Huis van Thomas McKenzie

Het is een oud, klein huisje met twee verdiepingen.

Het was in de avond. In dit seizoen was het altijd snel donker. Het huis was in die tijd helemaal terug geïsoleerd en overal waren kabels gelegd, de keuken gezet... Thomas had wat meubelen gekozenvide vandaag waren aangekomen, maar nu was hij in wen oude jeans en tanktop een muur aan het schilderen. Na zijn werk deed hij altijd wat tot in de vroege uurtjes doorging.

Elle liep op een snel tempo door het bos. Nu ze wist wat ze allemaal kon, maakte maar weinig dingen haar meer bang. Toch keek ze tegen deze confrontatie op met Thomas: ze had geen idee hoe hij erop zou reageren dat ze zomaar langs kwam. Toen ze eenmaal voor de deur stond - het licht brandde, dus ze nam aan dat Thomas er gewoon was - klopte ze hard op de deur en wachtte ze geduldig af of hij open zou doen.

Thomas had Being As An Ocean luid opstaan. Sindskort was hij fan van deze hardcore muziek waarvan hun liederen eerder leken op gedichten. Het ging vooral over het goddelijke, liefde, eenzaamheid... De dingen die mensen mens maakte of juist een wild beest. Hij liep naar de deur met de verfborstel en zag dat het Elle was. Even leek hij niet te weten wat hij moest zeggen. 'Mis je me nu al? Kom erin.' Hierbij liet hij haar binnen komen en liep naar de living. 'Ik had niet verwacht je nu al te zien.' Hij zette de muziek wat stiller, maar ging door met het laatste beetje wit weg te schilderen onder de rode kleur. Zijn intrieur ging strak en modern worden.

Elle glimlachte toen hij open deed en was opgelucht dat hij haar binnen liet. 'Ik vrees dat ik je inderdaad miste,' lachte ze en nam plaats op de bank. Ze keek toe hoe hij verder schilderde en ze liet haar ogen door de kamer gaan. 'Het ziet er mooi uit, Thomas,' zei ze gemeend. 'Kan ik helpen?' Het was echt al een verandering sinds het oude huisje. Dat was oud geweest, het dak viel er bijna af en overal liepen er insecten rond. 'Dit wordt nog echt bewoonbaar!'

'Omdat het oud was, betekend niet dat het niets waard was. Hij deed het schuifraam open en stak een sigaret op waarbij hij haar aankeek. 'Nee, moet niet. Ik wil niet dat je je kleren helemaal rood maakt. Dus wat is er?' Thomas nam even een pauze en ging zitten op een kruk dat hij altijd gebruikte waarna hij zijn sigaret aftikte. Hij snapte niet waarom hij rookte... Misschien was het yolo-effect ook tussen zijn oren gekropen.

Elle was stil en dacht na over haar woorden. 'Ik wou nog even met je praten. Gewoon met zijn tweeën, zonder de kans te hebben om afgeluisterd te worden of in de drukte te staan. En zodat we eerst beiden even van de schrik konden bekomen. Ik in elk geval wel,' gaf ze lachend toe en schudde haar hoofd. 'Het is niet erg, het is oude kleding.' Toch bleef ze zitten en keek ze hem afwachtend aan. 'H-hoe gaat het met je familie? Hoe reageerden ze op je terugkomst?'

Thomas staarde naar de donker en keek haar toen weer aan terwijl hij teugde van zijn sigaret. Hij had een baartje laten staan. Raar genoeg groeide het haar wel nog als je dood, nja, halflevend. 'Ze waren blij. Ik heb gestudeerd en ik heb gewerkt. Nu kan ik mijn job eindelijk hier dichterbij huis doen, maar ik zal vaak moeten reizen. Ze begrijpen het. Mijn zus heeft me vooral gemist. Tweelingen zullen altijd bij elkaar horen...' Hierbij glimlachte hij droevig naar de grond. Hij zou niet oud worden met hen. 'Met die van jou? En het daten?'

'En wat voor werk doe je dan?' vroeg Elle geïnteresseerd en stond op, om door de kamer heen te lopen en zo nu en dan wat spulletjes op te pakken. 'En ik ben blij om te horen dat je ouders blij waren om je te zien! De mijne waren ook blij en opgelucht om mij weer te zien. Na onze reis ben ik niet meer teruggegaan naar huis... Pas toen mijn opa overleden was, kwam ik terug, maar ik was te laat voor de begrafenis.' Ze haalde diep adem en keerde zich toen naar hem om. 'Ja, met Noah. We hebben paar keer iets gedronken, niets spannends. Niets serieus.'

Thomas stond terug op en nam een fijnere kwast. Echter vond hij het niet leuk dat ze zijn spullen vast had. 'Innige deelneming. En management bij een groot bedrijf.' Hij mikte zijn sigaret in een assenpot en ging toen verder met schilderen. 'Veel succes dat met Noah.'

'Management?' Wauw, dat is indrukwekkend,' zei ze en legde een foto weer op zijn plek. Het was er eentje van zijn familie. 'Geloofde ze dat je ouder was?' Ze moest lachen om zijn laatste woorden en ging op een kruk dichtbij hem zitten. 'Succes heb ik wel nodig met dat daten, inderdaad,' grinnikte ze en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Heb je het boven ook al verbouwd? Of wil je het eerst beneden klaar maken?'

'Ouder? Komaan, ik heb geen kindergezichtje meer. Ik kan makkelijk nog doorgaan voor iemand in de twintig. Je manier van gedragen en kleden speelt vooral een grote rol.' Hij haalde zijn wenkbrauwen op bij haar vraag naar boven. 'Ja, de slaapkamer en badkamer zijn in orde. Dat vond ik toch wat belangrijker dan een keuken of een likje verf in de woonkamer. Enkel de optionele tweede kamer moet ik nog inrichten en schilderen.' Thomas pakte opnieuw de andere kwast. 'Wacht. Je date met Noah? Als in Noah onze leerkracht?' Hij keek haar minachtend aan. 'Wat je oud wilt noemen...'

Elle moest giechelen en knikte instemmend. 'Je hebt gelijk, ze schatte jouw altijd ouder dan mijzelf, terwijl ik al een jaar ouder was,' lachte ze en pruilde toen ze zijn minachtende gezicht zag. 'Hij is zes jaar ouder... Maar wel heel erg aardig. We hebben een beetje dezelfde hobby's, interesses. Maar misschien vindt hij mij wel te jong, wie weet?! Of is hij bang voor de reacties van de andere mensen. Zoals jij nu doet,' grinnikte ze en haalde met haar krachten een kleine druppel verf uit de bak, om deze naar hem te gooien.

Thomas verplaatste zich bij het aankomen van de verfdruppel. 'Stop daarmee wil je.' Hij haatte het gegiechel en al helemaal haar gedrag over een andere man. Thomas kon het gewoon niet hebben dat ze hier zat, een beetje flirterig te doen. Als ze wou kon ze even goed weg gaan. Dit bedoelde hij met dat hij geen vrienden met haar kon zijn. Hij liep naar de keuken en nam zijn biertje terug. 'Neem maar als je wat moet hebben. Daarna ging hij terug werken. 'Wat heb jij dan nog te vrezen? Het lijkt niet bepaald dat jij iniciatief neemt voor hem. Misschien ligt hem dat wel dwars.' antwoordde hij botweg.

Elle voelde hoe haar optimistische bui langzaam overging tot een norse blik. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en zuchtte diep. Net zoals die avond in de bar had ze echt gedacht dat ze zijn houding kon veranderen en dat ze gewoon normaal tegen elkaar konden doen. Ze liep naar de keuken toe en vulde een glas met water, om er langzaam van te drinken en tegelijkertijd Thomas te bekijken, terwijl hij werkte. 'Het is niet bepaald dat ik een expert in relaties ben,' mompelde ze en plofte weer op de bank neer. 'En jij dan, Thomas? Heb jij niet een oogje op iemand?'

Thomas lachte haar zowat uit bij haar vraag. 'Ik ben onsterfelijk dus verliefd worden, nog eens? Nee dat is niet bepaald slim. Er is niks moeilijks met iemand te kussen Elle of ze een kus op de wang te geven. Niets... Maar tsja, wie ben ik om liefdesadvies te geven aan het meisje waar ik van hield maar toch haar hart brak. Niemand.' Het verbaasde hem dat ze nog steeds niet weg was. 'Wat doe je hier, Elle? Waarom ben je helemaal naar hier gekomen? Want ik kan het niet uitstaan dat je zit te giechelen over een andere man op míjn bank, míj zit te plagen zoals je het vroeger deed, laat staan dat ík het oké vind allemaal, want dat vind ik niet.'

'Je bent niet de enige persoon op deze aarde die onsterfelijk is. En zoals je vast enkele jaren geleden hebt gemerkt, vinden sterfelijke mensen je ook nog steeds leuk en zullen vast enkele moeite in een relatie met jou stoppen.' Elle zette haar glas op een tafeltje neer en staarde hem alleen maar aan. Wou hij echt zo graag dat ze wegging? 'Ik ben hier gekomen, omdat ik nog steeds om je geef, omdat ik graag tijd met je doorbreng, omdat ik wil weten wat er de laatste jaren is gebeurd... Maar je lijkt het niet op prijs te stellen, dus moet ik misschien inderdaad maar gaan. Want ik word hier ook alleen maar ongelukkiger van.' Ze beet op haar lip en stond op. 'Het spijt me als ik dingen doe die je niet oké vindt. Dat was niet mijn bedoeling. Ik wou er gewoon een leuke avond van maken.'

Thomas keek haar kwaad aan. 'Alsof ik godverdomme een relatie wil met iemand die onsterfelijk is. Uiteindelijk ben je ook enkel samen om te beseffen dar werkelijke liefde niet was wat je bij elkaar bracht maar je lot. Hoe waren al die jaren? Ze waren klote. Verschrikkelijk en eenzaam. Nu je zin? Is het nu vredig tussen ons of moet ik het soms toejuichen dat je Noah in je bed moet vragen? Dat je mdoet glimlachen omdat je dan mooier bent? Dingen zijn lang geleden kapot gegaan tussen ons. Maar jij staat er niet bij stil dat het nog gisteren leek voor sommige van ons.' Hij gooide in zijn woede het flezie bier kapot tegen de muur. In al die jaren had hij geen controle over zijn woede.

Elle luisterde met open mond naar de woorden van Thomas en voelde hoe de gedachten en herinneringen over Thomas in haar hoofd begonnen te tollen. Ze was waarschijnlijk in huilen uitgebarsten als hij niet het flesje tegen de muur had gegooid. Door de schrik vond ze eindelijk haar woorden terug en keek ze hem nog steeds geschrokken aan. 'Thomas, ik- Het voelt voor mij ook nog als gisteren. Waarom zou ik anders zoveel moeite doen om je op te zoeken, om met je te praten, om je eindelijk weer eens in levende lijve te kunnen zien!? Ik heb je zo verschrikkelijk gemist en dan heb ik je eindelijk gevonden, en dan is alles wat ik zeg fout, en ik haat het dat dat zo is, want ik bedoel het goed en-' Ze verslikte zich bijna in haar woorden en haalde dus diep adem. Ze staarde naar de net geverfde muur waar nu verf en bier vanaf droop. 'Oh nee, je muur...' Ze liep er snel naartoe en probeerde met haar krachten de muur weer mooi rood te maken.

'Laat het toch zo, Elle. Ik vond het mooier met de biervlek.' Verslagen liet hij zich op de bank zakken. 'Ik doe moeite om je te omlopen, omdat je niet snapt wat ik wel en niet meer voor je voel. Ik wil niet dat je het snapt omdat het de situatie voor jou het er niet beter opmaakt. Elle, ik ga nooit normaal tegen je doen. Alles wat je zegt zal fout blijven en ik zal.je altijd naar buiten jagen. Omdat ik mezelf niet wil vergeven voor wat ik je aandeed. Ik wil je niet zien met een andere man... Ik  wil veel niet. Niet meer. Maar wat ik wil valt nooit terug te krijgen.' Hij gooide het waterglas tegen de muur. Gewoon omdat hij graag dingen kapot maakte als hij zichzelf geen houding wist te geven.

Elle kromp in elkaar toen het volgende glas de muur raakte en even bleef ze trillend zitten. Na een tijdje veegde ze enkele plukken haar uit haar gezicht, stond ze op en zette ze enkele stappen richting Thomas. Toen ze ervan verzekerd was dat hij niet meer met spullen ging gooien, ging ze naast hem op de bank zitten en keerde ze zich naar hem om. 'Thomas...' Ze beet op haar lip, omdat ze gewoonweg niet wist wat ze moest zeggen of doen. 'Laat het mij alsjeblieft begrijpen wat je dwars zit, wat je voelt, wat je wilt! Ik wil dat het gewoon weer makkelijk tussen ons wordt, en- Nee, Thomas, zeg nu niet dat dat niet kan, want het is wel mogelijk. Want ik heb je allang vergeven voor wat er is gebeurd en jij zou hetzelfde met jezelf moeten doen. Ik hou van je, na al die tijd nog steeds, en dat moet toch iets betekenen? Praat alsjeblieft tegen me, Thomas!' Ze legde haar hand op zijn onderarm en was niet van plan om die er vanaf te halen.

'Ik weet niet waar ik moet beginnen, Elle.' Hij keek naar de hand op zijn arm. 'Ik...' Hij zuchtte en streek vermoeid over zijn gezicht. 'In die tijd ben ik niet meer wat ik moest zijn. Zeker niet nadat we uitelkaar gingen. Het was vrijheid die ik niet aankon. En nu je naast me zit voel ik mijn vrijheid inkrimpen. Enkel hebb ik geen idee of het slecht of goed is. Ik weet enkel dat ik jou erg graag weer wil voelen zoals het was, maar ook niet. Je verdient om gelukkig te zijn met iemand waar je werkelijk een toekomst mee kan bouwen.'

Elle keek hem zwijgend aan en kneep even zacht in zijn arm. Ze haalde diep adem en begon ook met spreken. 'Toen jij wegging, ik- Ik kreeg ook een vrijheid die ik niet aankon. Ik was alleen en niet voorbereid om de wereld in mijn eentje aan te kunnen.' Ze moest even lachen. 'Ik heb in die tijd zulke domme dingen gedaan, mensen vertrouwd die niets goed met me voor hadden... En toen kwam ik bij een groep heksen.' Ze snoof gefrustreerd en wendde haar hoofd af. 'Ze gebruikten hun krachten voor slechte doeleinden. En ik- ik heb dat ook geleerd. En ik walg van mezelf daardoor.' Ze keek hem weer aan en glimlachte geruststellend. 'Jij doet me denken aan de tijd daarvoor. Ik wíl dat mijn vrijheid weer wordt ingekrompen. Ik ben blij dat ik je weer bij me heb, en dat klinkt egoïstisch, en dat is het ook. Het spijt me.'

Thomas was verbaasd dat ook zij er zo over dacht. Hierbij keek hij haar in de ogen aan. 'Jij leek altijd het sterkste van ons twee. Iemand die tenminste haar verstand nog gebruikte. Wat je zegt klinkt inderdaad egoïstisch, maar het is net zo egoïstisch als ik die op dit moment je mee naar boven wil sleuren. Het is voor dat moment dat we weer Elle en Thomas zijn.' Hij wist niet of alles wel nog goed moest komen tusen hen.

'Ik was vroeger verstandig. Zo verstandig dat ik het plezier van het leven daardoor onderdrukte en jij liet me dat weer zien. Maar toen we uit elkaar gingen...' Ze fronste gepijnigd en keek hem ook in zijn ogen aan. Ze had inmiddels zijn hand gepakt en zuchtte zachtjes. 'Ik had echt niet verwacht dat ik je ooit nog zou tegenkomen. Ik- ik droomde er wel altijd van,' gaf ze met blozende wangen toe en keek van hem weg. 'En nu kan ik me helemaal geen houding bij je geven.'

'Elle, ik geloof best dat je op een dag gewoon gelukkig kan zijn me iemand zoals je gelukkig was met mij. Van het leven kan genieten... Zolang jij gelooft dat ik enkel die persoon ben ga je enkel met een vampier van achttien in je hoofd blijven zitten. En die weet amper wat te doen met jou aanwezigheid.' Hierbij legde hij een hand op haar wang en liet haar in zijn ogen kijken.