Het ouderlijk huis van de fam. McKenzie

'Je zult vast en zeker een goede reden hebben gehad, daar vertrouw ik je ook op en je weet dat ik je nooit zal beoordelen.' Er waren momenten geweest in die zes jaar dat ze het hem kwalijk had genomen dat hij er niet voor haar was geweest - dat hij er niet was geweest voor de rest van de familie. 'Je komt er wel weer bovenop, ik weet het zeker. Natuurlijk is het moeilijk, al weet ik niet hoe het voelt om iemand te verliezen waar ik zoveel van hou, maar ik weet zeker dat je jezelf er bovenop kunt trekken. Je bent altijd sterk geweest Thom, en dan refereer ik niet naar je spierbundels.'

Thomas zuchtte en stond op waarna jij naar zijn raam liep. 'Soms is het genoeg geweest, Lexi. Dan ben je niet meer sterk. Dan lijk ik het misschien nog, maar dan ben ik het niet... Mama en papa zijn terug.' Hierbij liep hij naar de hal.

- ik wist niet of de meet afgelopen was, dus ik heb maar gewoon gereageerd. Mocht dat niet de bedoeling zijn, negeer het dan maar gewoon XD

Lexi wilde er nog iets van zeggen, maar hield haar mond toen ze haar ouders beneden in de hal zag staan. Haar moeder omhelsde Thomas stevig en zijzelf liep naar haar vader om hem een kus op zijn wang te geven. 'Zo, jullie dachten Thomas is terug, dus dan kopen we de hele supermarkt leeg.' grapte ze, terwijl ze naar de drie volle boodschappentassen wenkte.

- Ik vond dat Dan en Zozo wel even vernoemd mochten worden.

'Ja, ik ben gewoon terug thuis, mam. Ja, ik beloof dat ik blijf.' Hierbij knuffelde hij zijn moeder terug en merkte hoe haar beenderen in die tijd toch broozer waren geworden. 'Dus kom maar op met die taart!'
Dan drukte een kusje terug op Lexi haar wang. 'Hallo dochterlief,' glimlachte hij en lachte om haar grapje. 'Met jouw broer kun je nooit genoeg aan tafel hebben. Je zou beter moeten weten.' grapte hij.

Zoë keek haar zoon kort aan en glimlachte. 'Dan is het goed.' zei ze en omhelsde hem nog eens kort. 'Je vader en ik hebben van alles meegenomen.' lachte ze, terwijl ze één van de loodzware tassen op de tafel tilde om deze uit te pakken. Toen hij klein was - en later overigens ook - was hij altijd dol geweest op vers gemaakte wafels met aardbeien, chocoladesaus en slagroom. Dat was dan ook iets dat ze hadden meegenomen.

Lexi glimlachte naar haar vader en knikte. 'Daar heb je helemaal gelijk in.' giechelde ze en omhelsde haar vader nogmaals kort. Ze kon goed opschieten met zowel haar vader als haar moeder. De meeste meiden konden met hun moeder beter praten, maar bij Lexi was het juist andersom: haar vader was haar vertrouwenspersoon. Haar moeder wist ook alles - daar niet van - maar haar vader kon haar op één of andere manier altijd geruststellen.

Thomas lachte en hielp met het uitladen van de boodschappen. 'Wafels? Mam?' lachte hij. Hij was inderdaad dol op wafels geweest. Gelukkig stootte het vampier-zijn dit eten niet af. 'Ik ben terug thuis. Het is niet mijn verjaardag.'

Daniël knuffelde zijn grote dichter en streek zacht door haar haren. 'Wat is er kleine?' Met een glimlach keek hij haar aan en liet haar weer los. 'Wel Thom, je moeder wilt je absoluut laten blijven.' Hij nam al een mengkom, weegschaal, wafelijzer... tevoorschijn zodat het koken enkel gemakkelijker werd.

'Je bent terug, na zes jaar. Daar mogen we best wafels voor bakken.' riep Zoë vanuit de keuken en borg de drie lege tassen op in het kastje. 'Ik haal je gewoon over met eten, dat lukte vroeger ook altijd. We laten je vader wel even keukenprinses uithangen.' grapte ze en drukte een kus op Daniël's wang, om vervolgens aan de keukentafel plaats te nemen.

Lexi haalde haar schouders op. 'Er is niets.' verzekerde ze hem met een kleine glimlach en ging eveneens aan de keukentafel zitten. 'Ja pap, ik ben benieuwd of je je kookkunsten nog steeds bezit.'

Daniël liet de klopper rond draaien in zijn hand en sloeg daarna speels zijn vrouw op de billen. 'Letten jullie maar eens op kleine bazinnen. Ik beschik nog steeds mijn wafelbakkunsten.' Dan leek altijd een van de weinige te zijn die hier geen enkele wafel liet mislukken. Emma kon er zo niets van en Thomas ook niet... Zij aten ze altijd graag op. Hij ging aan het werk.

Thomas bleef in de deuropening staan en rolde met zijn ogen. Dit was zijn familie. Zijn geschifte familie. Hij ging ze missen. 'In die zes jaar studeren, werken en reizen was niet veel mama. Wees maar blij dat ik jullie zo snel miste en weer terug naar huis kwam.' Hij nam plaats aan tafel. 'Dus hoe gaat het aan het thuisfront?'

Lexi begon te lachen. 'Ja, pap. Eerst zien dan geloven.' grapte ze, maar wist donders goed dat hij zijn kunsten nog steeds bezat. Langzaam aan kwam de geur van wafels de kamer binnen en kreeg Lexi automatisch een glimlach op haar gezicht. De geur van wafels deed haar denken aan vroeger, toen de hele familie nog aan de keukentafel zat om te ontbijten op zondag.

Zoë glimlachte. 'Ik vind zes jaar anders veels te lang Thomas.' merkte ze op en legde haar hand kort op zijn schouder toen hij aan de tafel kwam zitten. 'Goed, alles gaat z'n gangetje. Eerst ging jij uit huis, toen Lexi - Emma volgde niet lang daarna en hier, hier gaat alles gewoon door, hè Dan?' Ze werkte beide nog, maar dat de kinderen uit huis waren betekende wel dat ze af en toe wat meer tijd voor zichzelf hadden.

'Is toch leuk om meer tijd te hebben voor pap? Op een bepaalde tijd zou ik mijn kinderen wel missen, maar je kan terug doen en laten wat je wilt...' Op zo'n leeftijd als hun leek hem niks mooier dan die vrijheid. Terug zitten klooien op de zetel zonder dat iemand het ziet... Enkel zou hij die leeftijd niet halen. Eigenlijk wel, maar hij zou er altijd zo uitzien. 'Ach mama, ik miste jullie ook hoor.'

Daniël knikte instemmend zijn hoofd. Echter stond het hem niet aan dat Zoë een beetje droevig klonk. 'Misschien was het wat leuker als we al op brugpensioen konden... We zien elkaar nog altijd niet zo veel. Laat ik het zo zeggen; het is fijn als ik en je moeder eindelijk wat samen kunnen gaan doen.' Hij ging verder met de wafels maken.

'Ja, natuurlijk is dat leuk - maar dat haalt niet weg dat je je kinderen mist. Je zult het wel begrijpen als je zelf kinderen hebt.' zei ze met een glimlach en stond om, om naar Dan toe te lopen. 'Ze ruiken zoals altijd heerlijk.' complimenteerde ze hem en pakte borden en glazen uit de keukenkastjes.

- even geen inspiratie voor Lexi.

Thomas keek naar Lexi. 'Wel mam, daar staat degene die voor kleinkinderen gaat zorgen samen met haar prachtige Latino. Ik daarin tegen... Zet maar niet teveel geld op me in. Ik ga sowieso niet trouwen of kinderen krijgen. En kunnen we dat dan laten rusten. Voor altijd? Bedankt.' Hij werd er gek van dat zijn moeder hem behandelde als de verloren zoon. Lexi was de hele tijd hier geweest. Hij niet. Emma niet. Lexi verdiende de aandacht en Emma ook. Hij niet.

Daniël keek fronsend naar zijn zoon. 'Wat een dramaqueen ben je geworden, Thomas.' Voor Dan was het simpel; met al zijn kinderen had hij een goede band gehad. Vooral met de meisjes. Thomas ging vooral naar zijn moeder als hij wat nodig had of hem dwars zat.

'Nou, op kleinkinderen kan je nog lang wachten mam.' lachte Lexi, ze was nog niet van plan om de aankomende tijd zwanger te raken, ze vond zichzelf nog veel te jong voor kinderen. Ze keek naar Thomas die wat begon te snauwen naar hun moeder, en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Rustig man, mag ze niet blij zijn om je na zes jaar weer eens in levende lijve te zien?' merkte ze op, maar ze er verder niets van.

'Het is oké.' zei Zoë en stond op. 'Ik zal er niets meer van zeggen.' Ze liep naar Dan toe om de eerste wafels te verdelen en liep met twee borden terug naar de tafel. 'Eet smakelijk.' merkte ze nog op voordat ze de borden voor Lexi en Thomas neerzette en liep weer terug naar het aanrecht. Ze snapte niet wat er met Thomas aan de hand was. Hij was zoveel veranderd, hij was verbitterd en dat was pijnlijk om te zien als moeder.