Het football-veld

'Nee... Nee, je hebt gelijk. Ik moet meer zelfvertrouwen krijgen en mijn speech is inderdaad goed én mijn poster ziet er prima uit.' Ze knuffelde dankbaar haar vriendin. 'Ik ben zo blij met je, Isobel,' zei ze en drukte een kus op haar wang. 'Maar nu heb ik het écht koud. Zullen we gaan?' De jongens van het footballteam waren ondertussen ook al aan het afronden.

Isobel grinnikte. 'Ja, als we ze naakt willen zien kunnen we het ook net zo goed vragen.' grapte ze. Inmiddels had ze het ook steenkoud gekregen en het gevoel in haar voeten was niet al te best. 'Ja, laten we maar gaan ja - kom je nog mee met mij of ik naar jou? Of zal ik je gewoon afzetten?' Ze had Elle vanochtend opgehaald met de auto, altijd handig.

'Daarom. En zij vinden het vast ook veels te koud om uit de kleren te gaan, nietwaar?' Ze stond op, zwaaide nog even snel naar Woody, al keek hij vast niet, en liep de tribune samen met Isobel af. 'Het zou fijn zijn als je me kan afzetten. Anders moet ik met Woody mee rijden en die moet zich eerst nog omkleden.'

'Prima.' Isobel stond op van de tribune, zwaaide ook nog eventjes naar Woody en liep vervolgens naar beneden toe. 'Nou, kom op!' De parkeerplaats was gelukkig niet zover weg van de sportvelden, dus ze waren zo bij haar auto. 'Stap in prinses.' Het was een vreselijk oud ding, maar ja - het was beter dan niets.

Elle liep samen met Isobel naar haar vriendins auto. Het was zo'n oud ding, maar Elle was er gek op, en ook jaloers. Ze wou dat ze niet meer met de fiets naar school hoefde en dan helemaal rood aan kwam. 'Dank u wel,' giechelde ze en stapte de auto in. Meteen kwam er een heerlijke warmte binnen en deed ze haar sjaal af. 'Wat is het hier heerlijk.'

'Ik weet het, godzijdank werkt de kachel van dit ding nog wel - want ik heb zo het flauw vermoeden dat hij binnenkort uit elkaar gaat vallen.' grinnikte ze en startte de auto. Gelukkig startte hij nog en zo reed ze van het parkeerterrein af. 'Zo, eindelijk voel ik m'n voeten weer. Zou niet zo'n beste zaak zijn om auto te gaan rijden zonder gevoel in m'n voeten.' lachte ze.

Elle streek met haar hand over het dashboard en keek Isobel met een triest gezicht aan. 'Wat zou dat jammer en zonde zijn. Hij heeft ons werkelijk overal naartoe gebracht.' Ze ritste haar jas open en deed haar haren in een staart. 'Ik begin mijn voeten gelukkig ook weer te voelen. De volgende keer dat we weer bij de training gaan kijken is in de lente,' lachte ze.

'We knappen hem als echte meiden wel weer op. Of we vragen twee super knappe jongens om hulp?' grinnikte ze en reed de bocht om. 'Maar ooit zal er een einde aan zijn leven komen vrees ik.' grinnikte ze. 'Maar je hebt gelijk, dat zou zonde zijn - onze goede oude vriend. Eigenlijk zouden we hem een naam moeten geven, vind je ook niet?'

'Mijn opa kan ook goed klussen, en dan vooral met auto's. Vroeger heeft mijn vader jarenlang in een nog slechtere auto dan deze gereden en opa knapte hem dan altijd op. Of we doen het natuurlijk zelf!' lachte Elle. Ze deed haar jas weer dicht en sjaal op opnieuw om, toen ze dichtbij Elle's huis waren. 'Hmm, een toepasselijke naam... Heb jij een idee?'

'Herby,' grinnikte Isobel. 'Nee, ik heb geen idee - anders dan noemen we hem... Oké, nee ik heb geen idee hoe we onze vriend gaan noemen.' zei ze en reed de oprij laan van de familie Dallas-Lewis op. 'Madame, we hebben uw bestemming bereikt. Bedankt voor het vertrouwen in Dane Transport en we hopen u gauw weer te zien.' Isobel keek haar vriendin grijnzend aan en stapte ook uit zodat ze haar nog even kon omhelzen.

Nieuw

Alex stond aan de rand van het football veld terwijl ze naar haar trainster luisterde voor instructies. Ze waren bijna klaar maar hadden nog een afsluitende oefening om vooral geen spierpijn te krijgen. Het was koud, maar Alex merkte er al niets meer van. De training was erg vermoeiend en zwaar geweest, maar juist daardoor had ze het erg warm gekregen. Ze stroopte de mouwen van haar Mystic Falls High sweater op en begon aan de laatste loodjes.

Willy keek naar zijn team genoten, die klotsten van het zweet, en moest grinniken. Zelf had hij zoals altijd erg weinig gedaan, enkel zijn team genoten een beetje amuseren en zelf wat lol trappen. Zijn trainer háátte hem. Willy zag in zijn ooghoeken het veld van de atletiek ploeg en liep er nieuwsgierig op af. Als hij het zich goed herinnerde, zat Alex in het team. En inderdaad, hij zag haar al snel. Optimistisch stak hij zijn duimen naar haar op.

Alex voelde het zweet op haar rug staan en ademde zwaar. Ze zat pas net bij het team en ze had al door dat ze nog hard moest werken aan haar conditie. Misschien had ze dat hardlopen toch een beetje onderschat. De trainster had er echter meer vertrouwen in, die kondigde haar al aan als de snelste uit het team. Daar had Alex zo haar bedenkingen bij. Toen ze voor nog een sprint klaar stond zag ze Willy. Ze had het voor elkaar gekregen om hem nog geen enkele keer tegen te komen sinds de volle maan. Alex glimlachte zwak naar hem, wat hij waarschijnlijk niet zou zien en stak haar hand toen kort op.

Hij zwaaide nog uitbundiger, toen hij door had dat ze hem niet zag, en hij glimlachte toen ze terug zwaaide. Hij ging op het hek zitten dat haar veld van de zijne scheidde en zo wachtte hij tot ze iets zouden doen. Rennen of zoiets, misschien een sprintje trekken. Zelf vond hij rennen en alles wat atletiek te maken had vreselijk, omdat zijn conditie ook vreselijk was. 'Hup Alex!' riep hij.

Alex ging terug in de houding staan. Het was een simpele oefening, gewoon een estafette race, meer niet. Ze pakte het stokje aan van de trainster en richtte haar blik op haar teamgenootje. Ze probeerde Willy uit te sluiten, maar hij was meer dan aanwezig. Bij het fluitsignaal startte ze dus ook te laat en kon ze de achterstand niet meer goed maken. De nieuwe die het weer eens fout deed.

Hij keek ingespannen naar de race en vooral naar Alex, of zij de anderen nog in kon halen. Toch lukte dat niet, maar dat maakte Willy niet uit. Toen Alex en haar ploeg genoten klaar waren, sprong Willy over het hek en liep hij naar Alex toe. 'Wow, wat ben jij snel!' zei hij bewonderend en sloeg zijn armen vrolijk om haar heen. 'Volgende keer winnen he? Je bent vast nog veel sneller dan dat zij zijn.'

Alex sloot de training met de anderen af en praatte nog na met één van de jongens die ze wel mocht. Ze vond iedereen in het team aardig, maar hij was ontzettend grappig. Alex had de laatste dagen niet veel te lachen gehad, dus dit een fijne afwisseling. Ze zag dat Willy naar haar toe kwam en met een verlegen glimlach begroette ze hem op haar manier terug. Willy sloeg echter zijn armen om haar heen. 'Ik ben niet zo heel snel.' mompelde ze, terwijl ze haar armen naast zich liet hangen.

Willy keek achterdochtig naar de jongen die wel erg lang en vaak naar Alex keek en hij duwde hem dan ook gemakkelijk opzij om Alex te knuffelen. Pas toen de jongen weg was gelopen, liet Willy haar los. 'Oh Alex, wees niet zo bescheiden!' lachte hij en bekeek haar eens goed. 'Waar was je de afgelopen tijd? Ik kon je werkelijk nergens vinden. Je bent ook onze afspraken om het bibliotheek kamertje schoon te maken niet nagekomen!' Bestraffend tikte hij haar op haar neus.

Alex wist niet wat ze moest zeggen. Ze wilde graag meedoen in zijn enthousiasme, maar ze had geen idee waar ze het vandaan moest halen. Al dat geruzie thuis en dat weerwolf gedoe putte haar zo uit. Laat staan het huiswerk dat ze in moest halen van de afgelopen week. Ze glimlachte zo goed ze kon en haalde haar schouders op. 'Ik was ziek en ik wilde het doorgeven, maar-' Ze keek in het rond en probeerde een gepaste leugen te verzinnen. 'Ik had je nummer niet en ik wilde het niet aan Ruby vertellen.' Alex verbaasde zichzelf: het was bijna de waarheid!

Willy hield zijn hoofd schuin en beet bedenkelijk op zijn lip. Hij hing misschien altijd de clown uit en deed alsof hij niets kon, maar dom was hij allesbehalve. Na even om zich heen gekeken te hebben, pakte hij haar hand en nam haar snel mee naar de bosjes. Daar bevond zich de opslagruimte en Willy had er ooit een toegang in gevonden. Nog voordat hij naar binnen ging keek hij haar bezorgd aan. 'Alex... Is er iets? Je bent jezelf niet de laatste tijd.'

Alex liet zich zonder tegen te stribbelen meenemen door Willy, maar toen hij die vraag stelde, trok ze haar hand los en keek ze hem ontzet aan. 'Er is niets, echt niet. Ik ben gewoon moe en- en het is thuis een zooi.' Ze durfde hem niet aan te kijken en staarde naar de grond. Alex liep ook niet achter hem aan naar binnen maar bleef buiten in de kou staan.

Willy zuchtte en kwam weer naar buiten, om Alex koppig buiten te zien staan. Hij legde zijn handen op haar wangen en probeerde standvastig de oude Alex terug te krijgen, die zo prachtig lacht en zo onwijs lief is. 'Je weet dat je me alles kan vertellen, Alex. Als er iets is met je ouders of... Ik heb het zelf ook in die categorie moeilijk. Je kan het me echt vertellen, ik wil je helpen Alex. Ik... Ik mis je.'

Alex keek hem hopeloos aan, maar kon niet wegkijken van zijn gezicht. 'Sorry, Willy, ik kan het echt niet vertellen.' Het was zo simpel geweest om het aan Joe te vertellen, omdat hij hetzelfde probleem had. En met Ruby had ze niet anders gekund, maar ze wilde het absoluut niet aan Willy vertellen. Ze wilde zijn reactie niet zien, niet zijn gezicht vol afschuw. Zwijgend keek ze Willy aan en beet op haar lip.

Hij bleef haar aan kijken, sloot toen zijn ogen en liet zijn voorhoofd op de hare drukken. Dat was iets wat zijn moeder altijd bij hem deed als ze besloot niet door te vragen naar zijn geheimen. 'Oké dan,' zei hij en pakte haar hand vast. 'Het is ijs koud, Alex, ga mee naar binnen. Dan kunnen we bij praten en dergelijke.' Hij kneep zacht in haar hand en keek haar smekend aan.

Alex slikte moeizaam en voelde Willy's warme adem op haar gezicht. Ze keek naar hun handen en knikte toen. Ze had het helemaal niet koud, maar ze moesten niet veel langer buiten blijven staan dan werden ze beiden ziek. Met een schuldig gevoel, omdat ze Willy niet de waarheid kon vertellen, liep ze alvast voor hem uit naar de school.