Het ouderlijk huis van de fam. McKenzie

Thomas was naar boven gelopen. Zijn ouders waren even naar de winkel en bakkerij. Zijn thuiskomst moest blijkbaar gevierd worden. Blijkbaar had zijn moeder enkel dingen opgeruimd voor de rest leek zijn kamer juist hetzelfde. Hij glimlachte even bij de trofeeën op de kast, vooral de laatste die hij zes jaar geleden had gewonnen blinkte mooi. Met een nostalgisch gevoel liet hij zich in zijn bed vallen. Dit keer eens zonder gekibbel van zijn twee zussen. Hij had ze al lang niet meer gezien.

Haar moeder had haar gesmst dat Thomas thuis was gekomen, dus was ze direct in de auto gesprongen en naar hun ouderlijk huis gereden. Gelukkig woonde ze er niet ver van af, dus nog geen tien minuten later stopte ze voor de deur. Emma studeerde aan de andere kant van het land. Ze zat nu in haar tweede jaar van journalistiek en was maar al te blij geweest om Mystic Falls te verlaten. Nadat Lexi de autodeur op slot had gedraaid, opende ze de voordeur met haar sleutel en keek de woonkamer in, om te concluderen dat Thomas daar niet was. 'Thomas?!' Ze kon niet wachten om haar tweelingbroer weer te zien. Ze had geen idee waar hij uit had gehangen, en dat gaf haar veel verdriet, maar hij liet eens in de zoveel tijd weten dat het goed met hem ging en dat had haar altijd gerust gesteld.

Thomas hoorde een auto stoppen en haar de voetstappen, de manier van de deur dicht te doen, herkende ze dat het Lexi was. De stem bevestigde het enkel. Ook zij wist nog steeds niet wat hij was. 'Ja, kleine zus?' Hij was net die paar minuten eerder geboren en pestte haar daar, -zoals tweelingen doen- mee. 'Boven in de coolste kamer van heel dit huis.' Hij staarde nog steeds naar zijn zwart plafond. Het was raar om hier te zijn. Het voelde niet als het oude aangezien hij hier alles was verloren; zijn vriendin, zijn maagdelijkheid, zijn mensheid en daarbij verdere dromen die doodnormaal waren. Mystic Falls was zijn kerkhof opzich.

Lexi sprintte de trap op en vloog haar broer om zijn hals. 'Ga alsjeblieft nooit meer zo lang weg, Thomas.' mompelde ze tegen zijn huid aan en drukte een kus op zijn wang, waarna ze haar armen weer om hem heen sloeg. Ze had hem zó gemist. Ze konden altijd alles samen bespreken en toen was hij ineens weg. Ze hadden elkaar nog wel eens gesproken, maar dat was altijd over de telefoon of skype. En nu? Nu stond hij in levende lijven voor haar. 'Ik heb je zo gemist...'

Thomas keek haar aan en sloeg zijn armen terug rond haar. Opeens lag hij terug in bed met Lexi zoals ze vaker deden. Zes jaar geleden. 'Ik heb jou ook gemist, zus.' Daarbij drukte hij een kus op haar haren. 'Erg hard. Dus hoe gaat het met Jay in jou? En je huis? Is het vet? Jawel, ik wil alles horen.' Hij was nog bij Emma langs geweest, maar lang niet bij Lexi.

Lexi begon te lachen en haalde haar schouders op. 'Alles gaat goed, ik ben heel erg gelukkig met Jay.' zei ze glimlachend. Ze kon voelen hoe ze nog steeds begon te stralen als ze het over hen tweeën had. 'In het huis gaat ook alles prima eigenlijk, we zijn veel aan het opknappen, hier en daar wat vervangen, nieuw verfje erop en ga zo maar door. En ik ben dan natuurlijk m'n studie aan het afsluiten.' Ze keek hem kort aan, er was iets in zijn blik dat was veranderd, maar ze kon niet plaatsen wat het precies was. 'Maar, genoeg over mij gepraat. Wat heb jij al die tijd uitgespookt? Waar ben je naartoe geweest?'

Thomas keek haar aan. 'Dankzij die beurs heb ik management gestudeerd. In al die tijd Elle verloren. Ik ben goed in wat ik doe dus voornamelijk gewerkt in New York en wat geld verdiend. Zeker niet onblangrijk.' Het was deels waar, deels niet. Hij was een vampier, hij kon alles doen wat hij wou. 'Dus hoe baan je studies?'

'Werken, werken en nog meer werken.' lachte ze toen hij vertelde wat hij al die jaren had gedaan. 'Zo jaloers, New York klinkt echt geweldig... had je mij niet een maandje op sleeptouw kunnen nemen in die jaren?' grapte Lexi en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik heb het gehoord van Elle ja,' zei ze somber en keek hem aan. 'Maar ik weet zeker dat er nog genoeg knappe dames zijn voor deze knappe tweelingbroer van mij... hoewel ik weet hoeveel je om haar geeft.'

Thomas glimlachte naar haar. 'Er komt nog wel eens binnenkort dat ik dat doe. Ik ben nu vooral mezelf aan het omhoog werken.' Hij haalde diep adem, ook Al was het niet nodig. 'Ach ja, heb je nog wat knappe vriendinnen om mee te daten?'

Lexi begon te lachen. 'Ik heb wel nog een hele lieve pup die je mag lenen als gezelschap?' stelde ze voor. 'Je komt er wel broertje, ik heb alle vertrouwen in je.' verzekerde Lexi hem en keek naar zijn plafond. 'Je blijft dit keer toch wel hier hè? Ik wil je niet weer zes jaar missen. Dadelijk loop ik rond met koters of weet ik veel wat. Dan moet je me wel advies geven hoor.' Hij leek altijd de slimste van hen twee. 'En nee, ik ben niet zwanger.' voegde ze er nog lachend aan toe, toen ze realiseerde wat ze had gezegd.

Thomas lachte. 'Jammer, peter worden zie ik wel zitten.' Vooral nu het nog kon. 'Een puppy? Jezus, Jay verwent je precies nogal of niet?' Hij grijnsde en gaf haar plagend een zetje. 'Ja, ik heb een huisje gekocht hier. Dus ik ga niet meteen weg.'

'Jay werkt in een dierenkliniek en er was een pup die dagelijkse verzorging nodig heeft, dus na werktijden neemt hij haar mee naar huis om voor haar te zorgen.' vertelde ze haar broer. 'Dus ik hoop dat we haar kunnen adopteren als ze er weer bovenop is. Ze is gevonden langs de snelweg en tot nu toe heeft niemand zich gemeld.' Ze draaide zich op haar rug. 'Mooi zo, Thom. Ik weet dat het misschien stom klinkt... maar ik wil je niet nog een keer zo verliezen, want zo voelde het.'

'Man... Verliezen, kwijtgeraken... Ik ben toch hier, Lexi. Ik ben er altijd voor je. Ik ben je broer. Dus hij is toch dierenarts geworden?' Hij nam Lexi nog wat dichter in zijn armen. 'Je bent echt veranderd, weet je.'

Lexi keek haar broer aan. 'Ik weet dat je hier nu bent, maar-' Ze kapte haar zin af en legde haar hoofd tegen hem aan. 'Ik heb je gewoon heel erg gemist, met alles wat ik deed.' zuchtte ze en knikte. 'Toch dierenarts geworden en hij geniet er nog iedere dag van, gelukkig. Hoezo ben ik veranderd?' vroeg ze fronsend.

Thomas voelde zich schuldig. Hij was er inderdaad niet meer zo voor haar geweest als het had moeten zijn. 'Ik weet het niet... Je doet me denken aan mama. Het is raar om volwassen te worden... Jij bent samen met Jay, nog steeds, doet hoge studies en je woont al zo goed als alleen met hem...'

'Ik ben niet meer veranderd dan dat jij bent.' sprak ze hem tegen en keek hem aan. 'Ik wordt het evenbeeld van mam, daar moet ik je gelijk in geven.' Ze had foto's gezien van toen haar moeder jong was, en ze waren twee druppels water. 'Ik zag laatst foto's van mam en pap toen ze jong waren. Emma lijkt veel meer op pap en jij ook.'

'Je karakter lijkt ook sterk op het hare. Ze heeft me zo'n tien minuten staan knuffelen tot ik haar beloofde dat ik in Mystic Falls zou blijven.' Hij ging kort door zijn haar. 'Ach, dan heb ik toch nog iets meer met die oude gemeenschappelijk dan ik dacht.'

Lexi begon te lachen. 'Dat is typisch mam. Als ik bleef eten, ging er geen een gesprek voorbij zonder dat ze vroeg of ik nog iets van jou had gehoord... Ze heeft je echt gemist Thom.' Haar moeder ging eraan onderdoor ook al liet ze dat niet merken aan de rest van haar familie. Lexi had het kunnen zien in haar ogen. Iedere keer als het onderwerp "Thomas" bovenkwam, had Lexi gezien hoe zwaar haar moeder het ermee had.

'Ach Lexi, leef een beetje. Dat mag wel, niet? Bellen, skypen, brieven sturen... Het kan allemaal tegenwoordig om in contact te blijven met elkaar. Ik deed het toch ook?' Hierbij woelde hij door haar haren. 'En wat zijn de plannen voor dit weekend?'

Lexi knikte. 'Weet ik, maar ik denk dat mam en pap het daar wellicht moeilijker mee hebben dan ik. Op een of andere manier heb ik altijd geweten dat het goed met je ging.' Misschien was het een tweelingen ding, of misschien was het wel onzin en had ze het zichzelf al die tijd ingepraat. 'Geen plannen dit weekend, we waren van plan om het wat rustiger aan te doen, Jay is druk met z'n werk, ik met m'n studie. Dan is een weekendje rust ook niet verkeerd.' grinnikte ze.

'Wat is er gebeurd met het yolo-concept waar iedereen het zo overheeft?' plaagde hij zijn zus en streek geruststellend over haar schouder. 'Soms doe ik dingen, beslis ik zomaar wat omdat het kan. Omdat deze Thomas zo is. Ik ben gewoon veranderd en ik weet niet hoe het komt. Maar vanaf nu blijf ik wel in jullie zicht.'

'Ik heb al genoeg yolo-tijd beleefd op de middelbare Thomas.' grapte ze. Vooral in het begin van de pubertijd had Lexi er heel wat op los geëxperimenteerd. Van dikke strepen eye-liner, tot navelpiercings en tattoo's. Gelukkig was het in dat laatste geval een kleintje op haar enkel, niet iets waar ze ontzettend veel spijt van had. 'Ik ben blij dat je hier in de buurt blijft, wellicht kan je een keertje bij ons komen eten, we hebben nog aardig wat bij te kletsen.'

'Ja, laat me niet lachen... Jij en goed koken?' Hij keek haar hierbij plagend aan. Het voelde niet perse goed om weer zo dicht bij zijn zus te zijn. De drang naar nloed had hij ondertussen wel onder controle. 'Dus en vertel me alles eens wat ik heb gemist!'

'Hé, ik ben in zes jaar beter geworden oké!' lachte ze en gaf hem een zachte duw tegen zijn schouder aan. 'Je hebt teveel gemist,' zei ze bestraffend. 'Pap en mam's 25 jarige huwelijk. We hadden een groot feest gegeven bij de boerderij, hier aan de rand van Mystic Falls. Waar ze ook voor ons onze Sweet 16 hadden georganiseerd.' zei ze met een kleine glimlach. 'Je wilt niet weten hoeveel mensen ze samen kennen, het was echt bomvol. Jay en ik hebben ze een midweekje New York cadeau gedaan.' Het was een grote smak met geld, maar het was het helemaal waard. Er waren zoveel dingen gebeurd die hij had gemist. Feesten, maar ook gewoon de kleine dingen, zoals de verjaardagen en feestdagen.

'Mam en pap zullen heel hun jeugd weer opnieuw beleefd hebben in dat midweekje, denk ik.' grijnsde hij en ging door zijn haren. 'Misschien heb ik veel gemist Lexi, maar ik heb ook veel meegemaakt. Ik ben er niet trots op dat ik jullie zomaar heb achter gelaten, maar ik had het nodig. Ik had even nood aan niet hier te zijn, maar op mijn eentje. Ik ben mezelf niet meer en dat al sinds ik ben afgestudeerd. Al helemaal ben ik mezelf niet meer na Elle te verliezen. Dingen gaan goed voor me, maar dat neemt niet weg wat er allemaal slecht gaat.'