De parkeerplaats

Grace schudde haar hoofd, maar maakte er geen woorden vuil aan. Stil reed ze verder volgens de aanwijzingen van Marc en reed uiteindelijk de laatste straat in. Ze keek naar de huisnummers en vond uiteindelijk nummer 12. Een groot huis, niet iets dat Grace gewend was. Zelf woonde ze erg bescheiden of beter gezegd erg klein. Maar ze was er blij genoeg mee.

Marc opende de deur toen Grace stopte bij het huis war hij voorlopig zou blijven, maar stopte halverwege met uitstappen. 'Grace, dit was niet bepaald een goede eerste ontmoeting,' hij zocht haar ogen en hoopte dat deze terug zouden kijken, 'maar, zie je het misschien toch ergens zitten om me een kans te geven goed te maken dat ik je humeur heb verpest?' Ergens verwachtte hij een negatief antwoord, toch keek hij haar hoopvol aan. 'Bijvoorbeeld dat ik je op een etentje trakteer, of... Kun je schaatsen? Nouja, wat jij leuk vind.'

Grace tikte ongeduldig met haar vingers op het stuur en keek op toen Marc haar nog aansprak. Zijn blik had niets onoprechts, maar toch geloofde ze hem niet dat hij haar nog eens wilde zien. Ze had zich vreselijk gedragen. 'Prima. Maar alleen omdat ik me er over verbaas dat je nog iets met me dúrft te gaan doen.' Ze wendde haar blik weer af en keek naar het stuur. 'Vrijdag avond, 8 uur, schaatsbaan in de stad.' Grace kon niet schaatsen, ze had maar een paar keer in haar leven sneeuw gezien, maar ze vond een etentje een te makkelijke keuze.

Marc moest oprecht glimlachen bij haar woorden. 'Ik zal me de volgende keer inhouden en je geen complimenten geven of over gezelschap versus in bad met of zonder boek beginnen,' hij keek haar langer aan dan nodig waarna hij uitstapte. 'Vrijdag avond, acht uur bij de schaatsbaan in de stad,' herhaalde hij het om het te bevestigen, hoewel dat waarschijnlijk niet nodig was geweest 'Tot dan en eetsmakelijk straks.' Hij stak zijn hand op en greep in zijn zak naar de sleutels terwijl hij deed alsof hij naar binnen zou gaan tot ze weg reed. Eerst zijn auto ophalen, dan opzoek naar een prooi.

-Goneeeee, ik maak en reageer wel vast (:-

New
Marc stopte op de parkeerplaats van de High School in Mystic Falls om de rust en stilte die overal heerste te ontvluchten. Het was nog een ramp om hier een interessant baantje te vinden ook, misschien werd hij wel monteur. Dan was hier misschien nog iets te doen. Hij zette de motor van zijn auto uit en opende het handschoenenkasje om een slok te nemen van een vergeten fles die nog ergens in zijn auto zou moeten liggen.

Tristan was de lerarenkamer en zijn stinkende gymzaal ontvlucht en stond nu op de parkeerplaats te roken. Als hij ook nog eens geluk had, zou hij een leerling tegenkomen en kon hij misschien wel een hapje nemen. Opeens zag hij een auto aanrijden en parkeren - op zíjn gereserveerde plek. Hij was enkel vandaag niet met de auto gekomen. Hij liep boos naar de auto toe en sloeg tegen het zijraam aan.

Op het moment dat hij de fles had gevonden klonk er een bonk tegen het raam. Verstoord en geërgerd keek Marc op wat voor een idioot dat dan weer had veroorzaakt. 'Doe even normaal idioot! Wat moet je?' vroeg hij geërgerd na de deur open gegooid te hebben. Het was nog niet eens één uur geweest en hij had al een fles drank in zijn hand, echt behoefte aan gezeik had hij niet.

Hij trok de idioot uit zijn auto, maar keek hem achterdochtig aan toen dat lastiger ging dan dat bij een mens zou gaan. Hij wreef met zijn hand over zijn kin en keek de man peilend aan. 'Wat is je naam, vampier? En hoe oud ben je?' Hij spuugde de woorden bijna uit en daagde de man zo uit. Niemand zou op zíjn parkeerplaats staan. Eigenlijk verveelde hij zich gewoon en had wel zin in een opstootje.

Marc moest lachen toen de idioot hem uit de auto trok. Hoewel hij duidelijk een vampier was gezien zijn kracht. En gezien hij er gelijk vanuit ging dat hij een vampier was. 'Wat nou als ik een weerwolf ben? Zeg dat ik Jacob heet en dat ik 20 ben?' Vroeg hij misschien wel puur om de opgefokte man voor hem even dwars te zitten. 'Begroet je mensen overigens altijd zo? Of alleen niet-mensen?'

Hij keek de man niet begrijpend aan - Jacob, weerwolf? Vast een of ander bekend, fictioneel persoon. God, hadden we er zo'n eentje, ieman die dacht dat hij origineel en grappig was. Hij kon andere vampieren soms werkelijk niet uitstaan. 'Ik begroet elk persoon die me verdomme niet aan staat zo ja,' zei hij wat kalmer en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Naam en leeftijd,' zei hij opnieuw en nu een tikkeltje harder. Hij moest weten of dit misschien zijn maker was.

Soms vroeg hij zich af wat mensen dwars zat en wat ze bezig hield. Nu absoluut niet. Marc zette de fles aan zijn lippen en merkte al snel dat de fles eigenlijk te lang open was. Maar boeiend, er zat nog altijd alcohol in. 'Als Lord Dracula mij antwoord zou geven op de vraag wat hij in Godsnaam va me moest was het antwoord niet zo moeilijk en gezien ik om half één al een fles drank vast heb, zal ik mezelf maar even van je gezeik om een naam en leeftijd afhelpen. Plus als je nog harder schreeuwt trek je nog meer aandacht, laat dat nu toch niet de bedoeling zijn.' Marc nam niet de moeite enige emotie in zijn woorden te leggen. 'Marc. En ik heb geen idee. 1949 geboren 69 veranderd, reken maar uit.' Hij stond niet graag stil bij zijn leeftijd en wist het dan ook echt niet uit zijn hoofd. 'En Lord Dracula, wie ben jij dan wel?'

Als hij zich ergens aan kon ergeren, waren het vampiers die dachten dat ze o zo grappig waren. Tristan voelde zijn kaken verstrakken en sloeg zijn armen over elkaar heen. Het was dus niet zijn maker. Hij had het toch al niet gedacht. 'Tristan, 1611.' Hij zei het met enige bedreiging, zodat hij wist dat hij niet met hem moest spotten. 'En verplaats je auto. Het is míjn autoplek. Zie je daar mijn naam staan. Tristan Romanov.' Hij wees naar het bordje.

Marc moet opnieuw lachen toe. Hij er uitdrukkelijk en dreigend vertelde dat hij uit 1611 kwam. Alsof hem dat kon schelen. Oeeh, nu was hij bang. Tuurlijk. Wat was het ergste wat er gebeuren kon? Marteling? De dood? Het boeide hem werkelijk niet. 'Nee.' Zei hij terwijl hij hem aan bleef kijken. 'Dat zie ik niet.' Hij had werkelijk geen bordje zien staan en hij verdomde het nu ook om om te kijken. 'Daarbij staat je auto hier niet en ben je hier toch, ik denk niet dat je die plek vandaag nog nodig hebt.'

'Je bent toch niet echt de persoon die kan in schatten wat ik wel en niet vandaag ga doen,' bromde hij en leunde tegen de auto aan. Met een frons bekeek hij de man. 'Ben je hier als leerling of leraar? Serieus, gast, wat doe je hier trouwens? Vriendinnetje of vriendje hier op school?' Hij grinnikte en staarde naar de kinderen, die weer naar hen staarden. 'Ga weg! Ga naar je les of doe iets nuttigs!'

'Relax, ik was niet van plan hier uren te gaan staan.' Marc begon te lachen toen Tristan hem "gast" noemde. 'Gast? Serieus? Nou gozer, geen van dat alles. Er schijnt hier een lekkere chick rond te lopen en die kwam ik even checken, je weet toch.' zei hij overdreven. 'Misschien moet je een broek kopen met meer gaten dan stof en die ergens op je knieën hangen,' Nee, hij ging niet normaal doen als Tristan zich achtte zo op te stellen tegenover hem. '1611, weet je het zeker?'

Tristan keek hem ongelovig aan en haalde vermoeid zijn handen over zijn gezicht. Gast leek hem toch heel normaal. Wou Marc op zijn hoofs gaan praten of zoiets? 'Nee, ik denk uit 2010,' zei hij op droge en afwezige toon en kon werkelijk niet geloven dat iemand op zo'n manier in staat was om te reageren op iets. 'Broeken met gaten? Op mijn knieën? Waar heb je het in godsnaam over?' Marc zei van die rare, moderne dingen. Tristan was zo niet, het liefst had hij gewild dat iedereen nog met wapens rond liepen en gevechten bepaald werden op kracht. 'Als je hier niets te zoeken hebt, ga dan weg.'

Het vermaakte Marc wel dat Tristan er blijkbaar niet zo heel goed tegen kon dat hij niet als een schoothondje deed wat hij vroeg. 'Nee, maar bedankt voor het voorstel.' Hij zette de fles in zijn handen aan zijn lippen en keek richting wat leerlingen die hier en daar stonden. 'Ook een slokje misschien, onder het motto het goede voorbeeld geven?' Met zijn hand haalde hij een lok haar uit zijn gezicht waarna hij Tristan weer aankeek. 'Wat moet je eigenlijk met een eigen plek als je auto er toch niet staat?'

Hij keek achteloos naar de fles. Waarom zou je drinken als er honderden jonge nekjes tot je beschikking stonden? 'Iemand heeft hem geleend,' zei hij achteloos. Marise wou ergens naartoe en er was iets met haar eigen auto aan de hand. Dus mocht ze na lang smeken de zijne gebruiken. 'Ik meen het, wat zoek je hier? Wil je van iemand gaan drinken? Wacht je echt op iemand?'

'Laten we het erop houden dat het nog al rustig is hier in Mystic Falls, vorige keer heb ik een interessant iemand ontmoet hier.' De laatste slokken verdwenen en achteloos gooide hij de fles op de bijrijders stoel. 'Als ik van iemand wil drinken doe ik dat niet op een parkeerplaats van een school waar hun vampierleraar nogal veel bekijks trekt tijdens de pauze, maar ik heb net ontbeten als je het zo graag wilt weten, dus ik hou het nog wel een uurtje vol zonder prooi.'

Hij reageerde niet op de kinderachtige woorden en fronste verward. 'Wie heb je dan ontmoet? Een lerares, hier op school?' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en verborg zijn nieuwsgierigheid. Hij wou wel eens weten wie dat geweest was. Hij keek over zijn schouder en zag de leerlingen nog steeds staan. Hij keek ze geërgerd aan en richtte zich toen weer op Marc.

'Je stelt wel veel vragen zonder zelf iets te zeggen. Nieuwsgierig?' vroeg Marc toen Tristan weer antwoorden met een vraag. 'Ik zou niet weten waarom ik dat met jou zou moeten delen en waarom je dat zou willen weten. Dus, hoezo?' vroeg Marc terug. 'Het is trouwens interessant dat je gelijk uit gaat van een vrouw.' stelde hij vast. Tristan was zeker iemand die alles wou weten en zelf zo veel mogelijk achterhield, in Marc zijn ogen tenminste. Daarbij trok hij naar zijn mening veel te snel conclusies. Niet dat ze niet klopte, maar dat nam niet weg dat het raar was.

Het liefst wou Tristan hier weg, maar hij moest weten wie de persoon was. 'Ja, inderdaad nieuwsgierig,' zei Tristan en keek Marc strak aan. 'Heet ze Marise? Of... Of heet ze Grace?' Tristan besloot maar gewoon om een rechte aanpak te kiezen. Hij kreeg toch niets uit die verdomde vampier, waarmee hij zo snel mogelijk klaar wou zijn met praten. Maar hij moest het gewoon weten.

'Ik vraag me af waarom je specifiek die twee vrouwen eruit pikt, maar ik heb er geen behoefte aan dit met je te delen. Ik ga het noch bevestigen noch ontkennen dat het een van deze vrouwen de persoon was waarover ik sprak,' hij merkte aan zichzelf dag hij sprak als een of andere advocaat. Hij wist niet wat Tristan wou en hij ging niet zeggen dat het over Grace ging als hij niet wist wat de man tegenover hem er in Godsnaam mee moest.

Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren. Hij had geen zin meer om vijandig te doen of haantje de voorste te spelen. 'Gewoon,' mompelde hij. Hij wist geen excuus te verzinnen om te verklaren waarom hij Marise en Grace noemde. 'Ik vind het wel types waar jij mee om kan gaan.' Hij loog dus maar gewoon en leunde tegen een andere auto aan. 'Hoe lang ben je nog van plan om hier te staan met je auto?'

Het bleef lastig bepaalde mensen te volgen. Het leek haast wel of hij het op gaf. 'Nouja, er is maar een van de twee waarmee ik kennis heb gemaakt, ik zal eens kijken of ik goed kan om gaan met die ander,' heel bewust noemde hij geen namen. Daar had hij echt geen zin in, plus het ging hem absoluut helemaal niets aan. Daar kwam nog bij dat iets aan Tristan hem zei dat hij helemaal geen zin in die vent had. Dat had je nu eenmaal wel eens. 'Geen idee,'
----
Sorry voor het late antwoord etc. How are ya?