Het football-veld

'Nou, dat zal ik nog wel eens zien. Misschien ren ik wel naar beneden en vraag ik aan iemand of ie je mee op date wilt nemen!' Ze bedacht het ter plekke, maar eigenlijk was het nog niet eens zo'n slecht idee. 'Weetje, dat kan ik eigenlijk best doen - ben zo terug!' Ze stond op, niet met de intentie om het echt te doen, en liep richting de trap.

'O god, o god, dat ga je níét doen,' zei Elle nog snel, maar Isobel begon al weg te lopen. Snel pakte ze haar tas op en rende achter haar aan, om haar arm vast te pakken. 'Alsjeblieft... Je kent me, ik wil het echt niet, ik durf niet eens met ze te praten.' Ze stonde hijgend naast Isobel en schudde nogmaals haar hoofd om kracht bij te zetten. 'Ze willen het toch niet. Laat nou maar gewoon zitten.'

Isobel barstte in lachen uit. 'Weet ik toch, denk je nou echt dat ik dat zou gaan doen?' grinnikte ze en sloeg haar armen om haar heen. 'Dat zou ik niet doen Ellie.' zei ze met een glimlach en trok haar mee terug naar hun plaatsen. 'Ik weet dat het lijkt of dat ik dat nog wel eens zou doen, maar ik weet dat je dat niet wilt en dat waardeer ik.'

Elle was even stil en liep dan ook zwijgend achter Isobel aan terug naar hun plaatsen. 'Isobel, heb jij eigenlijk ooit echt een serieuze relatie gehad met een jongen?' vroeg ze zachtjes. Ze waren nog niet heel lang vriendinnen en Elle kende haar eigenlijk helemaal niet voor die periode. Net als Woody was ze ook niet zo goed in gezichten herkennen en onthouden.

'Echt serieus serieus?' Isobel haalde haar schouders op. 'Nee, niet echt - wel gewoon, korte relaties maar echt een vet serieuze? Nee,' Eigenlijk had ze er nooit behoefte aan gehad. Ze vond het leuk om te feesten en om gewoon vrij te zijn, maar ze had al een tijdje geen relatie gehad en misschien was ze er nu wel klaar voor. Ze wist het eerlijk gezegd niet zo goed. 'En u madame?'

Ze haalde verbaasd haar wenkbrauwen op. 'Echt waar? Sorry, maar ik had het echt heel anders verwacht,' lachte ze zachtjes en schudde toen haar hoofd. 'Geen korte relaties gehad en ook geen serieuze relaties. Ik ben helemaal niks op het gebied van liefde.' Ze zuchtte en sloeg haar armen om zichzelf heen. 'Elk jaar denk ik weer: dit is het jaar dat het eens gaat gebeuren. Maar nee hoor.'

'Ah, geloof me nou maar als ik zeg dat het vanzelf wel komt. Oh en ik ga je uit de droom helpen: je eerste kus is helemaal niet zo bijzonder.' grinnikte ze. Ze had echt niet gesnapt wat iedereen nou zo speciaal eraan vond, maar goed. 'En daarbij, als er eenmaal iets is, is het des de specialer. Je moet gewoon wachten tot er iemand komt die je echt heel erg leuk vind en andersom geldt hetzelfde.'

'Straks moet ik nog jaren wachten! Straks wacht ik mijn hele leven op een man!' riep ze lachend uit, al zag ze er zelf de humor niet van in. Alhoewel, haar ouders hadden elkaar ook gevonden, dus waarom zou zij dan niemand vinden? 'Vertel eens over je eerste kus!' giechelde Elle en keek haar vriendin benieuwd aan. Zelf droomde ze altijd al van een sprookjeskus, in de natuur in het licht van de maan, al had Isobel die droom toch wat minder waarschijnlijk gemaakt. Maar Elle geloofde er stiekem toch in.

'Het was niet eens zo bijzonder en daarbij ben ik er helemaal niet trots op. Ik was volgens mij ladderzat en hij ook - tja - erg charmant was het niet.' grinnikte ze. Ze was er niet heel erg trots op, maar goed - was gebeurd was was gebeurd. 'Maar goed, laten we maar over het heden praten, niet over wat is gebeurd.'

Elle keek haar triest aan. Ze had haar beste vriendin een veel romantischere eerste kus gegund. 'Dat lijkt me zo'n eng gevoel, dronken zijn en daardoor de macht over jezelf verliezen. Weet je dat er dan hele enge dingen in je hersenen gebeuren. Ik kan het je wel een keer uitleggen, maar ik denk dat je dat niet wilt,' glimlachte Elle plagerig.

Isobel begon te lachen naar haar vriendin. 'Neh, ik hoef liever niet te weten hoe mijn hersencellen afsterven nee.' grapte ze. 'Maar na die keer ben ik nooit meer dronken geweest.' verzekerde ze haar. Oké, misschien nog één keertje - maar dat was per ongelijk. 'Weetje, goede instelling; zorg maar dat je nooit dronken wordt.'

'Ik ga ook nooit dronken worden! Ik was eens bij een feestje en een jongen was zo dronken dat hij niet eens meer kon lopen en hij lag in zijn eigen braaksel. Vanaf dat moment heb ik me voorgenomen om nooit alcohol te drinken.' Dat was ook het moment dat ze niet meer naar van die feestjes toe ging. 'Ik heb weleens gehoord dat je heel erg grappig bent als je dronken bent!'

'Ik ben altijd grappig, ook als ik niet dronken ben.' grinnikte Isobel. 'Van wie heb je dat eigenlijk gehoord?' vroeg ze verbaast en keek haar geïnteresseerd aan. Ach, het maakte haar eerlijk gezegd niet zo heel veel uit wat mensen over haar zeiden. Ze kon het wel aan, daarbij roddelden ze omdat ze toch niets beters te doen hebben in hun leven.

'O, die roddelmeiden hadden het erover tijdens de les. Toen kende ik je nog niet, maar je kent me, ik onthoud alles wat er gezegd wordt.' Ze lachte en prikte in haar buik. 'Ik vind je zo ook het allerleukste hoor, Bel. En ik weet zeker dat ook heel erg veel jongens dat vinden.' Ze merkte wel dat de footballspelers door hadden dat zij er zaten, want ze keken bijna constant. Naar Isobel.

Isobel lachte. 'Nee, ze houden niet van meisjes die tegen hen in gaan als ze het niet met hen eens zijn - vertrouw me maar. Ze willen jaknikkers en meisjes die hen alles geven wat ze willen.' Ja, want zo waren jongens, ze wilde geen weerstand en ze wilde al helemaal geen "nee" horen als ze iets wilde.

Elle keek haar geïntrigeerd aan. 'Echt waar? Willen jongens dat echt? Of alleen.. populaire jongens?' Ze wist er helemaal niets van, dus geloofde ze maar alles wat Isobel vertelde. 'Maar, zo is mijn broer niet! Verder ken ik eigenlijk helemaal geen jongens...' Ze begon te bibberen en kreeg het nu echt koud. 'Hoe lang duurt het nog voordat ze hun shirt uittrekken?' lachte Elle.

'De jongens die mij altijd leuk vinden willen dat in ieder geval wel.' verzekerde ze haar en haalde haar schouders op. 'Vast niet alle jongens zijn zo hoor, Woody zal vast en zeker zo niet zijn nee, dat geloof ik maar al te graag.' Nee, Woody was daar niet zo'n type voor. 'Ik heb geen idee, ik hoop zo, anders kunnen ze ons alsnog van die bank afschrapen.'

'Kijk, we moeten beiden dus gewoon een echt leuke jongen zoeken of afwachten tot we eens tegen iemand aanlopen,' zei Elle optimistisch en speelde met de uiteinden van haar sjaal. 'Al heb ik het heel druk met de verkiezingen. Denk je dat ik een kans maak?' vroeg Elle en keek haar vriendin hoopvol aan. Al wou ze nog liever dat haar vriendin gewoon eerlijk was.

'Ja, ik denk dat je een kans maakt. Sommige mensen die meedoen, doen het alleen maar omdat het populariteit geeft - jij doet het omdat je echt wat wilt veranderen en dat maakt je een sterke kandidate. Ik zal er in ieder geval wel voor zorgen dat iedereen die ik ken op jou stemt.' zei ze met een glimlach en keek haar aan. 'Je moet wel een beetje vertrouwen in jezelf hebben hè!'

'Ik hoop dat andere mensen dat ook zien... Meestal is het vriendjespolitiek en heel veel vrienden heb ik niet,' zei ze met opgetrokken schouders. Ze probeerde niet zielig te doen, maar zei enkel de waarheid. Ze had ook niet veel vrienden nodig, Isobel was geweldig en ze was dol op haar. 'Ik heb er ook wel vertrouwen op!' Ze probeerde zo opgewekt mogelijk te doen.

'Ik ken genoeg mensen die ook weer mensen kennen en ik weet ze echt wel te overtuigen lieve schat.' verzekerde ze haar en duwde haar handen tegen haar wangen zodat haar gezicht zacht werd samengedrukt. Isobel begon te lachen en hield Elle's gezicht even zo. 'Wat ben je nu toch sexy zeg.' grinnikte ze en liet haar weer los.

'Ja, maar dat is het probleem,' mompelde ze en keek haar vriendin aan. 'Ik wil dat mensen op me stemmen, niet omdat iemand anders dat zegt, maar omdat ze mijn plannen goed vinden en echt willen dat ik klassenpresident wordt.' Ze tuitte haar lippen om het gekke gezicht nog gekker te maken. 'Onweerstaanbaar,' piepte ze en giechelde, terwijl ze uit haar handen ontsnapte.

Isobel grinnikte. 'Dan zorgen we gewoon dat je de beste campagne hebt van iedereen! Dan moeten ze wel. Je plakt gewoon jou posters over die van andere heen.' lachte ze. 'Dan kunnen ze niet meer om je heen. Alles en overal jou hooft op de posters, net als in zo'n Amerikaanse tienerfilm.' zei ze met een grijns.

'Eigenlijk gaat het allemaal over goede speeches... Over paar dagen is de eerste en ik ben echt enorm zenuwachtig. Ik ben zo bang dat mensen vervelende dingen gaan roepen of dat anderen opeens heel erg populair zijn. Laten we zeggen dat ik bang ben dat er onverwachte dingen gaan gebeuren.' Ze moest lachen. 'Heb je mijn poster al gezien? Hij ziet er echt vreselijk uit.'

'Nee, hij ziet er echt heel erg gaaf uit!' zei ze over de poster. Elle moest echt wat meer zelfvertrouwen krijgen. 'En je speech gaat vast super. Je kent hem van binnen en van buiten. Ga op dat podium staan en doe je ding.' Ze keek haar vriendin aan en knikte. 'Ik snap dat je zenuwachtig bent, maar je moet je daardoor niet laten beïnvloeden.'