de kantine

De kantine is een van de populairste plaatsen van Mystic Falls High School. Het is een grote kantine, met vele stoelen en tafels in allerlei gezellige hoekjes. Er staan meerdere automaten met onder andere snacks en blikjes/flesjes drinken. De sfeer die er hangt is echt heel erg gezellig. Op de muur is de mascotte van de school geverfd, en op de rest hangen allerlei grote foto's op de muur.

Met zijn tas op tafel en zijn hoofd daar weer op sliep Willy in de kantine. Hij was bij de computergeeks gaan zitten, die al snel weggingen toen ze merkten dat Willy over alles sprak, behalve computers. Dus nu had hij een hele tafel voor zichzelf om te slapen - wat een luxe! Hij droomde over hamburgers, pizza, de lasagne van zijn moeder, over nog meer eten en ten slotte dan ook over zijn vader.

'Kon meneer geen betere plek vinden om in slaap te vallen?' vroeg Lexi hardop en wilde met haar hand door Willy's haren heen. Een grijns speelde over haar lippen, terwijl ze haar tas opende en er een flesje vitamine water uitpakte. 'Je krijgt het ook iedere keer weer voor elkaar hè?' Het was echt onvoorstelbaar wat die kerel allemaal deed op school.

Willy probeerde de hand die door zijn haar woelde weg te slaan en gromde tegen zijn tas aan. Die stem kende hij maar al te goed. Hij gaf zich maar gewonnen en keek naar haar op. 'Wc's stinken en lokalen zijn te stil. Dus dan blijft de kantine over.' Hij haalde een zak chips uit zijn tas en begon er van te eten. 'En goedemiddag Lexi.'

'Hij wordt wakker en wat gaat ie doen? Inderdaad chips eten. Door al die jaren heen ben je echt niets veranderd hè, William.' grinnikte ze en pakte ook wat chips. 'Je hebt gewoon een rare gedachtegang jij.' grijnsde ze. Toen ze klein waren speelde ze altijd samen bij hen thuis. Ze had geen idee waarom, maar haar moeder kon het goed vinden met zijn vader - tot dat hij verdween en er nooit meer over hem werd gesproken. 'Dus hoe gaat het met je?'

'Willy!' verbeterde hij haar klagerig en nam een flinke hap vol met chips. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben nog in de groei, ik mag alles eten wat ik wil,' grijnste hij en wees naar haar fruitdrank. 'Jij bent zo te zien gezond te doen. Is er een jongen voor wie je mooi dun moet zijn?' plaagde hij. 'Gaat goed en jij dan? Hoe gaat het Thomas en je zusje?'

'Oké, William.' zei ze, puur om hem te irriteren en ze begon te lachen. 'Nee, ik heb geen stiekeme vlam - en daarbij ben ik gewoon altijd gezond.' lachte ze. 'Met mij gaat het prima en met Thomas en Emma ook hoor.' zei ze met een glimlach. 'Je moet weer eens langs komen, net als vroeger!'

Hij gooide een chipje naar haar toe en moest lachen. 'Ben ik de enige die jij pest? Want je weet het, jongens plagen, heel enorm veel miljoen kusjes vragen, Lexi!' Hij ging dichter bij haar zitten en knikte. 'Misschien doe ik dat inderdaad wel. Ik heb wel zin om iedereen weer eens te zien.' Hij trok een wenkbrauw op en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik geloof daar helemaal niets van, Lexi.'

'Dan geloof je het toch niet.' zei ze met een grijns. 'Kijk, ik ben zo lui als de pest - dus ik sport niet, dus ik moet gezond eten.' verklaarde ze en pakte het chipje dat hij zojuist naar haar hoofd had gegooid. 'Jij bent gewoon de enige die ik pest.' zei ze serieus en grinnikte. 'Nee hoor, je bent niet de enige - Thomas vind me ook erg irritant.'

'Daar heb je gelijk in, je bent echt oerlui,' grinnikte hij en at nog meer chips. Zelf sportte hij ook niet veel, maar hij hield er wel van! Hij mocht nou eenmaal geen wedstrijden footballen, omdat hij nogal een kluns was en alles zou verpesten, zoals de coach dat altijd mooi zei. 'Ik heb zo'n medelijden met Thomas. Kijk, Ruby is tenminste aardig!' Hij prikte in haar zij en keek haar aan. 'Maar soms ben je wel lief hoor, Lexietje van me!'

'Je bent echt gemeen wist je dat.' zei ze met een grijns en woelde met haar handen nog eens door zijn haren heen. 'Als je niet oppast dan laat ik je niet eens meer binnen in mijn huis.' waarschuwde ze hem met een glimlach rond haar mond en pakte nog een chipje, om vervolgens wat van haar fruitsap te drinken.

'Ik ben niet gemeen,' verbeterde hij haar. 'Ik ben enkel meer geneigd naar het gemene dan naar het aardige als ik in de buurt bij jou ben!' Hij pakte een dikke, zwarte stift en beet bedenkelijk op zijn lip, terwijl hij rondkeek. 'Ik heb zo'n in om een snor bij iemand te tekenen. Als ik het bij jou mag doen, mag jij het bij mij doen, deal?' Opeens werd hij weer helemaal opgewonden en keek haar dan ook afwachtend aan.

'Tegen mij ben je wel gemeen.' giechelde ze en schudde haar hoofd. 'Denk je nou werkelijk dat ik een snor op mijn gezicht ga laten tekenen door jou met een watervaste stift?' Ze legde haar hand op zijn schouder en schudde haar hoofd. 'Mooi niet lieve William, je mag er wel eentje op m'n vinger tekenen.' Ze stak haar hand naar hem uit en schudde haar hoofd nogmaals lachend.

'Wat ben je toch ook saai!' klaagde hij en gaf haar de waterdichte stift aan. Hij tuitte zijn lippen en boog zich dichter naar haar toe. 'Teken maar een elegante Franse snor! En geen hitler-snor graag, dat heeft Jay me een keer aangedaan.' Hij moest grinniken en opende zijn ogen een stukje. 'Iedereen denkt dat ik je nu wil zoenen, maar dat jij me gaat belazeren door een snor te tekenen. Heerlijk!'

'Hé, ik ben niet saai! Ik wil alleen niet voor schud lopen oké. Kijk dat jij er nou geen problemen mee hebt om er met een Mustage bij te lopen.' grinnikte ze en pakte de stift van hem aan. Zorgvuldig tekende ze een snor en kleurde deze tevens in. 'Zo, tada - Monsieur Peterson.' zei ze met een glimlach en drukte een kus - want ze had rode lippenstift op - op zijn wang. 'Nu ben je een echte Fransoos.

Hij glimlachte tevreden om zijn Franse moustache en tuitte zijn lippen. 'Ah, oui oui, ma belle femme, je t'adore!' Hij voelde zich een tikkeltje rood worden bij haar kus, maar verborg dat door op te springen en als een echte mime speler een Fransman uit te beelden. 'Le tour de Eiffel! Bien sur, bien sûr, le notre dame! Je t'aime la monde et Paris de specifik!'

Lexi begon te lachen om zijn rare gedrag en gaf hem een zachte tik. 'Je wordt echt met de dag vreemder jij.' verzekerde ze hem en keek toe hoe hij verder ging met zijn Franse gebabbel. Hij was een lieve jongen en hij is veranderd na dat gedoe met zijn vader. Hoe vaak Lexi er ook naar vroeg, haar moeder wilde er niets over loslaten, echt helemaal niets.

'Nee, je gaat gewoon te weinig met mij om om mijn geniale brein tot bloei te zien komen, Lexi.' Hij glimlachte naar de footballers die langs kwamen lopen en drukte kusjes hun kant op. Het waren van die populaire, rotjongens. Niet Willy's types, ondanks dat ze wel samen in het footballteam zaten. Zij mochten Willy vast ook niet. 'Ik kan ook snorharen bij je tekenen, als je dat liever wilt. Of een Marilyn Monroe schoonheidsvlek boven je lip.'

Lexi begon te lachen. 'Ik kan ook snorharen en een schoonheidsvlek bij jou tekenen?' Nee, ze had liever geen rare figuren met watervaste stift op haar gezicht. 'Maar ze mag wel mijn handen ofzo vol kladderen als je dat wilt.' stelde ze als kleine tegenprestatie voor en hield haar handen naar hem uit.

Willy viel meteen op haar handen aan. 'Allereerst teken ik wel een ring, zodat je getrouwd lijkt. En dan zet ik er I love Willy op, dan lijken we getrouwd! En paar nepwonden. Wratten met haren eruit. En natuurlijk wat rimpels en hartjes en zonnetjes.' Hij bekeek zijn kunstwerk en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik wist wel dat ik een geniale kunstenaar was.'

Lexi keek spijtig naar haar handen en keek hem daarna zuur aan. 'Waarom stelde ik het ook alweer voor?' mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem en begon daarna te lachen. 'Ze zijn echt geweldig mooi hoor Willy.' grinnikte ze en haalde haar schouders op. 'Ach, ik heb gelukkig nog maar één lesuur.'

Nieuw!

Thomas had best veel honger. Door het koude weer had hij dan zichzelf ook een broodje gezond genomen, tomatensoep en wat water om te drinken. Het was een uitgebreide lunch, maar daar bovenop nam hij een chocoladereep. Zo zou zijn energie voor training later die dag beter zijn. Hij nam plaats aan zijn gebruikelijke tafel, waar raar genoeg nog niemand zat, en deed zijn rugzak af. Hierbij vielen zijn ogen op Elle haar sjaal. Ze was hem vergeten, maar hij had haar sinds die dag niet meer gezien.

Elle had enkel wat crackers als lunch gekocht en nam dan ook niet de moeite om een dienblad te pakken. Nu kwam het meest vreselijke deel van de dag; lunch. Zoals gewoonlijk leek er geen enkele tafel vrij, dus wou ze net weglopen, toen ze Thomas aan een tafel zag zitten. Met haar sjaal! Ze twijfelde; het was zijn gebruikelijke tafel waar normaal gesproken heel veel anderen ook zaten, die zometeen vast zouden komen. Ze sloot kort haar ogen en sprak zichzelf moed in. Ze liep snel naar hem toe en stond naast hem stil. Verlegen drukte ze een pluk achter haar oor. 'Hé... Hey Thomas!'

Thomas wou net een hap van zijn broodje nemen of Elle stond al naast hem. 'Oh hey, Elle!' Hij glimlachte naar haar, legde het broodje meteen neer en schoof de stoel naar achter. 'Kom je erbij zitten en voor ik het vergeet.' Hij haalde de sjaal uit zijn rugzak en deed die losjes rond haar hals. 'Zo,' Hierbij ging hij zitten. 'Sorry... Ik zag je maar nergens... Maar had hem wel altijd bij voor het geval dat.'

Ze werd overdonderd doordat hij haar meteen erbij vroeg, dus dacht ze er niet bij na en ging maar gewoon zitten. Als de anderen kwamen, zou ze gewoon snel weggaan. Al snel merkte ze dat de sjaal naar hem rook en ze voelde haar wangen rood worden. 'Bedankt,' glimlachte ze en hield de sjaal om haar nek. De geur beviel haar wel. 'Ik.. Ik wou me ook nog verontschuldigen over mijn gedrag tijdens de date..