Huis van Thomas McKenzie

Elle hield haar adem in bij zijn aanraking en doordat hij zo dichtbij was. Met grote ogen keek ze in de zijne en slikte ze moeizaam. Ze liet een vinger over zijn stoppelige kaak glijden en glimlachte voorzichtig. 'Ik weet ook zeker dat jij gelukkig zal zijn met een partner, net zoals Teoh. Of zoals de vampiers die ik tijdens het reizen ben tegengekomen.' Ze haalde diep adem en fluisterend sprak ze verder: 'Ik hoop dat ik ooit opnieuw zo gelukkig zal worden.'

Thomas knikte. 'Dat wordt je.' Enkel niet met hem... Niet met hem. Hij miste Elle verschrikkelijk, maar dat expliciet zeggen zou zorgen voor meer complicaties. Het was raar om haat terug op deze manier aan te kijken waarbij hij haar ook losliet. Zo eindigende hij liever waar hij niet eindigde.

Ze keek verslagen toen hij haar los liet en ook haar eigen handen trok ze weer terug. Zo was die barrière weer tussen hen getrokken, die zonet even weg was geweest. En ze had zich op dat moment echt weer gelukkig gevoeld. Ze stond op en keek hem twijfelachtig aan. 'Ik denk dat ik maar weer eens naar huis moet,' zei ze zachtjes en glimlachte voorzichtig naar hem. 'Ik vond het fijn om je weer gesproken te hebben.'

Thomas knikte en stond op. 'Ja.' Hierbij draaide hij zich om en keek naar de rommel die hij had gemaakt. 'Later, Elle.' Het was moeilijk om haar naam uit te spreken. Alsof zijn mond droog was. Zijn lippen voelde aan als schuurpapier. Hij bukte zich voor de scherven bij elkaar te sprokkelen. Karweitjes zoals deze gingen snel als.je een.vampier was.

'Thomas, ik-' Ze had hem nog willen aanraken, nog afscheid willen nemen, maar hij had zich al omgedraaid. Ze verslikte zich bijna in haar woorden en keek toe hoe hij zijn rug naar haar had toegedraaid. Dus begon ze zich maar alvast in te pakken met haar sjaal, muts, handschoenen en jas. Buiten sneeuwde het nog steeds en ze moest nog een stuk lopen, voordat ze bij haar auto zou komen. 'Dag Thomas,' zei ze en wachtte tot hij zou opkijken.

'Thomas, ik-wat?' vroeg hij toen ze uiteindelijk alles aan had. 'Bespaar me een speech. Ik weet niet wat ik nu nog moet denken van ons. Of wat dat daarnet was.' De scherven legde hij op het aanrecht en keek haar aan. Ze had hier niet moeten komen.

Ze beet gepijnigd op haar lip bij zijn woorden en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Niets... Laat maar. Het spijt me dat dat van daarnet is gebeurd,' zei ze gefrustreerd en gooide haar handen in een wanhopig gebaar omhoog. 'Dag Thomas.' Ze trok haar sjaal nog wat hoger en liep toen het huisje uit. De sneeuw vloog meteen in haar gezicht en bibberend trok ze haar jas nog wat dichter. Het was fijn om buiten te zijn, het voelde alsof ze eindelijk weer adem kon halen. Nog één maal keek ze achterom en begon toen richting haar auto te lopen.

Thomas keek voor een moment uit het raam hoe ze wegliep en hoopte vurig dat ze haar auto niet gestart kreeg zodat hij zou horen van haar wat ze wou zeggen. Hij was het moe om altijd maar zo te moeten doen tegen haar. Hij deed zijn schilderskleren uit, gooide nog een blok hout op het haardvuur en kroop op de bank met een boek. Er was niet veel dat hem troost kon geven.

Nieuw

Woody stond voor de voordeur van het huis dat tegenwoordig blijkbaar van Thomas was. Hij had ergens in Mystic Falls opgevangen dat hij terug was. Iemand had hem gezien. Iemand anders had gehoord door wie dit huis gekocht was. Woody kon niet anders dan terugdenken aan 6 jaar geleden dat hij op de stoep had gestaan bij Thomas om verantwoording te vragen voor zijn gedrag tegenover Elle. En nu stond hij daar weer, met ongeveer dezelfde redenen. Doelbewust stond hij te wachten tot open werd gedaan nadat hij aan had gebeld.

Thomas hoorde de bel gaan nadat hij nog een muur had geschilderd in de gang. Hij had een tijdje vrij dat hij ook goed gebruikte. Daarbij was hij nog altijd niet bekomen van Elle haar bezoek enkele dagen geleden. Hij liet de verfborstel dus ook maar liggen op de ijzeren ladder die vol met verfspatten zat.
Voor hem stond een aangename verrassing. 'Woody? Wat doe jij hier?' Hij deed de deur helemaal open zodat hij niet in de sneeuwbui moest blijven staan.

Woody had zich diep in zijn sjaal gestopt totdat de deur openging en zijn oude teamgenoot in de deuropening stond. Hij snapte meteen waarom iedereen er zo van zeker was dat het Thomas was die in en rond Mystic Falls was gespot. Hij was werkelijk geen spot veranderd, behalve de baard dan. 'Ik-' Kort dacht hij aan en glimlachte toen vriendelijk. Hij wist hoe slecht de andere aanpak al die jaren geleden was gegaan en bovendien was hij daar nu echt te oud voor. 'Ik hoorde dat je in Mystic was en ik dacht dat een bezoekje nooit kwaad zou kunnen.' Vluchtig liep hij langs Thomas om de kou te ontvluchten.

Thomas sloot de deur. 'Het is beter dan me op mijn neus te slagen omdat ik weer degene was die Elle haar hart brak.' Hierbij knikte hij naar de kapstok. 'Ik ga mezelf al een biertje nemen. Voor jou ook zeker.' Hij liep door naar de koelkast en haalde de kroondoppen er vanaf. 'Dus aan wat heb ik dit bijzondere genoegen, van een oude vriend?' Een lichte sarcastische ondertoon klonk in zijn stem. Hij wist wel langer hoe Woody echt over hem dacht.

'Mijn gewelddadigheid en frustratie kan ik tegenwoordig gelukkig kwijt in mijn sport.' Woody grinnikte en knoopte zijn jas los om hem vervolgens op te hangen. 'Graag.' Nieuwsgierig keek hij het huis door en volgde hij Thomas. 'Ik wilde je iets vragen, als oude vriend. Ik weet niet of je het wel ziet zitten, maar ik dacht: vragen kan nooit kwaad.' Hij gaf een envelop, die hij in zijn binnenzak had zitten, aan Thomas en krabde toen ongemakkelijk aan zijn kin. 'Isobel en Elle weten er niets van af. Maar ik wilde je het zelf gewoon vragen en aan jou de beslissing laten. Ik kon het niet laten om mijn enige vriend en oud teamgenoot van Mystic High niet uit te nodigen.' In de envelop zat een uitnodiging voor de speciale dag van hem en Isobel.

'Uitnodigen voor wat?' Hij nam de envelop aan en gaf hem het koude flesje alcohol. Eenmaal hij deze zorgvuldig had open gedaan, snapte hij wat er aan de hand was. 'Wauw, je gaat met haar trouwen? Gefeliciteerd, Woody. Ik hoop dat je nog gelukkiger met haar mag worden dat je al bent.' Hierbij dronk hij een flinke slok na zijn flesje ophoog te houden als een toost. Om eerlijk te zijn sprak het hem niet aan om te gaan. 'Maar ik denk dat je me van de gastenlijst kunt schrappen. Isobel haat me ronduit en nog maar lichtjes uitgedrukt. Je zus en ik... Laten we erop houden dat enkele dagen geleden ook niet zo goed ging aangezien ik zelfs met glazen aan het gooien was.'

'Bedankt.' Woody klonk het flesje tegen dat van Thomas aan en glimlachte trots. Hij was nog altijd blij met Isobels 'ja'. Het zou nog even duren voor de gloed van het trouwen van hem af zou gaan. Hij knikte echter serieus bij Thomas' antwoord. Eerlijk gezegd had hij ook niet iets anders verwacht, maar het was wel zo sympathiek om het tenminste te vragen. 'Oh, je hebt Elle al gezien? Is- Dat ging dus niet zo goed?' Hij probeerde een onschuldige toon aan te slaan, maar Thomas zou zeker horen dat Woody er al iets van af had geweten én dat dat éen van de redenen was waarom hij daar stond.

Thomas keek Woody aan. 'Luister vriend, ik ben niet achterlijk. De laatste keer dat je voor me stond was het ook vanwege Elle. Als je me echt wou overhalen om naar die bruiloft te komen zou het wonder geschiet zijn.' Hij dronk nog van zijn flesje. Het zou snel op zijn. Sinds hij een vampier was vloeide alcohol erdoor. 'Dus zeg wat er is en dan ben je weer gerust.'

Woody kon nu tegen hem ingaan, maar dat zag hij niet zitten. Hij was er echter inderdaad ook langs gekomen om Thomas persoonlijk de uitnodiging te overhandigen, maar de grootste reden was inderdaad Elle. Voor hij antwoord gaf nam hij echter nog een slok van zijn flesje bier. 'Ik denk dat je zelf ook wel weet dat die plotselinge verdwijning niet erg goed viel. En dat je nu ineens weer opduikt is ook nogal een schok. Ik hoop dat je je dat realiseerde toen je Elle sprak.' Hij sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij het flesje met één hand vast bleef houden en keek Thomas afwachtend aan.

'Verdwijning? We hebben samen wat rond gereisd...' Voor sommige mensen mocht hij verdwenen zijn. 'Kijk Woody, ik weet dat je een heks bent net zoals je zusje...' Hij zette het flesje neer en keek hem recht aan. 'Wen maar aan mijn verdwijningen
Ik ben een vampier, Woody. Voor altijd achttien. Hoe zou jij je voelen in mijn plaats?'

'Samen? Met wie heb je rondgereisd?' Woody keek Thomas verward aan, maar hij raakte nog meer in de war toen Thomas verder ging. 'Je weet-' Hij moest zichzelf ervan weerhouden om het te ontkennen. Dat was altijd zijn eerste reactie als iemand hem ergens van verdacht, maar zijn mond viel letterlijk en figuurlijk open toen Thomas hem vertelde wat hij was. Al gauw viel alles vervolgens op zijn plaats. 'Jezus christus.' Veel meer kwam er niet uit hem. Woody moest het even verwerken. Hoewel Thomas het waarschijnlijk nog veel meer tijd had gekost om dát te verwerken. Wakker worden als een vampier. Nou, dat was nog eens wat.

Thomas dronk het laatste beetje in zijn flesje op. 'Je zus is een krachtige heks, Woody. Ik kon het enkel niet meer aan op dat punt... Ik was niet ervaren. Vooral bang dat ik een keer de controle zou verliezen. Elle zou me nooit kwaad doen, dat wist ik al vanaf het moment dat ik haar wel had laten beloven dat ze een me zou uitschakelen als ik dat haar wou aandoen. Haar ogen en stem verraden zoveel.' Hij nam plaats op een kruk die aan de dampkap stond, zette deze op en stak zich nog een sigaret op. 'Elle verdient het om gelukkig te zijn. Dat hield ik me altijd voor. Maar Woody... Het is erg lastig om niet aan haar te denken, aan de manier waarvan ik van haar hield, als ze hier op mijn bank vertelt dat ze iemand anders date. Onze Engelse leerkracht van vroeger.' Thomas zijn kaken verstrakte weer. 'Ik ben naar Mystic Falls gekomen in de hoop dat ik terug kon krijgen wat ik vroeger had. Maar het gaat niet... Mijn zus weet zelfs nog eens niet wat ik ben.'

Woody luisterde maar half naar het verhaal van Thomas, omdat hij in zijn hoofd de puzzelstukjes nog aan elkaar aan het plakken was. 'Dus Elle was de enige die het wist?' Woody vond het ongelooflijk dat Elle dat geheim in haar eentje had weten te dragen. Hij snapte nu een stuk beter waarom ze zo veel van Mystic Falls weg was gebleven. En hij begreep ook waarom Thomas het dorp had vermeden. 'En je familie weet ook van niets? Heb je wel gewoon contact met ze kunnen hebben of niet? aar en je gewéést al die tijd?' Hij was er ondertussen bij gaan zitten op de armleuning van de bank die daar stond. 'Sorry dat ik je zoveel vragen stel,' voegde hij nog verontschuldigend toe.

Ik heb rondgereisd met Elle. Vooral in Amerika. Na een jaartje ben ik begonnen met studeren. Mijn ouders hebben me ok daar zien afstuderen. Ook heb ik redelijk snel werk gevonden. Alles viel op zijn plaats. Skype en de telefoon hielden me in contact met familie en ja, Elle is de enige die het weet. Buiten jij. Die lelijkerd van haar weet het waarschijnlijk ook.' Hij nam zichzelf terug wat te drinken. 'Ik hou het liever zo, Woody. Het is moeilijk genoeg om er zelf mee te leren leven. Dat ga ik de andere besparen.'

'Oh.' Veel meer kwam er op het moment niet uit Woody. Hij keek naar het flesje in zijn hand en zuchtte diep terwijl hij over zijn slaap wreef met zijn vrije hand. 'En je bent teruggekomen voor Elle? Of ik neem aan ook voor je familie. Wat ga je hen vertellen of heb je hen al wat voorgehouden als de waarheid?' Woody probeerde de laatste lege plekken in te vullen, maar hij moest bekennen dat hij nog niet alles precies volgde. Het was iets dat ver van hem af stond. Vooral omdat hij de laatste jaren niets meer met de mythes te maken had gehad. Alex praatte er nooit over met hem en zijn eigen krachten gebruikte hij zelden meer sinds hij met Isobel samen woonde. Wat Elle er mee had gedaan was ook maar een raadsel voor hem. En over vampieren, daar had hun moeder nooit veel te zeggen gehad.

'Nee Woody... Ik ben terug gekomen om tijd met ze te hebben nu het nog kan. Tijd te hebben met jou, nog wat mensen van vroeger voordat iedereen hier trouwt en kindjes krijgt. Ik blijf jong, jullie worden ouder. Mijn ouders zullen binnenkort denken dat ik dood ben, maar ik wil ze nog even met me geven.' Hij zuchtte en nam terug een trekje van zijn sigaret terwijl hij nadacht. 'Ik kwam inderdaad ergens terug voor je zus. Ze is geweldig. Maar ik maak vrij weinig kans na wat ik haar aandeed. Ze voelt zich in de steek gelaten dus papt het maar aan met de oude leerkracht. Waar zit je toch je hoofd over te breken. Ik ben een vampier, ik drink bloed en veel alcohol. Ik word nooit ouder, ziek of kan geen kinderen meer verwekken. Ik kan mensen hun gedachten "spoelen" om het zo maar te zeggen en mensen en heksen genezen. Heb je er nog nooit van gehoord?'

'Sorry, ik- Het is nogal schokkend. Ik heb nog nooit over dit soort dingen nagedacht.' Woody dronk wat van zijn bier en keek Thomas weer aan. 'Ik weet zeker dat ze het fijn vinden je nu nog te kunnen spreken en zien als je van plan bent om weer weg te gaan. Ook al hebben zij dat natuurlijk niet door.' Woody was niet van plan om te oordelen over Thomas' keuzes. Hij had geen flauw benul van de positie waar hij in was. 'Elle papt niet zomaar aan met Noah, Thomas. Hij is een sympathieke man en ze mag hem erg graag.' Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. 'Natuurlijk heb ik er van gehoord, maar dat waren verhalen die niet altijd even serieus waren. Ik zou echter niet zo geschokt moeten zijn aangezien ik zelf ook niet honderd procent normaal ben. Noch vrijwel iedere andere inwoner in dit dorp.'