De parkeerplaats

'Jawel hoor, je kan in je auto stappen en naar huis rijden,' gaf hij als optie waarbij hij Grace haar sleutels terug gaf. 'Een rustige plek?' vroeg hij waarbij hij haar twijfelend aan keek. Hoewel hij toch vrij zeker was dat hij dat zocht. 'De koffie weet ik te vinden,' zei hij met een brede glimlach. 'Je bent van Spaanse afkomst, of niet?' vroeg hij plots. Er maakte hem niet zoveel uit of ze dat verkeerd kon opvatten als dat niet zo was, want eigenlijk wist hij het redelijk zeker. Ach, misschien was dat een voordeel van alle tijd van de wereld hebben - hij was op veel plekken geweest en had redelijk wat talen grotendeels onder de knie. Net als dat hij inmiddels redelijk wat instrumenten bespeelde, waarom slapen als dat niet nodig is?

Grace pakte haar sleutels aan en hield haar hoofd gekanteld. Het was een eigenaardige man, die Marc. Ze kon hem niet ronduit een vervelende vent noemen, daar was hij te aardig voor. Toch voelde ze iets naars als ze zo naar hem keek. Misschien lag dat aan haar vooroordelen bij knappe mannen. 'Ja, ik ben hartstikke volledig Spaans.' vertelde ze en deed haar auto van slot. 'Je hebt 10 seconden om in te stappen voor ik van gedachte verander en echt gewoon naar huis rijdt.' verkondigde Grace vervolgens.

'Tien, negen, acht...' telde hij met een glimlach af terwijl hij op gemak naar de bijrijderskant liep. Hij zou het hoe dan ook makkelijk redden. Marc stapte in waarbij hij Grace aankeek. 'Heb je een plek in gedachte?' vroeg hij met een nieuwsgierige blik in zijn ogen. 'Ben je al lang hier dan?' vroeg hij bij haar woorden dat ze van Spaans was. Is.

Grace lachte toen Marc werkelijk begon te tellen. Ze keek hem grijnzend aan toen hij was ingestapt. 'Eerlijk gezegd: nee.' Zolang was ze er nog niet en de plekken die ze vaak bezocht waren niet echt iets waar je een vreemde mee naar toe nam. De supermarkt, bakker en markt waren nou niet echt interessante plaatsen voor een newbie, maar wel de plekken waar Grace te vaak te vinden was. 'Dat verzin ik onderweg wel.' Ze starte de auto op, die moeizaam op gang kwam en reed de parkeerplaaats af. 'Pas een paar maanden.'
____
Ik heb geen idee waar ze naartoe zouden kunnen, bijna alles is al bezet. Misschien iets nieuws? Heb je toevallig een idee ?

Een glimlach verscheen toen ze oprecht leek te lachen. Persoonlijk vond hij dat eigenlijk een glimlach het mooiste was wat een vrouw kon dragen. Een oprechte glimlach. 'Ik ben benieuwd wat je gaat verzinnen.' Met zijn hand schoof Marc een pluk haar naar achter zodat hij haar zijdelings aan kon kijken. 'Dus je woont hier ook pas net? Bevalt het?' Hij was nieuwsgierig naar waar hij was beland, want eigenlijk prikte hij altijd een willekeurige plek om een paar weken, maanden, nouja tot een maximum van drie jaar eigenlijk, te verblijven.

--
Nee, maar anders doen we het gewoon hier? Wel zo makkelijk (:

'Het bevalt me heel goed!' Dit keer was het niet eens zo een hele grote leugen. Grace begon steeds meer een plekje te vinden in dit dorp waar ze zich thuis voelde. Op school ging het beter en ze had vrienden gemaakt met Florrie en hopelijk zou ze Noah als collega ook kunnen bevrienden. Helaas was daar nog de vervelende Tristan. 'En wat vind jij er van?'

'Geloof het of niet, maar het is hier groter dan waar ik geboren ben. Ik hoop dat het hier een beetje levendig is.' Zijn blik verschoof naar buiten. Ja hij was benieuwd naar of dit plaatsje iets te bieden had. Als het niets te bieden had was hij zo weer weg. 'Valt voor jou het weer hier niet enorm tegen?' Hij was zelf zo ongeveer overal geweest en zelf had hij geen last van temperatuur veranderingen. Al was het -15 of 45 graden.

'Het valt mij best mee met de levenloosheid hier. Ik heb me tot nu toe prima vermaakt.' Behalve de dagen dat ze in het donker thuis zat dan. Maar eigenlijk vond ze dat vaak prima genoeg. 'Ja, verschrikkelijk. Ik snap niet dat mensen hier jarenlang kunnen leven!' verklaarde ze ongeloofwaardig. 'Ik geloof dat ik zelfs mijn tint aan het verliezen ben. En dat zit in mijn DNA.'

'Ik ga het meemaken. Woonde je in Spanje in een dorp of in een stad?' Steden waren simpel weg altijd levendig. New York was wat dat betreft echt niet de enige stad die nooit slaapt, hoewel het voor zover hij wist wel de enige stad was waar ze twentyfour-seven aan de weg werkte... Marc lachte even waarbij hij haar aankeek. 'Geloof het of niet, je raakt eraan gewend.' Even had hij willen zeggen dat die tint haar prachtig stond, maar hield bewust zijn mond dicht.

'Half, half. In het voorjaar, de zomer en een deel van de herfst woonden we op de boerderij op het platteland. Maar in de winter trokken we naar de stad en leefden we bij een tante en oom. Dan was er op het land niets te doen. En toen ik naar universiteit ging ben ik permanent bij mijn oom en tante in gaan wonen.' Grace had het graag over haar familie, dan leken ze net wat dichter bij te zijn. 'Ik hoop dat ik er aan gewend raak, want bah!' Ze trok een zuur gezicht en keek hem vervolgens nieuwsgierig aan. 'Waar kom jij vandaan?'

'Oorspronkelijk?' vroeg Marc zonder echt op antwoord te wachten. Hij had eigenlijk nog niet zo na gedacht over een leuk verhaaltje. 'Het Engelse platteland, een dorpje dat je niets zegt, maar dat is lang geleden. Ik kwam in Amerika terecht in een of ander boerendorp en nu zit ik hier.' Hoe lang geleden dat was en dat er nog wat landen en plaatsen tussen zaten liet hij achterwegen. 'Als het te koud is, moet je gewoon zorgen dat je het niet koud hebt, zat opties.' Hij glimlachte naar haar.

'Ben je als kind verhuisd?' vroeg Grace nieuwsgierig en keek naar Marc. Hij zag er niet echt Engels, noch Amerikaans uit. Maar zijn voorouders konden misschien ergens anders vandaan komen. 'Ik heb de warme chocomel, thee en warme bubbelbaden al uitgevonden, maar er is niets zo heerlijk warm als de zon op je huid.' Ze glimlachte gemeend terug bij de gedachte aan de prachtige zomerse dagen in Spanje.

'Ja,' antwoordde hij alsof het de glasharde waarheid was. Raar eigenlijk dat hij als mens moeite had gehad met liegen, het was zo makkelijk. 'Zon op je huid is inderdaad heerlijk, maar toch denk ik dat tegen iemand aanliggen mijn voorkeur heeft,' douchen en in bad gaan waren dan weer dingen die hij nooit zo lang vol hield. Of nouja, meestal niet. Met leuk gezelschap of een goed boek ging dat toch een stuk beter.

Grace keek Marc met een frons aan. Wat wilde hij daarmee zeggen: tegen iemand aanliggen. Was dat een aanklacht? Of een niet geplaatst aanbod? Ze haalde haar neus op en keek naar de weg voor zich. Grace had nooit écht iemand gehad. Er was een jongen geweest met wie ze een paar maanden een relatie had gehad, maar ze hadden beiden geweten dat het nooit lang had kunnen duren. en nu was ze alleen, single en zonder familie en vrienden.

Marc glimlachte even toen ze hem met een frons aankeek. 'Niet mee eens?' vroeg hij. 'Ik heb nooit zo het geduld om uitgebreid te gaan badderen, dan moet ik wel een heel goed boek hebben.' Hij keek haar kant uit zonder dat hij verder iets insinueerde. Kort bekeek hij har, Grace was een knappe vrouw en haar Spaanse uiterlijk leek haar min of meer te laten stralen. Grotendeels dan, zonder haar glimlach was het plaatje niet compleet.

'Nee.' zei Grace kortaf en reed stug door. Haar rijgedrag spiegelde meestal haar humeur. Zoals ze vanochtend toen ze naar school toe ging als een gek had gereden omdat ze chagerijnig was, reed ze nu met horten en stoten omdat ze verontwaardigd was door zijn opmerkingen. 'Dan hoef ik tenminste even nérgens aan te denken als ik in bad zit. Met een boek ben ik meteen weer zo snel met dat verhaal bezig.'

Sorry voor de late en belabberde reactie
-
Marc merkte hoe haar rijsgedrag veranderde en moest er ergens wel om lachen, maar dat liet hij niet merken. 'Grace...' begon hij terwijl hij zijn woorden bij elkaar zocht, 'Er is toch niets mis met dat ik het niet zo heb op alleen zijn?' hij zei het als een twijfelachtige vraag. Alsof hij viste naar wat er was. 'Daarbij ben ik nooit zo goed met nergens aan denken, vandaar dat ik liever gezelschap of een goed boek heb.' Als hij nergens aam hoefde te denken gingen zijn gedachte altijd naar dingen waar hij bewust niet aan dacht.

'Oh, hou op!' Grace stond voor een rood stoplicht en tikte ongeduldig met haar vingers op het stuur. 'Ik kan me niet voorstellen dat je vaak alleen bent. Knap gezichtje, goddelijk lichaam, iedere dag een andere vrouw.' Ze keek Marc express niet aan omdat ze niet wilde weten of ze gelijk of ongelijk had. Dat maakte ook niet zoveel uit. Het ging er alleen maar om dat zíj zo vaak alleen was hier dat hij vast niets te klagen had.
______
Is niet erg! Zolang je maar reageert .

'Nu weet ik even niet of ik beledigd of gevleid,' hij keek haar richting uit ondanks dat ze hen niet aankeek. 'Ik weet wel dat mijn huis niet voor niets vol met boeken staat en dat ik niet eens iedere dag een andere vrouw zou willen hebben.' Narc zei het niet eens op een verdedigende manier, noch aanvallend. 'Vergis je trouwens niet, je hebt zelf een prachtig gezicht en een prachtcg lichaam. Je bent een prachtige vrouw Grace,' zijn woorden waren zacht, veel zachter dan hij in eerste instantie had gewild. Ooit had hij wel zo ongeveer elke dag een nieuwe vrouw in zijn bed liggen, maar dat was hij zat geworden. Om verschillende redenen.

'Beledigd.' stelde Grace simpelweg. Ze was eerlijk, zoals ze graag wilde zijn, maar eigenlijk wist ze niet zo goed of dit het jusite moment was om eerlijk te zijn. Bij zijn volgende woorden greep Grace het stuur stevig vast en zag haar knokkels wit worden. Ze wilde helemaal niet móói gevonden worden. Tenminste dat wilde ze wel, maar niet zo. 'Er lopen mooiere mensen rond op de wereld.' zei ze op neutrale toon.

Mar keek voor enkele momenten richting Grace. Op een of andere manier irriteerde het hem echt dat ze zo deed. Meestal amuseerde dit hem. Hij richtte zijn blik vooruit waarna hij haar kant weer uit keek. 'Je hoeft ook niet de mooiste vrouw ter wereld te zijn om mooi te zijn, daarbij zal iedereen daar een andere mening over hebben betreffende wie die vrouw is, maar daar hadden we het niet over. Je bent een mooie vrouw Grace, ook als je het ontkent. Je bent geen Amerikaanse vrouw, extreem dik door de hamburgers of extreem dun als een chearleader. Je bent een Spaanse vrouw, eentje met een stralend uiterlijk. De man, of vrouw, die zich jouw partner mag noemen zal het met me eens zijn.'

Grace moest zich inhouden om niet uitbarsten van woede of uit te barsten in tranen. Ze hield zich groot en trok abrupt op toen het stoplicht waar ze voor stonden op groen sprong. 'Waar woon je?' vroeg ze zonder enige emotie en zonder hem aan te kijken. Grace had geen snuggere antwoorden meer over op zijn woorden, dus zou ze pas gerust zijn als ze alleen was.

Enerzijds was jij gedeeltelijk tevreden overdag ze niets meer terug zei, aan de andere kant vond hij het jammer dat ze niets terug zei. 'De buitenste rand van Mystic Falls...' zei hij waarbij hij de naam van zijn straat opnoemde. Dat zijn auto nog op het parkeerterrein stond boeide hem niet zo veel, die zou hij morgen wel ophalen.

Grace zweeg en reed Mystic Falls door totdat ze aan de andere kant van het dorp waren, aan de buitenste rand. 'En toen?' vroeg ze kortaf terwijl ze om zich heen keek en een straat doorreed. Ze kende de weg nog helemaa niet. Het was al vaak voorgekomen dat ze helemaal kwijt gereden was. Grace had ook geen idee waar ze op dat moment waren.

'Jij woont hier ook nog niet zo lang, of wel?' vroeg hij toen ze vroeg waar ze heen moest. 'Volgende zijstraat links en dan de eerste straat rechts,' hij was eigenlijk alleen binnen in zijn huis geweest om zijn spullen een plaats te geven en was weer weggegaan, moeite met de weg onthouden had Marc gelukkig niet. 'Nummer 12,'