de kantine

'Zouden mensen een spijbelende klassenpresident leuk vinden?' vroeg ze zichzelf giechelend af en keek hem aan. 'Ik... Ik denk dat ik toch de les ga volgen. Ik zou niet weten wat voor gevolgen het zal hebben als ze mij betrappen. Maar na de verkiezingen zal ik het zeker een keer met je doen!' Ze twijfelde even, maar sloeg toen haar armen om hem heen en drukte zichzelf even tegen hem aan. 'Heb een fijn uur, Thomas.'

Thomas lachte en omhelsde haar lichtjes terug. Hierbij keken verschillende mensen. 'Het zou je onwijs populair maken. Nee, nee... Ach, die jeugd van tegenwoordig kan het al niets meer schelen wie spijbelt of niet. Ik ken mijn trucjes en dit is niet de eerste keer dat ik dat doe. Dus vaarwel mijn liefste, het gaat je goed.' Dit laatste zij hij op melodramatische toon. 'En ohja! Veel plezier met Wiskunde. Het is je gegund, maar je zal het niet verkrijgen.' lachte hij en liet haar los.

'Hé, geen kritiek op mijn wiskunde he!' lachte ze en prikte even in zijn wang. Hierbij pakte ze weer haar tas op en liep alvast stukje bij stukje de klas in. Ze probeerde alle starende blikken te negeren en glimlachte een laatste keer naar hem. 'Fijne dag, Thomas,' zei ze en ging de klas binnen, om op haar plaats vooraan te gaan zitten. Ze drukte even haar handen tegen haar wangen en voelde dat ze gloeide van hitte.

GONE

Thomas grijnsde enkel tevreden van haar reactie. 'Dat moet je dan nog goed maken, Elle!' Haar wiskunde leerkracht keek hem aan. 'Wel, Mckenzie? Moet jij niet in je les zijn?' Hij glimlachte enkel naar de leerkracht met die eeuwige brutaliteit. 'Nee hoor,'

Weg

NEW

Emelia had net een broodje gezond gekocht en zocht een rustigere plek op in de kantine. Er waren wel een paar meisjes waar ze altijd mee lunchte, maar ze kon ze op dit moment niet vinden. Verder hield ze niet zo van de drukte en zocht ze altijd de uithoeken van de school op, daar vond ze het het fijnste.

Augustus zat op de vensterbank van een van de ramen in de kantine en keek naar buiten. Het regende, hard, en hij bedacht zich grimmig hoe hij in godsnaam thuis zou komen. Juist omdat het zulk goed weer vanochtend was, had hij besloten lopend naar school te komen. Totaal geen goede keuze. Afwezig at hij van het brood dat hij net gekocht had en bleef naar buiten kijken.

Emelia kon geen enkele rustige plaats vinden, afgezien van een plek waar een leraar zat, ze had hem op een van haar eerste dagen hier ontmoet en eigenlijk wilde ze hem niet storen, maar toch liep ze naar hem toe. 'Is het erg als ik er hier bij kom zitten?' vroeg ze met een glimlach op haar gezicht en wachtte tot hij antwoord gaf.

Zijn afwezige gedachtegang werd verstoord door een stem en verbaasd keek hij op. Hij herkende haar als een leerlinge waar hij ooit mee had gepraat en die opgevallen was door haar onnatuurlijk mooie uiterlijk. 'O nee, geen probleem,' hakkelde hij en haalde zijn papieren en tas klunzig van de vensterbank af. Hij trok zijn benen in, zo goed en zo kwaad dat ging, gezien zijn lange lengte, en keek haar afwachtend aan.

Emelia glimlachte vriendelijk en ging naast hem op de vensterbank zitten. 'Sorry dat ik je stoor hoor,' zei ze lachend. 'maar er is nergens anders een rustig plekje in de kantine en ik ben niet zo van die drukte.' Ze kon er niet tegen dat iedereen om haar heen zo hard praatte dat ze haar eigen gedachten amper nog kon horen.

Hij schudde zijn hoofd en schonk haar een hopelijk geruststellende glimlach toe. 'Ik... ik was toch niets aan het doen. Enkel eten,' mompelde hij en nam weer een hap van zijn broodje, terwijl hij overal naar keek, behalve naar haar. Toch waagde hij weer een blik en glimlachte opnieuw. 'Nee, ik hou ook niet van drukte, dus je bent nu op een goed adres,' lachte hij. 'Kantine's zijn vreselijk. Lerarenkamers trouwens ook.'

Emelia lachte. 'Nou, dan kom je daar ook gezelschap mee houden.' Ze hield haar broodje gezond omhoog en nam er een hap van. 'En hoe bevalt het leraarschap hier?' vroeg ze grijnzend. Het was alweer een paar weken geleden dat ze hem had gezien. Ze had dan ook geen natuurkunde, dus daar zag ze hem ook nooit en na haar lessen ging ze altijd vrij direct naar huis toe.

'Hoe het leraarschap bevalt?' herhaalde hij haar vraag verbaasd en dacht toen goed na. 'Het is wel leuk. Het is altijd geweldig om te doen wat je leuk vindt. Enkel, het is ook wel eenzaam. Mijn familie woont hier niet, ik woon alleen. Toch zijn mijn collega's ook aardig, maar een echte band heb ik niet met ze.' Hij was wel bevriend met Noah, maar ze waren beiden mannen; ze hingen niet aan elkaar zoals vrouwen dat altijd deden.

Emelia had medelijden met hem, maar ze snapte wat hij bedoelde: zij voelde ook niet ontzettend veel aansluiting bij de mensen hier, maar dat kwam ook mee door zichzelf. Ze zocht eigenlijk geen aansluiting, met in haar achterhoofd het idee dat ze hier over een paar maanden toch weer weg zou zijn. 'Ik snap je gevoel.' zei ze zacht, en nam nog een hap.

Verbaasd keek hij op. 'Echt?' vroeg hij en haalde een hand door zijn haren. Hij moest hoognodig naar de kapper, net zoals dat hij zich eens moest gaan scheren. 'Sorry, ik dacht... Ik zie je best vaak met andere mensen. Je lijkt me juist dat populaire meisje die iedereen op school kent.' Hij nam een bedachtzame hap van zijn broodje. 'Ach, er is ook niets mis mee om op jezelf te zijn. Ik ben nogal op mezelf.'

Emelia lachte bij zijn woorden. 'Dat valt wel mee hoor, zo populair ben ik niet. Ik ben tenslotte geen cheerleader en dan val je er al snel buiten hè.' Ze vond het zo'n onzin dat je een cheerleader moest zijn om erbij te horen. Ze deed met opzet niet mee aan dat soort ongein. 'Daar heb je helemaal gelijk in, er is helemaal niets mis met wat rust.'

'Ja, die rangen op een high school... heb er altijd een hekel aan gehad. Ik was dan ook echt de geek van school toen ik nog op school zat,' grinnikte hij. 'Ik was zo'n jongen die altijd tienen haalde voor zijn exacte vakken en wanhopig naar coolere vrienden zocht, om zo een hoger in de rangen te klimmen.' Hij was zo hopeloos geweest als tiener. 'Nee precies. Je riskeert nog een gehoorbeschadiging ook, zo midden in de kantine. Win-win situatie.' Hij grijnste en at weer verder aan zijn broodje.

Emelia lachte. 'Geeks zijn leuk.' zei ze met een grijns. Ze waren vaak veel beter gezelschap dan die huppel tutten. Ze waren ten eerste veel eerlijker en daarbij vaak ook nog eens ontzettend aardig. 'Je mag er trots op zijn dat je een geek was, vind ik tenminste.'

Hij lachte om zijn verlegen blos te verbergen en trok toen een verrast een wenkbrauw op. 'Geeks leuk? Dat ik dat ooit nog eens uit een meisje haar mond mag horen komen,' glimlachte hij. Hij gooide de korsten van zijn brood in de prullenbak en keek haar opnieuw aan. 'Misschien zal ik er ooit trots op zijn, maar echt, op mijn school vonden ze geeks niet leuk. Geeks waren ervoor om projecten te maken of huiswerk, in ruil ervoor dat ze je niets aan zouden doen.'

'Ah, dat moet je gewoon vergeten, daar ben je nu vanaf en als iemand ooit nog tegen je zegt dat je een geek bent, dan denk je maar gewoon "Emelia vind geeks leuk" en dan is je dag weer goed.' zei ze lachend. Ze vond rangen onzin en zelf deed ze er dan ook niet aan. Je moest mensen respecteren zoals ze waren.

'Dan is mijn dag inderdaad weer goed,' glimlachte hij. Hij keek haar aan, maar betrapte zich erop dat hij dat veel te overduidelijk en lang deed, en snel keek hij dus weer weg. Hij pakte een appel tevoorschijn en begon daar maar op te kauwen. 'Hoe bevalt het je eigenlijk hier op school? Gaat het goed met je cijfers? Heb je een beetje je plek kunnen vinden?' Nieuwsgierig wachtte hij op haar antwoord en keek haar toch weer aan.

Emelia knikte en haalde haar schouders een beetje onverschillig op. 'Het gaat wel goed hoor.' Ze nam een hapje van haar broodje gezond. 'Ik heb m'n plek wel gevonden. Er zijn een paar mensen waar ik het erg goed mee kan vinden en dat vind ik eigenlijk wel prima.' Ze hoefde geen vierhonderd vrienden te hebben, zolang ze maar een paar mensen had waar ze op terug kon vallen.

Hij knikte instemmend. 'Je hebt helemaal gelijk. Zulke vrienden heb je ook voor altijd. Ik ken bijvoorbeeld nog steeds mijn beste vriend van high school. We hebben nog regelmatig contact en dat is echt heel erg gaaf.' Hij nam nog een hap van de appel en keek de kantine rond. Zelf had hij nu een tussenuur, maar de eerste bel was gegaan en de kantine begon langzaam leeg te stromen. 'Heb jij nu les?'

Emelia schudde haar hoofd. 'Ik heb twee tussenuren.' Tussenuren vond ze zo nutteloos, niemand deed ooit huiswerk en je verveelde je alleen maar. Verspilde tijd als het aan Emelia lag, maar helaas kon ze daar niets aan doen. 'En jij? Moet jij lesgeven straks?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb nu één tussenuur en dan moet ik nog twee uur les geven.' Hij zuchtte en haalde vermoeid een hand door zijn haren. Deze dag was altijd het langst en zwaarst voor hem. Even twijfelde hij; hij moest nog best veel werk doen en als hij het nu deed, moest hij het thuis doen. Maar hij vond het zo leuk om met Emelia te praten, dat hij een avond doorwerken er wel voor over had.

'Dan hoef ik mijn eerste tussenuur in ieder geval niet alleen door te brengen.' zei Emelia opgelucht. 'Dan verveel ik me tenminste niet zo, tussenuren zijn nutteloos.' grijnzend gooide ze het stuk plastic waar het broodje in zat weg en pakte een flesje drinken uit haar tas. Gulzig nam ze er een paar slokken uit en draaide de dop er niet op. 'Vertel eens wat over jezelf.' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem onderzoekend aan.