgen wel dragen, het was immers zijn schuld.

Ze beet peinzend op haar lip en knikte uiteindelijk. 'Ik geloof je,' fluisterde ze bijna onhoorbaar en sloeg toen haar armen om hem heen. Terwijl ze spanning beetje bij beetje uit haar vloeide, begroef ze haar gezicht tegen zijn borst aan en blies haar opgehouden adem uit. Ze voelde zich enigszins gerust gesteld door zijn woorden. 'Ik wil je nog zoveel vragen, maar ik ben ook zo moe,' mompelde ze met een beginnende glimlach.

Julian was tevreden toen ze zijn woorden ter harte nam. Hij had het niet aan kunnen zien als ze zich zo druk zou maken om de situatie waar ze in zaten. Julian streek door haar blonde haar en glimlachte. 'Morgen is er weer een dag. Dan kun je me verbazen met al die vragen van je. Zullen we nu maar gaan slapen?' Hij leidde haar zonder op antwoord te wachten terug naar het bed en sloeg de dekens voor hen beiden open. Het voelde goed het bed weer met haar te delen. Ook al moest hij plek aan haar afstaan, dan nog sliep hij liever met haar in bed dan in zijn eentje.

Ze ging onder de dekens liggen en kroop meteen weer tegen hem aan. Haar armen waren stevig om zijn middel geslagen en haar handen hielden zijn shirt vast. Zo wist ze zeker dat hij bij haar bleef vannacht, want ze zou hem nodig hebben. Waarschijnlijk zou de realisatie van alles wat hij vanavond gezegd had dan pas werkelijk binnen komen. Ze drukte haar lippen tegen de zijne aan en glimlachte. 'En dan wil ik ook vragen van jóú horen. Ik vind het eng dat je mijn situatie zo normaal lijkt te vinden,' grapte ze.

Julian had het al snel warm onder de dekens. Florrie leek altijd een stuk warmer in vergelijking met zijn eigen lichaam, maar het was zeker niet onprettig. Hij kuste haar terug en streek met zijn neus langs haar wang. 'Hmm, het spijt me, maar als die mannen achter je aan komen dan brouw ik wel een vergeetachtig mengsel en verander ik ze in kikkers en padden en dan zijn we daar ook weer van af.' Hij zocht naar haar handen en pakte deze vast. 'Maar ik zal met goede vragen komen.'

Ze lachte weer op die manier zonder enige zorgen en glimlachte naar hem. Hij was ook veel te lief. 'Oh, Julian, alleen jij kan me opvrolijken met verhaaltjes over padden en kikkers.' Ze drukte zachte kusjes op zijn kaak en hals en zocht toen weer zijn lippen op. Hier, zo samen met hem onder de dekens, voelde ze zich veilig en fijn. Enkel haar en Julian, geen heksen, geen krachten, geen politie. 'Heb je wel de deuren op slot gedaan?' fluisterde ze voor de zekerheid en streelde met haar duim over zijn lippen.

Haar lach klonk als muziek in Julian's oren. Alleen zij maakte een lach pas écht levendig en oprecht. 'De deuren zitten potdicht.' zei hij met een geruststellende glimlach en trok toen de dekens nog een stukje hoger. Met een hand verkende hij haar rug en de andere had hij nu tegen haar wang gelegd. Hij kuste haar en keek haar vervolgens weer aan, zo goed als dat kon in het donker.

Opgelucht liet ze haar lichaam weer ontspannen en liet zich eindelijk van Julians aanrakingen genieten. Haar vingertoppen gleden over zijn borst en zacht kuste haar lippen de zijne weer. 'Ik hou van je,' fluisterde ze opnieuw en drukte zichzelf tegen hem aan. 'Ik vertrouw je.' Even liet ze haar hand rusten op de plek waar zijn hand zit en voelde zichzelf kalm worden door het rustige gebons daarvan.

Julian staarde lange tijd in haar ogen en moest zichzelf losrukken van die schitteringen in het donker. Het was moeilijk om te horen dat iemand van je hield, terwijl je wist hoe gevaarlijk dat was. En daar bovenop kwam nog dat ze zei dat ze hem vertrouwde, terwijl hij tegen haar loog over zijn werkelijke baan en het gevaar. Met een glimlach raakte hij haar neus aan. 'Hetzelfde, lieve Florrie, hetzelfde.' Hij trok haar nog dichter naar zich toe, als dat al kon, en kuste haar liefhebbend.

Ze kuste hem vol liefde terug en liet haar hand onder zijn shirt glijden, om zo zacht zijn borst te strelen. Haar benen verstrengelde ze met de zijne en ze glimlachte opgewekt om zijn woorden. Haar hand gleed door zijn haren en zo trok ze hem opnieuw naar haar lippen toe. 'Wil je een keer naar mijn huis toe?' vroeg ze uiteindelijk en keek hem met hoopvolle ogen aan. Eerst weigerde ze hem mee naar huis te nemen, omdat het veel te klein was voor hen twee, maar nu wilde ze dat hij ook wist waar zij woonde.

'Ja, natuurlijk.' Julian glimlachte naar Florrie en nam haar wonderlijke gezicht in zich op. Er sprak altijd zoveel puurheid uit. 'Ik ben heel benieuwd naar jouw stekje, vooral omdat je me er nooit hebt uitgenodig. Wat houd je voor me verborgen, Florrie?' Met een grijns keek hij haar aan en streek met zijn handen over haar heupen.

Ze volgde met haar vingertoppen zijn kaaklijn en beet zelf lachend op haar lip. 'Wat ik voor je verborgen houd? O Julian, je wil half niet weten wat je allemaal in mijn huis zal aan treffen.' Ze bekeek zijn gezicht en drukte toen een zachte kus op zijn lippen. 'Je zal het geweldig vinden. Je weet toch wat voor werk ik nog meer heb?' Ze legde haar handen om hem heen en kroop tegen hem aan. 'Zullen we zometeen maar gaan slapen?'

Julian keek haar met een geamuseerde blik aan en kuste haar grijnzend terug. 'Nu maak je me alleen maar erg nieuwsgierig.' Hij hield haar tegen zich aan en knikte bij haar vraag. 'Goed idee, deze oude man heeft zijn rust nodig.' stelde hij en kuste haar nogmaals voor ze zouden gaan slapen. 'Welterusten en droom fijn, lieve Florrie.' flusiterde hij in haar oor.

'Je moet ook nieuwsgierig zijn, want het is echt heel erg leuk. Ik hoop in elk geval dat je het leuk vindt,' glimlachte ze. Wist zij veel, misschien was hij wel allergisch voor honden en was hij totaal geen dieren mens. 'Nou, oude man, wat dacht je er dan van om morgen heerlijk uit te slapen?' Het was weekend en dan konden ze beiden bij komen van alle stress en drukte. 'Welterusten Julian,' fluisterde ze nog en viel toen in een onrustige slaap, vol zenuwen, stress en angst, alle gevoelens die ze vanavond onderdrukt had.

[NEW]
Florrie lag languit op de bank met een dekentje over haar heen. Met haar bril op, boek in haar handen en muziekoortjes in haar oren was ze helemaal in haar eigen wereld verzonken, terwijl ze wachtte op Julian tot hij terug kwam van... Waar hij dan ook wel was. De laatste tijd was hij wel meer weg, zonder dat Florrie wist waarheen, maar dat deerde haar niet meer. Het gaf een goed excuus om zelf eens wat leuke dingen voor haar zelf te doen, zonder dat hij wist was zij ging doen. Toch lag ze met smart op hem te wachten en liet daarom om de paar seconden haar ogen even afdwalen naar het raam.

Julian slenterde naar huis terwijl zijn gedachten nog ergens in de open lucht zweefden. De lessen die hij aan Noah en Elle gaf, hadden hem aan het denken gezet. Maar zijn gedachten werden pas echt opgeslokt door Tristan en Marise. De laatste dagen had hij het nodige onderzoek verricht naar Tristan, maar hij kon maar weinig vinden. Misschien zou hij een aantal dagen Mystic Falls uit moeten om informatie te zoeken. Dan had hij misschien een kans.. Julian stak de sleutel in het slot en ging naar binnen terwijl hij Florrie begroette. 'Ik ben weer thuis!'