de kantine

'Tussenuren zijn niet nutteloos, maar mensen maken ze meestal nutteloos,' lachte hij en haalde toen met een wanhopig gebaar zijn hand door zijn haren. 'Over mezelf vertellen? Veel is er eigenlijk niet te vertellen: enkel dat ik natuurkunde leraar ben en het saaiste leven dat je maar kan hebben heb.' Hij keek haar nieuwsgierig aan. 'En jij dan, Emelia? Vertel jij eens wat over jezelf.'

'Hé, daar neem ik geen genoegen mee hoor. Wat zijn je hobby's? Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je?' vroeg ze nieuwsgierig en ging verzitten zodat ze tegen een raampost aan kon leunen. Ze was nieuwsgierig naar hem. Hij was absoluut niet verkeerd om naar te kijken en hij was ook nog aardig ook.

Zuchtend dacht hij even goed na voordat hij haar vragen beantwoordde. 'Ik ben 21 en kom gewoon uit Amerika, Texas om heel specifiek te zijn. En hobby's... Ik hou heel erg van gitaar spelen. Ik heb nogal veel gitaren in mijn huis staan.' Hij vertelde maar niet dat hij ook zong. Straks zou ze hem nog dwingen om voor haar te zingen of misschien lekte het wel uit. 'En jij? Hobby's, leeftijd, geboorteplaats.'

'Gitaar spelen? Wauw, ik heb altijd bewondering voor mensen die dat kunnen. Ik ben echt absoluut niet muzikaal. Ik ben altijd dat persoon die met haar voet uit de maat tikt als er muziek wordt gedraaid.' lachte ze. 'Ik ben 19 jaar oud en ik kom uit een klein gehucht aan de kust.' lachte ze. 'En mijn hobby's... tja, ik hou er dan weer wel van om naar muziek te luisteren, en ik ben gek op lezen en schrijven. Reizen vind ik ook leuk om te doen, of alleen al om te lezen over bepaalde plaatsen in de wereld.' Ze had veel te veel hobby's.

Hij schudde lachend zijn hoofd. 'Iedereen heeft iets muzikaals in zich. Als je het leuk vindt, dan...' Hij slikte zijn woorden in en keek snel weg. Was het ongepast om als leraar aan te bieden een leerling te helpen met gitaar spelen? Vast wel. Hij sprak er dus maar snel overheen. 'Reizen? Ja, ik ben ook zo iemand die er enkel over leest,' grinnikte hij. 'Ik ben nog nooit buiten Amerika geweest, hoe graag ik het ook zou willen.'

Emelia zei maar niets over de plekken dieze allemaal al gezien had, dat zou veel te veel opvallen. 'Ik en vorig jaar in de zomervakantie naar China geweest, dat was echt geweldig.' Ze kreeg een spontane glimlach op haar gezicht. 'Maar even terugkomend op daarnet, als ik het leuk vind, dan wat?'

'China?!' riep hij verbaasd uit. 'Dat is geweldig! Wow, wat gaaf.' Hij herinnerde zich nog de plaatjes van pandaberen en de grote muur uit de boeken die zijn ouders hem altijd voorlazen. Hij keek haar aan en glimlachte verlegen. 'Nou, ik wou je vragen of je het misschien leuk vond als ik je zou helpen met gitaar spelen, maar ik denk dat dat niet helemaal gepast is,' zei hij verontschuldigend.

'Ja, het was een verrassing van mijn ouders geweest, als troost dat we weer eens gingen verhuizen.' loog ze. Zijn volgende woorden had ze niet verwacht, maar ze vond het wel een ontzettend leuk idee. 'Wauw, echt een super leuk idee. Je hebt geen idee waaraan je begint, ik ben echt een kluns eerste klas als het aankomt op muziekinstrumenten, maar je bent nooit oud genoeg om te leren, niet waar?'

Hij werd zelf ook enthousiast door haar enthousiasme, maar hij wist dat hij zo niet met leerlingen om mocht gaan. 'Sorry, Emelia, ik ben bang dat het niet door kan gaan. Jij bent een leerling, ik ben een leraar... Sorry, het was stom van mij om het voor te stellen. Het spijt me.' Hij nam een grote hap van zijn appel en baalde van zijn woorden. Het leek hem echt leuk om het haar te leren.

'Wat maakt dat nou uit? Niemand hoeft er toch van te weten, het kan toch ook buiten school om?' vroeg ze verbaast. 'Maar als je je er niet prettig bij voelt hoeft het niet hoor. Ik wil je nergens tot dwingen.' Emelia maakte het niet uit of hij een leraar was of niet, waarom zou hij zich tegen laten houden om het gezellig te hebben?

Hij beet op zijn lip en trommelde met zijn vingers op zijn been. Inderdaad, niemand hoefde er van te weten. Langzamerhand trok er een glimlach op zijn gezicht en keek hij Emelia met pretoogjes aan. 'Nee, inderdaad, je hebt gelijk. Het is maar gitaar spelen.' Hij dacht even na en keek haar weer aan. 'Misschien vanmiddag? Ik heb toch weinig te doen,' loog hij, maar tegen een middag met Emelia doorbrengen zou hij echt geen nee zeggen.

'Vanmiddag is prima.' Dat huiswerk kwam wel, daarbij vonden leraren het vast niet er als ze het een keertje zou overslaan en anders zou ze daar wel voor zorgen. 'Daarom, het is maar gitaar spelen. En waarom zou je jezelf laten tegenhouden om een gezellige middag te hebben? Hij moest gewoon wat vrijer worden, dat was het vast en zeker.

Met een glimlach nam hij de laatste hap van zijn appel en stond toen op. 'Ik moet nu weer lesgeven, maar vanmiddag zie ik je dus weer? Ik ben lopend, maar mijn huis is niet zo ver en we kunnen daar dus gewoon de les doen?' Hij keek haar een beetje onzeker en vragend aan. Wou ze wel naar zijn huis toe? 'En hoe laat ben je uit? Ik over twee lesuren.'

'Klinkt prima, ik heb hierna ook nog twee uren, nog een tussenuur en een uurtje les.' Zij stond ook op, om maar richting de mediatheek te lopen, daar was vast meer te beleven dan hier in de kantine. 'En bij jou thuis is prima, waar woon je? Dan kom ik daar na mijn les wel gewoon naartoe.' Het fijne was dat niemand haar zou missen: ze woonde op zichzelf, ze had geen familie en verder maakte het niemand uit wat ze deed.

Hij gaf haar het adres door en hoopte dat ze het zou kennen. Al geloofde hij best dat Emelia niet zomaar in twaalf sloten tegelijk zou lopen. 'Dan zoek ik alvast wel mijn gitaren uit,' grinnikte hij en stak zijn hand een beetje ongemakkelijk op. 'Nog een fijn tussenuur gewenst en dan zie ik je vanmiddag.' Hij pakte zijn spullen weer bij elkaar en liep de kantine uit, richting zijn lokaal.