Kermis

Jay lachte even bij die woorden en vlocht zijn vingers weer voorzichtig uit die van haar om zo een pluk goed te steken van haar haren. 'Ja, ik meen het echt,' zei hij zacht terug. 'Nee, dat ben je helemaal niet. Lexi, ik vind je geweldig.' Zacht drukte hij snel en verlegen zijn lippen op haar wang en keek haar daarna weer aan. Zo rood als een tomaat wel is waar.

'Wen er maar aan, dat ik je schattig noemt. Je bent nou eenmaal gewoon schattig,' zei ze schouderophalend en glimlachte engelachtig naar hem. 'Je mag mij ook schattig noemen hoor, als je je daardoor beter voelt.' lachte ze en nam de grote suikerspin aan van de jonge man die achter het kraampje stond. 'Bedankt!' zei enthousiast en nam er een pluk vanaf.

Lexi werd in de verlegenheid gebracht door zijn woorden, maar vond het wel ontzettend lief van hem. ze had mensen dat eigenlijk nog nooit over haar horen zeggen. De de kus op haar wang glimlachte ze naar hem en besloot om het nog een stapje verder te wagen. Zachtjes zette ze haar lippen op die van hem en kuste hem afwachtend.

'Ik weet het, ik heb een gezicht waar veel kleuren bij passen,' zei hij op meisjes toon en grinnikte toen, terwijl hij de sjaal nog wat strakker deed. Zo had hij het toch nog enigszins warm, al hielp het niet erg. 'O kijk, daar staan Woody en Isobel! Voel jij je ook altijd zo ongemakkelijk als je stelletjes hun klefheid moet onderbreken?' Hij keek haar lachend aan en liep toen op de twee af.

Woody pikte een pluk suikerspin van Isobel en stopte het in zijn mond. Hij likte zijn vingers één voor één af en glimlachte daarna naar Isobel. 'Mag ik dan nu mijn hotdog gaan halen? Die kreeg ik altijd van mijn vader, omdat ik suikerspinnen te roze vond.' Hij grijnsde en nam Isobel toen al mee naar de hotdogkraam. Hij zag van een afstandje Alex al met Willy hun kant op komen. Hij wist niet hoe die jongen het steeds voor elkaar kreeg, maar nu was hij weer doorweekt. 'Hé, Lex!' Hij wreef door het haar van zijn zusje en glimlachte naar Willy, maar toen hij hem wilde begroeten zag hij dat er een oproer bij de hotdogkraam was.

Alex gaf hem lachend een duwtje en schudde haar hoofd. Ze keek in de richting waar hij Isobel en Woody gezien had en zwaaide naar de twee. Ze knikte naar Willy en grinnikte. 'Hoe denk je dat ik me voelde tussen Elle en Thomas én Woody en Isobel.' Ze liep achter hem aan naar haar grote broer en glimlachte naar Isobel. Ze wilde net vragen of ze wisten hoe Elle haar schietwedstrijd had gedaan toen ze zag dat haar broer geschrokken naar iets keek. Alex draaide zich om en greep naar Willy's hand toen ze de rook zag.

Jay glimlachte naar haar en drukte zijn lippen terug zacht op die van haar. Zijn armen vonden zich een weg rond haar middel. Toch haalde hij snel zijn lippen weer weg. 'Wauw. Ik hoopte dat zoiets zou gebeuren. Niet verwacht dat het zou gebeuren.' Hij glimlachte breed naar haar. Hij zou Willy weer zoveel te vertellen hebben. Zachtjes knuffelde hij haar.

Isobel moest lachen. 'Nou, dan trakteer ik jou op een hotdog.' grinnikte ze en liep met Woody mee. 'Hé jongens!' zei ze toen ze Willy en Alex tegen kwam, maar al snel werd haar aandacht getrokken door de hotdog kraam een eindje verderop. Ze pakte Woody's arm stevig vast. 'Woody...' stamelde ze, terwijl ze naar de vlammen keek die steeds verder oplaaiden.

Lexi glimlachte en verborg haar hoofd tegen zijn schouder aan. Hij was veel groter (?) dan dat zij was en daarbij ook veel breder. Echt een jongen waar je 's nachts tegen aan kon kruipen en gewoon wíst dat je niets zou overkomen omdat hij er was. Bij de gedachte begon Lexi spontaan te glimlachen en keek hem vervolgens aan.

Willy draaide tegelijk zijn hoofd om en staarde naar een brand die maar groter en groter leek te worden. De opmerking dat hij daar heel snel zou opdrogen slikte hij wijs in en zette een stap naar de brand toe. 'We moeten helpen! Mensen waarschuwen! HELP! BRAND!' Hij kneep geruststellend in de hand van Alex en keek haar aan. 'Ik moet helpen, Alex.' Hij zocht altijd het gevaar op, maar nu om mensen te helpen.

Alex haar ogen werden alsmaar groter toen ze de vlammen zag. Het duurde niet lang voordat de brand overgeslagen was op het volgende kraampje. Ze kneep Willy's hand zowat fijn en keek naar Woody. 'Elle-' zei ze simpelweg. Als haar zus hier ergens in de buurt liep dan zou dat niet goed uitpakken. Alex wist niets van het ongeluk, maar ze herinnerde zich nog een voorval van een paar jaar terug waarbij een pannelap in brand was gevlogen toen ze aan het koken was. Ze had Elle nog nooit zo hysterisch gezien. 'Willy, dat is gevaarlijk.' Ze keek hem zowat smekend aan. Ze wilde niet dat hij dicht bij dat vuur kwam om wat voor rede dan ook.

Thomas lachte en keek Elle aan. 'Ik heb ook goed geschoten, maar ik moet blijkbaar jouw familie eerst ontmoeten?' Hij had niet zijn best gedaan of wel had zij juist erg goed haar best gedaan. Hij zag hoe mensen sneller begonnen te bewegen. 'Is er wat aan de hand?' Hij nam Elle haar hand vast.

Alex had het hem niet hoeven zeggen. Woody's gedachten zaten al bij zijn andere zus. 'Izzy, waren ze nog bij de schietkraam? Weet je dat?' Hij had haar bij haar schouders vastgepakt en keek haar lijkbleek aan. Met zijn handen ging hij verwoed door zijn haar en keek de kermis rond. Als Elle dit zag of hoorde.. 'Willy, neem Alex en Isobel alsjeblieft mee naar de parkeerplaats of iets anders dat veilig is. Ik ga Elle en Thomas zoeken.' Hij keek niet eens naar Willy maar tuurde het terrein over.

Isobel fronste haar wenkbrauwen en knikte verwoed. 'Ik - ik denk het wel. Ik weet het niet.' Ze kon niet helder meer nadenken, maar ze pakte Woody bij zijn arm vast toen hij zei dat ze weg moest gaan. 'Je gaat niet dichter bij de vlammen Woody. Ik weet zeker dat Thomas perfect voor Elle kan zorgen.' Ze wilde absoluut niet dat Woody naar dat vuur toe ging. 'En anders ga ik mee.'

Tara keek naar Peter en lachte. 'Wachten duurt altijd zo lang...' klaagde ze zacht, maar verborg zich tegen zijn lichaam. Toch keek ze even op toen iemand iets schreeuwde. Was dat nu Willy? Nee, vast niet. Die was toch al goed gek...

Ze zag ook mensen paniekerig rond rennen en keek rond. 'Geen idee!' zei ze zacht en keek hem even angstig aan. Toen hoorde ze opeens iemand gillen en wist ze wat er aan de hand was. Als ze verstandig was geweest, was ze weggerend en had ze niet gezien wat er aan hand was, maar haar blik trok zich er werkelijk naartoe. Brand. Meteen gingen haar gedachten naar de brand van een aantal jaren geleden en ze voelde hoe ze langzaam begon te tillen. Ze voelde hoe het vuur aan haar huid likte en paniekerig sloeg ze op haar armen, om het gevoel te stoppen. 'DOOF HET!' gilde ze en voelde hoe de tranen over haar wangen liepen. Opnieuw keek ze naar de brand en voelde hoe het vuur op haar armen erger werd. Het gevoel zat tussen haar oren, maar dat merkte ze niet eens. Voor haar leek het alsof ze in brand stond. 'HELP ME!'

Peter had de eerste kreten van paniek al gehoord. Hij keek naar Tara en leidde haar de rij voor het spookhuis uit. 'Er is brand.' zei hij simpelweg en nam haar toen mee in de tegenovergestelde richting dan waarvandaan hij het geschreeuw had gehoord. Veel mensen liepen juist naar het vuur tóe. Ramptoeristen. Idioten. Peter hield Tara stevig vast en keek naar haar met een nonchalante uitdrukking. Hij had niets te vrezen.

Jeremy lachte en kuste haar terug. De kus liet een heerlijk warm gevoel achter. Hij streelde door haar haren. 'Maia,' fluisterde hij waarbij hij haar op de motorkap zette en terug tussen haar benen in kwam staan. Weer vonden hun lippen elkaar. Hij wou haar maar al te graag in zijn armen hebben vanavond, met haar knuffelen en zo in slaap vallen.

'Nee. Isobel, dat kan ie niet. Niet nu. En jij blijft hier.' Zijn stem was hard en zonder enige emotie. Hij moest snel zijn. 'Alex, bel mam. Of pap, één van de twee.' De brand verspreidde zich snel en Elle zou al snel te horen krijgen wat er aan de hand was. Misschien maakte hij zich voor niets zorgen, maar hij nam liever het zekere voor het onzekere. Zonder nog te kijken of Isobel achter hem aan ging of dat Willy Alex in veiligheid bracht, baande hij zich een weg door de menigte heen. Recht tegen de stroom in.

Thomas keek met grote ogen naar de vlammen en toen weer naar Elle. 'Elle? Elle?' Hij was bang om haar aan te raken. Wat gebeurde er met haar? Hij keek toe hoe ze helemaal in elkaar krom alsof de brand al hier was. 'Verdomme! Wat doe je nu? ELLE!' Hij ging door zijn haar, maar zag toen weer hoe de brand zich verder en verder uitspreidde. Weer kromp hij in elkaar bij haar geschreeuw. 'Sttt, Elle. Luister even. Ik ben hier. Thomas. Ik ga je helpen. Laat me je helpen,' Dat laatste smeekte hij zowat. Hierbij nam hij voorzichtig haar in zijn armen, tilde haar op en liep achter de schietkraam door. Proberend om haar zo ver mogelijk weg te dragen. Enkel waren er overal mensen... 'WOODY? LEXI?' schreeuwde hij. Wetend dat ze hier ergens waren.

Willy was niet iemand die de regels of andermans bevelen volgde, maar nu ging het deels ook om Alex en maakte hij een uitzondering. 'Ik zal haar meenemen,' besloot hij en keek Isobel serieus aan. 'Ga mee. Woody redt zich wel.' Hij wachtte niet op antwoord en pakte alvast Alex' hand vast, om haar zo langzaam door de menigte te leiden. Iedereen rende als gekken door elkaar en er was paniek.

Isobel twijfelde geen seconde en snelde achter Woody aan de menigte in. Iedereen rende de andere kant op, maar als nog was het lastig om Woody te vinden tussen al die mensen. 'Woody?!' riep ze zo hard als ze kon, maar zag hem nergens. Misschien was het inderdaad niet zo'n goed idee geweest om achter hem aan te gaan. 'Elle?! Thomas?'

Woody duwde de mensen die niet vanzelf uit de weg gingen aan de kant en ondertussen bleef hij Elle's naam schreeuwen. Hij bedacht zich dat zij het misschien niet meer zou horen, maar dat Thomas makkelijker te vinden was dus ging hij over op die naam. Uiteindelijk stond hij voor de schietkraam, maar zag ze nergens en schreeuwde nog eens. Vanuit zijn ooghoeken hield hij het vuur scherp in de gaten. Mocht er iets gebeuren, dan wist hij wat hem te doen stond, hoeveel toeschouwers er ook mochten zijn.

Jay lachte terug, maar stond nu ook zo dom naar haar te grijnzen. Enkel was zij ongetwijfeld schattig nu. 'Waar denk je aan?' Zacht drukte hij een kusje op haar wang. Hij hoorde erg veel lawaai boven de muziek uit en keek op. Daar zag hij een oranje lucht. 'Lexi! We moeten weg hier. Kom mee!' Hij baande hun een weg naar de parking door de bosjes.

De tranen stroomden onophoudelijk over haar wangen en met diepe snikken bleef ze het uitgillen. Ze kon het gezicht van haar vader perfect voor zich zien; vol angst, doodsangst, terwijl de vlammen zijn kleding aanvraten. Het was de ergste dag die ze ooit beleefd had. 'Thomas, raak me niet aan, alsjeblieft,' riep ze vol snikken uit, zodat ze het betwijfelde of hij haar gehoord had, want al snel lag ze in zijn armen. Nu kon ze in elk geval de brand niet meer zien, maar wel de angst op Thomas' gezicht. 'Het doet zo'n pijn,' huilde ze en kromp weer in elkaar bij het gevoel van het likkende vuur, hoe het haar huis aan vrat en diepe brandwonden achter liet.