Het Engels Lokaal

Noah schudde haar hand. 'Noah Parker.' zei hij vriendelijk en knikte. 'Ja, ze zit in de derde klas, niet waar?' Hij had meerdere leerlinge die Kate heette en namen waren niet zijn sterkste punt, maar het scheelde een hoop dat ze op haar oudere zus leek. Dat maakte alles een stuk gemakkelijker.

Enthousiast werd haar glimlach breder en was positief verbaasd dat hij het zo snel wist. 'Ja, inderdaad, ze zit in de derde klas. Ze is toch hopelijk niet vervelend, he? Meiden van die leeftijd kunnen nog weleens opstandig zijn. Was ik zelf ook.' Noah Parker... Ja, die naam had ze al weleens uit de mond van haar zusje horen komen. 'En, wat is je geheim om al zo jong aan een baan te komen?'

Noah schudde zijn hoofd lachend. 'Nee hoor, in mijn lessen is ze ontzettend braaf.' Er waren niet veel leerlingen die vervelend waren in zijn les, een paar jonge gozers die de stoere bink wilde uithangen misschien en een paar meisjes die verslaafd waren aan kauwgom en hun blackberry, maar verder dan dat ging het ook niet. 'Hard studeren, veel inzet tonen en goede aanbevelingsbrieven hebben.' lachte hij. 'Vooral dat laatste.' De brieven van zijn hoogleraren hadden hem erg goed geholpen.

Ze beet schuldbewust op haar lip en wiebelde op haar voeten, terwijl ze moest lachen. 'Wauw, aan alle drie de dingen voldoe ik niet. Vooral het inzet tonen. Ik heb een jaar rechten gestudeerd, maar ik vond het vréselijk. Het is echt niets voor mij.' Ze had dan ook gewoon lukraak een studie uitgekozen en helemaal niet gekeken wat ze leuk vond. Want ze wou enkel dansen op Juilliard! 'Ah, dat is goed om te horen,' zei ze opgelucht na zijn woorden over haar zusje.

'Je moet ook iets doen waar je je honderd procent voor wílt geven, alleen dan kan je dat bereiken.' vertelde hij haar. Het had geen nut om iets te doen waar je je niet goed bij voelde: daar bereikte je vrij weinig mee, was zo zijn ervaring. 'Wat wil je dan wel doen?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en keek haar aan.

Ze zuchtte en haalde een hand langzaam door haar haren. 'Ik wil naar Juilliard,' zei ze en keek hem aan. Met een grijns haalde ze haar schouders op. 'Om te dansen, de enige passie op aarde waar je geen toekomst mee kan krijgen, laat staan een baan!' Haar moeder, de leraren, iedereen had haar zo vaak verteld dat je met dansen niets kon, dat ze er bijna al zelf in geloofde.

Noah fronste zijn wenkbrauwen bij haar opmerking. 'Als je goed bent in dansen en je vind het leuk, waarom zou je er dan niet voor gaan. Voor alle vakken en hobby's is er een toekomst en er zijn altijd banen te vinden. Als je het niet probeert, zal je er ook nooit achter komen of het je zou lukken.' Noah vond het onzin om iets niet te doen als je het ontzettend graag wilde.

'Het ligt ingewikkelder dan dat,' gaf ze als verklaring en haalde haar schouders op. No way dat ze haar hele ''mijn moeder gaat bijna dood'' verhaal zou ophangen. Ze haatte het om zich kwetsbaar op te stellen. De hele waarheid was dat ze waarschijnlijk helemaal hem studie zou kunnen doen, want als haar moeder zou overlijden, kreeg zij haar zusje in huis. En studeren en werken tegelijk was veel te zwaar en ze zou het nooit financieel redden om en zijzelf en haar zusje te kunnen voeden. Ze zou full time moeten werken en niet kunnen studeren. Al een tijd geleden had ze die waarheid geaccepteerd, maar nog steeds vond ze het vreselijk moeilijk. Even keek ze hem vragend aan. Het was toch vast wel op school bekend hoe Kate's thuissituatie is?

Elle stond besluiteloos voor het lokaal van Noah. Ze wist dat hij binnen was - ze had stiekem door het sleutelgat gekeken - maar nu twijfelde ze of haar besluit om naar hem toe te gaan wel goed was. Maar de vraag brandde al dagen in haar hoofd en aan Julian had ze het niet durven vragen. En nu Thomas haar leek te ontwijken, maakte haar ook niet veel meer uit. Langzaam opende ze de deur. 'Noah? Mag ik binnen komen?'

Het was één van de laatste dagen en Noah was de laatste dingen aan het inpakken. Het meeste had hij al mee naar huis genomen, maar er waren nog wat kleine spullen die hij op moest halen uit zijn lokaal. Toen hij bijna klaar was, opende de deur en keek hij op. 'Ja, natuurlijk.' Hij was het incident van laatst nog niet vergeten, maar hij kon haar niet blijven negeren.

Elle glimlachte zwakjes bij zijn toestemming en liep naar binnen. Het lokaal zag er maar saai en leeg uit zonder alle spullen. Ze nam op een stoel dichtbij zijn bureau plaats en keek Noah aan. 'Noah, ik- ik wou je iets vragen.' Ze besloot maar gewoon met de deur in huis te vallen. 'En ik weet dat ik oude koeien uit de sloot aan het halen ben en dat je het niet leuk vindt, maar ik vroeg kme af... Heeft jouw vriendschap met Julian iets te maken dat je dat spreukenboek hebt?'

Noah keek haar aan en ging op de rand van het bureau zitten. 'Waarom wil je dat weten Elle?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en sloeg zijn armen over elkaar heen. De enige reden waarom ze deze vraag zou stellen was omdat ze wist dat Julian ook een heks was. Dat zou nog niet eens zo onverklaarbaar zijn: ze was er zelf ook eentje, maar hij was er nog niet zeker van of hij wilde dat zíj afwist van hem.

'Omdat ik nog steeds wil weten waarom jij dat spreukenboek hebt,' zei ze zacht en eerlijk. Ongemakkelijk schoof ze over haar stoel, terwijl ze moeite deed om hem aan te blijven kijken. Ze wou hem vertellen over Julian, maar ze wist niet of hij het wel wist van Julian. En ze zou haar leraar natuurlijk niet verraden. 'En ik denk dat Julian er iets mee te maken heeft. Is dat zo?' Benieuwd keek ze hem aan.

Noah keek haar aan. 'Nog steeds bang dat ik niet verantwoordelijk genoeg ben om dat boek in mijn bezit te hebben?' vroeg hij fronsend en stond op van het bureau. 'Elle, ik vind het hartstikke aardig van je dat je je er zorgen om maakt, maar ik zwéér dat het nergens voor nodig is.' Hij had een goede leraar en daarbij wist hij inmiddels zelf ook het een en het ander van hekserij af. 'Ik snap niet waarom Julian er iéts mee te maken zou hebben.'

'Noah, ik weet dat Julian er iets mee te maken heeft. Het is gewoon veel te toevallig, jij gaat met Julian om, je krijgt een spreukenboek en hij is een hek-' Ze slikte geschrokken haar woorden in en kneep hard in haar been. Stom, stom, stom. 'Ik weet dat je voor jezelf kan zorgen en dat het boek in goede handen is, maar waarom? Er moet een reden zijn dat je dat boek in handen hebt gekregen. Of hebt gekregen van iemand... Ik wil graag weten waarom.'

Noah keek haar aan. Hij was zich bewust van haar verspreking: zij wist het dus ook. 'Aangezien je het toch al weet, kan ik inderdaad zeggen dat ik hem van Julian heb gekregen. Om te oefenen.' Hopelijk zou ze uit die laatste zin zelf concluderen dat hij ook een heks was. Het had geen nut om haar voor te blijven liegen: ze zou er toch wel achter komen dan wilde hij ook dat ze hem van hem hoorde en niet via via.

Ze keek hem aan, met een mengeling van verbazing, maar ook teleurstelling en een zweem van schaamte. Waarom had hij het haar niet eerder durven vertellen? Vertrouwde hij haar niet? Of zag hij haar helemaal niet als vriend? 'Waarom heb je me dat niet eerder verteld?' vroeg ze zacht en keek zelfbewust naar haar handen. 'Ik had je ook kunnen helpen!' Ook voelde ze een steek in haar borst toen hij vertelde dat hij ook werd getraind door Julian... Waarom zou Julian dat bij hun beiden doen? Ging dit misschien verder dan vriendschappelijk helpen?

'Ik hoef me niet altijd te verantwoorden, Elle. Het was al moeilijk genoeg om het zelf te kunnen accepteren. Julian kwam er toevallig achter...of nu ja, ik kwam er per ongelijk achter wat hij was en hij boost hulp aan.' Hij snapte niet waarom ze ineens zo treurig erom leek. 'Elle, ik heb het niet voor je achtergehouden omdat ik je niet vertrouw, echt niet.' verzekerde hij haar.

'Je hebt gelijk, Noah, het spijt me,' zei ze verontschuldigend en keek hem toen met een beginnende glimlach aan. Ze was opgelucht dat nu alles gezegd en geopenbaard was. 'Misschien kunnen we Julian vragen of we met zijn drieen kunnen trainen?' vroeg ze enthousiast en stond op, om bedachtzaam door het lokaal te wandelen. 'We zijn nu met de beginselen van vuur bezig, omdat... nou ja, ik heb het nooit geleerd, integenstelling tot de andere elementen.'

Noah haalde zijn schouders op en knikte. 'Je kan het altijd vragen.' Hij wist niet of Elle ook van dat hele vampieren gedoe afwist... Of van Thomas. Hij bracht het onderwerp maar niet naar boven. 'Vuur? Wauw, klinkt spannend.' Hij wilde voornamelijk getraind worden als Vampierenjager, net als Julian zelf. Als hij Zou instemmen met het idee.

'Ik zal het wel een keer vragen. Oh, ik kan het meteen vanmiddag vragen, dan heb ik weer les. Je kan komen kijken als je dat leuk vindt?' vroeg ze met een brede glimlach. Ze nam weer plaats op de stoel en lachte zwakjes. 'Ja, dat is het ook.' Ze vertelde maar niet dat ze er nog steeds doodsbang voor was en het niet aan durfde te raken of uberhaupt mee durfde te werken. Maar, zoals Julian ook zei, het ging wel de goede kant op. 'Waar ben jij nu mee bezig?'

'Oh, niet zoveel bijzonders. Gewoon de basis. Beheersing, begin van de elementen. Je kent het wel.' Noah kon met trots zeggen dat hij een vlotte leerling was en dus al aardig wat onder de knie had. Nu oefende hij ook wel als een malle als hij geen schoolwerk hoefde te doen. 'Waarschijnlijk lopen onze lessen niet echt gelijk ben ik bang. Tenzij je in de kikkerklas wilt belanden.' lachte hij.

'Ik vond het geweldig toen ik voor het eerst met mijn krachten om mocht gaan. Het geeft echt een kick om steeds meer te leren,' glimlachte ze. Haar moeder begon haar en Woody al heel vroeg te trainen. Dat had hun oma ook met hun moeder gedaan. Elle moest lachen en schudde haar hoofd. 'Ik vind kikkerklasjes hartstikke leuk!' plaagde ze, maar knikte toen instemmend. Ze liepen inderdaad niet gelijk. 'Maar ik vind het wel leuk om bij je te komen kijken!'

Noah keek naar haar en glimlachte. 'We vragen het wel eens aan Julian.' verzekerde hij haar en ging weer terug op de rand van het bureau zitten. 'En hoe gaat het met jou Elle? Ik heb je al een tijdje niet meer gezien.' vroeg hij zich nieuwsgierig af. Hij wist van Thomas af, maar hij wist niet wat Elle van Thomas wist. Hij ging ervan uit dat ze het niet wist, maar tja...

'Hij zal vast en zeker wel toestemming geven, anders zal ik hem wel even in een kikker veranderen!' lachte ze, maar stopte bij zijn vraag. Verlegen haalde ze haar schouders op. 'Ik weet het niet zo goed... Ik- ik heb niet meer zulk goed contact met mijn vriendje. We bellen nog wel, maar ik heb hem sinds prom niet meer gezien. Ook komt hij niet opdagen bij zijn trainingen en lessen. Ik ben zo bang dat er iets aan de hand is, of- of dat hij mij aan het mijden is. Misschien vindt hij mij niet meer leuk, maar durft hij het niet te zeggen. Noah, ik weet het niet,' zei ze een tikkeltje wanhopig en keek hem aan.