Kermis

Thomas glimlachte even flauw naar zijn zus. Jay had haar veilig gehouden? De jongen die jonger was dan hen en waar hun jongere zusje toch dol op leek? Of was het nu Kai die haar voorkeur kreeg. 'Ik ben blij dat alles goed is met jullie, met jou. Maar hé... Jay? Wat is hier aan de hand Lexi? Zijn jullie een stel?' Hij klom weer in de laadbak Bij Elle en gijng bij haar zitten zodat ze zich veilig voelde. 'Kom er maar bij hoor...'

Lexi keek Jay's kant op en beet op haar lip. Ze zei verder niets, niet omdat ze het niet wilde zeggen, maar omdat ze het niet wist. Ze deelde werkelijk alles met haar broer, dus dit zou ook zeker geen probleem zijn. Ze wilde echter niet zeggen dat ze iets hadden, terwijl ze niet wist hoe Jay erover dacht - of juist andersom.

Jay keek haar al even hopeloos aan, maar liefdevol. Ze was prachtig en liet het heerlijk gevoel in hem naar boven komen. Haar lichaam tegen het zijne voelde goed, geweldig. Hij wou vast en zeker zo in slaapvallen een keer met haar. Maar hij wist niet hoe zij zich voelde bij hem. Iets waar ze het niet over gehad hadden die avond. 'Het Thom, rustig aan, kerel.' grijnsde hij flauwtjes. 'Genoeg paniek deze avond,' grapte hij, maar keek enkel in Lexi haar ogen. Zodat ze wist dat hij enkel haar broer probeerde af te wimpelen. 'Moet ik je naar huis brengen Lexi of wil je nog wat gaan doen als Valentijn?' Toch nam hij haar hand vast en leidde haar meer mee naar de auto. 'Of blijf je liever hier?'

Lexi glimlachte naar Jay en keek om naar Thomas. 'Jullie twee redden je vast wel, toch? En Thom, zou jij tegen mam en pap kunnen zeggen dat ik nog even bij Jay ben?' Ze wilde een mooie afsluiter voor haar Valentijn, maar die zouden ze hier niet krijgen. Lexi wilde dolgraag nog eventjes met zijn tweeën wat tijd doorbrengen.

'Echt niet dat ik die twee spreek vandaag. Moet je bedenken wat jij gaat doen met hem. Misschien. Dat mam en pap dat ook liggen te doen. Waarschijnlijk nog een tikkeltje erger.' plaagde hij. 'Maar ik regel wat. En jay, doe veilig, man. En als je m'n zusje wat flikt dan weet ik je te vinden. Veel plezier kinderen!' lachte hij en keek daarna naar Elle. Nu kreeg zij weer alle aandacht. 'Hoe gaat het met je?Voel je je wel goed.'

Jay glimlachte. 'Ik zorg maar al te goed voor haar, Thom.' Zacht streelde hij langs Lexi haar wang en keek haar glimlachend aan bij die woorden. 'Waar wil je heen?' vroeg hij bijna fluisterend en glimlachte daarna weer. Wauw, Lexi wou echt bij hem zijn zoals hij bij haar.

Lexi keek Thomas en Elle nog eventjes glimlachend na en draaide zich toen om, om samen met Jay richting de motor te lopen. 'We kunnen naar jou toegaan als je dat wilt? Of heb jij toevallig een beter idee?' Het maakte haar niets uit, als ze maar samen met hem was, dan vond ze het goed.

Jay keek twijfelend naar de helm. Hij wou wel haar naar zijn thuis meenemen, maar het was zo klein en schaars ingericht. 'Ik wil je wel mee naar huis nemen, maar ik woon echt klein. Mijn moeder en ik zijn niet de rijkste... Dus weet waaraan je echt je kan verwachten.'

Lexi keek hem aan en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Jay, dit is de eerste en de laatste keer dat je dat tegen me zegt. Denk je nou echt dat het mij iets uitmaakt hóe of waar je woont? Al woon je in een kartonnen doos onder de brug, dan zou ik je nog steeds even leuk vinden als nu.' Lexi was niet iemand die anderen beoordeelden op hoe rijk ze waren, of hoe groot ze leefde.

Jay trok Lexi tegen zich aan en drukte een kusje op haar neus. 'In dat geval...' Speels zette hij de helm op en glimlachte naar haar. 'Stap maar achterop.' Dit keer zette hij die van hem ook op. Lexi die bij hem zou zijn voor vanavond... Het leek hem heerlijk.


- Daar verder? Slaap wel!

Het deed Elle goed om te zien dat Thomas zo blij was om zijn zus heelhuids te vinden. Zelf had ze zich helemaal opgerold in de dekens en zat in een hoekje van de laadbak. Toen hij weer bij haar ging zitten, glimlachte ze en knikte. 'Alles gaat goed, nu. Het spijt me nogmaals zo erg voor mijn gedrag van net.' Ze keek hem verontschuldigend aan en keek toen om haar heen. De meeste mensen gingen naar huis. 'Wil je mee naar mijn huis?'

'Nee, nee, het is mijn schuld. Ik had niet alleen aan Elle moeten denken. Ofwel alleen aan mezelf.' Hij legde zijn hand op haar wang en glimlachte zwakjes. 'Ik kan wel wat pijn wegnemen, als je dat wilt natuurlijk.' Misschien wilde ze wel helemaal niets met zijn krachten te maken hebben, dat zou hij heel goed begrijpen. Hij streek door haar haar en veegde wat roet van haar voorhoofd.

Isobel keek hem aan. 'Je dacht aan je familie, en dat is ook precies je had moeten doen. Je dacht aan je zusjes.' Hij mocht het zichzelf niet kwalijk nemen. Isobel knikte. 'Dat zou wel fijn zijn, denk ik.' Ze had geen idee wat ze zich er nou bij voor moest stellen, maar een kans om wat minder pijn in haar hoofd en keel te krijgen, nam ze met beide armen aan.

Woody besloot niet tegen haar in te gaan, maar hij was wel degelijk boos op zichzelf. Het was weer zoals het ongeluk. Hij had Elle gehoord, maar besloot lekker verder te gaan met waar hij mee bezig was. En nu met Isobel voelde hij hetzelfde. Gelukkig was ze er goed vanaf gekomen. 'Ik kan niet te veel doen, ze hebben je al onderzocht en dat zou opvallen.' stelde hij met een klein glimlachje en legde toen een hand op haar wang. Hij concentreerde zich, boog naar voren en fluisterde de spreuk in haar oor, zodat iedereen zou denken dat hij gewoonweg zijn vriendin iets in fluisterde.

Isobel luisterde naar de vreemde woorden die hij in haar oor fluisterde en op een of andere bizarre wijze, voelde ze al meteen verlichting van de pijn. Het was niet weg, maar het was wel minder geworden, het was in ieder geval niet meer zo aanwezig. 'Bedankt,' zei ze met een klein glimlachje en gaf hem een kus.

Woody glimlachte en kuste haar teder terug. Hij keek op toen iemand Isobel's naam zei. Één van de broeders stond bij hen en Woody stond op. Hij vertelde dat ze naar het ziekenhuis moest en Woody luisterde met enige irritatie. Hij was opgegroeid met het idee dat het ziekenhuis echt niet beter was dan de helende handen van zijn moeder en oma, maar hij kon moeilijk verkondigen dat Isobel naar zíjn huis moest. Tevergeefs probeerde hij de broeder nog over te halen om hem mee te nemen in de ziekenwagen, maar ze hadden meerdere gewonden en te weinig plek. Woody knielde weer bij Isobel neer en pakte haar hand.

'Hij red zich vast wel. Het was niet zo'n erge brand.' Peter keek niet naar Tara maar staarde strak voor zich uit terwijl hij haar meevoerde. Hij vond vuur en alles dat er op leek maar niets. Een rationele angst aangezien vuur één van de weinige ingrediënten voor de dood van een vampier was. Toen ze van het terrein af waren stopte hij en keek Tara aan. 'Zal ik je naar huis brengen?' vroeg hij haar en pakte één van haar handen.

Isobel keek licht gefrustreerd op toen de broeder zei dat Woody niet mee mocht en ze was er ook absoluut niet blij mee toen dat ze naar het ziekenhuis moest. 'Kom je zo nog naar het ziekenhuis, of niet? Als je liever naar huis toe gaat of hier bij Elle blijft dan is dat ook goed hoor..'

'Nee, nee ik rijd achter de ambulance aan. Ik zoek Elle nu wel even op. En Alex om te kijken of alles goed is met hen en dan kom ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.' Voor hij weer opstond drukte hij een kus op haar slaap en kneep in haar hand. 'Ik ben zo weer bij je.' zei hij voordat hij weer op zoek ging naar zijn zusjes.

Tara kneep even zacht in de hand van Peter. 'Ja, breng me maar naar huis. Ik wil weg hier.' De hitte was te voelen, zelfs toen ze weglipen van het vuur. 'Gaat het, Peter?' Hij leek harder in paniek dan hij eruit zag. Zacht drukte ze een kus op zijn wang. 'Ik ben zo moe...'

'Het gaat prima.' zei Peter star en nam haar mee naar zijn auto. Het drong niet echt tot hem door wat Tara zei of deed, noch merkte hij hoe dwingend zijn greep was. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg. En bovendien wilde hij Tara hier weg hebben. Of nog liever wilde hij een verlaten plek vinden om bloed te laten vloeien. Dat vuur had zijn vampierlijke instincten flink aangewakkerd.

Tara voelde hoe zijn greep op haar arm verstrakte em het pijnlijk aanvoelde door de jas heen. 'Peter?' smeekte ze, maar hij leek in zijn eigen gedachten verzonken. 'Laat me los, Pete! Je doet me pijn,' snauwde ze. En rukte haar warm weg, probeerde het waardoor het enkel nog meer pijn deed. 'Ik bel wel of ze me komen halen, hoor.'

Peter liet haar abrupt los toen hij door had hoe hard hij haar had vastgehouden. Geschrokken keek hij haar aan, maar zijn blik werd alleen maar donkerder toen ze zei dat ze iemand anders zou bellen om haar op te halen. 'Wat een onzin, ik breng je gewoon thuis.' zei hij resoluut en liep toen verder naar zijn auto om deze van slot te doen. Hij zag zichzelf in de weerspiegeling van de ruit en schrok van zijn eigen ogen. Hij sloot ze met de naïeve gedachte dat ze weer normaal zouden worden als hij ze weer opende.

Tara keek naar het scherm van haar mobiel. Aan de ene kant wou ze dus Teoh wel opbellen, maar aan de andere kant wist ze dat die te druk was met haar moeder. Dit was ook hun nacht. 'Onzin?' beet ze hem toe. 'Jij bent echt komedie aan het spelen nu. Geloven dat het goed met je gaat of er niets is; vergeet het. En vergeet ook dat ik in die auto met je stap. Heb je een idee hoe hard je kneep?'

Zwijgend staarde Peter naar de auto. Pas na een tijdje draaide hij zich met een verbeten gezicht om. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek haar recht aan. 'Jij stapt nu in die auto.' siste hij door zijn tanden heen. Zijn blik was dreigend, maar bovenal dwingend. Hij had de bijeffecten van het vampier zijn al een tijd niet meer gebruikt, maar nu was woest en had hij zichzelf niet in de hand. Dus nu gebruikte hij zijn vampierlijke overredingskracht om haar in de auto te krijgen.