De parkeerplaats

[NEW]
Elle kwam net van het football veld vandaan, waar ze Woody had gezocht. Maar blijkbaar was zijn training afgelast, wat niet heel raar was, gezien de aankomende donkere wolken. Enkel betekende het wel dat ze nu naar huis moest fietsen. Dat was niet zo'n groot probleem, maar met de auto was natuurlijk stukken fijner. Ze zette haar tas op bagagedrager van haar fiets en probeerde haar slot open te krijgen.

Noah was klaar met zijn laatste lessen en had het lokaal een beetje opgeruimd. Eens in de zoveel tijd moest dat - helaas - gebeuren. Nu was hij gelukkig écht klaar en kon hij naar huis toe. Nadat hij zijn tas in de auto had gelegd en was ingestapt, reed hij richting de uitgang van de parkeerplaats, toen hij iemand zag die hij al een tijdje niet meer had gesproken. Met een grijns liet hij het raampje zakken. 'Lukt het?'

Doordat ze zo zat te kloten met haar slot, had ze helemaal niet door gehad dat er een auto naast haar was gestopt. Geschrokken draaide ze zich om bij zijn stem en liet daardoor haar tas vallen. Voor enkele seconden keek ze Noah verbaasd aan en drukte uiteindelijk verlegen een pluk achter haar oor. 'Ja, het gaat wel. Of nou ja, ik krijg mijn slot niet open, maar dat zal zometeen vast wel lukken en-' Ze stopte toen ze merkte dat ze aan het ratelen was en blozend staarde ze naar de inhoud van haar tas die op de grond lag.

Noah begon te lachen en draaide de auto uit, om uit te stappen en een flinke klap tegen haar slot te geven. Toen hij er aan draaide, sprong deze dan ook in één keer open. 'Het is ook mannenwerk,' grapte hij. Eindelijk had hij echt zijn plek gevonden in Mystic Falls en zo voelde hij zich ook: hij was veel vrolijker dan dat hij in het begin was.

Terwijl ze haar spullen in haar tas stopte, - dus ook haar sigaretten en aansteker, die hij gelukkig niet had gezien -, keek ze bewonderend naar Noah en hoe hij haar slot open kreeg. 'Je hebt gelijk,' lachte ze en ging weer recht op staan. Opnieuw zette ze haar tas op haar bagagedrager, want hij was erg zwaar, maar hield hem nu voor de zekerheid maar vast. 'Hoe- hoe gaat het met je?'

'Prima. Ik denk dat ik me hier eindelijk een beetje thuis voel. Het heeft eventjes geduurd, ik weet het, maar ach.' grinnikte hij en keek haar even aan. Natuurlijk had hij de roddels in de gangen en in het lokaal gehoord, over haar en Thomas, maar hij besloot er zijn mond over te houden: het was vast een onderwerp dat ze niet graag besprak. 'En hoe gaat het met jou?'

'Oh, dat is goed om te horen!' zei ze oprecht en bekeek hem stiekem eens goed. Hij zag er beter uit dan eerder; hij zag er levendiger en vrolijker uit. Ze haalde haar schouders op en glimlachte zo overtuigend mogelijk. 'Het gaat best wel goed. Er zijn natuurlijk altijd wat kleine dingetjes, maar ja, geen enkel leven heeft geen dieptepunten.' Ze haalde diep adem en onmiddellijk dacht ze terug aan die ene avond.

'Mooi, hoe gaat het op school? En met de verkiezingen? Sta je er een beetje goed voor?' Hij had al die tijd echt gehoopt dat Elle de verkiezingen zou winnen. Ze had echt oog voor dat soort dingen. Het was jammer dat leraren niet mochten stemmen, anders had hij dat allang gedaan.

'Het gaat best wel goed op school! En met de verkiezingen...' Ze had gelukkig kunnen regelen dat ze toch weer mee kon doen met de verkiezingen. De directeur had haar verhaal begripvol aangehoord en alle veranderingen weer terug gedraaid. 'Ik- ik weet niet zo goed of ik er goed voor sta,' zei ze twijfelachtig. 'Er zijn de laatste tijd wat dingen gebeurd... Ik ben bang dat ik daardoor misschien stemmen ben verloren.' Al die vrienden en vriendinnen van Thomas, daar kon ze natuurlijk niet meer op rekenen.

Noah vond het jammer dat het misschien niet zo goed ging als ze had gehoopt, maar niet alles kon gaan zoals je wilde: dat had hij zelf wel gemerkt. 'Ach joh, het komt vast wel goed. Maak je er niet al teveel zorgen over.' zei hij geruststellend, met een glimlach op zijn gezicht en keek haar kort aan.

'Er gaan zoveel dingen in mijn leven nu fout, dat ik betwijfel of het goed gaat komen,' flapte ze eruit. Beschaamd keek ze van Noah weg en wreef ze vermoeid over haar gezicht. 'Ik denk dat je vast al wel hebt gehoord over Thomas, niet waar?' Flauwtjes glimlachte ze en haalde haar schouders op. 'Ik denk dat niet veel mensen meer op de ex-van-die-populaire-footballspeler gaan stemmen.'

'Ja, daar heb ik inderdaad wel iets over meegekregen.' zei hij met een medelevende glimlach op zijn gezicht. 'Mensen zouden op je moeten stemmen omdat ze jóu goed vinden, niet om welke jongen je date - of hebt gedate.' vertelde hij haar. 'Mensen stemmen op je omdat ze in je geloven,'

'Noah, het is een grote populariteitswedstrijd. En als er iets is wat ik niet ben, dan is het populair. Sommige mensen zullen op mij stemmen omdat ze me oprecht een goede schoolvertegenwoordigster vinden, maar de meeste stemmen gewoon op de leukste jongen of het knapste meisje. Dat gaat al jaren zo en ik hoopte dat het eindelijke eens anders zou worden, maar... Ik weet het niet.' Ze glimlachte onzeker en ook beschaamd. Ze wilde helemaal niet dat Noah wist over Thomas.

'Kan een grote kop, warme chocolade melk je misschien wat opvrolijken? Of thee of koffie, wat jij wilt.' lachte hij. In zijn achterhoofd sprak zijn geweten dat het absoluut niet de bedoeling was dat hij haar iets te drinken aanbood, maar wat maakte het ook uit. Het was niet alsof er verder iets aan de hand was. Het was gewoon vriendschappelijk; niets meer en niets minder.

Elle beet even twijfelend op haar lip, maar dat duurde niet lang en al snel knikte ze enthousiast. 'Ik denk dat dat heel erg veel goeds zal doen voor mijn humeur,' lachte ze, maar wees toen fronsend naar haar fiets. 'Zal ik er anders naartoe fietsen, en dat we elkaar daar dan ontmoeten? Dan kan jij alvast wat bestellen en dan zorg ik gewoon dat ik hard fiets?' Ze keek hem afwachtend aan.

'Oh, we gooien die fiets gewoon achterin. Dat komt wel goed.' Zijn auto was oud, maar hij deed het nog steeds. Eigenlijk was 'ie veel te groot voor hem alleen, maar op momenten als deze kwam dat wel goed uit. 'Nou, eens even kijken.' Hij opende de deur van de achterbak en zette wat spullen die er standaard in stonden aan de kant. 'Zo moet het wel passen.' Hij reed haar fiets naar de auto en zette hem, na wat pas en meet werk, achterin.

Ze haalde snel haar tas van de auto af, zodat hij de fiets er gemakkelijk in kon leggen. Gefascineerd keek ze hoe handig hij bezig was en voordat ze het wist, lag de fiets in de achterbak. 'Bedankt Noah,' zei ze oprecht en ging daarna aan de passagierskant van de auto zitten. Even moest ze lachen toen ze zich herinnerde dat ze hier al eens eerder had gezeten. Het was toen zo ongemakkelijk tussen haar en Noah geweest.

'Geen probleem,' verzekerde hij haar en ging in de auto zitten, om deze vervolgens te starten. 'Zullen we naar die koffiezaak gaan? De Mystic Grill is ook zo standaard.' Hij was inmiddels wel uitgekeken op de Mystic Grill, er waren nog genoeg andere heerlijke eettentjes en café's in het centrum.

Ze deed haar riem om en legde haar boekentas bij haar voeten. Enthousiast knikte ze en keek hem aan. 'De koffiezaak is prima. Mijn ouders kwamen daar vroeger ook vaak.' Ze bekeek hem nog even en wendde toen verlegen haar gezicht af. Ze besefte zich nu pas dat hij natuurlijk van haar wist dat ze heks was. Dat was ze alweer compleet vergeten, doordat ze zo bezig was met Thomas.

'Mooi,' Het voordeel van zo'n klein dorp was dat je overal ontzettend snel was, dus na enkele minuten parkeerde Noah zijn auto op een parkeerplaatsje achter het centrum. 'Zo,' Het was aardig druk, wat ook niet zo heel erg raar was aangezien iedereen na schooltijd in het centrum te vinden was.

Elle stapte uit de auto, maar liet haar zware tas in de auto liggen. Daar kon ze toch niets mee in het café. 'Het ziet er naar uit alsof de koffiekan rustig is,' zei Elle opgewekt, maar zeker ook opgelucht. Ze wilde Noah echt niet in de problemen brengen, doordat hij gewoon vriendelijk iets met haar ging drinken. 'Ik zoek alvast wel een plekje!' zei ze, terwijl hij de auto nog aan het afsluiten was, en liep alvast naar binnen. Ze koos een plekje in de hoek, maar wel aan het raam.

Sophie zat in de auto en leunde met haar hoofd tegen de hoofdsteun aan. Ze had absoluut geen zin om naar deze nieuwe school te gaan, en om weer helemaal overnieuw te beginnen. Ze was inmiddels al zo vaak verhuist de afgelopen jaren, dat ze niet eens meer de moeite had genomen om échte vrienden te maken. Echter had haar moeder beloofd dat ze dit keer zouden blijven. Zuchtend keek ze Stephen aan. 'Kunnen we niet gewoon spijbelen of zoiets?' treurde ze. 'Ik heb geen zin om wéér naar een nieuwe school te moeten.'

Stephen keek gespannen naar de weg en zocht een plekje op de parkeerplaats waar zijn auto in paste. Hij had een enorme auto, die meestal zelfs wel twee plaatsen in nam. Al snel vond hij een leeg stukje en parkeerde daar zijn auto. Toen pas keek hij naar Sophie en haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat we er gewoon maar het beste van moeten maken, Sophie. Je maakt altijd zo snel nieuwe vrienden, dat moet wel goed komen.'

'Ik maak niet snel vrienden.' merkte ze op. Toen de auto geparkeerd stond opende ze het portier en stapte naar buiten toe. Het was koud, veel kouder dan in Californië, waar ze eerst woonde. Sophie slingerde haar tas over haar schouder heen en keek rond. Het was klein, grijs... het zag er nogal saai uit in haar ogen. Het schijnt dat ze wel een goed football team hadden - dat was dan nog het enige leuke: ook al speelde ze zelf niet, ze vond het een heerlijke sport om naar te kijken.

Hij rolde met zijn ogen en stapte ook uit. Als mensen iemand aardig vonden, was het Sophie. Ze had een natuurlijke aantrekkingskracht op mensen, wat nog sterker werd, doordat ze ook echt goed gezelschap was. 'Dat zal wel, Soof,' mompelde hij en stopte zijn handen in zijn zakken, terwijl hij ook naar het gebouw keek. Het zag er eigenlijk best gezellig uit. Stephen hield van dat dorpse.