Huis van Thomas McKenzie

'Oh dat heb je mis. Er zijn vele normaal hier. Het is gewoon een feit dat het abnormale hier samen woont zoals jij, ik, Elle, je zus, Engelse leerkrachten... Enkel hebben we over de jaren heen niet meer zoveel vampieren. Ik denk dat ik één van de weinige ben. Wel zitten hier veel heksen. En no offence, maar ik mag jullie echt niet meer. Eén of andere gek tijdens mijn reis heeft achter me aangezeten om me te vermoorden. Heksen die zichzelf vampierjagers noemen... Echt geschift.' Mystic Falls was zijn thuishaven en eigenlijk zou hij zich ze ook thuis moeten voelen; het abnormale kwam hier samen. Hij vond het raar dat Woody opeens alles oké vond. 'Ja, want ze kon moeilijk thuiskomen met een vampier. Heksen hebben we liever in de familie.' antwoordde hij droog.

Daar had Thomas wel een punt. Woody kende nou eenmaal enkel mensen die op de een of andere manier dagelijks in aanraking kwamen met de mythes. 'Nou, ik heb eens mijn moeder horen vertellen over haar jeugd hier. Ze zei het niet letterlijk, maar het kwam er op neer dat er hier nogal wat gespuis rond liep.' Hij fronste diep toen Thomas vertelde over de zogenaamde vampierjager. 'Jij denkt dat mijn moeder me dat soort dingen heeft geleerd?' Zijn frons werd alleen nog maar dieper bij de volgende woorden van Thomas. 'Zeg, dat je eeuwig 18 blijft hoeft niet te betekenen dat je een sarcastische zak wordt. Of blijft. Want dat was je al vaak genoeg. Ik geloof dat het nogal lógisch is dat we liever heksen hebben in onze familie. Vooral in het geval van mijn ouders.' Was je een heks, dan betekende dat in ieder geval dat je geen weerwolf was en dat was de grootste zege.

Thomas keek Woody aan. 'Een nog grotere zak? Wel, bedankt vriend. Bedankt om te snappen dat ik ondanks alles het beste voorhad met je zus en haar nu ontzettend mis. Bedankt.' Hierbij drukte hij de sigaret uit en zette zijn kruk weg om terug in de hal te gaan schilderen. 'Wel raar dat jij dan niet kiest voor een heks. Meer zeg ik er niet meer over. Dus je wou het weten van Elle. Nu weet je het. Nu ben je weer boos dus... Nu is Thomas de grootste eikel die je ooit hebt ontmoet. Missie geslaagd. Ik suggereerde niet dat je een heksenjager was trouwens. Ik heb er ooit hier eentje ontmoet. Misschien dat jij er meer over wist. Ik ben hier voor mijn familie, ik wil nog niet meteen dood.'

'Ik zei niet dat je een nog grotere zak was. Je bent er gewoon één. Daar kun je zelf ook niet omheen, hoe je je daden ook goed wil praten. Alhoewel ik niet ontken dat je misschien wel het beste hebt gedaan dat je kon doen.' Woody had een lichte grijns op zijn gezicht. Het deed hem denken aan toen ze nog op het middelbaar zaten, dat Thomas toen ook altijd zo reageerde. 'Ik kies voor niemand. Het gebeurde gewoon, tussen mij en Isobel. En zo trots ben ik nou ook weer niet op mijn heks-zijn.' Hij keek toe hoe Thomas aan het schilderen was en pakte uiteindelijk ook een kwast op om hem te helpen. Er bijstaan zonder iets te doen kon hij niet.

'Jullie laten altijd me mijn daden goed praten. Voor jou was het nooit goed genoeg wat ik deed met Elle tenzij je haar gelukkig zag. Dan was je opeens terug de onbezorgde Woody. Ik geef je er niet de schuld van, maar als Jay raar deed ten opzichten van Lexi liet ik ze het eerst zelf oplossen... Woody, je zus zal altijd degene zijn geweest waar ik had met willen trouwen en kinderen krijgen, maar dat is er niet meer voor haar... Liefde gaat ook moeilijk nu ik zo ben... Ik kan er geen afscheid van nemen. Laat me dus even zielig doen, technisch gezien ben ik nog steeds een puber.' De rest van zijn woorden waren zwaar. 'Het was misschien het beste, maar het moeilijkste.' Hierbij keek hij even hem aan met een gebroken blik. Hij miste het mens zijn... Het onbezorgde, zijn familie, de warmte, Elle, een normale snelheid, geen bloed meer drinken...

'Is het heel raar dat ik mijn zus graag gelukkig zie? En ik heb nou eenmaal een andere aanpak dan dat jij hebt. We zijn nogal verschillend, als je dat nog niet op was gevallen.' Woody verfde zwijgend de muur en nam alle woorden en nieuwe informatie in overweging. 'Hopelijk ben je toch echt geen puber meer. In het lichaam dat je nu hebt ben je twintig keer gevaarlijker als je je nog steeds als een tiener gedraagt.' Hij hield de kwast stil tegen de muur en wierp een blik op zijn vriend. 'Mocht ik ooit eens iets voor je kunnen doen, iets doorgeven aan je familie, of zorgen dat niemand je vindt. Ik wil je indekken.'

'Oh alsjeblieft.' Woody snapte niet dat hij overdreven de nood voelde om zijn zus te beschermen. Ook bleek het grapje al niet in de smaak te vallen. 'Wat ga je hun dan zeggen? Dat ik zelfmoord heb gepleegd? Ik wil enkel hier in alle rust kunnen leven. De laatste paar jaar, maanden, met mijn familie spenderen.'

Nieuw
Thomas had de hele dag meubelen en dozen decoratie zitten uittasten. Het weer was nog steeds frisjes. In iedergeval had hij nu alles wat hij nodig had. Zo had hij wel nog een vrouwenhand nodig die hem ging helpen, maar hij had vertrouwen dat ze snel zou komen. Daarbij gaf het hem de tijd om de volgeschreven muur nog eens te bekijken. Dit was zijn grootste, maar mooiste project geweest in dito huis. Niets anders dan eigen quotes en teksten of die juist van bekende schrijvers en figuren.

Elle reed in haar auto naar het huis van Thomas toe. Ze moest een stuk verderop parkeren en het latste stukje lopen. Als verrassing had ze zelf ook wat spulletjes meegenomen die misschien mooi in zijn huis zouden staan. Die droeg ze nu in een doos en zo stapte ze zijn huis binnen, waarvan de deur gelukkig openstond. 'Hé Thomas, hoe gaa-' Ze stond stil en keek met open mond naar de beschreven muur. Het was prachtig en ook typisch iets voor Thomas. 'Wat mooi!'

'Hey Elle,' Hij ontwaakte van het staren naar enkele zinnen. Van William Shakespeare tot Christopher McCandles stonden hier geschreven. Het was een deel van wat hij was. Daarbij vond hij het zeer gegeslaagd. 'Het gaat wel goed. Met jou?' Hij nam de doos aan. 'Wat heb je allemaal toch bij?'

Ze glimlachte naar Thomas en knikte. 'Het gaat goed, bedankt.' Ze wees lachend naar de doos en zette hem toen op tafel. 'Het zijn wat spullen waar een man snel overheen kan kijken.' Ze begon langzaam de doos uit te pakken. Afwasborstels, onderzetters, theedoeken, een vaas, zeep, afwasmiddel, noem het maar op. De gewone huishoudspullen. 'Ik zie dat je al veel gesjouwd hebt! Waar zullen we gaan beginnen?' vroeg ze enthousiast

Thomas keek naar de vaas. Hij was planten gaan kopen voornamelijk vetplanten. Die hadden weinig water nodig. 'Een vaas? Wanneer ga ik die nodig hebben. Ja, vanaf zes uur in de ochtend mee bezig. Emh in principe maakt het niet veel uit. Kies jij maar.

'

Elle haalde haar schouders op en zette de vaas weer terug in de doos. 'Dan neem ik hem toch gewoon weer mee naar huis?' reageerde ze een tikkeltje bits en stopte haar handen in haar zakken. Ze was van plan geweest om wat bloemen voor hem te plukken, zodat zijn huis wat fleuriger zou worden, maar dat plan had ze hierdoor al snel geskipt. 'We kunnen allereerst de woonkamer gaan inrichten? Dat is toch de kamer waar je het meeste zal zijn, dus als die klaar is, is dat al een mooi begin.' Ze gooide haar jas over de kapstok en keek aandachtig de kamer rond.

'Geef die vaas maar hier. Je bedoelt het goed... Ik snap ht en het spijt me dat ik zo bot doe.' Hij nam de vaas uit de doos om het veilig op zijn aanrecht te zetten eenmaal in de woonkamer wees hij naar d. Bank. 'Die staat alvast op zijn plaats. Dus zullen we handige harry's zijn en de salontafel in elkaar steken?'

__
Sorry. Slecht maar moet terug aan het werk...

'Geef die vaas maar hier. Je bedoelt het goed... Ik snap ht en het spijt me dat ik zo bot doe.' Hij nam de vaas uit de doos om het veilig op zijn aanrecht te zetten eenmaal in de woonkamer wees hij naar d. Bank. 'Die staat alvast op zijn plaats. Dus zullen we handige harry's zijn en de salontafel in elkaar steken?'

__
Sorry. Slecht maar moet terug aan het werk...

Elle gaf de vaas weer aan hem en sloeg onwennig haar armen over elkaar heen. 'Het is niet erg. Je bedoelde het niet verkeerd,' zei ze met een kleine glimlach en knikte instemmend op zijn voorstel. 'Ja, de salontafel klinkt prima! Je hebt maar geluk dat ik er vandaag ben, ik ben geweldig in handleidingen volgen,' lachte ze en ze knielde naast de tafel neer, om de handleiding vluchtig te lezen. 'Als ik voorlees en uitzoek hoe het moet, zet jij hem dan in elkaar?'

'Denken met twee zal altijd wel efficiënter werken.'.Thomas deed de verpakking open met een bleekjes en haalde zijn elektronisch boormachine en enkele standaard schroevendraaiers boven. 'Dus walvis de eerste stap?' Hij leunde een beetje tegen Elle aan om te kijken naar de eerste stap. Hey voelde raar om terug lichamelijk contact te hebben met haar.

Elle probeerde de woorden op het blad te lezen, maar ze was veel te afgeleid door zijn huid tegen de hare. Geschrokken ademde ze scherp in, maar al snel herstelde ze zich, en las ze de eerste stap voor. 'Eerst moeten we het frame in elkaar zetten. Ik kan de stukken wel omhoog houden en dan boor jij de schroeven erin?' opperde ze en pakte alvast wat stukken meubilair uit de verpakking. 'Heb je de laatste dagen nog iets leuks gedaan?'

Thomas merkte de verandering van haar lichaam. Ze leek sneller te ademen. Dat hoorde hij aan hoe ze praatte. 'Mij best baas.' grijnsde hij en nam de schroevendraaier. 'Nee niet echt. Jij wel dan?'

Elle haalde haar schouders op en dacht na over haar week. De meeste tijd had ze doorgebracht met Noah, maar het leek haar verstandig om dat nu niet op te noemen. 'Oh, nee, ik ook niet echt. Veel gewerkt en gestudeerd.' Ze glimlachte vriendelijk naar hem en hield enkele delen omhoog, zodat hij ze aan elkaar kon boren. 'En probeer mijn vingers niet te raken,' pestte ze hem plagerig en trok een wenkbrauw naar hem op.

'Geloof me, ik heb een sneller reactievermogen dan je denkt.' Daarbij was deze boor elektrisch en gin het veel sneller. Al snel had hij een nieuwe plank om het tafeltje zo vorm te geven. 'Als je wilt eten we straks pizza? Het minste wat ik kan terug doen? En wat studeer je dan? Vanplan om een nieuwe carrière in te slaan?' Thomas vond het benauwde gevoel dat hij had niet prettig; alles was zo anders tussen hen. Het voelde niet goed, maar ook niet bepaald slecht. Altijd had hij gedroomd van een tweede kans. Die zat er echter niet in, dat besefte hij.

Het tafeltje was snel in elkaar gezet en bewonderend keek ze Thomas aan. Het was alsof hij zijn krachten zoveel beter onder controle had - wat natuurlijk ook begrijpelijk was na vier jaar. Ze knikte instemmend en lachte. 'Ja, graag, ik hou wel van pizza,' grinnikte ze. Toen ze samen reisden, leefden ze zo ongeveer op pizza. 'Oh, nee, geen nieuwe studie hoor! Ik had wat tussenjaren genomen met mijn studie en moet er dus nu weer mee verder. Maar ik studeer nog steeds politiek en Engels en het bevalt nog steeds,' glimlachte ze.

'Dat is mooi. Ik ben blij dat je doet wat je graag doet.' Hierbij boorde hij nog wat en zette het salontafeltje recht waarna hij enkele houtschilfers weg blies. 'Pizza wordt het dan.' grijnsde hij en legde enkele kussens in het bankenstel. Dozen vol decoratie zodat het leek voor de buitenwereld dat hij hier zou blijven.