Huis van Noah en Elle

Elle haalde in een wanhopig gebaar haar handen door haar haren heen en keek Noah verontschuldigend aan. 'Ik heb er sinds het begin van onze relatie over gelogen,' zei ze eerlijk, terwijl ze beschaamd haar ogen neer sloeg. 'Vandaar dat ik soms wonden had of blauwe plekken. De grotere wonden kon ik altijd op tijd helen, zoals breuken en kneuzingen, maar je kon het altijd nog paar dagen blijven zien.' Uiteindelijk liep ze naar hem toe en keek ze hem serieus aan. 'Noah, ik zweer het je, ik wou al heel snel stoppen, al aan het begin van onze relatie. Maar toen raakte Julian gewond en had ik geen keuze meer. Als ik niets in die periode had gedaan, dan was Mystic Falls overspoeld geweest met vampieren. En nu doe ik enkel nog in ruil voor geld, ongeveer eenmaal per maand.'

'Oh, dus al die zogenaamde "bonussen" van je werk, waren geen bonussen? Mijn god, Elle, ik dacht dat we elkaar alles zouden vertellen. Weet je wel, een relatie wordt gebouwd op vertrouwen. Ik kan je vertellen dat je dat nu inmiddels wel bent verloren!' Hij was zo gefrustreerd over dit hele gedoe. Ze wist dat hij het hele gedoe met magie al niets vond. Natuurlijk mocht ze doen wat ze wilde in haar vrije tijd, maar hij had op mijn minst gehoopt dat ze het hem wel had verteld. 'Ik weet het niet meer Elle. Waarom ben je niet gestopt, als je het zo graag wilde? Waarom heb je het me niet verteld? Ik snap het echt niet!'

Elle had uiteindelijk zijn handen gepakt en wachtte geduldig al zijn woorden af. Toch stond ze bijna te trillen van angst: zou hij haar door dit verlaten? 'Het was verslavend, Noah,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze beschaamd op haar lip beet. 'De hoeveelheid macht die je hebt, het gebruiken van mijn magie, het extra geld dat ik erdoor kreeg... En ik durfde je het niet te vertellen, omdat ik weet hoeveel je magie haat en er niet mee in aanraking wil komen.' Ze pakte zijn handen steviger vast en keek hem hoopvol aan. 'Maar ik beloof je dat ik ermee stop als we naar Washington gaan! Ik zal al mijn spullen kapot maken en hier achter laten. Ik zal er toch geen tijd meer voor hebben met mijn nieuwe baan en ik hou van je, Noah, ik had er veel eerder mee moeten stoppen.'

'Je weet dat ik er een hekel aan heb, we hebben er afspraken over gemaakt Elle en volgens mij waren die vrij duidelijk. Geen magie, en als er wel magie wordt gebruikt, vertellen we elkaar erover!' Het ging hem niet eens zo erg over het principe van magie, maar eerder om het feit dat ze zo lang tegen hem had gelogen en dat hij haar met zijn blinde vertrouwen had geloofd. 'Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden Elle. Ik ben teleurgesteld, in dit. In ons. Ik dacht dat we eerlijk tegen elkaar waren en je hebt jaren lang in mijn gezicht gelogen!'

Elle wou nog honderden dingen zeggen, maar toch viel ze stil. Ze wist dat er niets was dat dit goed kon praten. Het was een feit dat ze jarenlang had gelogen en dat kon ze met niets veranderen. Nog steeds had ze zijn handen vast en wreef ze met haar duim teder langs zijn vingers, terwijl ze hem niet aan durfde te kijken. 'Het spijt me echt zo erg, Noah,' fluisterde ze uiteindelijk. 'Het was een fout en ik zal het nooit meer doen. Ik wilde gewoon niet dat je door de informatie in de problemen kon komen. Julian heeft het Florrie ook nooit verteld en ik- ik dacht dat het dus beter was om het ook niet te vertellen.'

'Oh, dus omdat de buurman in de sloot springt, spring jij erachter aan?' Hij haalde zijn handen los van die van haar en schudde zijn hoofd. 'Ik dacht dat je slimmer was dan dat, echt.' Hij zette zijn vingers tegen zijn neusbrug en liep zo ijsberend door de kamer heen. 'Ik slaap vannacht beneden, Elle. Ik heb tijd nodig om erover na te denken en tot die tijd...' Hij keek haar aan en zuchtte uit. 'Tot die tijd slaap ik beneden.' verkondigde hij. Het zou vast niet goedvallen dat hij dit had gezegd, maar hij had tijd voor zichzelf nodig.

Elle legde haar handen voor haar mond en luisterde zo naar de woorden van Noah. Ze wou dat hij haar tranen niet kon zien, dus liep ze snel richting de gang en rende ze de trap op. De badkamerdeur sloeg ze hard achter haar dicht en huilend ging ze op het toilet zitten. Ze wist dat het een fout was geweest om Noah niets te vertellen, maar Noah kon ook zijn eigen fouten niet zien. Zij was opgegroeid met overal magie om haar heen en dan verwachtte hij van haar dat ze zomaar al die magie op zou geven, alleen maar omdat híj er niets mee te maken wou hebben?! Natuurlijk dat ze hem daarom niets had verteld! Ze zocht in haar zakken naar haar telefoon om Isobel te bellen, maar al snel besefte ze dat ze hem beneden had laten liggen, dus schopte ze gefrustreerd tegen hun douche aan, wat alleen maar resulteerde in een pijnlijke voet.

Noah liet haar enkele minuten boven doorstormen, voordat hij naar boven toe liep en op de badkamerdeur klopte. 'Elle, doe open alsjeblieft. Laten erover praten, oké? Misschien... Misschien heb ik te fel gereageerd, en het spijt me daarvoor, maar snap je hoe frustrerend het is als je erachter komt dat je vriendin jaren tegen je heeft gelogen, over iets wat veel voor haar betekend. Ik- ik had gewoon gehoopt dat je me had vertrouwd en dat je het me had verteld.'

Toen ze Noah naar boven hoorde lopen, stond ze snel op en bekeek ze zichzelf in de spiegel. 'Ja, ik doe open, wacht heel even,' zei ze haastig, terwijl ze probeerde de meeste make-up resten van haar gezicht te wassen. De meeste uitgelopen make-up was gelukkig weg, maar ze kon niets doen aan haar opgezwollen, rode ogen. Beschaamd deed ze de badkamerdeur open, terwijl ze zijn blik probeerde te mijden. 'Je hebt niet te fel gereageerd, Noah, en ik snap dat het frustrerend is. Ik- Het is mijn fout. Ik had het je al vanaf het begin moeten vertellen.' Ze ging weer op het toilet zitten en wreef door haar vermoeide en nog steeds tranende ogen. 'Ik haat het gewoon dat ik de tijd niet terug kan spoelen en het wel op tijd gezegd kan hebben. Ik wilde het je vertellen, maar na een week durfde ik het al niet meer, laat staan na twee weken, drie weken... En zo werd het steeds langer.'

Noah ging op zijn hurken voor haar zitten en pakte haar handen beet. 'We kunnen de tijd niet terugdraaien, zelfs niet met magie.' zei hij met een klein glimlachje en veegde de laatste traan die over haar wang liep, weg met zijn hand. 'Er valt niets meer te veranderen aan het verleden, maar ik hoop wel dat je inmiddels weet dat je me dit soort dingen gewoon kunt vertellen. Ik hou niet van magie, dat weet je, maar het is een onderdeel van jou leven en - nou ja - misschien moet ik dat leren om te accepteren. Hoe moeilijk ik dat ook vindt, daar zal ik niet over liegen.'

Elle durfde Noah eindelijk aan te kijken en moest door haar tranen heen toch glimlachen om zijn woorden. 'Ik weet het,' zei ze zachtjes, 'en ik had ook rekening met jou moeten houden door het te vertellen. Ik- Ondanks dat ik het natuurlijk eerder had moeten vertellen, ben ik wel heel opgelucht dat het er eindelijk uit is.' Na zijn laatste woorden drukte ze vol liefde een kus op zijn lippen en sloeg ze haar armen stevig om hem heen, terwijl ze haar gezicht in zijn nek begroef. 'Ik hou van je,' fluisterde ze tegen zijn huid aan, 'zó óngelofelijk veel.'

'Ik hou ook van jou, Elle.' zei hij met een glimlach en streek met zijn langs haar rug. 'Geen leugens meer als deze voor elkaar, oké?' Nadat hij haar los had gelaten, keek hij haar. 'Nou, wat dacht je ervan als we eens iets gaan eten. Ik sterf van de honger.' lachte hij en stond op. 'En misschien kunnen we alvast een beetje rondkijken naar huizen in Washington? Als je dat leuk vind tenminste.'

Elle kwam ook overeind en knikte, terwijl ze haar handen op haar buik legde. 'Dat lijkt me een goed plan, ik bulk ook, ondanks dat ik hartstikke veel koekjes heb gegeten toen Isobel er was,' giechelde ze, terwijl ze hem volgde naar beneden. 'En er is nog heel veel over, Isobel en ik zijn allebei niet van die grote eters.' Elle deed de vriezer open en keek over haar schouder enthousiast naar Noah. 'Dat lijkt mij heel erg leuk,' glimlachte ze, waarna ze de inhoud bekeek. 'Zullen we maar een pizza nemen?'

'Ja, laten we dat maar doen. Ik zit er niet op te wachten om nu nog naar de winkel toe te moeten.' riep hij vanuit de woonkamer, waar hij de laptop opstartte. Hij was benieuwd naar het bedrag wat ze neer zouden moeten tellen voor een huis. Het lag er maar helemaal aan hoe groot ze het huis wilden. 'Stond er in die mail ook hoeveel je zou gaan verdienen?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij op google zocht naar huizen in Washington. 'Want die huizen daar zijn best prijzig zo te zien.'

Elle haalde de folie van de pizza af en plaatste deze in de oven. Kort bleef haar hand twijfelend voor de knopjes hangen en keek ze angstig de oven in. De vorige keer had deze nog in de fik gestaan en was ze in paniek geraakt. Als automatisch toetste ze toch de juiste knoppen in en liep ze weer naar Noah toe, waar ze zich op de bank tegen hem aan nestelde en de laptop bekeek. Ze hing over hem heen en opende haar eigen e-mail, zodat hij de tekst zelf kon lezen en het bedrag kon zien (ik weet niet zo goed wat realistisch is, dus laten we erop houden dat het een groot bedrag is xd). 'Ik denk dat we het beste eerst een lening kunnen aanvragen, daarmee het huis kopen en de lening dan over de jaren heen terug betalen. Anders moeten we eerst een klein huisje huren en dan pas een groter huis kopen.'

'Oké, wauw.' merkte hij op toen hij het bedrag zag. Dat was niet mis, dat was zeker niet mis. 'Dat lijkt me een goed plan, met zo'n salaris hebben we dat zo terug betaald. We hoeven natuurlijk ook weer geen landhuis. Hoewel, ik wil wel iets wat een beetje centraal ligt, niet dat we eerst een half uur met de auto moeten, voordat we eindelijk in het centrum zijn.' Noah had altijd in een dorp gewoond. Toen hij jong was, wolde hij altijd dolgraag naar de stad, maar nu waardeerde hij de rust en stilte van een dorp als dit. Washington zou dus wel wennen worden. 'Wat wil jij graag in het huis hebben?'

Elle voelde zich toch een beetje trots toen ze nogmaals naar het bedrag keek. Het was zo moeilijk voor te stellen dat mensen haar zoveel betaalde, zodat zij voor hun zou gaan werken. 'Ik heb inderdaad ook geen zin in dat eindeloze gereis,' verzuchtte ze, terwijl ze met een glimlach nadacht over het huis. 'Ik wil in elk geval een heerlijk groot bad. En genoeg ruimte om al jouw boeken in mooie kasten neer te zetten. En voor ons beiden een kantoorruimte, uiteraard, en een mooie tuin. Het hoeft niet heel groot te zijn, maar ik wil ook weer niet ergens op een tiende verdieping in een flat een appartement kopen.' Ze wreef met haar hand over zijn bovenbeen en keek hem benieuwd aan. 'En jij?'

Noah keek haar aan en knikte. 'Een groot bad klinkt zeker niet verkeerd.' beaamde hij en dacht kort na. 'Ik wil een mooie woonkamer, met een open haard. En een open keuken, met zo'n mooie ouderwetse oven erin.' Hij was niet zo van het moderne, eerder van het knusse en rustieke. 'En inderdaad genoeg plek voor alle boeken.' Hij wist niet precies wat hij wilde, zolang het maar goed voelde. 'Wat vind je hier van? Het is niet heel erg duur, maar zo te zien ligt het vrij centraal.' Hij klikte op het huis en scrolde over de pagina heen.

Elle keek over zijn schouder mee en bekeek het huis. Het zag er werkelijk prachtig uit en ze kon nauwelijks bevatten dat ze daar eventueel over paar maanden zouden wonen. 'Ik vind het geweldig,' zei ze eerlijk en liep ondertussen naar de keuken toe, om de pizza uit de oven te halen. Toen ze hem in stukjes had gesneden, ging ze weer op de bank zitten en haalde ze de laptop van Noahs schoot af. 'Nu maar eens genieten van een totaal níet ouderwetse maaltijd,' lachte ze, terwijl ze een pizza punt voor zijn mond hield en hem een kus op zijn wang drukte.

Noah moest lachen en nam de pizza punt van haar over. Hij nam er een hap van en trok haar tegen zich aan. 'Met een niet ouderwetse maaltijd hou ik het ook wel vol.' lachte hij. Pizza deed hem altijd denken aan de tijd dat hij nog samen met Grace in het kleine appartement boven de groentewinkel woonde. Af en toe had Grace gekookt, maar als ze beide laat van school waren, gooide ze er bijna altijd een pizza in. Toen hij nog in Engeland woonde, kookte zijn oma altijd. Helaas had hij twee jaar geleden het slechte nieuws gekregen dat ze was overleven en niet lang daarna was ook zijn opa gestorven. Hij was nog voor een tijdje naar Engeland geweest om alles te regelen, maar gelukkig kon hij nu alles achter zich laten.

Elle sloeg ook haar arm om hem heen en nam een hap van de pizza. Aan één pizza hadden ze meestal wel genoeg, want Elle at erg weinig en er bleef dus genoeg over voor Noah. Met haar vrije vingers gleed ze onder de kraag van zijn trui en streelde ze zo zacht zijn huid. 'Heb ik je eigenlijk weleens uitgelegd waarom ik zo... raar reageer op vuur?' vroeg ze zachtjes, terwijl ze opnieuw een stuk pizza nam. Nu ze toch bezig was met dingen vertellen, kon ze maar beter meteen alles uitleggen.

Noah pakte nog een stuk pizza van het bord af en keek haar aan. 'Nee, dat heb je me nooit verteld nee.' zei hij en draaide zich een kwartslag zodat hij haar goed aan kon kijken. 'Laat me raden, het heeft iets te maken met magie.' Het verbaasde hem niets dat nu ineens alles boven kwam, toch had hij zichzelf voorgenomen dat hij niet zou gaan oordelen, tot dat ze was uitgepraat.

Elle keek naar haar handen en voelde hoe er een brok in haar keel ontstond. Ze vond het altijd vreselijk om aan die dag terug te denken. 'Mijn moeder was net begonnen om mij en Woody het element vuur te leren. In de middag ging ik in onze schuur het oefenen, toen het mis ging en alles in de brand ging.' Haar adem stokte en ze sloeg haar armen om zichzelf heen. 'Woody haalde mijn vader en- en mijn vader is toen door het vuur heen gegaan om mij te redden. We waren beiden vreselijk verbrand, ik zelfs nog erger dan mijn vader, maar gelukkig kon mijn moeder ons helen. En sindsdien zijn we allebei doodsbang voor vuur,' legde ze zacht uit.

Noah pakte haar handen beet toen ze klaar was met praten. 'Zijn er nog meer dingen die ik moet weten?' vroeg hij zachtjes en keek haar aan. Hij wist niet wat ze al die jaren voor hem had verzwegen, en als ze nu alles opbiechtte, wilde hij ook werkelijk alles weten. In ieder geval alles wat met magie te maken heeft. 'Waarom heb je me dit nooit verteld, ik had je kunnen helpen..' Hij werd er af en toe een beetje moedeloos van: hoeveel van haar leven wist hij niet.

Elle schudde haar hoofd en kneep zachtjes in zijn handen. 'Dat was het,' zei ze met een kleine en onzekere glimlach. 'En- ik weet niet waarom ik het je niet hebt verteld. Ik wou je niet onnodig bang maken voor iets dat misschien wel nooit zou gebeuren.' Ze stond ondertussen op en bracht de borden weer naar de keuken toe. Toen ze terug kwam, kroop ze op hem, zodat haar knieën aan weerszijden van hem zaten en ze haar handen op zijn schouders legden. 'Dus, wat gaan wij de rest van de avond doen?' glimlachte ze speels.