Het huis van familie Dallas-Lewis

Alex zat achter in de tuin naast haar opa en hielp hem met het repareren van zijn vishengels. Sinds hij ziek was geweest kon hij steeds minder, maar betekende dat ook dat hij vaker bij de familie Dallas-Lewis was. Oma Lewis had er geen problemen mee, ze had het altijd al goed kunnen vinden met meneer Dallas en de rest van de familie vond het alleen maar fijn hem hier te hebben. Behalve als hij weer éen van zijn kritische buien had. Toen Alex de bel hoorde schoot ze overeind. 'Het is voor mij!' liet ze iedereen weten en rende toen het huis door om de deur open te zwaaien en Joe enthousiast om zijn nek te springen. 'Joe!'

Al snel voelde Joe de vertrouwde armen van Alex om zijn middel heen en kreeg hij spontaan een glimlach op zijn gezicht. 'Alex!' lachte hij enthousiast en keek haar aan om te peilen hoe het met haar ging. Veel wijzer werd hij er niet van. 'Hoe gaat het? Heb je me een beetje gemist?' plaagde hij haar en grijnsde schaapachtig om zijn eigen opmerking. 'Ik jou in ieder geval wel.' verzekerde hij haar.

Alex liet Joe met een lach los en prikte hem in zijn buik. 'Het gaat goed en natuurlijk heb ik je gemist!' Ze gaf hem nog een knuffel voor ze hem aan zijn hand mee naar binnen trok. 'Lust je wat te drinken? En misschien een stuk bramentaart? De bramen komen uit onze tuin en oma heeft hem vanochtend gebakken.' Enthousiast keek ze Joe aan en giechelde toen. 'Hoe was je vakantie? Ik zou het bijne vergeten te vragen!'

Joe keek naar de ratelende Alex en knikte. 'Drinken en taart klinkt heerlijk Alex. Je weet dat ik de taarten van je oma nooit afsla, ze zijn verrukkelijk.' vertelde hij haar en draaide een eettafel stoel om, zodat hij erop kon gaan zitten én naar Alex kon kijken. 'Mijn vakantie was super. We hebben echt ontzettend lekker weer gehad en pap heeft van alles laten zien. Opname studio's en de zalen waar hij allemaal in heeft opgetreden. Het was echt heel erg leuk.' zei hij enthousiast en glimlachte. 'En hoe is het hier gegaan in de tussentijd?'

Alex had al een glas en bordje voor hem gepakt en luisterde naar Joe terwijl ze drinken inschonk en de taart aansneed. 'En kriebelde het een beetje toen je in die studios en zalen stond?' vroeg ze met schitterende oogjes. Ze vond nog altijd dat Joe wereldberoemd moest worden met zijn talent. Maar alleen als hij dat wílde natuurlijk. 'Het is goed gegaan, hier, ja.' Met een glimlach zette ze hem zijn drinken en taart voor en pakte ze nu ook wat voor zichzelf. Ze wist niet hoe Joe zou reageren op het feit dat Willy haar gezien had en het nu wist.

'Geen nachtelijke avonturen gehad? Mijn moeder is natuurlijk wel de slimste om dat tripje midden in de week van de volle maan te plannen. Het was nog verdomde moeilijk om daar een veilig stuk groen te vinden, volgens mij hebben m'n vader en ik wel anderhalf uur gereden met de auto voordat we iets vonden.' Nee, het was zeker geen makkelijke taak geweest, maar het was ze uiteindelijk gelukt. 'Mm, het is heerlijk Alex. Als je oma er is moet ik haar zo echt even een compliment geven.'

Alex liet Joe doorpraten terwijl ze zelf afwezig van haar taart at. Die nacht was bij haar ook niet zoals gepland gelopen. Integendeel. En toch was het goed gekomen. Tenminste. 'Oh, ze zit buiten, bij opa, en eh- Joe, vind je het oké als we naar mijn kamer gaan? Ik wil je iets vertellen.' Het was voor hen fijner als ze niet nog een paar extra paar oren hadden.

Joe keek op en knikte. 'Ja, ja natuurlijk.' Hij zette zijn - inmiddels lege - bordje op het aanrecht en nam hun beide glazen vast zodat ze deze mee naar boven konden nemen. Plots maakte hij zich zorgen om haar, er was toch niets met haar gebeurd in de tijd dat hij weg was? Dan zou hij zich ontzettend schuldig voelen, ondanks het feit dat hij er waarschijnlijk niets aan kon doen. Nog altijd had hij dat beschermende tegenover Alex.

Alex ging Joe voor naar boven en op haar kamer veegde ze nerveus een stapel boeken van haar bed en haalde ze een stapel kleren van haar stoel, zodat ze beiden konden zitten. Ze was nog druk in de weer met het opruimen van wat spullen zodat het er netter uitzag en zodat ze niet hoefde te beginnen met praten. Het was moeilijker dan ze dacht, maar ze kon ook niet plaatsen waarom ze het zo moeilijk vond.

Joe zette de twee glazen op het bureau en nam plaats op het bed. 'Alex, je kamer ziet er prima uit. Ga maar gewoon zitten en vertel wat er aan de hand is.' Hij begon de situatie steeds vreemder te vinden: hij had geen idee wat er gebeurd was, maar het was duidelijk dat de situatie haar nerveus maakte. 'Als je het niet wilt vertellen hoeft het niet hè?'

Alex stopte midden in haar opruim waanzin en gooide een schrift terug op haar bureau. 'Sorry-' mompelde ze verontschuldigend en ging toen op haar bureaustoel zitten. Ze reed naar het bed toe en ging voor Joe zitten terwijl ze hem nerveus aankeek. 'Nee, ik wil het wel vertellen. En het is nu niet echt meer aan de hand. Er is alleen iets gebeurt en dat wil ik je vertellen.' Alex begreep dat ze nu net zo goed aan het uitstellen was en met een frons en glimlach haalde ze haar schouders op. 'De transformatie was niet zo goed gegaan. Ik weet niet wat er precies fout is gegaan, maar ik had nogal een akelige wond en ja, het was zoveel heviger dan normaal. En Willy vond me in het bos.'

Hij voelde zich direct schuldig toen ze zei dat de transformatie niet goed was verlopen. Hij had gewoon hier naartoe moeten komen, hij had gewoon hier moeten blijven voor haar. Haar laatste zin choqueerde hem echter het meest. 'Willy heeft je gevonden? Wat heb je hem verteld?' vroeg hij verbaast en keek haar gefronst aan. Van iedereen die haar had kunnen vinden, had hij haar gevonden. 'De volgende keer ga ik gewoon weer met je mee,' beloofde hij.

Alex knikte en beet ongemakkelijk op haar lip. 'Hij had me al gezien voor ik hem zag, Joe. Hij heeft me als wolf gezien en hij zag de transformatie. Hij heeft me naar zijn huis gedragen en zijn moeder-' Alex zuchtte en wreef over haar wang. 'Zijn moeder is ook een heks, ze heeft me geheeld.' Fronsend stond Alex op en schudde ze haar hoofd. 'Joe ik moet dit ook alleen kunnen. Je kunt niet altijd hier blijven om er voor mij te zijn. En ik wíl dit alleen kunnen!'

'Oh, oké. En wat zei hij?' Als zijn moeder ook een heks was, was hij vast en zeker wat gewend. Het was egoïstisch om te denken, maar stiekem had hij gehoopt dat ze nu inzag dat ze bij hém paste. 'Alex, hoe vaak ben je nu veranderd? Vier keer? Je hoeft dit niet alleen te doen, ook al wíl je het zo graag. Wat schiet je ermee op als het iedere keer misgaat?' vroeg hij licht geïrriteerd, waarom accepteerde ze zijn hulp niet gewoon?

'Hij- Willy had er vrede mee, denk ik. Hij accepteerde het en-' Alex glimlachte onbewust. Ze kon niet onder woorden brengen hoe opgelucht ze was dat Willy nu de waarheid wist en haar niet haatte of verafschuwde. Of dat hij gewoonweg had gezegd dat het niet zou werken zo. Alex plofte terug op de stoel neer en keek Joe aan. 'Ik wil dit helemaal niet Joe en ik wíl het ook niet alleen doen, maar ik wil jou niet in gevaar brengen omdat ik mezelf niet eens kan helpen. Jij hebt je handen vol aan jezelf, mijn moeder aan mijn vader en nu ook opa. Het is gewoon niet anders.'

'Je brengt mij niet in gevaar Alex. Denk je dat ik me zou kunnen concentreren als ik er ook maar aan denk dat jij misschien ergens in het bos ligt? Doe niet zo koppig en accepteer mijn hulp gewoon.' zei hij gefrustreerd en stond op van het bed. 'Ik wíl je helpen en niet alleen omdat je het zelf niet redt, ik wil er gewoon zeker van zijn dat jou niets overkomt oké? Laat dat alsjeblieft toe.'

Alex sloeg haar armen over elkaar en keerde haar blik van hem af. 'Ik ben helemaal niet koppig. Ik heb je al uitgelegd dat ik niet wil dat mijn ouders mij helpen en dat begreep je. Waarom begrijp je dit niet? Ik wil niet afhankelijk van je zijn, oke? En er overkomt me niets.' Van dat laatste was ze niet helemaal overtuigd, maar ze hield zichzelf graag voor dat er niets ernstigs zou gebeuren. De laatste transformatie was dat niet helemaal goed uitgekomen, maar goed.

'Je bent wel koppig.' protesteerde hij. 'Maar als je mijn hulp niet wilt, prima.' Als ze zo graag onafhankelijk wilde zijn, dan deed ze dat maar. Soms kon Joe zich zo frustreren over wat ze deed of zei. Een paar maanden geleden wilde ze zijn hulp maar al te graag en nu kon ze het ineens allemaal zelf. IJsberend liep hij door de kamer heen en pakte zijn glas drinken van het bureau af.

Wanhopig volgde Alex Joe met haar ogen. Dat Willy nu alles wist had het aan de ene kant zoveel makkelijker gemaakt, maar tegelijkertijd was alles nog even complex en verwarrend. 'Kunnen we het hier een andere keer over hebben?' verzuchtte ze terwijl ze opstond om ook haar drinken te pakken. 'Ik wil nu gewoon weten hoe je vakantie was en ik ben blij om je weer te zien. Het zou zonde zij om nu ruzie te gaan maken.' Haar stem zwakte af naarmate ze meer woorden uitsprak. Misschien zou dit juist wel niet goed vallen.

'Mijn vakantie was leuk. Niet veel bijzonders gebeurd.' mompelde hij en ging weer op het bed zitten. Ze had gelijk, het wás ook zonder om ruzie te gaan maken, maar soms irriteerde hij zich ontzettend - en niet alleen aan haar - de laatste tijd aan alles. Dat waren vast en zeker die medicijnen die hij slikte, hoewel die hem er juist vanaf zouden moeten helpen. 'Heb jij verder nog iets gedaan?'

Alex was geneigd om hem meer te vragen, maar ze begreep maar al te goed dat hij daarvoor niet in de stemming was. Ze ging naast hem op het bed zitten in kleermakerszit en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze stak haar arm door de zijne en schudde haar hoofd. 'Nee, niet echt. School begint zo weer,dus ik heb boeken gekaft. En dat was het.' Ze hief haar hoofd op om Joe aan te kijken en glimlachte zwakjes. 'Heeft de vakantie je wel een beetje goed gedaan?'

'Ah, ja dat moet ik inderdaad ook nog doen.' Joe was gezakt dit jaar, wat betekende dat hij zijn laatste jaar nog een keertje over moest doen. Hij had zijn ouders beloofd nu wel beter zijn best te doen, hoewel ze beide begrepen dat het niet echt een makkelijk jaar voor hem was geweest. Ondanks de belofte aan zijn ouders had hij er alles behalve zin in. 'Oh, ja het was wel fijn om er eventjes tussenuit te zijn, maar ja - ik weet niet.' Hij had het ook prima gevonden om hier te blijven.

'Ik wil ze wel voor je doen! Ik ben nu expert na de immense stapel boeken die ik zelf moest doen.' Alex glimlachte en gaf Joe een duwtje. Ze hoopte nog altijd dat ze van die onbezorgde momenten konden blijven houden zoals vroeger, maar het leek steeds geforceerder te worden. 'En- En ben je nog bij de therapeut geweest? Heb je haar verteld dat je die pillen liever niet neemt?' Ze was voorzichtig met haar woorden, maar gaf Joe wel een zetje om er met haar over te praten. Over zoiets kon hij altijd met haar praten als hij dat wilde.

Joe schudde zijn hoofd. 'Nee joh, ik doe het zelf wel een keertje. Daarbij, het zijn dezelfde boeken als die ik vorig jaar had, dus er liggen er vast nog wel een paar die gekaft zijn.' Hij had eigenlijk geen idee: de boeken lagen nog steeds op dezelfde plek als net na het examen. 'Nee... ik heb vorige week afgezegd. Mijn hoofd stond er niet naar.' Zijn hoofd stond er nooit naar, maar dat was maar een klein detail. 'Ik zeg het haar nog wel een keertje.'