Het football-veld

Willy keek verward hoe ze voor hem uit liep, gehaast leek wel, en na een diepe en vermoeide zucht liep hij achter haar aan. Hij had het gevoel alsof hij haar aan het verliezen was, terwijl ze nooit echt iets van hem was geweest. Ja, ze waren vrienden, maar had Willy haar ooit op die manier gezien? Na een sprintje getrokken te hebben, kwam hij naast haar lopen en keek haar met een glimlach aan. 'Je zag er prachtig uit tijdens het gala, Alex.'

Alex had door dat ze nogal stug doorliep en langzaamaan vertraagde ze zijn pas totdat Willy haar had ingehaald. 'Echt?' haar gezicht stond verwonderd en daarna schudde ze haar hoofd met een glimlach. 'Ik bedoel: dankje.' Ze had Willy maar heel even gezien. Ergens had ze gehoopt dat hij haar zou vragen om te dansen, maar dat was niet gebeurd, dus was ze maar gewoon bij Joe blijven hangen. In stilte liep ze verder.

(ik ga even door bij de gang)

[new]
Florrie zuchtte toen de training over was en riep haar meiden bij elkaar. Ze ging in het gras zitten en gebaarde dat de meiden rond haar moesten gaan zitten. Ze had gehoord over de dingen die haar cheerleaders uitspookten; mensen pesten, uitgaan tot vroeg in de ochtend, de ene na de andere jongen nemen. Florrie voelde zich niet enkel hun trainster, maar ook een beetje hun grote zus. Deze meiden gingen de verkeerde kant op en Florrie voelde zich verantwoordelijk om ze weer op het rechte pad te krijgen. Dus hield Florrie haar verhaal en stuurde toen de meiden naar binnen toe, om weer op te warmen.

Grace had helemaal ingepakt op de koude tribune gezeten om te kijken naar de training van de cheerleaders. Ze had er echt niets mee, maar ze bewonderde Florrie om haar manier van les geven. Ze hield die meiden maar mooi onder de duim. Toen ze hen het veld af zag lopen, kwam ze snel de tribune af en liep naar Florrie toe. 'Hé, Florrie!' Met een glimlach omhelsde ze haar vriendin.

Florrie zat onderuitgezakt op de bank en bedacht zich of de meiden ook echt naar haar zouden luisteren. Ze hoopte het zo erg, maar veel vertrouwen had ze er niet in. Plotseling hoorde ze de stem van haar beste vriendin en sprong ze op. 'Gracie! Ik had je helemaal niet gezien!' Ze omhelsde vrolijk haar vriendin en lachte hard bij het zien van eskimo Grace. Zelf liep ze enkel in een trainingspak rond, maar door het vele dansen bleef ze warm.

'Ik zie er ook uit als de verschrikkelijke sneeuwman, dus ik dacht ook niet dat je zou herkennen.' Grace grijnsde en gaf Florrie een por in haar zij. 'Dat deed je goed net, met die meiden.' Grace glimlachte naar Florrie en omhelsde toen haar vriendin nog eens. 'Ik moet je iets vertellen, Florrie.' zei ze terwijl ze haar weer aankeek.

'Oh, Grace, al zou je je lichaam zwart verven en blauwe ogen nemen en weet ik wat voor raar haar, dan zou ik je nog herkennen. Het is je uitstraling die prachtig is en waardoor ik je altijd herken,' glimlachte Florrie en trok Grace op een bankje. Ze zuchtte. 'Ik hoop het, want ik had het gevoel alsof het hun niets boeide, mijn preek van daarnet.' Ze haalde haar schouders op en keek Grace toen bezorgd aan. 'Vertel, Gracie.'

Grace lachte hartelijk en ging naast Florrie zitten. 'Je bent een geweldig rolmodel voor ze, Florrie, ze zouden naar alles wat je zegt moeten luisteren.' Het bezorgde gezicht van Florrie gaf haar echter minder vertrouwen in zichzelf en ze zuchtte diep. 'Ik moet naar huis. Ik heb geen beurs meer, geen inkomen, geen geld, geen niets.' Haar hele droom om in Amerika stage te lopen had ze zelf niet kunnen vervullen.

Florrie had even een tijdje nodig om het nieuws te verwerken. Haar beste vriendin, haar steun en toeverlaat... weg? Dat kon gewoon niet. Ze keek Grace ongelovig aan en schudde haar hoofd. 'Ho ho, Gracie. We gaan dit samen oplossen. Jij gaat niet naar huis toe, niet na alles wat je hier bereikt hebt. Je houdt van je baan, je huis, je hebt hier nieuwe vrienden. Dit gaat opgelost worden, lieve Grace. Geloof me maar.' Ze pakte haar hand vast en kneep er zachtjes en geruststellend in.

Grace keek Florrie onzeker aan en haalde haar schouders op. 'Ik zie het nog niet gebeuren.' Het was niets voor haar, maar ze had zich er eigenlijk al bij neer gelegd. Voornamelijk omdat ze niet van plan was om hulp aan te nemen, dat nooit. Ze keek haar vriendin aan en legde een hand op Florrie's schouder. 'Of ik nou over een week weg moet of over 4 maanden. Het maakt echt geen verschil.' Haar stage zou aflopen eind april en dan moest ze ook terug naar huis.

Florrie pakte Grace's gezicht vast en bewoog deze van de ene naar de andere kant en terug. 'Wees eens niet zo verdomd koppig, Grace!' lachte ze en sloeg haar armen om haar vriendin heen. 'We gaan hier ooit allemaal eens weg, Grace. Maar dan gaan we weg met een goede reden. Jij hebt nu geen goede reden en het is ook nog geen tijd voor jou om weg te gaan. Het gaat gewoon lukken, Grace, je blijft. Punt uit.'

Grace knipperde met haar ogen en glimlachte zwakjes naar Florrie. In het begin had ze zich hier een echte buitenstaander gevoeld en nog paste ze niet tussen de dorpsbewoners, maar ze had haar vrienden gevonden. 'Oke.' besloot ze met kleine stem en ging toen ui zichzelf verder. 'Noah heeft aangeboden dat ik bij hem in huis kan. en dan zou ik voor meneer Fernandez kunnen gaan werken. En Noah kan me naar school brengen en terug. Hij zegt dat hij het niet erg vindt.' Ze keek Florrie aan en wachtte af wat zij er van vond.

'Zie je, Gracie, alles komt gewoon goed. Je kan bij Noah wonen of je kan bij mij wonen, dat zou hartstikke gezellig zijn! Je hebt dan geen benzine kosten, je deelt het geld voor eten en huur met Noah of met mij en werkt wat extra bij voor geld. Ondertussen ga ik heel erg rommelene in het bestuur dat ze je gewoon een vaste baan moeten geven.' Ze knipoogde naar haar vriendin. 'Je kan dus gewoon blijven.'

Grace keek Florrie aan en haar positiviteit werkte aanstekelijk. Toen Grace de brief had gekregen had ze alleen het ergste scenario in haar hoofd gehad. Met dat doemsdenken was ze naar Noah gestapt, had ze zijn aanbod afgeslagen en was ze op de een of andere manier in de armen van Tristan terecht gekomen. Ze kon gewoon blijven. Waarom voelde dat zo dubbelzinnig? 'Florrie, ik kan niet bij jou komen wonen, dan snoep ik al jouw ruimte in en je vertelt me iedere keer weer hoe klein je appartement wel niet is, dat kan ik niet maken.' Grace was nog nooit bij Florrie over de vloer geweest. Op de een of andere manier hield ze Grace altijd tegen als ze er weer over begon. En ze begon steeds achterdochtiger te worden.

Ze keek Grace serieus aan en legde haar handen over de hare. 'Ook al is het inderdaad klein, Grace, ik deel liever mijn kleine huis met mijn beste vriendin dan dat ik mijn beste vriendin laat weggaan.' Ze knipperde hard en voelde hoe haar onderlip begon te trillen. 'Grace Suarez, stop nu met smoesjes en neem het offer van Noah of van mij aan!' zei ze hard en dwingend. 'En wees niet zo koppig, jij!'

Grace keek Florrie aan en kon niet verwoorden hoe dankbaar en blij ze was met haar als vriendin. Ze was echt niet makkelijk om mee om te gaan en ze kenden elkaar maar net maar Florrie deed zoveel voor Grace. 'Ah, Florrie, niet gaan huilen! Dan begin ik ook.' Die waarschuwing was echter al te laat, want ze voelde haar ogen al nat worden. Maar het waren geen slechte tranen, ze was gewoon zo blij met Florrie én Noah. 'Oke, oke. Ik blijf.' stamelde ze.

Er stroomde ook enkele tranen over Florrie's wangen en ze veegde ze lachend weg. 'Ik wil gewoon niet dat je weggaat, Gracie,' fluisterde ze. Ze veegde ook lachend de tranen van Grace's wangen en keek haar na haar woorden met grote ogen aan. 'DAT MEEN JE NIET!? GRACIE!' Ze drukte een dikke kus op haar wang en knuffelde hard. 'Ik hou zoveel van je, Gracie, je wil half niet weten.'

Grace kon het niet aan om andere mensen te zien huilen. Dat vond ze echt vreselijk. Daarom had ze ook niets met kleine kinderen. Zelfs op het toneel kon ze maar met moeite naar de neptranen van anderen kijken. 'Ik weet nog niet hoe of wat, maar ik zorg wel dat ik kan blijven.' zei ze zacht en lachte toen ze zowat omviel door de knuffel van Florrie. 'Oh, Florrie, je bent een schat. Ik kan me geen betere vriendin voorstellen.'

'Ik kan me ook geen betere vriendin voorstellen dan jij, Gracie,' fluisterde ze en keek Grace toen met pretoogjes aan. 'En, wat is er allemaal gebeurd de laatste tijd? Nog dingen die ik moet weten?' Ze knipperde onschuldig en moest toen lachen. 'Want, beste Grace, ik hoor toch allerlei roddels over jou. Roddels over ene Marc, ook weer roddels over Noah en als laatste ook nog over onze gymleraar! Wat heb je uitgespookt!'

Grace wreef door Florrie's haar en glimlachte enthousiast. Toen ze echter over de roddels begon, keek ze weg en wreef in haar oog. 'Weetje, dat zijn maar roddels. Niets meer.' Ze beet op haar lip en keek vanuit haar ooghoeken naar Florrie. Het viel haar tegen dat er nu al mensen over aan het roddelen waren. Het ging nog sneller dat in haar Spaanse dorpje.

'Oh oké, jammer, ik gun je zó erg een leuke man, Gracie.' Ze geloofde alles wat Grace zei en vroeg dus ook nooit verder. Ze wist dat Grace koppig was. Als ze iets wou vertellen, zou ze dat vanzelf doen. 'Grace... Je moet wel oppassen wat je doet. Er gaan écht veel roddels over je rond. Ik heb geen idee welke waar of niet waar zijn, maar...' Ze beet op haar lip en keek haar vriendin aan. 'Je weet dat de school, het bestuur, er niet blij van wordt.'

Grace's mond viel open toen ze hoorde wat Florrie haar vertelde. 'Gaan ze ook al op school rond? Wat zeggen ze dan? Ik heb niets gedaan dat niet kan.' Als dit nóg een tegenslag zou worden dan kon ze net zo goed nu al terug gaan naar Spanje. Ze wist namelijk wat ze met Tristan had uitgespookt en als iemand daar achterkwam, dan had ze zeker een probleem. Grace snapte ook nu nog niet waarom dat ze het gedaan had. Ze voelde zich zó stom over dat hele gebeuren.

Florrie suste haar snel tot stilte en vervloekte zichzelf dat ze het op zo'n manier had gezegd. 'Nee, sorry Gracie, ik vertelde het verkeerd. Het zijn geen erge roddels, maar wel veel. En het bestuur vindt het natuurlijk niet erg, maar dan moeten de roddels niet meer worden, snap je?' Ze giechelde en keek naar Grace. 'Het is gewoon dat je veel ruzie hebt met Tristan, nogal intiem was met onbekende man, genaamd Marc, Tristan en Marc ruziënd op het schoolplein, misschien over jou, en dat je veel met Noah omgaat. Verder niets.'

Grace sloot haar mond niet. Als het al kon, dan had ze hem verder open laten vallen. Toen ze dat door had, sloot ze hem gauw en drukte haar lippen op elkaar. 'Oke. Florrie. Ik houd het niet langer meer uit. Ik heb een soort van date gehad met Marc. En Tristan.. dat is nogal ingewikkeld. Maar met Noah-' Ze schudde glimlachend haar hoofd. 'Hij is maar een vriend, weliswaar een goede, maar meer niet.'