Huis van Noah en Elle

Huis in MF - Noah & Elle.

Elle was nog speciaal naar de winkel gegaan om het een en ander in huis te halen. Normaal hadden zij en Noah niet zoveel eten in huis, maar vandaag was een uitzondering, dus lagen er op tafel allerlei koekjes en andere lekkernijen. Ze wist precies wat Isobel lekker vond - of in elk geval wat ze vroeger lekker vond - en dat had ze dan ook gekocht. Verder had ze thee en koffie klaar staan. Omdat ze vrij vroeg klaar was geweest met de voorbereidingen was ze daarna achter haar computer gedoken en las ze nogmaals de e-mail die de vorige dag was aangekomen. Een kans op een geweldige baan, maar ver weg van Mystic Falls... Ze had het Noah en Isobel beiden nog niet verteld.

Jamie wilde weer eens niet meewerken, het had een hele tijd gekost voordat Isobel hem in de maxi-cosi had gekregen, maar toen hij er eenmaal in lag, sliep hij ook als een blok. Zij en Woody waren net terug naar Mystic Falls verhuisd en ze was enkele maanden geleden bevallen van hun zoontje: James, maar zijn roepnaam was Jamie geworden. Gelukkig kende ze Mystic Falls nog op haar duimpje, dus het duurde niet lang voordat ze de auto voor het huis van Elle had geparkeerd. Ze had Jamie eerst afgezet bij haar vader met uitgebreide instructies wanneer hij een flesje moest hebben en ga zo maar door. Ze wilde haar vriendin bezoeken, zonder een huilende baby op de achtergrond. Nadat ze de auto op slot had geklikt, liep ze richting de voordeur en belde ze aan.

Elle had haar gezicht in haar handen gelegd en zuchtte diep uit. Ze wist niet wat ze moest doen, ze wist niet hoe ze het Noah moest vertellen en ze wist niet hoe hij zou reageren. Noah en Elle wilden al een tijd verhuizen, maar ze hadden het geld gewoonweg niet. Met deze baan zouden ze nooit meer over geld zorgen hoeven te maken. Toen de bel ging, klapte Elle vlug haar laptop dicht en rende ze naar de deur toe. 'Bel!' riep ze vrolijk uit, toen ze eenmaal de deur open had gedaan, en sloeg haar armen enthousiast om haar vriendin heen. 'Waar is Jamie? Ik had speciaal koekjes voor hem gekocht.' Ze lachte en keek haar vriendin vragend aan, terwijl ze naar binnen gebaarde.

Isobel omhelsde haar vriendin lachend en stapte naar binnen toe. 'Ik heb hem bij mijn vader afgezet, hij wilde maar niet stoppen met huilen vanochtend en ik had geen zin om een krijsende baby mee te nemen.' gniffelde ze, terwijl ze haar jas uitdeed. 'En je weet dat hij nog wat te jong is voor koekjes niet waar.' lachte ze. 'Hij mag ze alleen als ze gepureerd zijn tot pap, maar ik denk niet dat het een groot succes zou worden.' Meestal dronk hij nog gewoon melk, maar af en toe had hij een fruithapje of pureerde Isobel hun eigen eten gewoon zelf: het was een stuk lekkerder dan al die gefabriceerde prut uit die potjes. 'Dus, hoe gaat het met jou?'

Elle deed de deur achter hen dicht en glimlachte treurig. 'Dit bewijst maar weer dat ik nog lang niet toe ben aan kinderen,' lachte ze, terwijl ze naar de keuken liep. 'Wil je koffie of thee?' Terwijl ze op een antwoord wachtte, leunde ze tegen het aanrecht aan en glimlachte ze. 'Het gaat heel erg goed. Noah vindt zijn baan nog steeds erg leuk, ik mijn baan daarentegen...' Ze zuchtte en keek naar haar voeten. 'Ik heb totaal geen uitdaging erin. Maar ja, als het maar geld oplevert, niet waar? En hoe gaat het met jou, Woody en Jamie? Al wat rustiger na de verhuizing?' Ze vertelde maar niet over haar tweede baan naast deze saaie baan.

'Doe maar koffie, dat kan ik wel gebruiken na zo'n baggere nachtrust. En het ergste is nog dat Woody overal doorheen slaapt, dus ik ben altijd de pineut.' lachte ze en ging op de bank zitten. 'Ah, je vind wel een betere baan Elle, dat weet ik zeker, alles op zijn tijd.' verzekerde Isobel haar vriendin. 'Ja, Woody moet natuurlijk nu weer heen en weer reizen, maar het valt allemaal erg mee. En Jamie, tja, hij is en blijft een baby en baby's huilen nou eenmaal.' In het begin was het haar erg meegevallen, maar inmiddels begon hij te leren dat hij anderen kon manipuleren met zijn gehuil en soms wilde hij maar niet ophouden. 'Maar alles gaat goed thuis en iedereen lijkt zijn plekje gevonden te hebben.'

Elle moest lachen en schonk koffie voor haar vriendin in. Toen Isobel nog in de stad woonde, belden zij en Elle vaak en vertelde ze vaak dat ze zulke slechte nachten maakte. Ze vond het vervelend voor haar dat het nog steeds zo was. 'Als je eens een oppas nodig hebt, dan weet je dat je mij altijd kan bellen,' verzekerde Elle haar vriendin en liep met twee koppen koffie de woonkamer in. 'En hoe gaat het elke maand met de volle maan?' vroeg ze vervolgens voorzichtig. Die dagen moesten vast heel zwaar voor haar en Woody zijn.

Isobel keek haar aan en zuchtte uit. 'Zoals altijd, ze zijn zwaar, maar we komen er wel.' Het was nog steeds niet een onderwerp waar ze graag over praatte, ook niet met Woody. Het was wonderbaarlijk geweest, negen maanden geen transformatie, hoe het kon wist ze zelf ook niet, maar de zwangerschap was zelf al uitputtend genoeg geweest, ze was blij dat ze niet ook maandelijks in een weerwolf hoefde te veranderen. 'Bedankt voor de koffie.' Ze nam er een klein slokje van en zette de mok op de tafel. 'Maar genoeg daarover, ik dacht dat we het over leuke dingen zouden gaan hebben vandaag.' grapte ze en keek Elle aan.

Elle glimlachte verontschuldigend en knikte instemmend. 'We moeten het inderdaad over leukere dingen hebben,' stemde ze in, terwijl ze een hap van een koekje nam, en plotseling moest lachen. 'Noah en ik waren laatst in het centrum en we kwamen wat oud mede-studenten van ons tegen. Blijkbaar zijn ze meteen verhuist na ons examen, want hun ogen vielen bijna uit hun kassen toen ze mij met Noah zagen,' lachte ze. Zij kon erom lachen, maar Noah iets minder. 'Zijn jullie trouwens van plan om meer kinderen te nemen na Jamie?'

Isobel moest lachen. 'Ja ik kan wel geloven dat ze dat niet hadden verwacht.' grinnikte ze en moest lachen toen ze nadacht over Noah's reactie, ze zag het al helemaal voor zich. 'Of we nog meer kinderen nemen? Goh, daar vraag je me iets, ik zou het niet weten. Misschien wel, we zien wel hoe het verder gaat, niet waar? Jullie al aan het nadenken over gezinsuitbreiding?' vroeg ze nieuwsgierig en nam nog een slok van haar koffie.

Elle werd stil door Isobels vraag en nam het moment beide koppen opnieuw met koffie te vullen. 'We hebben het er laatst eens over gehad. Noah wist niet zeker of hij kinderen wilde. Ik heb eigenlijk niet verder gevraagd, maar ik vrees dat het komt omdat hij niet de kans wil hebben om kinderen te krijgen... die ons heksenbloed hebben.' Ze zuchtte en haalde een hand door haar haren heen. Toch glimlachte ze al snel weer. 'Ik kan me niet voorstellen dat Woody het bij één kind laat,' giechelde ze, 'hij houdt net als mijn moeder van grote gezinnen.'

Isobel keek haar aan. Ze snapte Noah ergens wel, zij durfde het in eerste instantie ook niet aan: er was een grote kans dat haar kinderen haar gen over zouden nemen. Als ze het heksen-gen van Woody zouden hebben, zou het haar niet veel uitmaken, alles beter dan het weerwolven gen. 'Misschien trekt hij wel weer bij en daarnaast, als ze het gen hebben, betekend het niet dat jullie er iets mee hoeven te doen, toch?' Ze wist bijna zeker dat Elle haar kinderen haar kunsten wilde leren, maar ze wist ook zeker dat Noah niet wilde dat zijn kinderen daar iets mee te maken zouden hebben. 'Misschien moet je het er nog eens met hem over hebben. Woody heeft mij ook over weten te halen.'

Elle roerde onzeker door haar koffie heen en keek Isobel aan. 'Denk je? Misschien heb je wel gelijk en moet ik het er eens met hem over hebben. Het is niet dat ik ala minuut een kind wil, maar ik zou ze wel ooit graag willen hebben.' Na de geboorte van Jamie had ze veel over kinderen nagedacht. 'En misschien gaat het wel helemaal niet om het heksen gen, maar over iets heel anders?!' Soms kon Noah heel gesloten doen, zelfs tegen Elle. 'Maar, hoe gaat het nu met jouw en Woody's carrières?' glimlachte ze vragend.

'Praten kan nooit kwaad toch? Daarbij, als je niet weet waarom hij geen kinderen wil, kan je er ook geen verandering in brengen. Woody wist waar het mij om ging, maar op een of andere manier heeft hij er toch verandering in kunnen brengen, ik weet niet hoe.' lachte ze. Ze was er altijd zo zeker van dat ze geen kinderen wilde: ze wilde het hen niet aandoen, want ze wist hoe vreselijk het iedere maand was. 'Woody gaat als een speer, hij heeft natuurlijk laatst dat nieuwe contract getekend en, nou ja, voor meer kan hij niet wensen op dit moment volgens mij. En mijn carrière, laten we zeggen dat het even op een laag pitje staat. Ik wil me nu voornamelijk focussen op Jamie natuurlijk, maar dat pak ik binnenkort wel weer op. En hoe staat het met jou politieke ambities?'

Elle trok haar benen op de bank en ging zo wat comfortabeler zitten. 'Je hebt helemaal gelijk. Het komt misschien door het incident dat we enkele dagen geleden hebben gehad... tijdens het koken ontstond er plotseling vuur in de pan en ik flipte. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt, dus hij had geen idee wat hij moest doen. Het kwam uiteindelijk goed, omdat hij het vuur doofde en mij vast hield, maar ik weet dat hij er erg van is geschrokken.' Ze zuchtte en legde haar hand op die van Isobel. 'Daar wilde ik het ook nog met jou over hebben. Ik heb gisteren een baan aangeboden gekregen... in Washington.'

'Heb je hem niet verteld over dat incident van vroeger?' Ze had verwacht dat ze het hem inmiddels wel zou hebben verteld, ze waren inmiddels al een paar jaar samen. 'Misschien moeten jullie iets meer met elkaar praten... Zowel jij als Noah.' In dit soort situaties kwam de psycholoog in haar altijd boven. 'Communicatie is één van de belangrijkste dingen in een relatie Elle, maar ik zal je niet langer lastig vallen met mijn psychologische geneuzel.' grinnikte ze en keek haar vriendin serieus aan, terwijl ze naar haar luisterde. 'Washington, als in Washington?! Wauw, Elle, dat is geweldig! Wat vindt Noah ervan?'

Elle moest lachen om Isobel en sloeg haar arm om haar vriendin heen. 'Ik zou niet weten wat ik zonder mijn beste vriendin en haar relatietips zou moeten. Het is enkel... Noah houdt er totaal niet van om over magie te praten, dus ik vermijd dat onderwerp eigenlijk altijd. Vandaar dat ik het nooit heb verteld.' Opnieuw glimlachte ze en haalde ze haar schouders op. 'Het is wel erg ver,' gaf ze toe, waarna ze rood werd. 'Ik heb het hem nog niet verteld.' Isobel had echt gelijk dat ze elkaar meer moesten vertellen.

'Hij moet er toch eens aan gaan geloven, het is een deel van jou en eigenlijk is het ook een deel van hem. Ik bedoel, als hij samen met jou wilt zijn, moet hij ook dat deel van jou kunnen accepteren.' Zijzelf en Woody vertelde elkaar ook niet alles op het eerste moment, maar ze kwam toch altijd tot de conclusie dat de waarheid het beste was om te vertellen. Zeker als het om grote dingen als kinderen of in dit geval, magie, ging. 'Heb je het hem nog niet verteld? En mij wel? Nou, Elle ik voel me vereerd.' lachte ze. 'Wat vind je er zelf van?'

Elle glimlachte en porde Isobel zacht in haar zij. 'Jij was eerder mijn vriendin dan hij mijn vriend,' lachte ze, waarna ze op een serieuzere toon verder ging: 'Het is een hele goede en hoge baan. Vanaf dat punt kan ik nog hoger opklimmen en Noah en ik hoeven ons geen zorgen meer te maken om geld. Maar Washington is wel heel ver en we zullen dus moeten verhuizen, wat betekent dat Noah moet stoppen met zijn baan, terwijl hij er zo op gesteld is.' Ze zuchtte en pulkte aan haar trui. Ze wist niet of hij daar überhaupt een baan kon vinden. 'En dan wonen we zo ver van jou en Woody vandaan en van mijn ouders en Alex...'

Isobel snapte Elle's twijfels, maar als zij het was geweest, had ze er niet eens over na hoeven denken. 'Elle, dit is een kans van wat? 1 op een miljoen? Zo'n kans krijg je nooit meer.' Ze zou gek zijn als ze hem niet zou aannemen. 'Ik snap al die twijfels, maar als Noah echt van je houdt, zal hij die stap ook willen nemen. Hij vind wel weer een baan, leraren hebben ze nooit genoeg.' verzekerde ze haar. 'En als hij dat niet wil... Je moet ook een beetje aan jezelf denken, want ik weet zeker dat als het enkel aan jou had gelegen, dat je dan nu al op het vliegtuig naar Washington zat.'

Elle keek haar vriendin aan en knikte. Isobel kende haar natuurlijk hartstikke goed: het was waar dat Elle in haar eentje al allang in het vliegtuig naar Washington had gezeten. Maar ze hield ook onvoorwaardelijk van Noah en uiteraard zou ze ook naar zijn wensen luisteren. 'Zo'n kans zal ik waarschijnlijk inderdaad nooit meer hebben.... Ik zal het er vanavond met Noah over hebben,' besloot Elle uiteindelijk. 'En dan zal ik mijn ouders ook maar even bellen. Zij weten het namelijk ook nog niet,' lachte Elle, terwijl ze bedacht dat het vast zwaar voor haar ouders zou worden. Het liefst hielden haar ouders al hun kinderen bij elkaar. 'Zullen we binnenkort weer iets leuks gaan doen? Shoppen of naar het bos? Misschien vinden Woody, Jamie en Noah het ook wel leuk om mee te gaan!'

'Dat lijkt me een strak plan. En ik weet zeker dat Frances en Logan er geen problemen mee zullen hebben. Ze zijn maar al te trots op je, Elle, geloof mij maar.' Ze geloofde niet dat de ouders van Elle haar ook maar een haar breed in de weg zouden liggen als het ging om haar toekomst. Natuurlijk zouden ze het moeilijk vinden dat één van hun kinderen zo ver weg zou gaan wonen, maar haar tegen houden zouden ze vast niet. 'Ja, lijkt me gezellig! Moeten we zeker doen, eerst eens kijken wanneer we allemaal kunnen.' lachte ze.

'Klopt! Al zullen ze waarschijnlijke elke dag gaan bellen en Noah vragen goed op me te letten en zulke dingen,' lachte Elle, terwijl ze weer koffie in schonk. 'Dat moeten we inderdaad snel gaan doen. Ik ben dol op Jamie.' Ondanks dat ze Jamie sinds haar geboorte niet zo vaak had gezien door de afstand, wilde ze daar nu zeker verandering in brengen. Ze was dol op kleine kinderen en al helemaal op haar kleine neefje. 'Of naar de zee! Heeft hij het strand en de zee al eens gezien?'

'Maar dat doen alle ouders.' lachte Isobel en schudde haar hoofd bij haar vraag. 'Nee, we hebben nog niet de tijd gevonden om naar het strand te gaan en de laatste tijd stond het weer er natuurlijk ook niet echt naar.' Jamie was nu zes maanden, geboren in de zomer, maar toen was hij nog te klein. Nu zou het wel kunnen, maar nu het hartje winter was, was dat gure weer maar niets voor zo'n klein mannetje. 'Oh had ik je al verteld dat z'n eerste tandje is doorgekomen? Hij is de hele dag aan het jengelen, daarom wilde hij ook niet slapen vannacht en was hij vanochtend zo zeurderig.' Het was geweldig om te zien hoe hij steeds meer groeide, het zou niet lang meer duren voordat er meer melktandjes door zouden komen.